เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 605

เช้าวันต่อมา รูบี้ไปที่ห้องทดลอง เพื่อเรียกหนุ่ม ๆ มาทานอาหารเช้า

"ถึงพวกคุณจะอยากทำการทดลองกันต่อ แต่พวกคุณก็ต้องกินอะไรกันก่อนไหม?"

ทอมป์สันลุกขึ้นมาอย่างซึมกะทือ เขาโบกมือแล้วพูด "ผมนอนหลับในห้องทดลองนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว เอวผมเกือบหักหลังจากที่นอนไปแค่คืนเดียว"

"แล้วคุณได้นอนไปบ้างหรือยังวิลสัน? ไปล้างหน้าแล้วไปนอนสักพักเถอะ อีกอย่าง ฉันก็มีเรื่องต้องคุยกับพวกคุณ"

วิลสันรู้ว่ารูบี้หมายถึงเรื่องสตีเฟ่น เขาถอดถุงมือออก แล้วออกไปจากห้องทดลองหลังจากที่ล้างมือแล้ว

วิลสันไปเยี่ยมเซรีนที่ห้อง ก่อนจะไปที่โต๊ะทานข้าว

วิลสันคุยกับเธอทุกวัน เพื่อให้เธอฟื้นขึ้นมา

วิลสันดูแลเซรีน เขาเช็ดใบหน้าและมือที่บอบบางของเธอ ด้วยผ้าชุบน้ำอุ่น

"ที่รัก ผมกำลังค้นคว้ายาถอนพิษ และมันจะสำเร็จเร็ว ๆ นี้ แค่อดทนอีกนิดนะ?"

"หลังจากที่คุณฟื้นขึ้นมาแล้ว และมดลูกของคุณอาการดีขึ้น เราจะแต่งงานและมีลูกกันอีกนะ"

"คุณไม่ชอบเด็กเหรอ? เราจะมีลูกกี่คนก็ได้เท่าที่คุณต้องการ ดีไหม?"

วิลสันเช็ดมือให้เธอด้วยผ้าชุบน้ำอุ่น เขาจูบมือเธอก่อนจะวางไว้ใต้ผ้าห่ม

ชายหนุ่มจูบหน้าผากเซรีน ก่อนจะลุกออกไป

วิลสันมองใบหน้าที่บอบบางของหญิงสาวแล้วถาม "ที่รัก ผมคิดถึงคุณจริง ๆ คุณฟื้นขึ้นมาแล้วมองผมหน่อยได้ไหม?"

แต่หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงยังคงหลับตา ริมฝีปากของเธอเผยอ แต่เธอก็ไม่มีการตอบสนอง

เซรีนรู้สึกตัวตอนที่พวกเขาเอาไมโครชิพออก

มันรู้สึกเหมือนกับว่าเธออยู่ในความฝัน

ในฝันนั้นรู้สึกเหมือนจริง แต่มันก็ยังไม่เป็นความจริง

เซรีนเข้ามาจากหน้าประตู ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก ด้วยรอยยิ้มของวิลสันที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

เซรีนตื่นเต้นมาก เธออยากจะวิ่งเข้าไปหาเขา "วิลสัน!"

แต่วิลสันก็ไม่เห็นหรือได้ยินเธอ ที่นั่นดูเหมือนกับพรมแดนที่มองไม่เห็น เธอเคาะกำแพงพร้อมทั้งตะโกนไปที่วิลสัน และโบกมือให้เขา แต่เขาก็ไม่เห็นเธอเลย

เซรีนกังวลมาก เธอใช้ร่างกายเล็ก ๆ ของเธอเคาะไปที่กำแพงหลายครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ผล

วิลสันตอบ "ฉันให้คนเอาอาวุธมาให้เราได้ คงจะเร็วกว่าไปใช้อาวุธขององค์กรดาร์ก

รูบี้เลิกคิ้ว "เพื่อนของคุณที่ชื่อฟัดด์น่ะเหรอ?"

"ใช่ เขาส่งอาวุธมาให้เราได้เร็วที่สุด เขาคุ้นเคยกับเส้นทางอยู่"

ทอมป์สันดีดนิ้วมือ "ดีล่ะ เรามาจัดการกันเถอะ แต่อำนาจของสตีเฟ่นนั้นฝังลึกไปแล้วในประเทศแซด เราจะถอนรากเขาขึ้นมาได้ยังไง? นอกจากนั้น เรายังต้องเคลียร์ชื่อของพวกเราด้วย ไม่อย่างนั้น พวกเราจะถูกตราหน้าว่าเป็นคนทรยศไปตลอด"

ดวงตาของวิลสันเป็นประกาย "เราแค่ต้องทำให้สตีเฟ่นทำพลาดเอง เขาต้องสมรู้ร่วมคิดกับประเทศเอฟมาตลอด แต่เราต้องมีหลักฐาน"

"สตีเฟ่นระวังตัวอยู่ตลอด ตอนที่นายอยู่องค์กรไลท์ เขาก็ระแวงนายอยู่แล้ว เราจะไปหาหลักฐานมาได้ยังไง ในเมื่อเขาไม่ไว้ใจใครเลย? นอกจากนั้น ถึงสตีเฟ่นจะสมรู้ร่วมคิดกับประเทศเอฟ พวกเขาก็ไม่ได้เจอกันทุกวันหรอก มันต้องยากมากกว่าเดิมที่เราจะตามรอยเรื่องนี้"

วิลสันเม้มปาก "ในเมื่อนักฆ่าหุ่นเชิดเป็นตัวช่วยที่ดีของสตีเฟ่น พวกเขาอาจกลายเป็นอาวุธที่จะโค่นล้มเขาได้"

ดวงตาของรูบี้เป็นประกาย "ในเมื่อเขาสูญเสียเซรีนไป การ์ดพวกนั้นต้องกลายเป็นตัวทดลองของเขา ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพวกนั้นจะยังภักดีกับเขาอยู่"

วิลสันยืนขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู เขาโทรหาฮีลตัน

"ฉันเอง วิลสัน ฉันอยากให้นายส่งอุปกรณ์มาให้ที่ประเทศแซด ฉันจะไปหานาย เมื่อนายใกล้ถึงที่นั่น"