เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 620

เซรีนเอื้อมมือไปหาวิลสัน เธอพยายามจะปลดกระดุมเสื้อของเขา แต่เขาหยุดเธอไว้

“รูบี้บอกคุณเหรอ?”

เซรีนกระพริบตา เธอน้ำตาไหล ในขณะที่เธอพยักหน้าอย่างโกรธจัด “ฉันขอโทษ วิลสัน”

เธอยิงวิลสันได้อย่างไร? สองครั้ง! ครั้งหนึ่งบนหน้าอกซ้าย อีกครั้งบนไหล่ขวาเหรอ? ถ้าวิลสันไม่โชคดี เธอคงไม่มีโอกาสได้พบเขาอีก หน้าอกด้านซ้ายอยู่ใกล้กับหัวใจมาก เธอทำได้ยังไงกัน?

วิลสันจับมือของเธอ และดึงเธอเข้ามาใกล้ พวกเขาแตะหน้าผากกันและกัน เขาปลอบเธอ “คุณอยู่ภายใต้การควบคุมของสตีเฟ่น มันไม่ใช่ความผิดของคุณ”

เซรีนสะอื้น “ฉันไม่สนใจว่าฉันอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ฉันยิงคุณ มันคือความจริง วิลสัน ทำไมคุณถึงไม่บอกเรื่องนี้กับฉัน?”

“เพื่ออะไร? คุณจะรู้สึกผิด ผมไม่อยากเห็นคุณร้องไห้อีก แม้แต่เพื่อผม”

เซรีนปาดน้ำตาของเธอ “งั้นฉันจะไม่ร้องไห้”

เธอกัดริมฝีปากของเธอ ในขณะที่เธอพยายามจะหยุดน้ำตาของเธอ หัวใจของวิลสันเจ็บปวด เขากอดเธอแน่น และพูดว่า “ไม่เป็นไร หยุดร้องไห้ ตอนนี้มันเป็นอดีตไปแล้ว นั่นเป็นสองนัดที่โชคดี ผมไม่ตายและไม่ได้พิการ

เธอแตะแผลเป็นเบา ๆ ในขณะที่จมูกของเธอกระตุก เธอเป็นหมอ เธอจึงคุ้นเคยกับร่างกายของมนุษย์ แผลนั้นอยู่ใกล้หัวใจมาก หากมุมเปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อยมันจะโดนกับหัวใจของเขาอย่างเต็ม ๆ

“ฉันต้องเป็นผู้หญิงคนแรกที่ยิงแฟนของตัวเอง ฉันไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นแฟนของคุณ ถ้าคุณโกรธก็เอามันลงมาที่ฉัน ฉันขอโทษเพราะฉันจำไม่ได้ว่ายิงคุณ”

วิลสันกอดเธอแน่น และมองไปที่เธอด้วยความปรารถนา “ถ้าคุณอยากจะขอโทษ และตอบแทนผมจริง ๆ งั้นก็หายให้เร็ว ๆ แล้วเราจะได้พยายามมีลูกกันอีกคน”

เซรีนมองไปที่เขาด้วยแววตาเป็นประกาย วิลสันคิดมากเสมอ เธอสาบานว่าจะไม่ระบายอารมณ์กับเขา เธอจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอเป็นได้ ไม่ว่าจะเป็นแฟนสาวหรือภรรยา หรือแม่ของลูกของเขาในอนาคต