เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 624

"คุณ"

ฮีลตันมองไปที่เท้าเปล่าของเวอเรียน ก่อนที่จะเดินไปที่ชั้นวางรองเท้าเพื่อหยิบรองเท้าแตะให้เธอ

เวอเรียนเอื้อมมือออกไปตามปกติ และพยุงตัวเองโดยวางมือบนไหล่ของเขา เธอสวมรองเท้ารองเท้าแตะ และพูดอย่างสับสนว่า “ฉัน… ฉันไม่ได้นอกใจคุณ คุณหมายความว่าอะไรที่บอกว่า 'จับได้ว่าฉันนอกใจ'?

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็นึกถึงเสียงผู้หญิงที่เธอได้ยินตอนที่ฮีลตันเดินทางออกไปทำงาน

“ฮีลตัน พูดกับฉันมาตรง ๆ คุณไปพบผู้หญิงคนอื่นมาหรือเปล่า?”

ฮีลตันลุกขึ้น และจ้องไปที่เวอเรียน พยายามกลั้นยิ้มของเขาไว้ "คุณพูดอะไร?"

เวอเรียนกัดริมฝีปากของเธอ ความโกรธเริ่มก่อตัวขึ้นในตัวเธอ อย่างไรก็ตาม เธอยังคงกลัว และกังวลว่าเขาจะมีเมียน้อยจริง ๆ เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรถ้าเป็นแบบนั้น

เวอเรียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนรวบรวมความกล้าเพื่อถามฮีลตัน “ฉันโทรหาคุณตอนที่คุณเดินทางไปทำงาน และได้ยินเสียงผู้หญิง เธอเป็นใคร?”

ฮีลตันอธิบายอย่างใจเย็น “เวอเรียน ผมบอกคุณแล้วว่าเสียงนั้นมาจากโทรทัศน์”

"คุณโกหก คุณคิดว่าฉันไม่สามารถแยกความต่างระหว่างเสียงที่มาจากโทรทัศน์กับคนที่มีชีวิตได้งั้นเหรอ? ต้องเป็นเมียน้อยของคุณแน่ ๆ ทำไมคุณถึงไม่บอกฉันมาตรง ๆ ล่ะ? ฉันอาจจะยกโทษให้คุณ ถ้าคุณพูดความจริงกับฉัน…”

“ลดโทษให้ผู้สารภาพ เพิ่มโทษให้ผู้ขัดขืนงั้นเหรอ? ที่รัก คุณไม่คิดว่าวันนี้คุณน้ำเน่ามากเกินไปหน่อยเหรอ?

เวอเรียนพูดไม่ออก

เธอจ้องไปที่ฮีลตันอย่างโกรธจัด อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ดวงตาของเธอก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง “ถ้าฉันรู้ว่าคุณจะนอกใจฉัน… ฉันจะไม่มีวันแต่งงานกับคุณ!”

ฮีลตันตอบว่า “ผมไม่ได้นอกใจคุณ”

“แล้วทำไมถึงมีเสียงผู้หญิงอยู่กับคุณล่ะ?”

ฮีลตันถามอย่างเคร่งขรึม “คุณอยากรู้จริง ๆ เหรอ? ผมเกรงว่ามันจะทำให้คุณตกใจ”

ริมฝีปากของเวอเรียนกระตุกก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมา เธอโกรธมาก “คุณบอกฉันว่าคุณไม่ได้นอกใจฉัน อะไรมันจะทำให้ฉันตกใจได้นอกจากรู้ว่าคุณนอกใจฉัน?”

คนสารเลว! คนโกหก! เธอคงตาบอดมาโดยตลอด!

ฮีลตันเลิกคิ้ว นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาหมายถึง เขาประเมินจินตนาการของผู้หญิงต่ำไปจริง ๆ

ในตอนนั้น จินเคยบอกเขาว่าผู้หญิงที่มีความรักก็เหมือนเชอร์ล็อค โฮล์มส์ พวกเธอจะไม่พลาดรายละเอียดแม้แต่นิด พวกเธอจะสงสัยว่านายนอกใจพวกเธอก่อนที่นายจะได้ทำอะไร และเมื่อนายทำจริง ๆ มันก็คือคราวตายของนาย

ฮีลตันไม่เคยคิดที่จะนอกใจเวอเรียน เขาจะไม่ใช้วิธีนี้เพื่อหย่ากับเธอ แม้ว่าเขาจะหมดความสนใจในตัวเธอแล้วก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้น เขาคงจะไม่แต่งงานกับเวอเรียน และเลือกที่จะผูกมัดตัวเองด้วยการแต่งงานหากเขาไม่ได้รักเธอจริง ๆ

อิสรภาพเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผู้ชายทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนอย่างฮีลตัน ที่มีอำนาจมหาศาลขนาดนั้น อย่างไรก็ตาม แทนที่จะมีอิสระ เขาต้องการให้ เวอเรียนเป็นเจ้าของเขา

ฮีลตันอยากจะจับมือของเวอเรียน เขาคิดถึงเธอมาก หลังจากที่ไม่ได้เจอ และกอดเธอมาหลายวันแล้ว เขาแทบรอไม่ไหวที่จะได้อยู่กับเธอ อย่างไรก็ตาม เวอเรียนก็สะบัดมือของเขาออกทันทีที่เขาสัมผัสเธอ

“ฉันไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวของคุณ เก็บมันไว้เถอะ!”

ฮีลตันพูดไม่ออก

เวอเรียนปฏิเสธที่จะฟังเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ฮีลตันไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี "คุณนายฟัดด์ ผมไม่คิดว่าผมจะพยายามอธิบายอะไรให้คุณฟังในตอนนี้”

เวอเรียนพูดไม่ออก

เธอโกรธอย่างบ้าคลั่ง “ฮีลตัน! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณยังจะพยายามปฏิเสธว่าคุณเปลี่ยนใจไปแล้ว! ดูว่าคุณทำตัวอย่างไรในตอนนี้สิ คุณไม่แม้แต่จะอธิบายอะไรกับฉัน ตอนนี้คุณไม่แม้แต่จะพยายามโกหกฉันด้วยซ้ำ ดังนั้นดูเหมือนว่าคุณจะมีเมียน้อยจริง ๆ คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง?”

ฮีลตันไม่รู้จะตอบสนองอย่างไร

บางครั้งผู้หญิงก็ดูแปลกมาก พวกเธอเก่งมากเรื่องผิดประเด็น

ฮีลตันยังคงสงบในขณะที่ยกมือของเขาขึ้น และวางฝ่ามือบนหน้าผากของ เวอเรียน “คุณไม่มีไข้ และควรจะสร่างเมาได้แล้ว ทำไมคุณถึงยังพูดอะไรแปลก ๆ อยู่อีกล่ะ?”

เวอเรียนผลักมือเขาออกด้วยความโกรธ “ฮีลตัน ฟัดด์! ฉันกำลังคุยเรื่องจริงจังกับคุณอยู่นะ!”

ฮีลตันขยับเข้าใกล้เวอเรียน ความสูงของพวกเขาต่างกันมากแม้ว่าเวอเรียนจะสวมรองเท้าแตะ เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่ฮีลตัน "อะไร?"

ฮีลตันโอบแขนของเขาไว้รอบเอวของเวอเรียน และดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา จากนั้นเขาก็ก้มหัวลงจูบเธอ หยุดเธอจากการพูดมาก

ผู้ชายคนนั้นไปไหน?

ฮีลตันเฉือนเขาแล้วให้เป็นอาหารปลาไปแล้วหรือเปล่า?

เวอเรียนรีบล้างหน้า ฉีดสเปรย์ให้ความชุ่มชื้นบนใบหน้า แล้วรีบวิ่งออกจากห้องน้ำ

เวอเรียนจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ได้เลย! ฮีลตันดูเหมือนเขาจะไม่ทะเลาะกับเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน

เธอไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ และสร้างปัญหาให้ตัวเองอีก!

เวอเรียนนั่งลงข้างโต๊ะ และฝืนยิ้ม “แซนวิชนี้อร่อยมาก ฮีลตันคุณทำอาหารเก่งมาก มันเยี่ยมมาก!”

ฮีลตันมองเธออย่างใจเย็น เมื่อเห็นเธอพยายามจะประจบเขา เขาก็พูดอย่างไม่สนใจว่า “ผู้ชายที่คุณพากลับบ้านเมื่อวานนี้ เขาดูดีมาก ค่อนข้างเป็นคนสุภาพ ผมว่านะ”

เวอเรียนพูดไม่ออก

คำพูดของเขาทำให้กระดูกสันหลังของเธอสั่นสะท้าน และเธอก็รู้ว่าเธอกำลังเจอปัญหาอย่างหนัก

“ฮี… ฮีลตัน ขอฉันอธิบายก่อน มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา ฉันสัญญา! ฉันไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ…”

เวอเรียนหลีกเลี่ยงสายตาของฮีลตัน เธอเริ่มตัวสั่น และหน้าตาที่คลุมเครือบนใบหน้าของเขาก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

“ฉันไม่ได้ทำอะไร… ฟังฉัน… เชื่อฉันนะ…”

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคุณสองคน อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเพื่อนของคุณจะหวังอะไรบางอย่างอยู่”

คำพูดของฮีลตันโจมตีเข้าเวอเรียนอย่างจัง “ไม่… ฉันไม่มีความรู้สึกอะไรกับเขาเลย… ไม่เลยสักนิด ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร…”

“คุณบอกว่าเขาดูเหมือนผม”

เวอเรียนตอบอย่างตกใจเล็กน้อย “อะไรนะ?”