เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 678

หลังจากที่ลูซี่ได้ไปเก็บเสื้อผ้าของยานิที่ตากทิ้งไว้ข้างนอกในตอนเย็น เธอก็ใช้ไดร์เป่าผมเพื่อเป่ามันให้แห้งต่อ

ตอนนี้ยานินอนอยู่บนเตียงมาทั้งวันแล้ว เขาไม่ลุกจากเตียงเลย ยกเว้นตอนที่ลูซี่ไปรับประทานอาหารที่โรงอาหารในตอนเช้าและตอนเที่ยง เขายังกอดกับลูซี่อย่างป่าเถื่อนบนเตียง เขาบอกเธอว่าหญิงตั้งครรภ์ต้องพักผ่อนเยอะ ๆ

ลูซี่โยนเสื้อผ้าแห้งใส่ยานิ หลังจากเห็นว่าวันนี้ยานิใช้เวลาอยู่บนเตียงมานานแค่ไหนแล้ว เธอก็พูดว่า “เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ แล้วไปกินข้าวเย็นกันทีหลัง”

หลังจากที่ยานิแต่งตัวและล้างหน้าล้างตา เขาก็ยืนต่อหน้าของลูซี่และพูดว่า “ในทางพฤตินัยแล้วริเวอร์เขาได้ดูแลคุณตอนที่ผมไม่อยู่ เราควรจะเลี้ยงอาหารเขาสักมื้อก่อนที่เราจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ในอีกสองสามวันกันดีกว่าไหม?”

ลูซี่มองไปที่เขา และจงใจถามเขากลับว่า “ใครบอกคุณว่าฉันจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้พร้อมกับคุณ?”

ยานิลดสายตาของเขาลง และมองตรงไปที่เธอ “คุณอยากใช้ทั้งชีวิตอยู่ในที่สันโดษแบบนี้จริง ๆ เหรอ?”

“ใครบอกคุณว่าที่นี่เป็นที่สันโดษ? ไม่เอาน่าตอนนี้นอร์ท ซิตี้เป็นที่สันโดษ โอเค? คุณรู้ไหมพีค แวลลี่ล้อมรอบไปด้วยรังนก และธรรมชาติ”

ยานิพูดไม่ออก

ชายหนุ่มกอดเธอ และฝังเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาก่อนจะกระซิบด้วยเสียงทุ้มที่ข้างหูของเธอว่า “แต่ผมได้ปลูกสวนกุหลาบเต็มสวนหลังบ้านที่คฤหาสน์บลู เพรคเชอร์ไว้ พวกมันกำลังรอคุณกลับบ้านอยู่นะ”

หัวใจของลูซี่ก็เต้นแรงในขณะที่เธอจ้องเขม็งไปที่ยานิด้วยดวงตาบ๊องแบ๊วของเธอเป็นเวลานาน ก่อนที่ในที่สุดเธอจะกอดคอของเขาด้วยแขนทั้งสองข้าง

ยานิก้มศีรษะลง และจูบที่ติ่งหูของเธอก่อนจะถามว่า “งั้นตอนนี้คุณจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้กับผมไหม?”

ลูซี่พูดติดตลกว่า “ฉันต้องไปช่วยคุณดูแลดอกกุหลาบที่นอร์ท ซิตี้ โอเค คนพาลอย่างคุณจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับการดูแลดอกไม้ที่อ่อนแอ และบอบบางได้อย่างไร?”

ชายหนุ่มยิ้มในขณะที่เขากอดเอวเธอแน่นด้วยมือใหญ่ของเขา เขาแซวว่า “งั้นตอนนี้กุหลาบพวกนั้นก็สำคัญกว่าผมแล้วงั้นเหรอ?”

ลูซี่กอดคอของเขา และมองไปที่ทิวทัศน์ที่สวยงามของพระอาทิตย์ตกดินด้านนอกหน้าต่าง เธอตอบพร้อมกับยิ้มกว้างว่า “กุหลาบมีความสำคัญ แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือความจริงที่ว่าคุณปลูกมันให้ฉัน”

ยานิรู้สึกมีความสุขอย่างมากจากคำตอบของเธอ ชายหนุ่มก้มลงจูบแก้มของเธอในขณะที่เขาพูดว่า “ผมจะให้กุหลาบเท่ากองภูเขาแก่คุณในอนาคต”

…

เห็นได้ชัดว่าลูซี่รู้ว่างานของยานิล่าช้าไปมากแค่ไหนแล้ว ในระหว่างที่เขาอยู่ที่พีค แวลลี่

ยานิอยู่ที่พีค แวลลี่ก็เพื่อเธอเท่านั้น และลูซี่ก็ไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่จะต้องอยู่ที่นี่อีกแล้ว เพราะตอนนี้เธออารมณ์ดีขึ้นแล้ว ตอนแรกเธอวางแผนที่จะอยู่ที่นี่โดยตัดขาดจากโลกโดยสิ้นเชิง และตอนนี้ดูเหมือนว่าถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องจากไป

หลังจากที่ลูซี่ยื่นหนังสือลาออก ในขณะที่เธอเข้าไปในห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่

“ขอบคุณที่ดูแลฉัน และอดทนกับฉันตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา อาจารย์ใหญ่ แต่ฉันต้องกลับบ้านแล้วจริง ๆ”

หลังจากที่อาจารย์ใหญ่รับจดหมายลาออกของเธอ เขาก็ส่งยิ้มอย่างหยอกล้อให้เธอ และพูดว่า “โอ้ ลูซี่ ปรากฎว่าคุณรู้จักประธานเควนมานานก่อนหน้านี้ ด้วยเหตุนี้ ประธานเควนจึงอยากบริจาคเงินห้าล้านเหรียญให้กับโรงเรียนของเรา ฉันเคยคิดว่าเรื่องนี้มันแปลกมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจมันอย่างถ่องแท้แล้ว ประธานเควนบริจาคมันเพื่อคุณ”

ลูซี่รู้สึกปั่นป่วนเล็กน้อยกับสิ่งที่อาจารย์ใหญ่พูดในขณะที่เธอยกมือขึ้นเพื่อเอามือทัดผมของเธอไว้ที่หลังหู เธอพูดว่า “โอ้ อาจารย์ใหญ่ ได้โปรดหยุดแซวฉันเสียที”

“กลับบ้านเถอะ คุณจอยซ์ ประตูโรงเรียนประถมศึกษาเซฟเฟอจะเปิดต้อนรับคุณเสมอ คุณจะกลับมาเยี่ยมได้ตลอดเวลา”

“ขอบคุณค่ะ อาจารย์ใหญ่”

…

ลูซี่กล่าวคำอำลากับนักเรียนของเธอทั้งน้ำตา

เมื่อลูซี่ฝังใบหน้าของเธอไว้บนตักของยานิ ในขณะที่รถเบนท์ลีย์สีดำขับออกจากโรงเรียนประถมเซฟเฟอ ในที่สุดเธอก็ร้องไห้ออกมา

ยานินิ่งเงียบ ในขณะที่เขาเพียงยกมือขึ้นเพื่อลูบหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาเบา ๆ

ยานิอึ้งไปเล็กน้อยในขณะที่เขาถามด้วยน้ำเสียงสับสนว่า “ผมโกหกคุณเรื่องอะไร?”

ลูซี่ชี้ไปที่ท้องของเธอ และขู่เขาอย่างตั้งใจ “คุณบอกว่าคุณจะไม่ทิ้งฉันให้ตกอยู่ในอันตรายใด ๆ แต่คุณรู้หรือไม่ว่าการตั้งครรภ์จะอันตรายและเสี่ยงแค่ไหน? คุณรู้หรือไม่ว่ามีสตรีมีครรภ์จำนวนมากเสียชีวิตเนื่องจากการคลอดบุตรยาก?”

ยานิขมวดคิ้วอย่างหนักเมื่อเขาได้ยินคำว่า 'การคลอดบุตรยาก' ในขณะที่เขามองไปที่ส่วนนูนเล็ก ๆ ในท้องของลูซี่ เขาถามว่า “เราส่งเขากลับไปได้ไหม?”

ลูซี่หลุดหัวเราะออกมาในขณะที่เธอพูดว่า “ส่งเขาไปที่ไหน? เขาอยู่ที่นี่อยู่แล้ว ดังนั้นทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่ก็คือ ให้กำเนิดเขาเท่านั้น”

“ผมคิดว่าคุณบอกว่าการคลอดบุตรเป็นอันตรายไม่ใช่เหรอ?”

ลูซี่ตั้งใจจะกวนเขาเท่านั้น แต่เธอไม่ได้คิดว่าชายหนุ่มจะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการคลอดบุตรโดยสิ้นเชิง ดูเหมือนว่าคำพูดที่เธอพูดทำให้เขากลัวจริง ๆ เธอพูดว่า “ฉันแค่ล้อเล่น”

ลูซี่รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยหลังทานอาหาร เธอจึงหาว เอนหลัง และหลับตา

ยานิขยับเข้าไปใกล้เธอในขณะที่เขาพูด “ลูซี่ ทำไมเราไม่ให้กำเนิดเด็กคนนั้นล่ะ?”

นอกจากนี้ มันจะเป็นชีวิตที่น่าทึ่งมากที่มีพวกเขาเพียงสองคนเท่านั้น

ลูซี่ตอบว่า “... คุณเควน คุณรู้หรือไหมว่าการแพทย์สมัยนี้เขาก้าวหน้ากันไปแค่ไหนแล้ว? แม้ว่าจะเป็นการคลอดบุตรยาก แต่อัตราการเสียชีวิตก็ต่ำมาก ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรเลย”

ยานิยังคงกังวลในขณะที่เขาพูด “ผมต้องไปถามฮีลตันหลังจากที่เรากลับไปที่นอร์ท ซิตี้ เนื่องจากเวอเรียนได้ให้กำเนิดลูกสองคนแล้ว เขาควรจะมีประสบการณ์ในเรื่องพวกนี้”

ลูซี่พูดไม่ออก

เธอหันกลับไป และนอนต่อ เนื่องจากเธอไม่มีเจตนาจะตอบเรื่องไร้สาระที่เขาพล่ามออกมา