เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 788

เชอรีชกับวิทนีย์กำลังจะไปทานอาหารกลางวันที่โรงอาหาร พวกเธอก็ถูกกลุ่มอันธพาลที่ใส่ชุดยีนส์ขาดมาขวางทางไว้

เชอรีชจำหนึ่งในนั้นที่รังแกเธอในวันแรกได้ทันที

คาเล็บถือลูกบาสเกตบอลไว้ในมือ เขาเชิดคางขึ้นแล้วถามพวกเธอ "นี่ สาวน้อย เธอเรียนเอกไหน?"

เชอรีชกับวิทนีย์มองนักศึกษาที่แต่งตัวเหมือนอันธพาล อย่างระวังตัว

"พวกนายจะทำอะไร ฉันจะเตือนพวกนายไว้ ฉันมีลูกน้องที่อยู่ใต้การควบคุมของฉันหลายคนนะ" วิทนีย์แตะหน้าอกของเธอเพื่อเพิ่มความมั่นใจ

หนึ่งในลูกน้องของคาเล็บหัวเราะ "โอ้ คุณหนู เธอเข้าใจพวกเราผิดแล้วล่ะ ลูกพี่ของเราจะกล้าแตะต้องสาวสวย อย่างพวกเธอสองคนได้ยังไง?"

"ใช่แล้วล่ะ ลูกพี่ของเราดูแลสาว ๆ เป็นอย่างดีเลยนะ"

วิทนีย์สบถในใจ 'ซวยล่ะ พวกนี้จะข่มขืนพวกเรางั้นเหรอ? ท่าจะไม่ดีแล้ว!'

วิทนีย์กระซิบกับเชอรีชอย่างกระวนกระวาย "ห้าคนนี้ท่าทางจะมาข่มขืนได้เลยนะ ตอนที่ฉันนับถึงสาม เธอวิ่งไปทางซ้าย ฉันจะวิ่งไปทางขวานะ!"

เชอรีชตอบรับเธอผ่านทางสายตา

"หนึ่ง สอง สาม!"

"วิ่ง เชอรีช!"

แต่ว่า...

โชคร้ายที่ลูกน้องของคาเล็บคว้าคอเสื้อของพวกเธอไว้ได้ ก่อนที่พวกเธอจะได้วิ่งหนี

เชอรีชมองคาเล็บ ก่อนจะพูดด้วยความโกรธ "นายจะทำอะไร!"

คาเล็บเดินเข้ามาหาเชอรีช เขาตะโกนไปที่ลูกน้องของเขาและขมวดคิ้ว "พวกแกทำอะไรน่ะ? ปล่อยเธอนะ! พวกแกไม่รู้หรือไงว่าเธอจะมาเป็นว่าที่คุณนายของพวกแกนะ!"

เชอรีชพูดไม่ออก เธอมองเขาแล้วพูดด้วยความโกรธ "ใครเป็นว่าที่คุณนายของนายกัน! พูดไร้สาระอะไรออกมาน่ะ!"

คาเล็บเห็นว่าท่าทางที่เธอโกรธนั้นน่ารักมาก เขาเริ่มตื่นเต้นเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์ และและดูไร้เดียงสาเหมือนเทพธิดาตัวน้อย!

คาเล็บมองขาเรียวยาวของเธอที่อยู่ใต้กระโปรงสั้น ขาของเธอนั้นยาวและขาวราวกับน้ำนม เธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น

"ไม่เป็นไรหรอกนะ ถ้าเธอไม่บอกเราตอนนี้ สาวน้อย ฉันจะให้คนไปสืบมาให้ฉัน ไม่ช้าก็เร็ว ฉันก็จะได้รู้ชื่อและห้องเรียนของเธอ มันจะดีที่สุดถ้าเธอแนะนำตัวเองตอนนี้..."

ก่อนที่คาเล็บจะพูดจบ เชอรีชก็ปฏิเสธทันที "ฉันไม่สนใจหรอกว่านายจะอยู่เอกไหนหรือว่านายเป็นใคร มันก็ไม่ได้สำคัญกับฉันเลย!"

หลังจากพูดจบ เชอรีขก็จับมือวิทนีย์ "ไปกันเถอะ วิทนีย์"

แต่คาเล็บก็มาขวางทางพวกเธอไว้

ลูกน้องของคาเล็บบอกเธอ "อย่าขัดใจพวกเราดีกว่า สาวน้อย เธอรู้หรือเปล่าว่ามันเป็นเกียรติของเธอเลยนะ ที่คาเล็บมาชอบน่ะ? แล้วรู้หรือเปล่าว่าผู้ชายคนนี้สำคัญแค่ไหน?"

ผู้ชายคนนี้ต้องคุยโม้แน่ ๆ

เชอรีชมองอย่างรังเกียจ "อ้อ คาเล็บ ฉันไม่ได้มีค่าพอที่นายจะมาชอบหรอกนะ ถอยไป ฉันกับเพื่อนจะได้ไปกินข้าว"

คาเล็บหัวเราะเยาะ "เธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ แบบนี้เหรอ สาวน้อย?"

เชอรีชกลืนน้ำลาย เธอรู้ว่าตัวเองมีปัญหาแล้ว "ฉันจะเตือนนายไว้นะ ตอนนี้เราอยู่ในมหาวิทยาลัยนะ!"

ลูกน้องของคาเล็บหัวเราะ "อยู่ในมหาวิทยาลัยแล้วไง? เธอรู้หรือเปล่าว่าคาเล็บอยู่ในสถานะไหน?"

เชอรีชสับสน

เธอไม่อยากทะเลาะกับพวกเขาจึงพูดออกไป "ขอร้องล่ะ คาเล็บ รีบบอกมาว่านายต้องการอะไร เลิกทำให้ฉันเสียเวลาซะที!"

เชอรีชหลบไปอยู่ข้างหลังบอยล์ทันที เธอกำเสื้อเชิ้ตของเขาไว้แน่น และเงยหน้าขึ้นบอกเขา "ห้ามทิ้งฉันนะ บอยล์ ฉันเป็นคนที่ช่วยชีวิตคุณไว้"

บอยล์ก้มลงบอกเธอ "ผมไม่ใช่คนเนรคุณ นะ"

เชอรีชยิ้ม "ต้องแบบนั้นสิ"

เลล่ามองปฏิกิริยาของพวกเขาแล้วเม้มปาก ดูเหมือนว่าเธอจะไม่พอใจมาก

เชอรีชมองไปที่เลล่า เธอรู้ว่าเลล่าไม่อยากให้เขาเข้ามาแทรกแซงและช่วยเธอ!

"บอยล์ ลอว์สัน แกคิดว่ามันคุ้มแล้วเหรอที่มาแย่งผู้หญิงของฉัน?"

คาเล็บจับคอเสื้อของบอยล์ทันที แต่บอยล์ไม่ได้ผลักเขา เขายกมือขึ้นมาปัดมือคาเล็บออกไป

"วันนี้แกอยากสู้กับฉันใช่ไหม บอยล์!"

คาเล็บไม่พอใจ เขาเหวี่ยงหมัดไปที่หน้าของบอยล์

บอยล์ไม่ได้สนใจว่าคาเล็บจะเป็นคนเริ่มก่อน ไม่มีเหตุผลที่เขาต้องทน เขาฝึกเทควันโดและวิ่งทุกวัน เขาไม่ใช่คนอ่อนแอ ความจริงแล้วเป็นลูกน้องเขาที่ถูกซ้อมจนเละ และลงไปนอนกองอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด!

ใบหน้าของคาเล็บบวมเพราะถูกบอยล์ชก เวลาเดียวกันกับที่ลูกน้องคนอื่นวิ่งเข้ามา ทุกคนตกใจ พวกเขามองไปที่บอยล์ที่ท่าทางน่ากลัว พวกเขาไม่กล้าขยับเข้าไป

แล้วการทะเลาะวิวาทก็จบลง

ใช้เวลาไม่นานที่กลุ่มคนจะมามุงดูอยู่รอบ ๆ

เลล่าเข้าไปจับบอยล์ไว้ "บอยล์ หยุดนะ!"

คาเล็บที่นอนอยู่บนพื้นเช็ดเลือดตรงมุมปาก เขาชี้ไปที่บอยล์และเตือน "ทำได้ดีนี่บอยล์ คอยดูเถอะ ฉันจะให้คนมาซ้อมแกแน่!"