เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 851

"เราไม่...เลิกกันได้ไหม?"

เธอกอดแขนบอยล์แน่นขึ้น

บอยล์สูดลมหายใจเข้า เขาอดกลั้นความรู้สึกหลายอย่างที่จุกอยู่ในอก เขาหันมามองเธอที่มีน้ำตาคลอ "เลิกโง่สักที เราเข้ากันไม่ได้ มันไม่มีความหมายอะไรหรอกนะ คุณเปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอกไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน อีกอย่างก็ดูไม่เหมือนว่าคุณจะทำได้อยู่แล้วนี่"

เชอรีชคร่ำครวญ เธอกอดเอวเขาแน่น เธออ้อนวอนเขาและสะอื้น "ฉันเปลี่ยนได้..."

เสียงร้องไห้สะอื้นของเธอนั้นทำให้หดหู่มาก

บอยล์รู้สึกปวดใจ เขาเช็ดน้ำตาให้เธอและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เชอรีช อย่าลดคุณค่าตัวเองลงไปมากกว่านี้เลย มันจะทำให้ผมดูถูกคุณ"

คำพูดเย็นชาและไร้หัวใจของเขา ทำให้ใจของเชอรีชแหลกสลาย ไม่ว่าเธอจะพยามแก้ไขแค่ไหนก็ตาม

เธอค่อย ๆ ปล่อยแขนเขาอย่างหมดหวัง และพยายามกลั้นน้ำตา เธอดูเหมือนลูกแมวที่น่าสงสาร

บอยล์หยิบกระเป๋า เขาหันหลังแล้วเดินไปเข้าไปในลิฟท์

เชอรีชยืนมองประตูลิฟต์ค่อย ๆ ปิด

ทั้งสองคนสบตากัน บอยล์ทนมองเธอต่อไปไม่ไหว เขาจึงก้มหน้าหลบเธอตอนที่ประตูลิฟต์ปิด

นาตาลีเลื่อนดูรายชื่อผู้ติดต่อของเธอ และเห็นชื่อเฮกเตอร์บันทึกไว้ เธอบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเฮกเตอร์ไว้ เพราะเธอเห็นว่าเฮกเตอร์ดูเป็นมิตรกว่า และเข้าหาได้ง่ายกว่าฮันท์ลีย์

ในเมื่อเฮกเตอร์เป็นเพื่อนบอยล์ เพราะเธออยากรู้ว่าบอยล์อยู่ที่ไหน การเริ่มจากเขาเป็นหนทางที่ดีที่สุด

เมื่อคิดแบบนั้นนาตาลีก็รู้สึกตื่นเต้น และรู้สึกว่าเธอเข้าไปใกล้บอยล์มากขึ้น

เธอเดินเงียบ ๆ ตรงทางเดินและโทรหาเฮกเตอร์

นาตาลีพูด "นี่ เฮกเตอร์ ช่วงนี้เชอรีชดูเศร้าหลังจากเลิกกับบอยล์ ฉันรู้สึกว่าพวกเขาเข้าใจผิดกันจนเลิกกัน แต่เชอรีชก็ถามบอยล์ไม่ได้เพราะศักดิ์ศรีของเธอ คุณรู้หรือเปล่า...ว่าบอยล์ไปอยู่ที่ไหนเมื่อสองอาทิย์ที่แล้ว? เชอรีชอยากถามเขาเรื่องนั้น"

คำอธิบายของนาตาลีดูน่าเชื่อถือ และเฮกเตอร์ก็รู้ถึงความบาดหมางระหว่างพวกเขา เขาคิดว่านาตาลีใจดีพอที่ช่วยเชอรีช

"คุณเป็นคนดีจัง นาตาลี พวกคุณนี่สนิทกันดีนะ"

"แน่นอน เชอรีชกับฉันเราสนิทกันมาก รีบช่วยเชอรีชเถอะเฮกเตอร์ ช่วงนี้เธอเสียใจมากและน้ำหนักลดลง มันทำให้ฉันปวดใจที่เห็นเธอเป็นแบบนี้"

เฮกเตอร์ก็อยากช่วยแก้ไขความสัมพันธ์ของบอยล์กับเชอรีช จึงบอกเธอไป "บอยล์ไปทำงานที่เมืองเอส เขาอาจอยู่ที่นั่นสักสองสามวัน"

ดวงตาของนาตาลีเป็นประกาย เมื่อรู้ว่าบอยล์ออกไปเมืองอื่น

"คุณรู้หรือเปล่าว่าบอยล์พักที่ไหนในเมืองเอส? เขาพักโรงแรมไหนเหรอ?"

เฮกเตอร์ถาม "นี่เชอรีชจะไปหาบอยล์ที่เมืองเอสจริงเหรอเนี่ย?"

นาตาลีตอบ "แหม เชอรีชอยากทำให้บอยล์แปลกใจน่ะ เฮกเตอร์ ห้ามบอกเรื่องนี้ให้บอยล์หรือคนอื่นรู้นะ? เดี๋ยวแผนที่เชอรีชจะไปเมืองเอสได้พังกันพอดี"

เฮกเตอร์ไม่ได้สงสัยอะไร "ผมจองโรงแรมให้บอยล์เอง จะส่งที่อยู่ไปให้ทีหลังนะ"

นาตาลียิ้มด้วยความพอใจ "ได้สิ ขอบคุณนะ เฮกเตอร์"

นาตาลีได้รับข้อความจากเฮกเตอร์ หลังจากวางสาย

มันเป็นที่อยู่และหมายเลขห้องของโรงแรมที่บอยล์พัก

นาตาลีกลับเข้ามาในห้องอย่างอารมณ์ดี เธอเห็นเชอรีชนั่งอยุ่ที่โต๊ะคนเดียวโดยไม่สนใจเธอ

นาตาลีอดพูดไม่ได้ "ไม่ต้องทำเป็นไม่เห็นฉันหรอก เพราะฉันจะไปหาแฟนที่เมืองเอสสักสองสามวัน เดี๋ยวเธอก็จะได้ไม่ต้องเห็นฉันแล้ว"

เชอรีชไม่อยากตอบ เธออารมณ์ไม่ดีและต้องการอยู่คนเดียว

นาตาลีถาม "เธอไม่อยากรู้เหรอว่าแฟนฉันเป็นใคร?"

เชอรีชเม้มปากแล้วตอบเสียงเย็นชา "ทำไมฉันต้องอยากรู้ด้วย ว่าแฟนเธอเป็นใคร?"

"ก็ดีเพราะเธอเพิ่งเลิกกับแฟนมา เธอคงทนเห็นคู่รักคนอื่น อวดความรักต่อหน้าไม่ได้อยู่แล้วล่ะ"

เชอรีชไม่สนใจ เธอก้มหน้าทำงานของเธอต่อ

นาตาลีลาหยุดสองวัน เธอโกหกอาจารย์ที่ปรึกษาว่าแม่ของเธอป่วย จึงต้องกลับบ้านไปดูแลแม่สองวัน

คืนนั้นตอนที่จอยกำลังมาส์กหน้าอยู่ เธอถามด้วยความสงสัย "นี่ นาตาลีไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่?"

แมนดี้ส่ายหน้าแล้วตอบ "ไม่รู้สิ แต่เหมือนว่าเธอเพิ่งจะเริ่มคบกัน และยังอยู่ในช่วงฮันนีมูนอยู่"

จอยบอก "ฉันคิดว่าเธอชอบบอยล์มาตลอดนะ"

จอยกัดลิ้นทันทีที่พูดชื่อบอยล์ออกไป เธอเหลือบมองเชอรีช

จอยถอนหายใจเมื่อเห็นว่าเชอรีชไม่ได้แสดงอาการอะไร

เชอรีชนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหลังจากที่ปิดไฟ เธอแอบร้องไห้เงียบ ๆ และกัดนิ้ว

เธอเสียใจทั้งคืน ทุกคนรู้สึกถึงความอ่อนแอของพวกเขาในคืนนั้น

เชอรีชนอนไม่หลับ เธอหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูโปรไฟล์เฟสบุ๊คของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

โพสต์ของเขาเป็นเรื่องของเธอกับเพื่อน

ยิ่งดูนานก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ หลังจากที่ออกจากหน้าโปรไฟล์ของเขา เธอก็เลื่อนดูฟีดหลักของเธอ

เธอเห็นข้อความที่เฮกเตอร์โพส์ในตอนกลางวัน

ในโพสต์นั้นบอกว่า 'หลังจากบอยล์ไปทำงานที่เมืองเอส พวกเราคู่หูไร้ประโยชน์ที่อยู่ที่นี่ ทำงานกันได้ห่วยแตกมาก'

"หา?" นาตาลีถอนหายใจ "ฉันคิดว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกัน เธอก็รู้ และฉันก็อยากจะบอกว่ามีความสุขแค่ไหน ที่เราสองคนได้อยู่กับเธอ ฉันจะไม่บอกละกัน"

นาตาลีเล่นวีดีโอในโทรศัพท์ และโบกมันต่อหน้าเชอรีชก่อนจะเก็บโทรศัพท์

เชอรีชเห็นคนสองคนกำลังทำเรื่องแบบนั้นกันในวีดีโอ

เชอรีชเลิกคิ้วแล้วถาม "นั่นอะไร?"

นาตาลีตอบด้วยท่าทางพอใจ "อ๋อ นี่น่ะเหรอ? มันเป็นเป็นความลับระหว่างฉันกับบอยล์น่ะ"

เชอรีชไม่อยากฟัง เธอแย่งโทรศัพท์ของนาตาลีมาแล้วเล่นวีดีโอ ผู้ชายหันหลังให้กล้อง ใบหน้าของเขาเห็นไม่ชัด แต่เห็นรอยสักรูปส้มแมนดารินบนแขนข้างซ้ายของเขา

ชายหนุ่มกำลังนอนทับอยู่บนตัวหญิงสาว

เชอรีชกำโทรศัพท์จนนิ้วซีด ใจเธอเต้นแรง

เธอหวังว่ามันเป็นแค่เรื่องตลกที่นาตาลีแกล้งเธอเล่น

นาตาลียิ้มเยาะเมื่อเห็นเชอรีชเจ็บปวด เธอพูดด้วยความพอใจราวกับว่าเธอเป็นผู้ชนะ "โอ้ เชอรีช เธอเคยใกล้ชิดกับบอยล์แบบนี้ ตอนที่เธอคบกับเขาไหมล่ะ?"

เชอรีชขว้างโทรศัพท์ลงบนพื้นด้วยความโกรธ เธอมองนาตาลีแล้วพูด "หน้าไม่อาย!"

นาตาลีไม่คิดว่าเชอรีชจะขว้างโทรศัพท์ของเธอ เธอรู้สึกโกรธ "ใครกันแน่ที่หน้าไม่อาย เชอรีช! อย่าคิดนะว่าเธอก็ไม่ใช่คนหน้าไม่อาย ตอนที่เธอไปตามตื๊อบอยล์ในตอนนั้น มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันว่าเป็นคนหน้าไม่อาย?"

เชอรีชตบหน้านาตาลีอย่างแรง

นาตาลีโกรธมากหลังจากที่ถูกเชอรีชตบ เธอจึงผลักเชอรีชตกลงไปข้างล่าง

เชอรีชสูญเสียการทรงตัวแล้วตกลงไป

"กรี๊ด!"

เธอเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัว

ตรงท้องของเธอเจ็บปวดที่สุด

ดูเหมือนว่าเชอรีชจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอยื่นมือที่สั่นมากุมท้องของเธอ เธอละทิ้งความเกลียดชังและความโกรธทั้งหมด แล้วอ้อนวอน "ช่วยฉัน...ช่วยลูกด้วย...ขอร้อง..."

นาตาลีตกใจ เธอยืนแข็งทื่ออยู่ตรงบันได เธอเห็นร่างเชอรีชนองไปด้วยเลือด

นักศึกษากรีดร้องเมื่อเธอผ่านตรงบันได มันทำให้นาตาลีตกใจจนวิ่งหนีไป

ไม่ใช่เธอนะ! เธอไม่ได้ผลักเชอรีชตกลงไป ไม่มีใครเห็นเธอทำแบบนั้น!

เธอนึกได้ว่าในหอพักหญิงไม่มีกล้องติดตั้งอยู่ในมุมส่วนตัว ไม่มีใครเห็นหรอกว่าเธอผลักเชอรีชตกลงไป