เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 87

หลังจากเลิกงานเวอเรียน ตรงไปที่โรงเรียนอนุบาลเพื่อรับ เจลลี่ บีน จากนั้นเธอก็ไปโรงพยาบาลพร้อมกับเจ้าตัวน้อยทันที

มือข้างหนึ่งถือกระเป๋านักเรียนเป๊ปเปอร์ พิคสีชมพู และอีกมือก็จูงมือเจ้าตัวน้อยเดินเข้าไปในโรงพยาบาลด้วยกัน

เจลลี่ บีน ได้เห็นฮีลตันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงทางเดินยาว และได้วิ่งไปหาเขาพร้อมกับขาสั้น ๆ สองข้างของเธอ "คุณพ่อขา!"

เมื่อฮีลตันได้ยินเสียงของเจ้าตัวน้อยจึงหันมองตามเสียงและได้เจอทั้งสองคนแม่ลูก ท่าทางเย็นชาของเขาค่อย ๆ จางลง

เจลลี่ บีน ตัวน้อยพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของ ฮีลตัน ทันที สองมือเล็ก ๆ ของเธอกอดคอเขาแล้วเธอก็พูดอย่างออดอ้อนว่า "คุณพ่อขาไม่ได้เจอ เจลลี่ บีน เลยทั้งวันคุณพ่อคิดถึง เจลลี่ บีน ไหมคะ?"

ฮีลตันก้มศีรษะลงและจูบที่หน้าผากขาวที่น่ารักของเจ้าตัวน้อยพร้อมกับยิ้มเบา ๆ และตอบกลับไปว่า "หืม พ่อคิดถึงหนูค่ะ"

“แล้วคุณพ่อคิดถึง มอนตี้ ไหมคะ?”

เมื่อ เจลลี่ บีน ถามเรื่องนี้ทำผู้ใหญ่ทั้งสองคนต่างนิ่งอึ้งไป

เวอเรียนกัดริมฝีปากของเธอ ฮีลตันมองมาที่เธออย่างตั้งใจด้วยสายตาที่ลึกล้ำของเขา ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินเขาพูดอย่างไม่เร่งรีบ "หนูควรถามมอนตี้ ว่าคิดถึงพ่อไหมจะดีกว่านะ"

เจลลี่ บีน ยังเด็กเกินที่จะไม่เข้าใจการหยอกล้อระหว่างชายและหญิง นิ้วเล็ก ๆ สีขาวของเธอชี้ไปที่เวอเรียน ที่อยู่ข้าง ๆ เธอ เธอได้ถามฮีลตันว่า "คุณพ่อขา มอนตี้อยู่ที่นี่เธอได้ยินทั้งหมดแล้วหนูต้องถามให้คุณพ่อไหมคะ?"

ฮีลตันมองไปที่เจ้าตัวน้อยริมฝีปากบางของเขาก็เอ่ยออกมา "ถามสิ"

"ได้เลยค่ะ!"

เจลลี่ บีน เอียงใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอและมองไปที่ เวอเรียนด้วยดวงตาที่ใสซื่อ "มอนตี้ ขา! คุณพ่อถามว่าคิดถึงเขาไหม?!"

ทำไมเธอถึงไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยว่าผู้ชายคนนี้เหมือนเด็กมาก!

เมื่อเธอเห็นรอยยิ้มที่มีความหมายในดวงตาสีเข้มของเขา เวอเรียน ก็รับรู้ได้ว่าเขาไม่ได้เป็นเด็ก เขาแค่อยากแกล้งเธอเท่านั้นเอง

เธอเพียงแค่นั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ ๆ และตอบตรงๆว่า "ฉันไม่คิดถึงเขาเลยจ๊ะ"

ทำไมเธอต้องคิดถึงเขาด้วยล่ะ?

เมื่อเธอนึกได้ว่าเขามีลูกกับแนนซี่ แล้วนั้นมันทำให้เธอรู้สึกอยากหนีจากเขาให้เร็วที่สุด ทำไมเธอถึงควรคิดถึงเขากันล่ะ?

เจลลี่ บีน มุ่ยปากอย่างไม่พอใจเล็กน้อย "คุณพ่อขา มอนตี้ ไม่คิดถึงคุณพ่อค่ะ!"

เธอคิดว่าฮีลตันจะแกล้งเธอด้วยคำพูดต่อ แต่กลับไม่มีเสียงอะไรเลย

เวอเรียนเหลือบมองเขาสองสามครั้งโดยไม่รู้ตัว "อืม แล้วนายใหญ่จะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่คะ?”

“หมอบอกว่าถ้าไม่มีอะไรแทรกซ้อนพรุ่งนี้ท่านก็จะน่าฟื้น”

เจลลี่ บีน ได้ยินว่าปู่ของเธอจะฟื้นขึ้นในวันพรุ่งนี้เธอจึงปรบมืออย่างมีความสุข "เยี่ยมไปเลยค่ะ วันนี้ครูสอนวิธีพับนกกระเรียนกระดาษ หนูพับนกกระเรียนกระดาษเยอะมากเลยนะคะ เมื่อคุณปู่ฟื้นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้ หนูจะให้นกกระเรียนกระดาษกับคุณปู่!"

เจลลี่ บีน วิ่งไปเปิดกระเป๋านักเรียนของเธอและหยิบนกกระเรียนกระดาษออกมาจากกระเป๋านักเรียนเพื่อโชว์ ฮีลตัน และเวอเรียน "คุณพ่อขา มอนตี้ขา คิดว่านกกระเรียนกระดาษที่หนูพับสวยไหมคะ?"

เวอเรียนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นเพื่อลูบหัวเล็ก ๆ ของเธอ “สวยมากเลยจ๊ะ คุณปู่จะต้องมีความสุขมากแน่ ๆ ถ้า เจลลี่ บีน มอบนกกระเรียนกระดาษให้กับท่าน”

เจ้าตัวน้อยพยักหน้าอย่างไร้เดียงสาและเสียงเล็ก ๆ ของเธอฟังดูน่ารัก "เย้ ๆ! คุณปู่จะต้องหายไวขึ้นอย่างแน่นอนถ้าเขามีความสุข!"

หลังจากที่เธอพูดจบ เจลลี่ บีน ก็พิงไปที่ขายาว ๆ ของฮีลตัน และเงยหน้าขึ้นมาถามเขาว่า "คุณพ่อขา ได้กินอาหารเช้าที่มอนตี้ เอามาให้คุณพ่อเมื่อเช้าไหมคะ?"

เขาขมวดคิ้ว "อาหารเช้าเหรอ?"

"หืม! หนูบอกมอนตี้ว่า คุณพ่อน่าจะยังไม่ได้กินอาหารเช้า เมื่อตอนเช้านี้ มอนตี้ กลัวว่าคุณพ่อจะหิวเธอเลยเอาอาหารเช้ามาให้คุณพ่อค่ะ!"

'ไม่นะ’ เวอเรียน กรีดร้องอยู่ในใจ เธอรู้สึกผิดเล็กน้อยในทันทีที่ เธอเงยหน้าขึ้นดวงตาของเธอก็พบกับการจ้องมองที่ขี้เล่นและมีความหมายของเขา "จริง ๆ นะคะ มีอาหารเช้าที่น่ารักจริง ๆ"

เจลลี่ บีน ยิ้มกว้างเมื่อได้ยินว่าคุณปู่ของเธอฟื้นแล้ว "คุณพ่อขา คุณปู่ฟื้นแล้วคะ เราไปหาคุณปู่กันเถอะคะ หนูอยากรู้ว่าสบายดีไหมคะ?"

ฮีลตันจับมือกับ เจลลี่ บีน และมีท่าทางที่เห็นด้วยกับเธอ

เวอเรียน ที่ยืนอยู่เธอกัดริมฝีปากของเธอก่อนพูดว่า "ฉัน... ฉันไม่เข้าไปด้วยจะเป็นการดีกว่า ฉันกลัวว่านายใหญ่จะโกรธอีกเมื่อท่านเห็นฉัน"

ฮีลตันเองก็ไม่ทำให้เธอลำบากใจ และจับมือ เจลลี่ บีน แล้วเดินเข้าไปในห้องพักนายใหญ่ทันที

ใบหน้าของชายชรายังคงมีหน้ากากออกซิเจน เจลลี่ บีน วิ่งไปที่เตียงคนไข้ทันที เธอกระพริบตาโตมองไปที่ชายชราแล้วถามด้วยน้ำเสียงน่ารักของเธอ "คุณปู่ขา คุณจะลุกจากเตียงได้เมื่อไหร่คะ เจลลี่ บีน อยากให้คุณปู่หายเร็ว ๆ คะ?"

ชายชรายกมือขึ้นอย่างอ่อนแรงและจับที่มือน้อย ๆ ของ เจลลี่ บีน การแสดงออกของท่านเต็มไปด้วยความรัก

เมื่อท่านมองไปที่ ฮีลตัน เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของท่านเปลี่ยนไปอย่างดุดันในทันที ฮีลตัน เม้มริมฝีปากบาง ๆ ก่อนพูดว่า "คุณพ่อครับ ผมรู้ว่าตอนนี้คุณพ่อยังโกรธผมอยู่ เราจะคุยกันอีกครั้งเมื่อคุณพ่ออาการดีขึ้นครับ"

หลังจากคุยกับนายใหญ่ในห้องพักได้สักพัก ฮีลตัน ก็จะพา เจลลี่ บีน ออกจากห้องโดยอุ้มเธอไว้ "ไว้คุณปู่อาการดีขึ้น พ่อจะพาหนูมาหาคุณปู่อีกครั้งแล้วกันนะ ตอนนี้คุณปู่ต้องพักผ่อนแล้ว"

เจลลี่ บีน น้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “คุณปู่ เจลลี่ บีน ออกไปก่อนนะคะ แล้ว เจลลี่ บีน จะมาหาคุณปู่ใหม่ คุณปู่ดูแลต้องสุขภาพตัวเองเยอะ ๆ นะคะ คุณปู่ไม่โกรธหนูนะคะ โอเคไหมคะ?”

นายใหญ่ได้รับความห่วงใยที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นจากเจ้าตัวน้อย ตัวของเขาที่เพิ่งเดินผ่านประตูนรกมานั้น จึงทำให้ดวงตาของเขาชุ่มชื้นและคลอไปด้วยน้ำตาเมื่อได้ยินคำพูดที่แสดงถึงความห่วงใยจาก เจลลี่ บีน เขาจึงพยักคางเล็กน้อย

แม้ว่า เจลลี่ บีน จะเป็นเพียงเด็กสามขวบ แต่เธอก็ประพฤติตัวได้ดีกว่าลูกชายที่ไม่รักดีในวัยสามสิบกว่าเสียอีก!

ฮีลตันที่เพิ่งเดินออกจากห้องพักฟื้นพร้อมกับ เจลลี่ บีน เมื่อเห็นดังนั้น เวอเรียน จึงถามอย่างกระตือรือร้น "นายใหญ่เป็นอย่างไรบ้างคะ?"

"ท่านมีอาการดีขึ้นแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ฉันจะขอให้ มาดามลีอาห์ มาที่นี่เพื่อดูแลท่านต่อเอง ฉันไปส่งเธอและ เจลลี่ บีน กลับบ้านก่อน"

เมื่อพวกเขาเข้าไปในรถ เวอเรียนก็นึกถึงอาการป่วยของ นายใหญ่ฟัดด์ เธอลังเลก่อนที่จะถามเขาว่า "ฮีลตัน คะ ในช่วงนี้คุณไม่ควรพูดเรื่องฉันต่อหน้านายใหญ่น่าจะดีกว่าค่ะ แล้วก็อย่า... อย่าพูดถึงเรื่องที่คุณเคยพูดก่อนหน้านี้... เกี่ยวกับการแต่งงานของเรา ฉัน..."