เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 933

เมื่อบอยล์ออกมาจากร้านกาแฟ เขาค่อย ๆ ปล่อยหมัดที่กำไว้แน่นของเขา

ดูเหมือนว่าอารมณ์ที่ตึงเครียดของเขาจะผ่อนคลายลงเล็กน้อยเช่นกัน

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะยังคงเป็นของกันและกัน แม้จะผ่านไปเจ็ดปีแล้วก็ตาม

คาลัมลงจากรถทันที เมื่อเขาเห็นบอยล์เดินออกมาจากร้านกาแฟ เขาเปิดประตูเบาะหลังให้บอยล์

บอยล์เข้าไปในรถ

ขณะที่คาลัมขับรถ เขาเหลือบไปมองบอยล์ผ่านกระจกมองหลัง และถาม "คุณอยากกลับจะไปที่สำนักงานตอนนี้เลยไหมครับ เจ้านาย?"

บอยล์ตอบ "ไปที่บ้านของครอบครัวฟัดด์"

“ได้เลยครับ เจ้านาย”

…

รถมายบัคสีดำขับตรงไปที่บ้านของครอบครัวฟัดด์ แต่บอยล์ไม่ได้ลงจากรถ

นั่นเป็นเพราะเขายังไม่ได้พูดคุยเรื่องการแต่งงานกับครอบครัวของเชอรีช และมันคงไม่เหมาะที่บอยล์จะเดินเข้าไปในบ้านของครอบครัวฟัดด์ และไปพบกับพ่อแม่ของเธอในขณะนั้น

ทั้งหมดที่บอยล์ทำคือโทรหาเชอรีช

ไม่นานเชอรีชก็ออกมาจากบ้านของเธอด้วยรองเท้าสลิปเปอร์

เธอดูเหมือนเพิ่งตื่นจากการงีบหลับ เนื่องจากผมของเธอยุ่งเหยิง และเธอดูเซื่องซึม

คาลัมเปิดประตูขณะที่เชอรีชเข้าไปในรถ ก่อนที่เธอจะได้มองบอยล์ และทันทีที่เธอเข้าไปในรถ เธอถาม “คุณต้องการอะไร?”

บอยล์เอื้อมมือออกไป และกอดเธอทันที

เชอรีชสะดุดเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ในขณะที่งุนงง

บอยล์โอบแขนใหญ่ของเขารอบเอวผอมบางของเธอ ก่อนจะก้มหน้าลง และจูบริมฝีปาก และแก้มของเธอหลายครั้งติดต่อกัน

ลมหายใจของพวกเขารู้สึกอบอุ่น

เชอรีชหน้าแดงเล็กน้อยจากการจูบรัว ๆ ของเขา ขณะที่เธอค่อย ๆ ผลักเขาออกไปเบา ๆ

ชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตาที่รักใคร่อย่างมากก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ผมจะทำให้แน่ใจว่าคุณจะไม่คิดถึงผมอีกในอนาคต”

ดูเหมือนว่าเธอจะคิดถึงเขามาก จนพยายามมองหาตัวแทนของเขาจากชายอื่น

สิ่งนี้ทำให้บอยล์รู้สึกแย่ และเขารู้สึกเหมือนกับว่าล้มเหลวอย่างมากในการเป็นแฟน

บอยล์อุ้มหญิงสาวขึ้นนั่งบนตักของเขา ก่อนจะคลอเคลียที่หน้าผากของเธอและสันจมูกของเธอ

เชอรีชถาม “โรวานพูดอะไรกับคุณ?”

บอยล์มองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่สวยงาม และสดใสของเธอ และดูเหมือนจะมีสีหน้าสบายใจบนใบหน้าของเขา เขาพูด “เขาบอกว่าเราเกิดมาเพื่อกันและกัน และผมเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่คู่ควรกับคุณ”

แต่โรวานพูดว่า…

“ไม่มีใครสามารถยอมรับความจริงได้ว่า แฟนเก่าของเขาจะใช้การฆ่าตัวตายเพื่อข่มขู่เขา นี่มันน่ากลัวมาก

“ไม่ต้องพูดถึง ไม่มีแฟนเก่าคนไหนจะเก็บความรู้สึกที่รุนแรงขนาดนั้นกับแฟนเก่าของพวกเขา จนเธอไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่า แฟนเก่าของเขาทำอาหารเพียงจานเดียวให้คนอื่น และจะสาปแช่งเขาด้วยความตายของเธอเอง

“สำหรับคนธรรมดาทั่วไป พวกเขาจะคิดว่าเชอรีชมีความผิดปกติที่หัวสมอง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าวิธีที่เชอรีชแสดงความรักกับคุณ คำอธิบายที่สมเหตุสมผลเพียงอย่างเดียวสำหรับทั้งหมดนี้ก็คือ เชอรีชไม่ใช่คนเดียวที่ป่วย แต่คุณก็ยังมีความบิดเบี้ยวในหัวสมองของคุณพอ ๆ กับเธอ บอยล์ อาการของคุณก็รุนแรงเหมือนกัน พวกคุณทั้งคู่ติดอยู่ในโลกของตัวเองโดยไม่มีคนอื่น ตอนนี้คุณทั้งคู่ค่อนข้างผูกมัดกันและกัน

“ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์กับเชอรีช ยกเว้นคุณ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเชอรีชถึงเลือกปลิดชีวิตของเธอเองเพื่อคุณในตอนนั้น แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว คุณ และเชอรีชต่างก็เป็นของกันและกัน เพราะคุณทั้งคู่เป็นบ้า ดังนั้นนี่หมายความว่าคุณทั้งคู่เกิดมามาเพื่อกันและกัน”

เชอรีชเม้มริมฝีปากของเธอ และดูเหมือนไม่มั่นใจ ขณะที่เธอพูดว่า "นั่นไม่เหมือนโรวานเลย"

บอยล์จับมือเล็ก ๆ ของเธอ และบีบมันเบา ๆ ก่อนที่จะมองเธอด้วยสายตาที่รักใคร่ ในขณะที่เขาถามด้วยรอยยิ้ม "ทำไมล่ะ? คุณไม่คิดว่าคนอื่นจะรู้สึกเหมือนว่าเราทั้งคู่ถูกสร้างมาเพื่อกันและกันเหรอ?"

เชอรีชจ้องเขม็งไปที่เขา ขณะที่เธอพูด "ฉันคิดว่าโรวานจะต้องเรียกเราว่า ป่วยหรือบิดเบี้ยวที่เหมาะสมกันมาก"

บอยล์ยิ้มอย่างสบายใจ ก่อนจะปัดมือใหญ่ของเขาลงมาตามผมยาวที่ยุ่งเหยิงของเธอ ขณะที่เขาพูดว่า "เขานั้นแหละที่ป่วยและบิดเบี้ยว"

เชอรีชหาวเพราะเธออดนอน และรอยคล้ำรอบดวงตาของเธอก็เห็นได้ชัด

หัวใจของบอยล์เจ็บปวดเล็กน้อย เขาดึงเธอเข้ามาใกล้เขา และพูดว่า "ตอนที่ผมโทรหาคุณ คุณกำลังหลับอยู่งั้นหรือ?"

“ฉันตื่นมาสักพักแล้ว และฉันก็หิวมากด้วย”

บอยล์ถาม “แล้วคุณอยากกินอะไรล่ะ?”

“ฉันรู้สึกอยากกินลาซานญ่า”

“เดี๋ยวผมกลับไปทำให้คุณที่บ้าน”

ดูเหมือนว่าบอยล์พาเชอรีชออกจากบ้านของครอบครัวฟัดด์ ขณะที่เธอยังอยู่ในชุดนอนและรองเท้าสลิปเปอร์

พวกเขามาถึงคฤหาสน์ของบอยล์ที่เลค สตรีท

เชอรีชนั่งลงบนโซฟา ขณะที่โบนี่กำลังนอนอยู่บนพื้น เธอตัดสินใจเอื้อมมือไปลูบ โบนี่เบา ๆ

เชอรีชไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเขา ขณะที่เธอพูดพร้อมกับอาหารเต็มปาก “คุณบอกว่าฉันจะไม่มีโอกาสคิดถึงคุณอีก เพราะคุณตั้งใจให้ฉันย้ายมาอยู่กับคุณงั้นเหรอ?”

บอยล์ตกตะลึง เขาถามด้วยน้ำเสียงตลก ๆ “คุณคิดว่าผมกำลังวุ่นวายกับคุณงั้นหรือ?”

หญิงสาวเงยหน้าที่งดงาม อ่อนเยาว์ของเธอขึ้นจากจาน มีเศษอาหารอยู่ที่มุมปากของเธอ ขณะที่เธอหันมามองเขาด้วยดวงตากลมโตสีดำขลับของเธอ เธอพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นคุณหมายความว่าอย่างไรตอนที่คุณพูดอย่างนั้น?"

“ผมหมายความว่า ผมจะไปปรากฏตัวต่อหน้าคุณทันทีที่คุณเริ่มคิดถึงผม แม้ว่าคุณจะไม่ได้อยู่ด้วยกันกับผม คุณก็จะไม่มีโอกาสจะได้คิดถึงผม เนื่องจากผมจะไปพบคุณทุกเมื่อที่คุณต้องการพบผม"

บอยล์เอื้อมมือไปเช็ดเศษอาหารออกจากมุมปากของเธอหลังจากพูดจบ พร้อมกับลูบหัวของเธอ เขาพูดต่อ “คุณไม่จำเป็นต้องรีบให้คำตอบผม ใช้เวลาและคิดดูก่อน ผมจะดูแลคุณได้ดีขึ้นถ้าคุณย้ายมาอยู่กับผม คุณแทบจะนอนไม่พอ และก็กินไม่ค่อยดีในทุกวันนี้ คุณใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปไม่ได้”

เชอรีชหยิบชามซุปของเธอขึ้นและเริ่มเคี้ยวมัน เธอขมวดคิ้ว และพูดพร้อมกับอาหารเต็มปากว่า “ฉันยังต้องทำอาหารกลางวันเอง แม้ว่าฉันจะย้ายมาอยู่กับคุณ”

เขาไม่สามารถอยู่บ้านได้ทั้งวันเพื่อดูแลเธอ และไม่ทำงาน

แต่บอยล์จ้องเขม็งไปที่เธอ ขณะที่รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมตาของเขา เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ผมสามารถทำงานจากที่บ้านได้ถ้าคุณย้ายเข้ามาอยู่กับผม หรือกลับบ้านมาทำอาหารกลางวันให้คุณได้ระหว่างที่ผมพักกลางวัน คุณรู้ไหม นั่นไม่ใช่ปัญหาเลย”

เชอรีชมองไปที่ชามซี่โครงที่อยู่ข้างหน้าเธอ และกินเข้าไปสองคำ เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถกินอาหารให้หมดได้ เธอจึงหยิบชิ้นหนึ่งแล้วโยนมันลงในชามของโบนี่

โบนี่กำลังเคี้ยวอาหารอย่างมีความสุข

บอยล์พูดว่า "ในเมื่อคุณกินซี่โครงไม่หมด คุณว่ามื้อเย็นเราเป็นกุ้งย่างดีไหม?"

เชอรีชเกาศีรษะด้วยมือของเธอ และรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ขณะที่เธอถาม "ฉันไม่ทานอาหารเย็นได้ไหม?"

บอยล์จ้องเขม็งไปที่เธอด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความรัก และพึมพำว่า “ไม่”

การกินที่ผิดปกติของเธอ เป็นสิ่งที่ไม่ดีสำหรับเธอ

เธอจะผอมเหมือนโครงกระดูกเดินได้

นั่นทำให้เขาเจ็บปวด

เชอรีชถอนหายใจ และก้าวถอยหลังก่อนจะกลับไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับท้องที่อิ่ม

บอยล์เอื้อมมือไปดึงชุดนอนของเธอ และห่มเอวที่ผอมบางของเธอ

เขาดึงผ้าห่มมาห่มเธอ แล้วพูดว่า "นอนเถอะ"

เชอรีชพูดไม่ออก

หมายความว่าตารางเวลาทั้งวันของเธอ บอยล์ได้วางแผนให้หมดแล้วงั้นเหรอ?