เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 951

ชาเนียเดินเข้าไปถามเชอรีชด้วยน้ำเสียงชัดเจน "เชอรีช คุณเจอลิตเติ้ลบีน สเปราท์ ครั้งแรกเมื่อไหร่?"

"เมื่อสองสามเดือนก่อน ที่...มหาวิทยาลัยแคพิทัล ซิตี้ ก่อนงานเลี้ยงครบรอบหนึ่งร้อยปี ฉัน...ฉันเจอเธอที่มหาวิทยาลัย"

ชาเนียถามเธอ "คุณจำครั้งที่สองที่เจอเธอได้หรือเปล่า?"

เชอรีชพยายามนึกแล้วตอบด้วยน้ำเสียงท้อแท้ "ฉัน...ตอนไปถ่ายรายการที่สตูดิโอ"

ชาเนียถามเธอ "แต่ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ เป็นเด็ก เธอจะเข้าไปห้องอัดได้ยังไง? แล้วตอนแรกเธอไปอยู่ในมหาวิทยาลัยได้ยังไง?"

เชอรีชดูงง ดูเหมือนว่าเธอเริ่มพ่ายแพ้ "ฉัน...ฉันไม่รู้"

ชาเนียมองเธอด้วยสายตาสิ้นหวัง ก่อนจะถามเธอด้วยความอดทน "เชอรีช... ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ ไม่ได้อยู่ในวีดีโอ ทำไมไม่มีใครเห็นเธอ และมีคุณคนเดียวที่เห็นล่ะ?"

เชอรีชนั่งส่ายหน้าอยู่บนรถเข็น เธอใส่ชุดคนไข้สีฟ้า

ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมา เธอก็เห็นลิตเติ้ลบีน สเปราท์ สะพายกระเป๋าสีแดง กำลังยืนมองเธออยู่ตรงมุมห้องคนไข้

ชาเนียมองตามสายตาเธอไปยังมุมห้องที่ว่างเปล่า "คุณมองอะไรเหรอ เชอรีช? ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ อยู่ตรงนั้นเหรอ?"

สายตาของเชอรีชจดจ่ออยู่ตรงมุมห้องและพยักหน้า

ชาเนียถามเธอ "เชอรีช ที่นี่โรงพยาบาลนะ แล้วก็ห้องคนไข้อีก นอกจากหมอกับคนไข้แล้ว ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้ามาได้ แล้วเด็กอย่าง ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ จะเข้ามาในนี้ได้ยังไง? ไม่รู้สึกว่ามันแปลกเหรอ?"

เชอรีชได้แค่ส่ายหน้า เธอไม่สามารถตอบได้

ชาเนียนึกขึ้นมาได้ว่า บอยล์บอกเธอว่า ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ อายุเจ็ดขวบ

ชาเนียถามเธอ "เชอรีช... ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ อายุแค่เจ็ดขวบใช่ไหม?"

เชอรีชพยักหน้า

ชาเนียถามให้ลึกกว่าเดิม "ในเมื่อเธออายุเจ็ดปี ทำไมไม่อยู่ที่โรงเรียน แทนที่จะมาที่นอร์ท ซิตี้ ล่ะ? แล้วรู้ได้ยังไงว่าคุณอยู่โรงพยาบาลไหน? เชอรีช วันนี้ไม่ใช่วันหยุด มันยังเป็นวันทำงาน ทำไมเธอไม่ไปอยู่กับเด็กคนอื่ในโรงเรียนล่ะ?"

เชอรีชก้มหน้าลง หลังจากที่ผ่านไปนาน เธอก็ไม่สามารถตอบคำถามของชาเนียได้ เธอส่ายหน้าและไม่เข้าใจอะไรเลย

เมื่อเห็นว่าชาเนียไม่ได้ถามต่อ เชอรีชก็ดูเหนื่อย เธอจึงหยุดการบำบัด แล้วให้แพทย์อีกคนพาเธอกลับห้อง

ผู้ช่วยหมออีกคนพูด "กรณีของคุณเชอรีชนี่ดูจัดการยากนะ"

ชาเนียถอนหายใจ "ตัวคนไข้เองก็ไม่รู้ว่าเธอเห็นภาพหลอน การรับรู้ของเธอสับสนไปหมดแล้ว"

"เรายังสรุปจากคนไข้ไม่ได้ ตอนนี้ก็บำบัดเธอยากอยู่"

ชาเนียเงีบไปสักพักแล้วพูด "ฉันจะไปพบผู้ปกครองของเธอ"

บอยล์ปิดเรื่องอาการของเชอรีชมาตลอด ชาเนียแน่ใจว่าบอยล์ไม่เคยทำความเข้าใจระหว่างเชอรีชกับเขา

บอยล์ยืนมองเชอรีชที่นั่งคนเดียวในห้อง อยู่หน้าห้องคนไข้

แววตาของเธอดูไร้ชีวิตและว่างเปล่า

ตอนที่พยาบาลถือยาเข้ามา เธอก็เห็นบอยล์ยืนอยู่หน้าห้องคนไข้ เธออดเตือนเขาไม่ได้ "ท่านประธานลอว์สัน คุณไม่ควรอยู่ตรงนี้นะคะ อธิการบดีชาเนียก็บอกทุกคนแล้ว ถ้าคุณฟัดด์เห็นคุณ มันจะไม่ดีต่อการบำบัดนะคะ"

บอยล์น้ำตาคลอเมื่อเขามองหญิงสาวที่ดูซีดเซียว เขาพูดอะไรไม่ออก

เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไป พยาบาลก็อดพูดไม่ได้ "ท่านประธานลอว์สัน...กรุณาให้ความร่วมมือกับเราด้วยค่ะ ถ้าคุณยังทำแบบนี้ อธิการบดีชาเนียจะตำหนิเรานะคะ"

บอยล์สูดลมหายใจเข้าแล้วดูเวลา "ผมขอดูเธออีกสิบนาที สัญญาว่าจะไม่ให้เธอเห็นนะ?"

พยาบาลตกใจ เธอไม่คิดว่าคนหยิ่งยโสอย่างบอยล์จะมาขอร้องพยาบาลอย่างเธอ

พยาบาลไม่รบกวนเขาแล้ว เธอถือยาเข้าไปในห้อง

ทันทีที่ประตูเปิดออก เชอรีชก็หันไปมองช้า ๆ บอยล์ถอยออกมาเพื่อไม่ให้เธอเห็นเขา

หลังจากพยาบาลเข้าไปแล้ว เธอก็บอกเชอรีชด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ได้เวลากินยาแล้วค่ะ คุณเชอรีช"

พยาบาลส่งยาให้เธอ เธออ้าปากและชี้ให้ทำตาม

พยาบาลตกใจ ก่อนจะยิ้มให้เธออย่างสุภาพ "เดี๋ยวคุณก็หายค่ะ ถ้าหายก็ไม่ต้องได้กินยาแล้วนะคะ"

บอยล์ยืนกำหมัดอยู่ข้างนอกประตูจนนิ้วซีด

เขาน้ำตาคลอ

หลังจากชาเนียทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว เธอก็ใส่เสื้อคลุมสีขาวและจะไปดูอาการเชอรีช

เธอเจอกับบอยล์ตรงทางเข้า

ชาเนียดึงเสื้อคลุมสีขาวและบอกเขา "จากอาการของเชอรีชในตอนนี้ เธอต้องอยู่พักฟื้นในโรงพยาบาลอย่างน้อยครึ่งปี คุณจะยืนนิ่งแล้วมองเธอแบบนี้ทั้งวันหรือไง?"

ลำคอบอยล์กระตุก เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ "ผมจะมายืนดูเธอหนึ่งชั่วโมงแบบนี้ทุกวัน"

ชาเนียบอกเขา "สิบนาที ไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้ มันไม่ได้ช่วยให้เธอหายหรอก ถ้าคุณมายืนอยู่นี่ ถ้าเชอรีชเห็นคุณแล้ว คุณแน่ใจเหรอว่าจะห้ามใจไม่เข้าไปหาเธอในห้องได้?"

ลำคอบอยล์กระตุกเมื่อมองเชอรีชที่ดูสิ้นหวัง เขาขมวดคิ้วแล้วถาม "เธอยังดีอยู่เลยก่อนจะถูกส่งมาที่โรงพยาบาล ทำไมถึงแกะห่อลูกอมเองไม่ได้ หลังจากเข้ารับการบำบัดล่ะ?"

ชาเนียสังเกตคนไข้ในห้องแล้วอธิบาย "ยาที่ใช้รักษาอาการทางจิต จะไปยับยั้งระบบประสาท เมื่อยาออกฤทธิ์ ความสามารถในการรับรู้จะลดลง เธอจะเชื่องช้าชั่วคราว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการเคลื่อนไหวของเธอจึงเฉื่อยชา"

บอยล์รู้สึกแย่ เขามองหญิงสาวที่อยู่ในห้องด้วยแววตาเจ็บปวด "จะเป็นแบบนี้อีกนานไหม?"

"ตอนนี้เธอได้รับปริมาณยามากขึ้น เมื่อเธออาการดีขึ้นหรือรู้ตัว เราจะลดปริมาณยาลง เมื่อถึงตอนนั้น เธอก็จะไม่เฉื่อยชาและตอบสนองช้าอีก ตราบใดที่เธอฟื้นตัวและไม่ต้องกินยาแล้ว อาการของเธอก็จะหยุดไปเอง"

บอยล์หลับตา เขาทนดูไม่ได้

ชาเนียปลอบเขา "ความเจ็บปวดที่คุณเห็นตอนนี้มันเป็นแค่ชั่วคราว ตราบใดที่เธอให้ความร่วมมือ และรู้ตัวว่า ลิตเติ้ลบีน สเปราท์เป็นภาพหลอนที่เธอสร้างขึ้นมา และยอมรับรู้ความจริง ความเจ็บปวดนั้นก็จะหยุดไปด้วย"

"มาคุยเรื่องนี้ให้มันจริงจังเถอะ บอยล์"

บอยล์ถามเธอ "คุยเรื่องอะไร?"

"มาคุยกันเรื่องที่ ลิตเติ้ลบีน สเปราท์เป็นใคร และเรื่องที่ฉันไม่รู้ระหว่างคุณกับเชอรีช"