เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 953

ชาเนียตัดสินใจจัดประชุมกับครอบครัวของเชอรีช ฮีลตันกับเวอเรียนมาร่วมประชุม

เวอเรียนน้ำตาไหลเมื่อได้ดูวีดีโอที่ฉายบนหน้าจอโปรเจคเตอร์ ในห้องประชุมขนาดเล็ก เธอปิดปากและร้องไห้

ฮีลตันทำหน้าสงบนิ่งเหมือนอย่างเคย เขาน้ำตาคลอเมื่อได้เห็นลูกสาวสุดที่รักของเขาสิ้นหวังแค่ไหน ตอนที่เธอกรีดข้อมือในอ่างอาบน้ำ

ชาเนียไม่ได้ให้พวกเขาดูวีดีโอที่บันทึกไว้ทั้งหมดที่มากกว่าหนึ่งพันคลิป เธอให้พวกเขาดูแค่ส่วนสำคัญ เพราะมันใช้เวลานานที่จะดูวีดีโอทั้งหมด

หลังจากนั้น ชาเนียก็เอายูเอสบีที่บันทึกวีดีโอทั้งหมดของเชอรีชให้ฮีลตัน

เมื่อฮีลตันกับเวอเรียนดูวีดีโอและทำใจให้สงบแล้ว ชาเนียก็บอกพวกเขา "ถึงอาการของเชอรีชจะบำบัดได้ยาก ตราบใดที่เราเห็นภาพความรู้สึกและความคิดของเธอชัด มันก็ไม่ได้ยากแล้วค่ะ เธอเป็นคนเข้าใจง่าย ในฐานะที่คุณเป็นครอบครัวของเธอ ฉันแนะนำให้พวกคุณเตรียมสู้กับการต่อสู้ที่ยาวนาน เพราะอาการแบบเธอนั้น ไม่ใช่เรื่องที่จะบำบัดได้ในระยะเวลาเพียงสั้น ๆ"

ชาเนียลูบไหล่เวอเรียนเพื่อปลอบเธอ

ยิ่งฮีลตันพยายามเข้มแข็ง แต่เสียงของเขาก็ยังสั่นตอนที่ถาม "เธอจะหายภายในหนึ่งปีหรือเปล่า?"

หลังจากชาเนียคิดสักพักก็ตอบ "หนึ่งปีก็ปลอดภัยที่สุด แต่ถ้าเธอรู้อาการของเธอได้เร็ว และให้ความร่วมมือในการรับการบำบัด ทุกอย่างก็จะเป็นไปได้อย่างราบรื่น เธอต้องกินยาที่บ้าน และมาตรวจตรงเวลา ถ้าเธอทำได้ทั้งหมด เธอจะไม่เป็นไรค่ะ"

อีกนัยหนึ่ง มันไม่ใช่เรื่องยากที่อาการของเธอจะดีขึ้นภายในหนึ่งปี แต่เธอจะยังไม่หายดีในตอนนั้น

ลำคอฮีลตันกระตุกก่อนจะพยักหน้า

ฮีลตันถาม "วันนี้ผมเจอเธอได้ไหม? แม่ของเธอและผมไม่ได้เจอเธอนานแล้ว"

ชาเนียพยักหน้า "ได้สิคะ ที่ให้พวกคุณมาที่นี่วันนี้ก็เพื่อจะให้ได้เจอเชอรีช เพื่อสร้างความมั่นใจและความกล้าให้เธอ ให้เธอเข้มแข็งตลอดการบำบัด"

เวอเรียนร้องไห้ไม่หยุดและไม่ได้พูดอะไร

ชาเนียนำฮีลตันกับเวอเรียนไปที่ห้องคนไข้

ฮีลตันส่งกระดาษทิชชูให้เวอเรียนเมื่อมาถึงตรงประตู เขาแซวเธอ "เช็ดน้ำตาเถอะ เจลลี่ บีน จะได้ไม่คิดว่าเราเสียใจตอนที่ลูกเจอเรา ไม่อย่างนั้นเราจะไม่ได้เจอลูกนะ ลูกเป็นคนที่ให้กำลังใจพวกเรา"

เวอเรียนใช้กระดาษทิชชู่เช็ดน้ำตา เธอถามด้วยความกังวล "ฉันกลัวว่าจะทนไม่ได้"

ฮีลตันจับมือเวอเรียนและเดินเข้าไปในห้องด้วยกัน

ประตูเปิดออก

เชอรีชนั่งใจลอยอยู่บนเตียง เธอค่อย ๆ หันมามองที่ประตู

เชอรีชยิ้มให้ฮีลตัน "แฮร์ริสัน…ต้อง…คิด…ว่า…หนูโง่แน่"

ฮีลตันมองลูกสาว แม้ว่าเธอจะยิ้ม แต่เธอก็ร้องไห้ในเวลาเดียวกัน

ฮีลตันกอดลูกสาวแน่นก่อนจะพูดเล่น "บอกพ่อนะ ถ้าแฮร์ริสันบอกว่าลูกโง่ พ่อจะลงโทษเขาให้หนักเลย"

เชอรีชพูดด้วยรอยยิ้ม "น้องไม่กล้า…พูดหรอก…แต่…น้องคิดแบบนั้น"

"คิดว่าเป็นข้อห้ามก็แล้วกัน" ฮีลตันสัมผัสใบหน้าเธอ "เจลลี่ บีนของเราเป็นเด็กที่เติบโตและสดใสเสมอ ลูกเป็นความภูมิใจและความสุขของครอบครัวเรา ไม่มีใครคิดไม่ดีกับลูกหรอก"

เวอเรียนกุมมือลูกสาว "เจลลี่ บีน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พ่อ แฮร์ริสัน และแม่ จะอยู่กับลูกเสมอ ไม่ต้องกลัวและอดทนกับการบำบัดนี้นะ?"

เชอรีชยิ้ม "หนูไม่กลัว…แต่ว่า…ยามัน…ขมมาก"

มันขมมากจริง ๆ

ฮีลตันกับเวอเรียนสูดลมหายใจเข้า พวกเขากลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้แล้ว