เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 981

หลังจากเชอรีชชมเมืองนิวยอร์ก และได้เห็นที่ที่บอยล์เคยไปมาแล้ว บอยล์ก็แอบจองตั๋วไปฟิลาเดลเฟียสองใบ

เช้าวันหนึ่ง หลังจากที่พยายามลากใครบางคนลงจากเตียง ทั้งสองคนก็ขึ้นเครื่องไปที่ฟิลาเดลเฟีย

เชอรีชอยู่ตัวคนเดียวในฟิลาเดลเฟียมาเจ็ดปี

บอยล์พาเชอรีชไปที่บ้านของเธอในฟิลาเดลเฟียก่อน

ดูเหมือนบอยล์จะไม่มีปัญหากับเส้นทางในเมืองนี้ เขาดูคุ้นเคยกับเมืองนี้มากกว่าเธอ

เชอรีชถามด้วยความสงสัย "ทำไมดูคุณคุ้นเคยกับบ้านฉันในฟิลาเดลเฟียจัง?"

บอยล์หัวเราะ เขาไม่ได้ปิดบังความจริงจากเธอ "ก่อนที่เราจะคืนดีกัน ผมอยากรู้เรื่องคุณในตอนนั้น ผมบินมาเยี่ยมเพื่อนบ้านคุณที่ฟิลาเดลเฟียบ่อย ผมเลยคุ้นเคยกับแถวนี้"

เชอรีชถอนหายใจ "ฉันไม่สนิทกับเพื่อนบ้านเลย"

บอยล์ลูบศีรษะเธอ "ผมก็ไม่ชอบเข้าสังคมเหมือนกัน ต้องขอบคุณเพื่อนบ้านจริง ๆ ที่ช่วยชีวิตคุณไว้ ถ้าเธอไม่เรียกรถพยาบาลและพาคุณส่งโรงพยาบาลทันเวลาล่ะก็...ไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

ทันทีที่เชอรีชเงยหน้าขึ้นมามองเขา บอยล์ก็จูบเปลือกตาเธอ

มันช่างอบอุ่นและอ่อนโยนมาก

บอยล์บอกเธอ "ที่จริงผมเชิญเพื่อนบ้านคุณมางานแต่งเราด้วย แต่ตอนนั้นเธอไม่อยู่ ผมยังส่งเครื่องปรุงกับของขวัญงานแต่งของเราให้เธออยู่"

เชอรีชมองบ้านที่ฟิลาเดลเฟียของเธอ "บอกหน่อยสิ บอยล์ ถ้าตอนนั้นฉันตายในอ่างอาบน้ำ ตอนนี้คุณคิดว่าจะทำยังไง? จะได้รับวีดีโอของฉันหรือเปล่า?"

บอยล์สูดลมหายใจเข้า ดูเหมือนว่าคำถามนี้จะแทงใจเขา เขายังคงกลัวที่จะคิดเรื่องนั้น

เขาจึงกอดเธอก่อนจะตอบ "ผมต้องได้รับวีดีโอพวกนั้นสิ"

เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอก่อนจะบอกชัดเจน "ผมจะดูวีดีโอทุกคลิป ผมจะดูมากกว่าหนึ่งครั้งก่อนจะไปงานศพคุณ แล้วผมก็จะเดินตามรอยคุณในฟิลาเดลเฟีย จะเดินทุกซอกทุกมุมที่คุณเคยเดิน

"หลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น?"

"หลังจากนั้น ผมก็จะไปอยู่กับคุณ"

เชอรีชหันมากอดคอเขา "แต่มีคนบอกกว่าจะไม่รู้สึกอะไรเลยเมื่อตายไปแล้ว และจะไม่รู้สึกเหงาอีกเลย เหลือทิ้งไว้แค่ความทรงจำและร่างกายไว้บนโลกนี้"

บอยล์กอดเธอแน่น เขาหลับตาแล้วบอกเธอ "ไม่ว่าคุณจะอยู่ในรูปร่างไหน ผมก็ไม่กล้าทิ้งคุณไว้คนเดียวหรอก ถึงคุณจะเป็นสายลมที่พัดมา หรือเป็นก้อนเมฆ หรือไม่เป็นรูปร่าง คุณจะไม่เหงาอีกแล้ว เพราะผมยังอยากอยู่กับคุณ"

"บอยล์ วันนี้คุณพูดเรื่องโรแมนติกเยอะจัง"

บอยล์ก้มลงมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน "ชอบหรือเปล่า?"

"ชอบสิ"

เชอรีชเงยหน้าขึ้นมาใกล้เขาเหมือนต้องการจูบ

บอยล์อุ้มเธอพิงตู้ในห้องครัว ทั้งคู่จูบกันอย่างยาวนาน

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็ไปเยี่ยมชม เคอร์ติส มิวสิค อคาเดมี่

เชอรีชเรียนจบระดับอุดมศึกษาที่สถาบันสอนดนตรีแห่งนี้ ในฟิลาเดลเฟีย

เชอรีชบอกเขา "ฉันคิดถึงคุณที่สุดตอนฝนตก เพราะคนอื่นมีแฟนมากางร่มให้ คนที่เอาร่มมาให้ก็เป็นคนที่พยายามเข้ามาจีบฉัน"

บอยล์รู้สึกปวดใจ แม้สถานการณ์นั้นมันดูตลก "แล้วคุณรับร่มมาหรือเปล่า?"

เชอรีชมองเขาแล้วตอบ "ฉันไม่ได้โง่นะ ถ้าไม่รับมาฉันก็เปียกฝนสิ"

บอยล์ลูบศีรษะเธอ "ทำดีแล้วล่ะ ไม่ต้องสนใจพวกเขาก็ได้ แต่คุณต้องรับร่มมา"

เชอรีชหยิกแขนเขา "ต้องขอบคุณที่คุณเลิกกับฉัน และไม่มารับฉัน"

"ผมขอโทษจริง ๆ"

"ในเมื่อคุณขอโทษจากใจจริง ฉันจะใจดียกโทษให้แล้วกัน"

บอยล์ยกมือเธอขึ้นมาจูบแหวนเพชรบนนิ้วนาง ก่อนจะยิ้ม "ขอบคุณที่เข้าใจครับ มาดามลอว์สัน"

ฮีลตันกับเวอเรียนไม่ได้เจอเชอรีชมาสักพัก พวกเขาคิดถึงลูกสาวมาก

ดูเหมือนว่านายท่านฟัดด์จะคิดถึงเชอรีชที่สุด เขาจึงให้ทั้งสองคนพักค้างคืนที่บ้านตระกูลฟัดด์

บอยล์กับเชอรีชไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์เลค สตรีท เพราะต้องนอนค้างคืนที่บ้านตระกูลฟัดด์

หลังจากเชอรีชอาบน้ำเสร็จแล้ว เวอเรียนก็เข้ามาในห้อง ตอนที่เชอรีชฮัมเพลงออกมาจากห้องน้ำ

เชอรีชคิดว่าบอยล์เข้ามา จึงทิ้งผ้าเช็ดตัวไว้ข้างหลังโดยไม่หันมามอง

เพราะบอยล์จะเป่าผมให้เธอที่บ้านทุกครั้งที่อาบน้ำเสร็จ

"บอยล์ ฉันคิดว่าพ่อไม่ได้เกลียดคุณเท่าไหร่แล้วล่ะ"

เวอเรียนหัวเราะหลังจากเชอรีชพูดแบบนั้น "พ่อของลูกก็ไม่เคยเกลียดบอยล์นะ"

เชอรีชตกใจ เธอรู้สึกอับอาย "มอนตี้ หนูก็คิดว่าบอยล์ซะอีก"

เวอเรียนหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมา เธอช่วยเช็ดผมให้เชอรีช "ลูกก็แต่งงานกับบอยล์แล้วนะ ถ้าคุณพ่อเกลียดบอยล์ คิดว่าพ่อจะให้ลูกแต่งงานกับเขาเหรอ?"

"ก็ถูกค่ะ"

เวอเรียนลังเลสักพัก เธออดถามไม่ได้ "เจลลี่ บีน ลูกแต่งงานกับบอยล์มาเกือบปีแล้วนะ วางแผนจะมีลูกกันหรือยัง?"

ตอนแรกเวอเรียนคิดว่าไม่เหมาะสมที่จะถาม เพราะมันเป็นเรื่องระหว่างบอยล์กับเชอรีช

แต่เธอเป็นแม่ของ เจลลี่ บีน จึงควรถามเรื่องนี้ เจลลี่ บีน ก็ไม่ใช่เด็กอีกแล้ว ถ้าเธออยากมีลูก มันก็ถึงเวลาแล้วที่จะมี

เชอรีชตอบเธอ "บอยล์กับหนูจะไม่มีลูกค่ะ"

เวอเรียนตกใจ "นี่ไม่อยากมีลูกกันจริงเหรอ?"

"มอนตี้ หนูไม่อยากมีลูก"