เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 991

[ฉันรู้สึกสงสารเธอ มองใบหน้าที่น่ารักของเธอ ฉันไม่สามารถใจร้ายกับเธอได้

[ฉันทนไม่ได้ ฉันเลยพูดว่า "ฉันจะทำให้ดีที่สุด"

[เธอทำหน้าบึ้ง และพูดว่า “พี่ชาย ฉันหิวมาก คุณมีอะไรกินไหม? ฉันไม่อยากอดตาย”

[ฉันจำได้ว่ายังมีซาลาเปาเหลืออยู่สองชิ้น ฉันจึงหยิบมาหนึ่งชิ้นแล้วแอบส่งให้เธอ

[ฉันแก้เชือกไนลอนที่มือเธอ เธอคว้าขนมปังด้วยมือสกปรก และกินมัน

[ดูเหมือนว่าเธอจะหิวมาก

[เธอกินเร็วเกินไปและสำลักสองสามครั้ง แต่เธอกลัวว่าแฮนสันจะได้ยินเธอ ดังนั้นเธอจึงรีบปิดปากของเธอ และหน้าของเธอก็แดง

[ฉันมัดเธอด้วยเชือกไนลอนอีกครั้ง หลังจากที่เธอกินซาลาเปาเสร็จ เพื่อไม่ให้แฮนสันสังเกตเห็นอะไร

[เธอกลัวว่าฉันจะโกหกเธอ เธอจึงพูดว่า “พี่ชาย คุณหล่อมาก คุณจะรักษาคำพูดจริง ๆ ใช่ไหม?”

[ฉันไม่สามารถตอบเธอได้ เพราะเรื่องนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนอายุอย่างฉันจะสามารถจัดการได้

[ตอนนั้นฉันอายุแค่ 17 ปี มันคงเป็นการโกหกถ้าจะบอกว่าฉันไม่ตื่นตระหนกหรือลังเลเลย

[เมื่อเห็นว่าฉันเงียบ เธอเรียกฉันเบา ๆ ว่า “พี่ชาย พี่ชาย? พี่ชาย ฉันกลัวจริง ๆ โปรดพาฉันออกไปจากที่นี่ ฉันจะตอบแทนคุณอย่างแน่นอน”

[ฉันถามโดยไม่คิดอะไรมาก “เธอจะตอบแทนฉันอย่างไร?”

[เธอเปิดปากของเธอ และอึ้งไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนเธอไม่เคยคิดว่าฉันจะพูดย้อนจากนั้นเธอก็พูดว่า “พ่อของฉันจะให้เงินพี่เยอะมาก เขาจะให้เงินพี่เป็นตัน พี่จะมีชีวิตที่ดีโดยไม่ต้องเรียนหรือทำงานเลย”

[ฉันแยกตัวออกไป และไม่สนใจสิ่งที่เธอพูด ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะโทรแจ้งตำรวจดีไหม

[เธอคิดว่าข้อเสนอของเธอไม่น่าสนใจพอ เธอทำหน้าบึ้ง และพูดว่า “พี่ชาย ถ้าเงินไม่เพียงพอสำหรับคุณ ฉันจะแต่งงานกับพี่หลังจากที่ฉันโตขึ้น ฉันจะตอบแทนพี่โดยเสนอตัวเองให้พี่เพื่อช่วยฉัน นั้น…นั้นโอเคไหม?”

[เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังหลอกฉัน

[เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นใครหลังจากที่เธอหนีออกไป

[อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเธอดูจริงใจและไร้เดียงสา

[ฉันไม่สนว่าเธอจะตอบแทนฉันหรือไม่ เธอไม่รู้ถึงความกังวลของฉัน และเหตุผลที่ฉันลังเลเช่นกัน

[ใครจะไปรู้ว่าเด็กหญิงอายุ 10 ขวบจะเสนอความคิดที่แปลกประหลาดแบบนั้น? เธอมองมาที่ฉันอย่างเขินอาย เธอคิดว่าฉันปฏิเสธเธอเพราะฉันไม่ตอบ

[เธอถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “พี่ชาย พี่คิดว่าฉันดูน่าเกลียดเหรอ?”

[ฉันพูดไม่ออก

[วิธีที่เธอแนะนำทางออกอื่นนั้นดูน่ารักอย่างมาก

[ฉันแค่ตอบอืม และปิดปากเธอด้วยเทปสีดำอีกครั้ง

[หลังจากครุ่นคิดอยู่หนึ่งคืน ฉันตัดสินใจโทรหาตำรวจ เพราะไม่เพียงแต่พ่อของฉันเป็นผู้ลักพาตัว แต่เขาก็ยังเป็นศัตรูของฉันด้วย

[ฉันโทรหาตำรวจ และส่งเขาไปห้องขังด้วยตัวเอง ฉันพนันได้เลยว่าเขาจะไม่มีวันจินตนาการได้ว่าลูกชายของเขาเองเป็นคนแจ้งความกับตำรวจ เมื่อเขาล้มเหลวในการเรียกค่าไถ่

[ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชีวิตของฉันจะเปลี่ยนไปหลังจากสิ่งที่ฉันทำในคืนนั้น

[ถ้าโชคชะตาเห็นใจฉันเพียงเล็กน้อย มันคงผลักฉันไปหาเชอรีช ฟัดด์

[หลังจากนั้น ฉันนึกถึงคำที่เด็ก 10 ขวบพูดในคืนนั้น ราวกับว่าชะตากรรมของฉันถูกกำหนดไว้ โชคชะตาคงผูกมัดเราไว้ตั้งแต่คืนนั้น

[ถ้าเธอถามฉันว่าเธอจะแต่งงานกับฉันในอนาคตไหม คำตอบของฉันคือใช่

[โชคดีที่คำทำนายของเด็กอายุ 10 ขวบเป็นจริง เธอลงเอยด้วยการแต่งงานกับฉัน และเธอกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของฉันในตอนนี้

[สิ่งที่มีความสุขที่สุดที่เคยเกิดขึ้นในโลกนี้คือ เมื่อคนที่คุณรักมากที่สุดนอนอยู่ข้าง ๆ คุณ

[ดวงอาทิตย์ส่องแสงและคลื่นก็อ่อนโยนในโลกอันล้ำค่านี้ ชีวิตของฉันสมบูรณ์ ตราบใดที่เชอรีช ฟัดด์ เป็นภรรยาของฉัน]