เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 101

ตอนที่100 ผู้หญิงที่คุ้นเคย

ใบหน้าของชยรพมีร้อยยิ้มโผล่ขึ้นมา"แน่นอนขอแค่เธอชอบ แต่ว่าหากพ่อเห็นมนต์ตรีมีความคิดไม่ดี พ่อไม่ปล่อยมนต์ตรีไว้แน่"

" พ่อ!"

ข้างในใจจารวีสบสนไปหมด ทันใดนั้นไม่รู้ควรจะพูดอะไรดี

"โอเค พ่อไปทำงานแล้ว อาหารเช้าอยู่ในห้องครัว ไปกินเองเลยน่ะ!"

ทันใดที่เห็นเงาชยรพเดินออกไป จารวีงุนงงอยู่พักใหม่ ว่าทำไมท่าทีพ่อเปลี่ยนไปได้รวดเร็วขนาดนี้

อาหารเช้าเปลี่ยนเป็นซุปเชื้อราขาวมันเทศสีม่วง แล้วยังมีซาราเปาไส้เนื้อสองลูก ทันใดที่เห็น จารวีอารมณ์ดีขึ้นมากๆ ในขณะที่กินอาหารเช้าอยู่ก็โทรไปหามนต์ตรี

"พี่มนต์ ฉันมีข่าวดีมาบอก พ่อตกลงเรื่องงานแต่งของเราทั้งสองแล้วน่ะ"

มนต์ตรีตอบ"นี่มันเรื่องจริงหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ดีมากเลย จารวี ผมนัดกับแม่ไว้แล้วน่ะ เย็นนี้ไปพบแม่พี่กัน แล้ววันนี้ก็ห้ามผิดคำอีกล่ะ" มนต์ตรีพูดอย่างตื่นเต้น

จารวีตอบ " อืม อืม เอาล่ะ!"

"ตอนเย็นผมไปรับน่ะ!"

วางสายมนต์ตรีเสร็จ จารวีกระโดดกับที่สามรอบ ดีใจอย่างมาก ต่อมาก็ได้โทรไปหาอังคณา

"อังคณา เราเอง จารวีไง!"

"จารวี ตอนนี้สบายดีไหม? เรื่องครั้งก่อนทำเอาฉันตกใจหมดเลย คิดไม่ถึงเลยว่ายศพลจะช่วยเธอ......"

อังคณานึกถึงเรื่องในโรงเรียน แล้วสีหน้าเธอดูไม่ดีเลย

ต่อมา จารวีคิดอยากจะไปซื้อของขวัญที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เธอคุยโทรศัพท์ไปด้วย แล้วก็เดินออกมา

ครั้งก่อนตอนไปเยี่ยมลุงพัชพงษ์ มนต์ตรีเป็นคนซื้อของขวัญ ครั้งนี้ไปพบคุณน้ารนารีย์

เธอไม่กล้าที่จะให้มนต์ตรีช่วยซื้อของอีก ถึงแม้เขาจะเป็นคนอ่อนโยนและมีน้ำใจ แต่ก็ไม่ควรที่จะให้เขาหนักใจทุกเรื่อง

"หื้ม อังคณา ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านไปแล้ว เรื่องนี้ถ้าไม่ใช่ยศพลไอ้บ้านั้นผัดปัญหาออกมา ฉันก็คงไม่โดนเพื่อนๆดูถูก เหยียดหยาม เพราะเขาคนเดียว ฉันไม่มีวันให้อภัย"

พูดถึงยศพลทีไร ก็เหมือนกับเป็นแผลใดแผลหนึ่งบนร่างกายเธอ พูดถึงทีไรก็ทำให้เจ็บปวดมาก

อังคณา "ใช่แล้ว ตะกรันมนุษย์แบบนี้ อย่าพูดถึงเลย จารวีแล้ววันนี้เธอจะมาเรียนไหม?"

จารวีตอบ "ไม่มา เออ ฉันเกือบลืมไปเลย อังคณา ฉันกำลังจะแต่งงานแล้วน่ะ เดือนหน้าวันที่เจ็ด เธอต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวเราให้ได้น่ะ......"จารวีพูดถึงตรงนี้ก็หยุดเงียบหายไป โทรศัพท์ในมือของเธอเกือบตกลงไปที่พื้น

ด้านหน้าที่ห่างจากเธอไม่ไกล มีคนหลังเงาดำยืนอยู่

และแรงผลักดันที่เกิดขึ้นนั้นทำให้คนรู้สึกหดหู่ใจมาก สายตาที่มืดมนของเขาทำให้รู้สึกน่ากลัว

ตอนนั้น จารวียืนอยู่ตรงจุดที่ครั้งก่อนเธอโดนยศพลทำร้าย

ทันใดนั้น ฉากความอัปยศต่างๆก็ได้โผล่ขึ้นมาในใจของเธอ เลือดที่หมุนเวียนอยู่ในร่างกายเธอก็เริ่มเย็นลงเรื่อยๆ ทั้งตัวรู้สึกเหมือนไปห้องเก็บน้ำแข็งมา ปีศาจคนนี้ กำลังจะมาดูถูกเหยียดหยามเธออีก?

จารวีจับมือกับโทรศัพท์อย่างระมัดระวัง ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนเลย

จารวีจ้องมองยศพลเหมือนศัตรู

จารวี “คุณอยากจะทำอะไร?"

ยศพลตอบอย่างเยาะเย้ย :"จะแต่งงานแล้วหรอ? ทำไมไม่บอกผมสักคำ ยังไงเราก็เคยดีกันมาก่อนนิ บางทีผมอาจจะส่งของขวัญชิ้นใหญ่ให้เธอก็ได้"

จารวีรู้สึกหวาดกลัวเขามาก จารวีพูด"ยศพล คุณคิดจะยังไงกันแน่? คุณไม่เข้าใจอีกหรอ ฉันไม่ได้รักคุณ ฉันไม่ได้รักคุณ ถึงคุณจะข่มขืนฉัน คุณก็ได้แค่ร่างกายฉัน แต่คุณไม่มีได้ใจฉัน ทำแบบนี้มีประโยชน์อะไร?"

ถ้าเป็นเมื่อก่อน คำพูดเหล่านี้ของจารวีคงทำให้ยศพลโกรธ โมโหมากแน่นอน

จารวีถึงกับเตรียมพร้อมที่จะโจมตี

ยศพลวางมือทั้งสองไว้ในกระเป๋ากางเกง ยืนอยู่ด้านหน้าห่างจากเธอประมาณสามเมตร มีรอยยิ้มลึกลับโผล่ขึ้นในสายตาเขา

"จารวี เธอประเมินตัวเองสูงเกินไป ผมได้กับเธอมาหนึ่งเดือน ผมเบื่อหน่ายกับเรืองร่างเธอแล้ว ตอนแรกถ้าไม่ใช่เธอเป็นเด็กบริสุทธิ์ ผมไม่มาสนใจเธอนานขนาดนี้หรอก"

จารวีมองเขาด้วยตาสงสัย "แล้วคุณยังมาอีกทำไม?"

ก่อนยศพลจะไปเขาได้ทำท่ามือ และในขณะนั้นก็ได้มีผู้หญิงคนหนึ่ง เดินออกมาจากรถที่จอดไว้ข้างถนน

ผู้หญิงคนนี้อายุไม่ต่างกับจารวี หน้าเธอดูมีน้ำมีนวล ซื่อใสมาก และยังไว้ผมยาวอีกด้วย คู่ดวงตาโตๆที่สวยงาม แล้วยังมีลักยิ้มเล็ก ไม่ว่าจะมองจากทางไหนๆก็คล้ายกับจารวีมาก

หัวใจจารวีเหมือนมีของอะไรมาทับวางไว้ ทำให้เธอหายใจค่อนข้างจะยาก

เขา ถึงกับหาผู้หญิงที่คล้ายคลึงกันกับเธอมา

หญิงคนนั้นเธอใส่เสื้อเชิ้ตเจ้าหญิงเเขนยาวสีขาวไว้ พร้อมกับกางเกงยีนส์สีฟ้า และรองเท้ากีฬาสีรุ้ง

ดูรวมๆสดใสและอะสาดร่าเริง ใครๆเห็นก็ชอบ

เธอชอบยิ้มมาก เวลายิ้มหวานมาก เธอเดินไปตรงหน้ายศพลพร้อมกับเอกสารที่ถือไว้บนมือ

ยศพลกอดเธออย่างเอาแต่ใจ กดตัวเธอติดผนังและจูบอย่างลึกซึ้ง

เป็นจูบที่นานและฟิน จูบจนแก้มผู้หญิงคนนั้นแดงไปหมด เขินจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา

มนต์ตรีและจารวีเดินเข้ามาจากประตู จารวีรู้สึกตื่นเต้น ถึงแม้เธอคิดไว้ว่าเธอจะเป็นคนซื้อของขวัญเอง แต่สุดท้ายก็โดนมนต์ตรีห้ามอยู่ดี เหตุผลเพียงเพราะว่าแม่มนต์ตรีจะมาพักที่นี่แค่ชั่วคราว สักพักก็คงกลับ ให้ของขวัญคงไม่สะดวงพกพากลับ

ในขณะที่ลิฟท์กำลังขึ้นอยู่ จารวีเธอก็ตื่นเต้นมาก จับมือมนต์ตรีไว้แน้นๆ ฝ่ามือเหงื่อออกเต็มเลย

มนต์ตรีพูด"วี คุณก็ใช่ว่าไม่เคยแม่ผม ตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรอ?"

จารวีตอบ"ใช่ แต่ยังไง ฉันก็ตื่นเต้นอยู่ดี!"

ตลอดทางที่มาด้วยกันมีนไม่ง่ายเลย เริ่มทีแรกลุงพัชพงษ์ไม่เห็นด้วย ต่อมาพ่อก็ไม่เห็นด้วย จนถึงยศพลกีดขวาง ทำให้จารวีรู้สึกหวาดกลัวมาก เธอกลัวว่าโค้งครั้งสุดท้ายนี้จะผ่านไปไม่ได้

สักแปป ประตูถูกเปิดออกมาจากข้างใน รนารีย์ปรากฏขึ้นในสายตาของเธอทั้งสองคน

รนารีย์สวมเสื้อโค้ทยาวสีขาว ด้านล่างเป็นกางเกงธรรมดาพอดีตัว มัดผมไว้ด้านหลังศีรษะ แม้ว่าจะมีอายุมากกว่าสี่สิบปี แต่ดูแลผิวพรรณเป็นอย่างดี และเสน่ห์ยังคงมีอยู่ ท่าทางต่างๆนาๆก็ทำให้รู้สึกเหมือนผู้หญิงที่มีเสน่ห์

เเว๊บแรกที่จารวีเห็นรนารีย์ เธอตกใจทันที นี่.....นี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่อยู่กับพ่อในวันนั้นไม่ใช่หรอ

ตอนนั้นเธอใส่แว่นกันแดดไว้ ดูหน้าไม่ชัด แต่ตอนนี้ได้เห็นเธอใกล้ขนาดนี้ เเว๊กเดียวเธอก็ดูออกเลยว่าเป็นรนารีย์ ไม่ได้เจอกันตั้ง10ปี ไม่ได้ต่างอะไรกับที่คิดไว้เลย ก็ว่าทำไมวันนั้นรู้สึกเหมือนรู้จัก ที่จริงแล้วเป็นคนที่รู้กันนี่เอง

จารวีเหม่อลอยนิดๆ มนต์ตรีเรียกเธอเบาๆ จารวีนี่ถึงได้สติกลับมา แล้วพูดกับรนารีย์อย่างเสียงหว่านๆว่า: "วัสดีค่ะคุณป้ารนารีย์!"

รนารีย์งงไปสักพัก แล้วยิ้มออกมา "ไอยา นี่หนูจารวีบ้านเราไม่ใช่หรือ? โตเป็นสาวแล้วนิ สวยมากด้วย มา มา เข้ามาเร็ว ยื่นไรตรงหน้าประตู

รนารีย์จับมือเธอเดินเข้าหน้าอย่างใกล้ชิด จารวีเหมือนรู้สึกกลับไปยังตอนเด็ก แต่ว่า พ่อทำไมกับคุณป้ารนารีย์อยู่ด้วยกัน? หรือว่าคุณป้ารนารีย์เป็นชู้ของพ่อ? หรือว่าที่ครั้งนี้ที่คุณป้ารนารีย์กลับมาจากอเมริกา พ่อแค่มาทักทายเพื่อนเก่าเฉยๆ ไม่ว่ายังไงสองบ้านนี้ก็อยู่ร่วมด้วยกันมานานแล้ว......

ในใจจารวีก็ยังมีสิ่งค้างคาที่หาคำตอบไม่ได้ เลยทำให้เธอ

ไม่อยากที่จะเข้าใกล้รนารีย์ ไม่มีความเชื่อใจต่อรนารีย์เหมือนตอนเด็กๆ ถึงกลับไม่ชอบ

"มา หนูจารวีหนูกับป้าคงจะมีสิบปีล่ะน้อที่ไม่ได้เจอกัน ข้างในใจป้าคิดถึงหนูมาก หลายปีมานี่หนูผ่านมายังไง

"แม่ เรื่องพวกนั้นมันผ่านไปหมดแล้ว จะไปพูดถึงอีกทำไม? มนต์ตรีขัดจังหวะพูดของรนารีย์ เขอกลัวจารวีจะนึกย้อนถึงเรื่องอดีตที่ไม่ดี

รนารีย์ยิ้ม"หนูจารวี หนูไม่ว่าไรใช่ไหมที่ป้าถามแบบนั้น?"

จารวีใส่หัว ใบหน้ามีรอยยิ้ม :"ไม่ว่าไรค่ะ ที่จริงหลายปีมานี่หนูถูกส่งมาเลี้ยงอยู่บ้านลุง"

"เห้อ ตอนนั้น พวกเราก็คิดไม่ถึง ว่าบ้านหนูจะเกิดเรื่องแบบนั้น หากรู้เร็วกว่านั้น พวกเราก็จะพาหนูไปอเมริกาด้วย ได้ยินข่าวมาว่าลุงหนูก็ไม่ค่อยราบรื่น หนูก็คงลำบากมาก"

รนารีย์ถอนหายใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา จารวีนึกถึงเหตุที่แม่ตาย เสียใจอย่างมาก ดวงตาเริ่มค่อยๆแดง

มนต์ตรีเห็นว่าเรื่องนี้เริ่มไม่ดี เลยได้เปลี่ยนเรื่อง "แม่ กลับมาครั้งนี้ก็ไม่ต้องกลับแล้ว ผมคุยกับพ่อแล้ว ห้องในบ้านก็เก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว แม่ย้ายกลับมาอยู่เถอะ!"