เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 105

ตอนที่104 เกิดระยะห่าง

นิชาภามองไปตาเขาที่มืดมนต์ แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด ผู้ชายคนนี้ พลิกหน้าขึ้นมาเร็วอย่างกับพลิกหนังสือ พูดเปลี่ยนก็เปลี่ยน เธอคงไม่กล้าทำเขาโมโห เลยลงจากรถด้วยดี

มองดูรถยศพล วิ่งเร็วอย่างกับลูกศรปริว เธอกระพริบตาอย่างไม่พอใจ เวลาผ่านไปนานมาก ถึงจะหารถแท็กซี่ได้คันหนึ่ง

จารวีอยู่โรแมนติกเฮ้าส์จนถึงห้าโมงเย็น แต่ก็ไม่เห็นมนต์ตรีกลับมา

เธอเลยให้พนักงานตกแต่งกลับไปก่อน แล้วค่อยมาพรุ่งนี้ใหม่ เธออยู่ในห้องคนเดียว

เงาวิ่งไปวิ่งมาของเจ้าขาวเต็มไปทั่วบ้าน วันนี้คนที่นี้ดีกันมาก เธอก็ขยัน ขี้เล่นเหมือนเด็กคนหนึ่ง ขณะนั่น เจ้าขาวเกิดความอยากเล่นบอลเส้นด้าย กระโดดขึ้นลงเพื่อวิ่งไหล่บอลเส้นด้าย

มองดูท้องฟ้าที่เริ่มมืด เธอกำลังเก็บของ เพื่อจะกลับ

โทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้นมา เปิดดู เบอร์โทรศัพท์มนต์ตรี

"พี่มนต์ ทางนี้ทำจนใกล้เสร็จแล้ว พรุ่งนี้ทำอีกนิดก็คงเสร็จสมบูรณ์"

"อืม วี อยู่ตรงนั้นอย่าขหยับ ผมไปรับ"

"พี่มนต์ ฉันนั่งรถกลับเองได้"

"พูดบ้าอะไร ทางนั้นมันเปลี่ยว เวลานี้ฟ้าก็มืดแล้ว ยังมีรถที่ไหนกัน ผมไปรับ คุณอยู่ตรงนั้นอย่าขหยับ

"ค่ะ!"

จารวีเอื้อมมือไปข้างหน้าแล้วนั่งอยู่ลนโซฟา ปาลกลับมาพาเจ้าขาวไปกินอาหาร

สุดท้ายก็เหลือแค่จารวีคนเดียว

ท้องฟ้าเริ่มค่อยๆมืดมน ทีแรกมนต์ตรีบอกจะมาทันทีแต่ก็ไม่เห็นมาสักที่

จนถึงหกโมงเย็น ก็ยังไม่เห็นเขามา ตอนนี้ท้องฟ้ามืดหมดแล้ว ในความมืนก็มีเสียงสัตว์ที่ร้อง จารวีรู้สึกกลัวมาก

จากตอแรกที่นั่งอยู่บนโซฟา ตอนนี้ ก็รีบไปนั่งอยู่ในห้องนอน

เอื้อมมือออกไปเพื่อที่จะเปิดไฟ ทันใด้นั่นก็มีเสียง ซือๆ ออกมา ไฟก็ได้ดับกระทันหัน

จารวีตกใจ เธอหยิบมือถือขึ้นมาส่องไปทั่วรอบข้าง แล้วเธอก็ควานเดินไปห้องนอนบนชั้นสอง เอื้อมมือกดปุ่มเปิดปิด แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เหมือนไฟจะดับ

หรืออาจจะเป็นเพราะว่า พนักงานทำสายไฟเสีย

ซวยแล้ว จารวีเรียกในที้มืดไม่ดี มองออกผ่านหน้าต่าง ข้างนอกมืดไปหมดทั่วทิศ เอื้มมือไม่เห็นห้านิ้ว

เธอไม่กล้าที่จะออกไปหารถ ทางเดียวสุดท้ายคือรออยู่ที่นี่

จารวีรอไปอีกชั่วโมงหนึ่ง ก็ยังไม่เห็นมนต์ตรีมา ตอนนี้เธอรู้สึกทั้งหิวทั้งหนาว

โทรศัพท์ดังขึ้น จารวีรีบรับ "พี่มนต์!"

ข้างในโทรศัพท์มีเสียงผู้ชายออกมา "ฉันเอง วี วันนี้พ่อมีนัดกับลูกค้า เมื้ออาหารเย็นหนูจัดกันเองน่ะ อีกอย่างคืนนี้อาจจะไม่กลับน่ะ หนูนอนก่อนได้เลย"

" ออ ได้ค่ะ!" จารวีวางสายโทรศัพท์ลงอย่างช้าๆ

จารวีปิดประตูห้องนอนไว้แน่น แล้วใช้ไฟฉายมือถือส่อง ค้นหาของรอบๆ หวังว่าจะหาเทียนอะไรเจอบ้าง หาตั้งนาน แต่หาอะไรไม่เจอ

เมื่อเวลาเกือบจะสองทุ่ม จารวีจะเป็นบ้าแล้ว เธอจึงโทรหามนต์ตรี

เสียมนต์ตอบขึ้นเร็วมาก "ขอโทษวี สุรีย์วัลย์เข้าห้องฉุกเฉินอีกแล้ว ผมมาดึกหน่อยน่ะ"

ยังไม่ทันรอจารวีพูดจบ เขาก็ได้ตัดสายทิ้ง

จารวีเตรียมตัวจะโทรหาอังคณา ดูว่าเธอจะช่วยคิดวิธีหารถมารับเธอได้ไหม หากเธอต้องอยู่ที่นี้คนเดียวทั้งคืน เธอต้องเป็นบ้าแน่ๆ

ไม่มีไฟ ที่ไหนก็ตาบอด แค่เข้าห้องน้ำเธอยังไม่กล้า

โทรศัพท์อังคณาโทรติด แต่ยังไม่ทันพูดก็ปิดเครื่องโดยอัตโนมัติ

ดูเหมือนว่าฟ้าก็ไม่เต็มใจช่วยเธอ

อาาาาาา! จารวีอยากร้องแต่ไม่มีน้ำตา

สิ่งเดียวที่รอคอยคือปาลจะพาเจ้าขาวกลับมา เธอคิดผิดมาก เมื่อกี้ก่อนเขาไปไม่ได้บอกให้เขารีบพากลับมา อย่างน้อยมีคน เพิ่มขึ้นอีกคนก็จะทำให้ความกลัวลดลงไปได้

ที่บ้านี่ เรียกฟ้า ฟ้าไม่ช่วย เรียกดิน ดินไม่ตอบ

ในขณะที่เธอกำลังเสียสติ ข้างนอกก็ได้มีเสียเท้าค่อยๆเดินมา

จารวีกลัวจนวิ่งหลบอยู่กลังผ้าม่าน

คนข้างนอกพูด " เธอว่าเจ้านั่นยังอยูไหม?"

อีกคนตอบ "ไม่อยู่แล้วแน่นอน สายไฟนั่นฉันเป็นคนทำ คืนนี้ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่มีคนอยู่แน่นอน เขากลับไปในเมืองแน่นอน

"อืม งั่นได้ รอให้ได้หนึ่งล้านบาทก่อน เราสองคนก็ไม่ต้องมาทำงานซ้อมแซมเก่าแก่แบบนี้อีกต่อไป ถึงเวลาไปซื้อรถซื้อผู้หญิงกัน"

เสียแฮบของผู้ชายที่มาจากข้างนอก จารวีได้ยินหมดชัดเจน สองคนนี่เป็นพนักงานซ่อมแซมในวันนี้ที่มากันสี่คน

คิดไม่ถึงเลย สองคนนี้จะมารวมหัวกันเพราะเรื่องเงินทอง ว่าไปที่นี้มีหนึ่งล้านจริงหรอ? เธอไม่รู้ ทำไมพี่มนต์ถึงเอาเงินหนึ่งล้านหยวนมาใส่ไว้ที่นี่

พูดคุยไปมา เสียงเดินนั่นได้มาถึงหน้าประตู

ประตูโดนล็อกมาจากข้างใน ชายคนนั้นดันประตูแล้วดันอีก แต่ก็เปิดออกใาไม่ได้ ข้างนอกเงียบไปสักพัก

"พี่ หลบไหลหน่อย ให้ผมทุบเลยดีกว่า!"

" โต่งๆๆๆ......"

ทุบประตูอย่างรุนแรกมาก ถ้านี่เป็นในเมือง ก็คงโดนจับไปตั้งนาน

จารวีตะโกนร้องเสียงดังขึ้นมา พนักสองคนนั่นก็ได้เงยหัวแล้วหัวเราะ และก็ไม่ได้ห้ามจารวี

"ร้องเลยๆ ร้องจนคอแตกก็ไม่มีใครได้ยิน......"พนักงานคนผอมกำลังเล่นมีดไปมา มีฟันเหลืองโผล่มาออกทัปาก

น่าเกลียดมาก เมื่อตอนกลางวันทำไมถึงไม่เห็นหน้าอุบาติของเขา

พนักงานคยอ้วนยิ้มอย่างโหดร้าย ล้วงมือเข้าไปในปกเสื้อของจารวี จารวีรู้สึกสิ้นหวังมาก

"ฉันพูดๆ เอามือคุณออกไปเดียวนี่ ไม่งั้นฉันก็ไม่พูด......"

พนักงานคนผอมดันมือพนักงานคนอ้วนออก "อย่าเล่น คุยเรื่องงานก่อน รอมีเงินแล้วอยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็มี?"

พนักงานคนอ้วนหัวเราะ ฮีฮี แล้วขู่ :"พูดเร็วๆสิ!"

ข้างในใจจารวีสับสนมาก เธอไม่รู้เลยว่าหนึ่งล้านนั่นอยู่ไหน มนต์ตรีก็ไม่เคยพูดกับเธอ ตอนนี้จะให้เธอหา เธอจะไปหาที่ไหน?

กลัวจนเหงื่อไหลตลอด พนักงานคนอ้วนเห็นทีว่าจารวีจะไม่ยอมพูด เลยเริ่มลุกไม้ลุกมือ หันหน้าไปคุยกับเพื่อน :"ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่จดจำ คงจะต้องให้เธอทุกข์ทรามานหน่อยแล้วหล่ะ"

"เห้ย ฉันพูดๆ แต่ฉันจะพูดให้กับคนเดียว "จารวีชี่ไปที่พนักงานคนผอม "ฉันจะพูดกับเขาคนเดียว"

พนักงานทั้งสองได้จ้องตากัน พนักงานคนอ้วนพาเพื่อนเขาออกไป "คุณรอฉันอยู่ด้านนอกนี่ สักครู่ค่อยเข้ามา" เห็นได้ว่าพนักงานคนอ้วนไม่พอใจ "อี่นางเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่แน่อาจจะเล่นแผ่นอะไรอยู่" พนักงานคนผอมมองไปดูนาฬิกาที่ตรงผนัง ตะโกนพูด "เวลาเหลือไม่มากแล้ว จะลากเวลาไปอีกก็ไม่มีประโยชน์อะไร ออกไปๆ......"

พนักงานคนอ้วนเห็นจ่าๆกับตาตอนปิดประตู พูดไม่พอแล้วเดินออกำปเอง ผ่านไปสามนาที รู้สึกผิดปกติ เอื้มมือเปิดประตู ประตูไม่มีการขหยับใดๆ ยกขาขึ้นและใช้แรงทั้งหมดที่มีเตะลงไปบนประตู

ทันทีที่เข้าไปในห้อง ก็เห็นเพื่อนตัวเองกำลัง ตะคอก และบีบคอเธอไว้

พนักงานคนอ้วนได้แตะไอ้คนผอมนั้นล้มลงไป "คุณกำลังทำอะไรอยู่เนีย?"

พนักงานคนผอมตอบด้วยความโกรธ : "มึงจะแตะกูทำไม อี่ผู้หญิงคนนี้มันหาที่ตาย มันโกหก มันไม่ได้พูดไรสักคำ"

จารวีสูบลมหายใจลึก "ฉันพูดแล้ว ฉันพูดไปแล้ว....."

คนผอมเข้าใจความหมายของจารวีทันที หยิบมีดขึ้นมาแทงลงไปยังจารวี "มึงคิดจะเล่นกับกูใช่ไหม?"

จารวีกรี๊ดแล้วหลับตา แต่ความเจ็บปวดที่คิดไว้มันยังมาไม่ถึง ลืมตาขึ้นอีกทีเห็นผู้ชายสองคนกำลังต่อยตีกันอยู่บนพื้น พยายามจะฆ่ากัน

พนักงานคนอ้วนลัดคอพนักงานคนผอมไว้ ร่างกายที่อ้วนใหญ่ทับอยู่บนพนักงานคนผอม ในสายสายเต็มไปด้วยความโกรธ

"เขารู้มาตลอดว่าไอ่หมานี้มันจะเห็นแก่ตัว กูมองผิดคนจริงๆ!"

พนักงานคนผอมโดนลัดคอจนหน้าแดงไปหมด หายใจไม่ถนัด "พี่ พี่เชื่อผม อี่ผู้ญิง.....คนนี้ไม่ได้พูดอะไร....มันกำลังเล่นแผน....."

หัวใจจารวีเต้นเร็วมาก เหมือนหัวใจจะทะลุออกมา

นี่เธอกำลังการผจญภัย หากเขารู้ว่าเป็นแผนการเรา สิ่งที่รอเธออยู่คงจะน่ากลัวกว่าการตาย

เธอลองขหยับมือซ้ายขวาของเธอดู ปรากฏว่าหัวเชือกมือทางซ้ายโดนเธอจับอยู่ในมือ เธอพยายามขหยับมือไปมา หวังว่าจะปลดล็อคได้ เธอรีบร้อนจนเหงื่อไหลตกลงมาจากบนหน้าพาก