เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 150

ตอนที่ 149 ต่อไปห้ามเจอเขาอีก

ห้องนอนที่อบอุ่นเต็มไปด้วยความปรารถนาอันร้อนแรง หลังจากเสร็จกิจทั้งสองนอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนล้า

เพราะว่าจารวีกำลังท้อง เขาจึงเป็นห่วงเธอ ถึงแม้ว่าความต้องการของตนเองนั้นจะสูงเพียงใด แต่ยศพลก็ยอมเว้นช่องว่างไว้ให้เธอ

จารวีอ่อนโยนราวกับกระต่ายน้อยสีขาว เธอนอนนิ่งไม่ขยับอยู่ในอ้อมกอดเขา

ความรู้สึกเป็นสุขประเดประดังเข้ามา ทำให้พละกำลังของเธอหายไปจนหมดสิ้น ยศพลลุกขึ้นยืน เขายกแก้วนมร้อนขึ้นมาให้เธอดื่ม

" ฉันไปอาบน้ำแป๊บนึง เธอดื่มนมอุ่นๆนี่ก่อนนะ”

จารวีค่อนข้างโหยหาความสัมพันธ์ที่อบอุ่นเช่นนี้ ระหว่างเขาและเธอ บางทีการกระทำเล็กๆน้อยๆแค่นี้ก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจ

จริงๆแล้ว ยศพลไม่ใช่คนที่ไม่มีข้อดีอะไรเลย อย่างน้อยในด้านที่เขาดูแลเธอ เขาก็ทำมันอย่างเต็มใจ

และนี่คือสิ่งที่ยศพลไม่เหมือนกับคนรวยคนอื่นๆ

จารวีดื่มนมจนหมด ก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ยศพลออกมาจากห้องน้ำพอดี บนร่างกายกำยำของเขา ยังคงมีกลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่

เขาเช็ดตัวจนแห้ง พลางลัมตัวลงบนเตียง เขาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมกอด

ยศพลนึกอะไรขึ้นได้ เขาเอ่ยออกมา" ต่อไปนี้ถ้าเจอกับนิชาภา ไม่ต้องไปสนใจเธอ ยัยผู้หญิงคนนี้สมองไม่ปกติ”

จารวีขำขัน" เธอไม่ปกติตรงไหนหรอ? ฉันรู้สึกว่าเธอปกติเกินไปด้วยซ้ำ แบบร่างพวกนั้นมันแปลกใหม่มากจริงๆ ในฐานะหัวหน้า ฉันอยากจะรับเธอข้ามาเป็นพนักงานบริษัท”

" ไม่ต้องสนใจเธอ เธอไม่ได้มีเจตนาที่ดีหรอก”

" คุณกลัวใจตัวเองหรือเปล่า? กลัวว่าพอเข้าใกล้เธอแล้วจะทำให้ความทรงจำที่หอมหวานผุดขึ้นมาหละสิ!”

จารวีประชด ดวงตาคมเข้มของยศพลจ้องมองเธอ มือข้างหนึ่งของเขาวางรองอยู่ใต้ศีรษะ ส่วนมืออีกข้างก็ลากไล้บีบเคล้นไปตามผิวกายที่อ่อนนุ่มของเธอไม่หยุด

"เธอนี่เกินเยียวยาจริงๆ เชื่อฉันเถอะ ยัยผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีเจตนาดี เพราะงั้นก็อยู่ให้ห่างๆเธอไว้ซะ”

ท่าทางที่ต่อต้านอย่างชัดเจนของยศพล ทำให้จะราวีสบายใจขึ้นมา

ในฐานะของนักออกแบบคนหนึ่ง นิชาภาคือคนที่มีความสามารถ เป็นคนที่น่าดึงมาร่วมงานด้วย เธอคงจะทำรายได้ให้กับบริษัทได้ไม่น้อย

แต่ในขณะเดียวกันเธอก็เป็นศัตรูด้านความรัก ไม่ใช่สิ เธอไม่นับว่าเป็นคู่แข่งของจารวี เพราะยศพลไม่ได้รักเธอเลยแม้แต่น้อย "

" ยศพล ถ้าหากว่าตอนนั้นเราเลิกกัน คุณจะแต่งงานกับนิชาภาไหม" ยศพลตะลึงงัน ความไม่สบายใจปรากฏออกมาจากนัยน์ตาของเขา" ทำไมเธอถึงถามคำถามที่โง่เขลาพวกนี้ออกมาล่ะ เธอไม่มั่นใจในตัวเองหรือไง"" ฉันก็แค่ตั้งข้อสมมุติฐานขึ้นมาเอง"

" ต่อไปอย่าถามอะไรแบบนี้อีก"

ถามไปถามมา ยศพลก็ไม่ได้ตอบคำถามของจารวีโดยตรง พลันในใจของเธอก็รู้สึกผิดหวัง หรือว่าระหว่างพวกเขา เคยวางแผนที่จะแต่งงานกันนะ

แต่ไม่ว่าจะยังไง ก็เป็นเรื่องราวในอดีต ยกขึ้นมาพูดก็ไม่มีความหมายอะไร

" โอเค โอเค อย่าโกรธสิคนขี้ใจน้อย งั้นพวกเราเลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ ตอนนี้มาพูดเรื่อง ชื่อของลูกดีกว่า”

จารวียิ้มพลางเปลี่ยนหัวข้อสนทนา บนตัวของเธอสวมใส่เพียงแค่ชุดนอนตัวบาง บนใบหน้าขาวสะอาดเกลี้ยงเกลายังคงมีร่องรอยของไฟรักที่เพิ่งผ่านพ้นไป ลำคอระหงของเต็มไปด้วยร่องรอยการจุมพิตของเขา

ร่างกายอรชรอ้อนแอ้นที่ยั่วยวนคนเช่นนี้ ทำให้ยศพลยิ่งมอง เลือดในกายของเค้าก็ยิ่งเดือดพล่าน ร่างทั้งร่างของเขาถูกจุดประกายไฟขึ้นมาอีกครั้ง

เขาทำได้เพียงลุกขึ้นนั่ง" ฉันไปจัดการเรื่องงานก่อนนะ”

"นี่ อย่าเพิ่งไปสิ ทำไมพอฉันพูดถึงลูก คุณก็อยากจะหลบหนีล่ะ คุณนี่มันเป็นป่ะป๊าที่สองมาตรฐานชัดชัดเลยนะยศพล!"จารวีรู้สึกโกรธ

ยศพลทำได้เพียงนั่งลง"โอเค แล้วเธอคิดว่าควรจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรดีล่ะ?”

" ยังไม่รู้เลยว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย!”

" ต้องเป็นผู้หญิงอยู่แล้วสิ"ยศพลตอบอย่างไม่ลังเล" มีลูกผู้หญิง พอโตขึ้นมาก็จะได้เหมือนเธอ ทุกๆคืนฉันจะได้นอนกอดทั้งแม่ทั้งลูกซ้ายขวาเลย ฮ่าๆ"

จารวียกมือขึ้นเขกหัวยศพลหนักๆ" ฝันไปน่ะสิ แต่ฉันรู้สึกว่าเขาจะเป็นเด็กผู้ชาย”

"แต่ถ้าหากว่าเป็นผู้ชาย แล้วโตมาเหมือนเธอ ลูกก็คงน่าสงสารน่าดู”

" เกลียด! ทำไม ฉันมันเป็นยังไง? เด็กผู้ชายเหมือนแม่เจ๋งจะตาย เหมือนฉันแล้วมันไม่ดีตรงไหน?"จารวีเอ่ยถามยังไม่ลดละ

รอยยิ้มของยศพลเลือนหายไป" ถ้าโตมาเหมือนเธอ ก็คงหาแฟนไม่ได้น่ะสิ”

" ฉันขี้เหร่ขนาดนั้นเลยรึไง? ถ้าฉันน่าเกลียดมาก คุณก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!”

"โอเค โอเค ฉันผิดไปแล้ว ให้เขาโตมาเหมือนคุณก็ได้ แต่สมองต้องเหมือนผม ไม่อย่างนั้นถ้าเค้าขี้ขลาดตาขาวเหมือนคุณ ก็จบเห่แน่ๆ"ยศพลเอ่ยอย่างลำพองใจ

จารวีใช้ความคิด บุคลิกภายนอกของยศพลนั้นสง่างาม ในใจลึกๆของเธอ ก็หวังว่าลูกจะมีบุคลิกหน้าตาเหมือนกับยศพล แต่ไม่ขอพูดถึงเรื่องนิสัยใจคอแล้วกัน

ทั้งมุทะลุ ทั้งบ้าระห่ำ อีกทั้งยังชอบวางอำนาจอย่างไม่มีใครเปรียบ ไม่ได้ ลูกๆของพวกเธอจะต้องไม่เป็นแบบนั้น ไม่อย่างนั้นคงจบเห่เป็นแน่

" ถ้าหากว่าเป็นผู้ชาย จะให้ชื่อชนะพล ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิงจะให้ชื่อรญาวี คุณว่าเป็นยังไงบ้าง?”

" เพราะทุกชื่อแหละ แค่เธอชอบ ชื่ออะไรก็ได้ทั้งนั้น!”

ยศพลเป็นผู้ชาย ในใจของเขาไม่มีความอดทนมากพอที่จะมาพูดคุยเรื่องเหล่านี้

ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่งดงามและอบอุ่น เขาทั้งสองพูดคุยกันจนดึกดื่น ก่อนที่จะหลับไป

เมื่อตื่นมาในเช้าวันที่สอง แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง จารวีนอนอยู่บนเตียง

นิชาภาเดินตามเธอไปโดยไม่ส่งเสียงใดออกมา เมื่อเดินเข้าไปในออฟฟิศ จารวีวางกระเป๋าถือลง

เธอส่งสัญญาณให้นิชาภานั่ง

" ฉันแปลกใจมากเลย บริษัทเล็กๆของฉันมีแรงดึงดูดอะไร ที่ทำให้คนมีฝีมือระดับสูงอย่างเธอมาที่นี่" จารวีประสานมือเข้าด้วยกัน ที่เธอเรียกให้นิชาภาเข้ามาในห้องทำงาน เพราะเธอไม่อยากให้พนักงานคนอื่นรับรู้

คนสวยๆแบบเธอ คงจะมีอิทธิพลต่อพวกเขาไม่มากก็น้อย

" ฮ่าๆ ที่จริงแล้วฉันก็ค่อนข้างแปลกใจเหมือนกันว่ายศพลชอบอะไรในตัวเธอ ถึงแม้ว่าการได้มาทำงานที่นี่ ไม่ใช่จุดประสงค์ทั้งหมดของฉัน แต่มันก็คือจุดมุ่งหมายหลักๆ เพราะฉันอยากจะรู้ แล้วฉันก็จะพิจารณาดูว่าตัวเองมีสิทธิ์ชนะเธอไหม”

จารวี เคาะเล็บไปที่โต๊ะเบาๆ"แต่ฉันว่าเธอไปสมัครงานที่บริษัทของยศพลจะดูเหมาะสมกว่านะ เพราะว่าบริษัทของเขา ค่อนข้างต้องการผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงสวยๆแบบเธอ”

"จารวี ฉันขอพูดอะไรอย่างยุติธรรมสักหน่อยนะ ดูๆแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออก เธอกำลังกลัว เธอกำลังกังวล เธอกลัวว่าเธอจะแพ้ฉัน เพราะฉะนั้น เธอก็เลยไม่กล้ารับฉันเข้าทำงาน... ที่จริงแล้ว นักออกแบบฝีมือระดับสูงแบบฉัน ถึงแม้ว่าไม่ทำงานที่บริษัทของเธอ ก็สามารถเข้าไปยังบริษัทที่เป็นคู่แข่งกับเธอได้ เมื่อถึงเวลานั้น เธอไม่เพียงแต่จะไม่มีคนช่วยเหลือ แถมยังจะมีคู่แข่งเพิ่มขึ้นอีก คิดให้ดีๆนะ ว่าเธอจะยอมปล่อยให้ความถึงหวงทำให้สูญเสียการตัดสินใจที่ดีในอนาคตนี้ไปหรอ"นิชาภาเอ่ยอย่างมีหลักการ ทุกสิ่งที่เธอพูดล้วนมีเหตุผล

ที่จริงแล้วปัญหาเหล่านี้ที่เธอพูดออกมา ไม่ใช่ว่าจารวีจะไม่เคยไตร่ตรองมาก่อน

แต่ทว่า เธอไม่คิดว่านิชาภาจะเข้าไปทำงานในบริษัทคู่แข่งของเธอ แน่นอนว่าสิ่งนี้มันเป็นอะไรที่ร้ายแรงอย่างยิ่ง

" โอเค งั้นฉันรับเธอเข้าทำงานแต่ว่าฉันต้องบอกเธอก่อน อย่าให้ฉันจับได้นะ ว่าเธอมีจุดประสงค์อะไรแต่ไม่ใช่เพราะทำเพื่อยศพลหรือใคร แต่เพื่อตัวของฉันเอง"จารวีเอ่ยอย่างเข้มงวด

นิชาภายิ้มออกมาอย่างยินดี" แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะไม่ทำให้โอกาสนี้ มาทำให้ฉันเดือดร้อนหรอก”

" โอเค อ้อ ส่วนเรื่องของเงินเดือน ฉันจะยึดตามเงินเดือนของผู้จัดการแผนกออกแบบให้เธอแล้วกัน แต่ว่า ตำแหน่งผู้จัดการแผนกออกแบบมีคนทำแล้ว เพราะฉะนั้นเธอเป็นได้แค่รองผู้จัดการ เข้าใจไหม?”

" โอเค ฉันเชื่อว่าฉันจะสามารถทำให้บริษัทของเธอมีอนาคตที่สดใสได้ ”

นิชาภาเอ่ยปลุกเร้าทำให้ฮึกเหิม ในที่สุดความยายามของเธอก็ไม่สูญเปล่า สิ่งนี้นับว่าเธอก้าวหน้าไปมากโข

ในดวงตาคู่สวยของเธอ มีความมืดมิดซ่อนเร้นอยู่ เพียงแค่จารวีมองไม่เห็น

ตกกลางคืน จารวีเลิกงานกลับถึงบ้าน

ยศพลที่ไม่รู้ว่าออกมาจากที่ใด เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง จากนั้นจึงกดเธอลงบนโซฟา

" เหนื่อยไหม ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าไม่ต้องไปทำงาน ทำไมถึงไม่ฟัง ฮึ" เขายื่นมือออกมาบิดจมูกของเธอเบาๆ พลางเอ่ยถามด้วยความรักใคร่

" แหะๆ ถ้าไม่ไปอยู่บ้านมันน่าเบื่อนี่นา... เอ้อ คุณดูสิฉันออกแบบเสื้อผ้าของเด็กแหละ น่ารักไหม?"จารวีนำสินค้าที่เธอออกแบบโชว์ให้ยศพลดู

" ผู้หญิงของฉันมีฝีมือดีขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย! แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่มีเวลาดูหรอก”

" คุณจะทำงานหรอคะ?”

" อื้ม ใช่แล้วล่ะ!"ยศพลอุ้มจะราวีเข้าไปในห้องนอน อย่างทนไม่ไหว ตอนนี้จารวีถึงได้สติกลับมา การทำงานที่เขาบอก มันมีความหมายแฝง