เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 164

ตอนที่163 มอบของขวัญให้เขา

ดนวัตก็มลงจูบจารวี เธอขัดขืนสุดชีวิต เธอยื่นมือออกไปตบหน้าของดนวัตอย่างแรง

ดนวัตมองหน้าจารวีอย่างไม่พอใจ แตะใบหน้าที่พึ่งจะโดนตบไป แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“เธอไม่ชอบฉันจริงๆ!”

“ไม่ชอบฉันอย่างงั้นเหรอ”

“ไร้สาระ คุณทำแบบนี้จะไปมีประโยชน์อะไร”

จารวีโกรธมากจึงเดินหนีไป แต่ดนวัตก็มีขวางหน้าเธอไว้ก่อน

“มาเป็นเมียโจรสลัดเถอะนะ ฉันรักเธอจริงๆ”

ผู้ชายคนนี้จะล้ำเส้นเกินไปแล้ว ทำไมถึงไร้ยางอายขนาดนี้ ยิ่งปฏิเสธยิ่งเข้าใกล้

“ไปไกลๆ ถ้าคุณยังทำตัวไร้มารยาทแบบนี้ ฉันจะกระโดนลงทะเลไปซะเลย...”

พอเห็นจารวีต่อต้านขนาดนี้แล้ว ดนวัตก็ไม่กล้าทำอะไรมากกว่านี้ แต่ว่า เขากลับรู้สึกกับเธอมาขึ้นกว่าเดิม

ในขณะนั้น ยศพลก็ยังคงถามไถ่ข่าวคราวอยู่ในหมู่บ้านไม้ขาว

ความพยายามไม่เคยทำร้ายใคร ในที่สุดนิรันก็ได้ข้อมูลมาแล้ว

“ท่านครับ มีคนบอกว่ามีเรือสำราญอยู่แถวนี้ บนเรือมีคนใส่ชุดสีดำกับแว่นดำเยอะแยะเลย ชาวประมงแถวนี้เป็นคนเห็นครับ”

พอยศพลได้ยินดังนั้น ก็ไม่ตอบแม้แต่ประโยคเดียว รีบขับรถไปยังท่าเรือที่ใกล้ที่สุดทันที

แต่เหมือนโชคชะตาเล่นตลก พอรีบไปถึงท่าเรือ ก็ได้ข่าวว่าเรือได้ออกไปแล้ว

ในตอนนั้น จิตใจของยศพลเหมือนตกลงไปในเหว

ทะเลกวางใหญ่ขนาดนั้น เค้าจะไปตามหาจารวีได้ที่ไหนกัน

ยศพลต่อยลงไปที่รถอย่างรุนแรง จนสัญญาณกันขโมยดัง

“จารวี ยัยผู้หญิงโง่ เธอไปอยู่ที่ไหนกันแน่”

ยศพลตอนนี้เหมือนสิงโตที่โกรธจนบ้าคลั่ง เขาตะโกนไปที่ทะเลอย่างสุดพลัง

นิรันมองเจ้านายตัวเองด้วยความกังวล เขาไม่เคยเห็นเจ้าของเขาโมโหจนเหมือนคนไม่มีสติขนาดนี้มาก่อน

คุณจารวีทำไมถึงใจร้ายขนาดนี้ อยู่ๆก็หายไป ไม่ทิ้งข่าวคราวอะไรไว้เลยแม้แต่น้อย

ในขณะเดียวกัน บนดาดฟ้าของเรือสำราญคลิฟฟ์ก็มีเปียโนวางอยู่หลังหนึ่ง

ในทะเลเงียบสงบมาก ร่องรอยของพระอาทิตย์ตกดินจากที่ไกล ทำให้ท้องฟ้าสวยงามดั่งรูปภาพ

ลมทะเลพัดมาเบาๆ และก็ยังมีนกนางนวลสีขาวบินอยู่บนฟ้า ทำให้วิวทิวทัศน์ดูสวยงามขึ้นไปอีกมาก

จารวีสวมชุดเดรสสีขาว นั่งอยู่ตรงหน้าเปียโน กดบรรเลงเพลงอย่างไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่นัก

ตอนเด็กๆ เธอเล่นเปียโนเก่งมาก แต่ตั้งแต่ที่แม่ของเธอจากโลกนี้ไป เธอก็ไม่มีโอกาสได้เล่นมันอีกเลย

หลังจากผ่านมาหลายปี ตอนนี้ได้กลับมาจับอีกครั้งหนึ่ง เหมือนได้ปลดล็อคความทรงจำเก่าๆให้กลับมาอีกครั้งหนึ่ง

หลังจากเล่นจบไปหนึ่งรอบ เธอก็เริ่มเล่นต่อไปเรื่อยๆ

นิ้วของเธอไล่กดโน้ตอย่างคล่องแคล่ว เธอก็รู้สึกประหลาดใจเหมือนกัน ที่จริงเธอก็ไม่เคยลืมมันเลย

พอเล่นจบ ก็มีเสียงนึงดังมาจากข้างหลัง

“เพราะว่า ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเป็นนักดนตรี”

จารวีลุกขึ้นยืนด้วยความเขิน “ฉันขอโทษ เล่นมั่วไปหน่อย ตอนนี้ให้คุณเล่นต่อแล้วกัน”

ดนวัตยิ้มออกมา “ยังไงฉันก็เล่นไม่เป็นอยู่แล้ว จะให้ฉันเล่นได้ยังไงล่ะ ถ้างั้นเธอเล่นให้ฉันฟังอีกซักเพลงสิ”

“คุณเล่นเปียโนไม่เป็น แล้วคุณเอามาตั้งไว้ตรงนี้ทำไมล่ะ”

“อิอิ.....” ดนวัตยิ้มอย่างมีเลศนัย “เธอเคยได้ยินเรื่องเล่าเรื่องนางเงือกไหม”

“นางเงือกกับเจ้าชายน่ะเหรอ ฉันเคยได้ยินมานิดหน่อย”

“ใช่แล้ว เปียโนหลังนี้ฉันเตรียมไว้ให้นางเงือก ถ้าวันนึงในทะเลกว้าง มีเจ้าหญิงนางเงือกอาศัยอยู่ แล้วเธอเห็นเปียโนหลัง สวยๆหลังนี้ ก็อาจจะอยากขึ้นมาเล่นก็ได้ แล้วฉันก็จะเจอกับความรักที่แสนสวยงาม” ดนวัตพูดไปยิ้มไป

“นายเชื่อเรื่องความรักด้วยเหรอ” จารวีถามดนวัต

คนที่อยู่ในวงการมืดแบบเขา ฆ่าคนอย่างกับผักปลา แม้แต่ชีวิตคนก็ไม่สนใจ จะมาสนใจลมฟ้าดอกไม้และพระจันทร์ด้วยเหรอ

“ที่จริงฉันก็ไม่เชื่อหรอก แต่ว่า หลังจากที่ฉันได้เจอเธอ ฉันก็เริ่มจะเชื่อแล้ว”

ดวนัตพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา ดูราวกับว่ากำลังล้อเล่น แต่ที่จริงแล้วเค้าจริงจังมาก

จารวีพูดต่อ “ฮ่าฮ่า ความจริงเรื่อความรักอะไรเนี่ย ฉันไม่เชื่อหรอก”

เขาเห็นว่าสายตาจารวีเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ จึงยิ้มแล้วถามไปว่า “โดนทำร้ายมารึไง มีคนทำให้เธอไม่มีความสุขเหรอ”

จารวียิ้มเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าการมายืนพูดเรื่องความรักกับเจ้าพ่อมาเฟียตรงนี้ ดูเป็นเรื่องที่ไม่ปกติเป็นอย่างมาก

“ฮ่าฮ่า ฉันแค่รู้สึกว่าพวกผู้ชายชอบสนใจแต่เรื่องของตัวเองน่ะ”

“ผู้ชายทุกคนอาจจะไม่เลวเหมือนคนที่เธอเคยเจอมาก็ได้ ไม่อย่างนั้น เธอลองคบกับฉันดูสิ แล้วจะมีเรื่องให้เธอประหลาดใจ มากมายเลย” ดวนัตพูดอย่างตรงไปตรงมา

“คนที่คอยตามผู้หญิงแบบคุณเนี่ยเหรอ ฉันก็ปฏิเสธคุณไปแล้ว ยังจะพูดแบบนี้อีก”

“ฮ่าฮ่า เพื่อคนที่ฉันชอบ ฉันยอมทุกอย่างนั่นแหละ”

จารวีส่ายหัวไปมา “ฉันไม่เหมาะสมกับคุณหรอก ตอนนี้ฉันมีลูกแล้ว ผู้หญิงที่คุณจะชอบ ไม่ควรจะเป็นแบบฉัน”

“มีลูกแล้วงั้นเหรอ” สายตาดวนัตไม่ได้แสดงถึงความผิดหวังเท่าไหร่ แต่กลับดูตื่นเต้นมากกว่า

จารวีใส่ชุดเดรสยาวสีเขียว เธอดูสวยงามแบบเป็นธรรมชาติ ใบหน้าที่ใสสะอาด เส้นผมที่ยาวสลวยเหมือนดั่งน้ำตก ดวงตาใสๆ

จมูกเรียวยาว ริมฝากสีชมพูราวกับดอกไม้

ถึงแม้จะเจอผู้ชายที่มีเสน่ห์มายืนอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็ยังคงคิดถึงเขา

ในตอนกลางคืน จารวีได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงที่แสนนุ่ม เธอนอนไม่หลับเลย

เธอหยิบโทรศัพท์ดาวเทียมที่ดวนัตให้เธอไว้ขึ้นมา พลิกโทรศัพท์ไปมา กดเบอร์โทรของยศพล แต่ก็ไม่กล้ากดโทรออก

เขารับโทรศัพท์แล้วคงจะพูดว่า “จารวี เธอยังจะโทรมาทำไมอีก ผู้หญิงบนเตียงฉันเปลี่ยนไปไม่รู้กี่คนแล้ว” หรือไม่เขาก็อาจจะ ด่าเธอว่า “จารวี ยัยบ้า เธอจะโทรมาอีกทำไม อะไรบางอย่างก็ย้อนคืนมาเหมือนเดิมไม่ได้หรอกนะ”

เธอคิดอยู่ซักพัก ก็ตัดสินใจไม่กดโทรออก

เขาไม่ชอบลูกของเธอ เธอจะกลับไปยืนข้างเขาไม่ได้อีกแล้ว เธอต้องปกป้องลูกของเธอ

คิดวกไปวนมาอยู่นาน แต่อยู่ดีๆเธอก็รู้สึกแปลกๆ

“เจ็บ....”

จารวีค่อยๆตะโกนขอความช่วยเหลือ เธอรู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

ราวกับว่าเธอโดนมีดเล็กๆกรีดไปทั่วร่างกาย

จารวีทำโทรศัพท์หล่นพื้น แล้วมันก็โดนปุ่มกดโทรออกตอนตกลงไป

อีกด้านหนึ่ง ยศพลที่กำลังรอสายจากจารวีอยู่ ก็รีบลุกขึ้นมารับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

“จารวี จารวี นั่นใช่เธอรึเปล่า”

น่าเสียดาย ที่จารวีไม่มีโอกาสได้ฟังประโยคนั้น ตอนนี้ร่างกายเธอเจ็บปวดอย่างมาก

ตอนนี้มือเล็กๆของเธอจิกผ้าปูเตียงไว้ พร้อมกับกัดฟันแน่น

ตัวเย็น แต่ตอนนี้เหงื่อเธอได้ทำให้เสื้อผ้าเธอเปียกจนหมด

เหงื่อทำให้ผมบนหัวเธอเปียกไปหมด

เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“เจ็บมากเลย ยศพล... ฉันเจ็บ”

เวลาที่เธอเจ็บปวด คนเดียวที่เธอนึกถึงก็คือ คนที่เธอรักและห่วงที่สุด

ในอีกฝากของโทรศัพท์ ยศพลกำโทรศัพท์แน่น เขาได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเธอ

เขาตะโกนออกมาเหมือนกับคนบ้า

“จารวี รับโทรศัพท์สิ รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้ เธอทำบ้าอะไรของเธออยู่...”

แต่ไม่ว่าเค้าจะตะโกนให้ดังสุดลำคอ จารวีก็ไม่ได้ยิน ได้แต่เรียกชื่อเขาด้วยความเจ็บปวด จบเธอสลบไปในที่สุด

เขารู้ว่าเธอป่วย แต่ว่าเธอต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดอยู่ส่วนใหญ่ของโลก เขาทำได้เพียงแต่ฟังเสียงเท่านั้น ไม่มีหนทางที่จะ คว้าเธอมากอดไว้ในอ้อมอก

ยศพล นายนี่มันโง่จริงๆ!