เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 175

ตอนที่ 174 คุณถูกพิษเรื้อรัง

ท่าทางที่เฉยชาของยศพลทำให้จารวีไม่พอใจเล็กน้อย แต่ว่า เมื่อคิดว่าเขาคงยุ่งจริงๆ เธอก็ไม่ได้ใส่ใจมาก

วันที่สอง วิซ์เตอร์เช็คสุขภาพจารวี

ที่สำคัญคือตรวจเลือด หลังจากทำการตรวจทั่วไปของจารวีแล้ว ก็เก็บตัวอย่างเลือด เอาไว้ในกระเป๋า

“คุณจารวีครับ ปกติคุณรู้สึกมีอะไรที่ผิดปกติบ้างไหม?”

จารวีลังเลสักครู่ พูดอย่างตั้งใจ “มีค่ะ บางครั้งรู้สึกเจ็บแบบผิดปกติ จนทนไม่ไหว…..”

“อีกอย่าง คุณมองตาผม เส้นเลือดนี้มันอะไรกัน? อีกอย่างก็คือผมร่วงมาก…..”

ผมของจารวี ตอนนี้ร่วงจน ผมไม่หนาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

บางครั้งเธอถึงกับไม่กล้าส่องกระจก กลัวจะเห็นตัวเองแล้วตกใจ

วิซ์เตอร์ฟังอย่างตั้งใจ คอยจดอาการที่เธอเล่าไว้

“คุณหมอวิซ์เตอร์คะ ฉันเป็นอะไรคะ?”

“เออ!” วิซ์เตอร์คิดวิเคราะห์ “อาจเป็นอาการพิเศษตอนท้อง แต่ว่า ตอนนี้อาการพวกนี้ยังไม่ส่งผลต่อลูกในท้อง แต่รายละเอียดอื่นๆต้องรอผลตรวจเลือดก่อน ผมถึงจะให้คำตอบคุณได้ ก่อนที่ผลจะออกมา คุณไม่ต้องติดมาก นอกจากนี้คุณยังต้องบำรุงร่างกายอีก…..”

“แต่ว่า ฉันไม่อยากทานอะไรเลย!”

“ใช่ครับ คนท้องส่วนใหญ่จะทานไม่ค่อยลง งั้นผมจะเขียนเมนูให้น้าอามไปเตรียม คุณต้องกินน้อยๆแต่กินบ่อยๆ…..” วิซ์เตอร์เตือนเป็นพิเศษ ถึงแม้จะไม่มีคำตอบที่ละเอียดมากนัก แต่ก็ทำให้จารวีมีกำลังใจขึ้นมาก

ความหวังของเธอตอนนี้คือขอให้ลูกคลอดมาด้วยสุขภาพแข็งแรง เรื่องอาการป่วยของเธอ ไม่สำคัญอะไรเลย

เธอไม่กลัวเจ็บ เพื่อลูกแล้ว เธอจะเป็นแม่ที่เข้มแข็ง

ตอนอยู่บ้านพูลสวัสดิ์ นอกจากน้าอามแล้ว ก็ยังมีแม่ครัวคนอื่นอีก

จารวีรู้สึกว่าตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งเลือกทาน เมื่อก่อนตอนที่ยากจน มีหลายอย่างที่อยากกินแต่ไม่มีเงินซื้อ

แต่ว่านอนนี้ ขนาดอาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะ กลับไม่อยากกินอะไรเลย

เหมือนเคยชินกับความหรูหรา กลับไปใช้ชีวิตยากจนไม่ได้แล้ว

ยศพลตามใจเธอจนเคยตัว

น้าอามยกซุปไก่เข้ามา ยิ้มกล่าว “ก่อนมา คุณหนูกำชับแล้ว ว่าน้ำมันบนซุปไก่ต้องตักออก ไม่อย่างนั้นคุณจารวีจะเลี่ยนแล้วจะอ้วก”

จารวียิ้ม ยศพลใส่ใจขนาดนี้เลยเหรอ?

เมื่อก่อน เธอรู้สึกว่าเขาเป็นเพียงไฮโซที่ไม่มีความคิด ทั้งเสเพลและไม่มีคุณธรรม

แต่ว่า ตอนนี้ดูแล้ว พวกนั้นมันแค่ภาพลวงตา

พูดจากใจจริง เขาเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบมากคนหนึ่ง

จารวียกซุปไก่ขึ้น ค่อยๆดื่ม

ถ้ายศพลมาหาเธอได้คงจะดี

“คุณจารวีคะ พรุ่งนี้เราต้องไปตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล แค่การตรวจครรภ์ทั้วไป ดูพัฒนาการของเด็ก” น้าอามบอก

“ค่ะ ได้ค่ะ!”

เช้าวันที่สอง มีบอดี้การ์ดสองคนขับรถ พาขารวีและน้าอามไปส่งที่โรงพยาบาลของฮ่องกง

หลังเดินเข้าโรงพยาบาล ถึงรู้ว่ามีคนตั้งครรภ์มาหาหมอที่นี้เยอะมาก จารวีให้น้าอามไปต่อแถว เธอนั่งรออยู่ที่บริเวณทางเดินด้านนอก

เมื่อก่อนตอนอยู่กับยศพล ไม่ว่าจะที่ไหน ไม่เคยต้องเข้าแถวเลย

เหมือนว่าโลกนี้สร้างมาเพื่อเขา สิทธิ์พิเศษของรวยปรากฏบนตัวเขาอย่างชัดเจน

“คุณจารวี….”

จารวีกำลังเหม่อลอย ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ดังมาจากไกลๆ

จารวีหันไป ร่างของดนวัต เข้ามาในสายตาเธอ

เธอยิ้มแล้วยืนขึ้น

“ดนวัต….คิดไม่ถึงเลย ว่าจะเจอคุณที่นี้ คุณมาหาหมอเลย?”

ดนวัตยืนอยู่ไกลๆ ไม่ได้เดินเข้ามา ผู้ชายแบบเขา ยืนอยู่ตรงนี้ ก็ทำให้คนมองไม่น้อย

ดนวัตอมยิ้ม “ไม่ได้มาหาหมอ มีเพื่อนผมคนหนึ่งอยู่โรงพยาบาลนะ มาเยี่ยมเขา”

ดนวัตมองไปที่ท้องเธอ “คุณอยู่ที่นี้คนเดียว?”

จารวียักไหล่ “เขายุ่งมาก ฉันจะมารอคลอดที่ฮ่องกง”

ดนวัตตกใจเล็กน้อย “เป็นผู้ชายที่ไม่รับผิดชอบจริงๆ ปล่อยให้คุณอยู่ที่นี้คนเดียว”

ดนวันพูดเสร็จ ส่งสัญญาณมือ ให้บอดี้การ์ดด้านหลังหลบไปก่อน

เขากวักมือเรียกจารวี “มานี้ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

จารวีตกใจ เห็นว่าน้าอามยังต่ออยู่ปลายแถว เลยเดินตามดนวัตไป เดินไปทางทางเดินที่กว้างกว่าน้อย

ทางนี้เป็นแผนกห้องผู้ป่วย ไม่ค่อยมีคนไข้ มีแค่พยาบาลวิ่งไปมาเป็นครั้งคร่าว

ใต้แสงไฟ ใบหน้าของจารวี ขาวจนเกือบเท่าแสง

แต่ว่าในตาก็ยังมีเส้นเลือดอยู่เหมือนเดิม ทำให้เธอดูเหมือนกระต่ายน้อย

“คุณรักผู้ชายคนนั้นมากเหรอ?” ดนวัตหันหลังมามองจารวีอย่างจริงจัง

“ฉัน…..”จารวีตอบอย่างร่าเริง “อือ แน่นอนสิ…..”

“ดนวัตส่ายหัวถอนหายใจ “เลิกกับเขาเถอะ มาอยู่กับผม…..”

จารวีหัวเราะ “คุณล้อเล่นอะไรเนี่ย ลูกฉันโตขนาดนี้แล้ว ฉันจะไปอยู่กับคุณได้ยังไง เอาเถอะ ดนวัต ขอบคุณที่คุณช่วยฉันตอนนั้น แต่ว่าเรื่องล้อเล่นก็ต้องมีขอบเขตนะ ฉันไม่ชอบที่ใครมาว่าเขาไม่ดี”

ดนวัต ขมวดคิ้ว “คุณคิดว่าผมล้อเล่นเหรอ?”

เป็นแบบนี้จริงๆเหรอ?

“คุณจารวี คุณจารวีคะ ถึงคิวคุณแล้ว…..”

น้าอามต่อแถวมาตั้งนาน สุดท้ายหันหลังมา ปรากฏว่าจารวีไม่อยู่ตรงนั้น วนหาในโรงพยาบาลอยู่หลายรอบ ถึงเจอว่าเธออยู่นี้

หน้าเล็กๆของจารวีเยือกเย็น คนทั้งคนเหมทอนมีความโศกเศร้าครอบงำอยู่

“คุณจารวีคะ คุณเป็นอะไรไปคะ?”

“เปล่า เราไปตรวจกันเถอะ!”

จารวีพยายามให้ตัวเองมีสติ สงบ…...

การตรวจครรภ์ครั้งนี้ ทำให้จารวีสบายใจขึ้นเยอะ เด็กแข็งแรงดี ร่างกายของเธอไม่มีอาการผิดปกติใดๆ ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่า เธอไม่ได้ป่วย สาเหตุเดียวที่ทำให้เจ็บปวด ก็คือไอ้ไวรัสเคมีอะไรนั้น กำลังค่อยๆกัดกินเลือดของเธอ

หลังจากตรวจเสร็จ จนถึงบ้าน จารวีก็เงียบจนน่ากลัว

เหมือนเธอกำลังรอคอยบ้างอย่าง แต่ก็เหมือนกำลังกลัวอะไรบ้างอย่าง

คุณจารวี คุณไม่สบายหรือเปล่า?” น้าอามรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

“น้าอา น้าไม่ทำงานของน้าเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันสบายดี!”

ที่หน้าบ้าน เจอกับคุณหมอวิซ์เตอร์ออกมาพอดี

“คุณจารวีครับ ผมกำลังตามหาคุณพอดี นี้เป็นยาที่ผมเปิดให้คุณใหม่ กินวันละสองครั้ง…..”

วิซ์เตอร์ถือเอาขวดยาหลายขวดไว้บนมือ ยิ้มแล้วเดินไปต้อนรับจารวี

จารวีรับยาที่เขายื่นให้มา มองที่ขวดยา บนนั่นมีแต่ภาษาอังกฤษ จารวีอ่านไม่ออก เลยคืนให้วิซ์เตอร์

“ยาของเมืองนอก ฉันอ่านไม่ออก ไม่กิน…..”

“อ่าว คุณจารวี ยาพวกนี้จะช่วยให้อาหารของคุณดีขึ้น คุณต้องกินมันนะ!”

วิซ์เตอร์เดินตามจารวี ตามขึ้นห้อง จารวีหยุดเดิน มองเขานิ่งๆ

“ฉันแค่ท้อง ฉันไม่ใช่ผู้ป่วย ทำไมฉันต้องกินยา? กินยาส่งผลเสียต่อเด็กในท้อง คุณไม่ต้องมาหลอกฉันอีก”

วิซ์เตอร์จับหัวตัวเอง “เฮ้อ จะให้ผมอธิบายกับคุณยังไงดี จริงๆแล้วพวกนี้ก็ไม่ใช่ยา เป็นแค่ยาบำรุงทั่วไป เพิ่มภูมิคุ้มกันเฉยๆ”

จารวีจ้องเขาทีหนึ่ง “ในเมื่อไม่ใช่ยา ฉันยิ่งไม่กิน”

คนนั้นคนนี้ก็มาหลอกเธอ คิดว่าเธอโง่จริงๆเหรอ? เธอไม่หลงกลหรอก

คุณจารวี ถ้าคุณไม่กินยา อาการของคุณจะหนักขึ้น มันส่งผลไม่ดีกับลูกคุณ……”

จารวีจ้องเขา “อาการอะไรของฉันจะหนักขึ้น?”

“ก็คือ คือ…..”วิซ์เตอร์เพิ่งรู้ว่าหลุดพูดออกมา พยายามปกปิด

“หมอวิซ์เตอร์ ฉันนึกออกละ ผลตรวจเลือดฉันออกแล้วทำไมคุณไม่แจ้งฉัน?”