เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 182

ตอนที่ 181 ประสบกับความอับอาย

จารวีค่อยๆตื่นขึ้นมา เธอลืมตาขึ้น ค่อยๆมองเพดานไว้ ผ่านไปไม่นาน ถึงรู้ว่าฟ้ามืดแล้ว เธอจับเตียงแล้วค่อยๆลุกขึ้นมา

ทั้งตัวเมื่อย ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้ว?เธอค่อยๆทูบหลังคอไว้

“น้าอาม...”

จารวีค่อยๆเปลี่ยนสี ด้านนอกไม่มีคนตอบ

เธอนั่งขึ้นมา ค่อยๆเปิดไฟขึ้น

ร่างยศพลค่อยๆเข้ามา

“ตื่นแล้ว!”

“อืม!”จารวียิ้มเบาๆ “ฉันกลับไปนานแค่ไหน?”

“ไม่นาน 7-8ชั่วมั้ง!”

ยศพลประคองไหล่จารวี แล้วก้มลงจูบหน้าเธอ

“หิวยังครับ อยากกินอะไร?”

“หิวหน่อยแล้ว น้าอามหล่ะ?”

“ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว น้าอามนอนแล้ว เธออยากกินอะไร ฉันไปทำให้เธอ!”

จารวีมีความตกใจ เธอกลับไม่รู้ว่าตัวเองนอนไปนานแค่ไหน

“ฉันอยากกิน...”

เที่ยงคืนดึกๆแบบนี้มีอะไรน่ากิน?

“อ้อ นายทำอะไรง่ายๆเถอะ!”

“ครับ เธอรอไว้นะ นั่งเล่นเกมส์ไปก่อนนะ!”

ยศพลโยนมือถือให้จารวีแล้วเดินออกไป

จารวีลูบหัว ทำไมดึกขนาดนี้แล้วเขายังไม่นอน?

แต่ว่าเมื่อกี้เธอเห็นผ้าก๊อตในแขนได้เอาออกแล้ว

แต่กลับลืมถามว่าเขาหายดียัง

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ยศพลถือก๋วยเตี๋ยวร้อนๆเข้ามา

จารวีได้กลิ่นหอมของก๋วยเตี๋ยว ก็มีความอยากอาหารขึ้นมา

“คิดไม่ถึงจริงๆ นายทำก๋วยเตี๋ยวอร่อยแบบนี้เป็นด้วยเหรอ?”

จารวีคีบขึ้นมา เส้นก๋วยเตี๋ยวตุ้มได้ดีมาก น้ำซุปเหมือนทำมาจากซุปไก่ เข้มข้นมาก

“ตอนฉันเด็ก ก็ใช้ชีวิตไม่ต่างจากคนธรรมดา จนกว่าอายุ10กว่า พ่อแม่ฉันถึงกลับมาจากฝรั่งเศส...”

ยศพลพูดขึ้นมานิ่งๆ จารวีพยักหน้า เธอเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปเลย

“สอนฉันว่าทำยังไง...”

ไข่ไก่กับเส้นก๋วยเตี๋ยว และเครื่องปรุงกับผักแห้ง...”ยศพลอยู่ข้างเธอ มองปากน้อยจารวีที่ค่อยๆดื่มซุปขึ้นมา

“เขาตายแล้ว...”

“ใคร?”จารวีอึ้ง รีบมีความรู้สึกเหมือนเป็นนิชาภา

“นายฆ่าเขาเหรอ?”

สายตายศพลมีความมืด “ไม่ใช่ เขาฆ่าตัวตาย เขารับไม่ไหวแล้ว”

ยศพลมองเธอไว้อย่างเจ็บใจ “เธอเข้มแข็งหน่อยนะ นิชาภาไม่อาจทนความเจ็บไว้ เลยฆ่าตัวตาย ฉันคิดว่าเธอทนต่อไปได้”

“เขา...ไม่มียาแก้?”

ยศพลส่ายหัวนิ่งๆ “เธอบอกว่า คนที่วางยาไม่ใช่เขา...”

“อ๊าก!!!”จารวีตกใจจนคางจะหล่นพื้น

ไม่ใช่เธอ!ทำไมไม่ใช่เธอ แล้วในเมื่อไม่ใช่เธอแล้วคือใคร?

เดิมทีคิดว่าเรื่องนี้เข้าใจแล้ว แต่กลับไม่คิดว่ายังคงหาจุดออกไม่เจอเช่นเคย

“ฉะนั้นแล้ว การตายของเขาไม่ใช่สิ้นหวัง ฉันจะหาวิธีไปตรวจสอบแน่นอน เธอพักผ่อนดีดี มีทางออกแน่นอน เชื่อฉัน...”

เสียงยศพลไม่ได้ซาตานดั่งที่ผ่านมา แต่มันตามฟังแน่นที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

จารวีตื้นตรึงใจมาก

เธอยื่นมืออบคอเขาไว้ “ฉันไม่ท้อ ถึงแม้ไม่เพื่อตัวฉันเอง ก็ต้องเพื่อลูก”

ยศพลหันกลับมาอบร่างเล็กเธอไว้ แล้วจูบเธอก่อนเลย

ปากน้อยเธอยังติดกลิ่นซุปไก่ เขาช่วยเธอดูดออกไปหมด

“อร่อยจัง...”

ยศพลยิ้มร้ายๆ จารวีเหมือนแมวน้อยที่แนบติหน้าเขาไว้

“บ้า นายว่าลูกน้อยเราจะตั้งชื่อว่ายังไงดี?”

“เธอมาตัดสินใจเถอะนะ!”ยศพลยิ้มแล้วอุ้มจารวีไปวางบนเตียง และร่างใหญ่เขาพลางทับลงมา

เพราะกลัวทับโดนท้องเธอเขาเลยกางขาทั้งสองข้างไว้ข้างๆเธอ เพื่อกดแรงทั้งตัวไปที่เตียง

นิ้วเรียวยาวเขาค่อยๆลูบริมฝีปากอ่อนนุ่มเขาไว้

“ที่รักช่างเซกซี่ดึงดูดคนตลอดเลยนะครับ”

“ฉันกำลังจะขี้เหร่แล้ว นายจะรังเกียจฉันไหม?”

จารวีกอดคอเขาอ้อนวอนไว้

ยศพลนึกคิดไปสักพัก “อืม อันนี้ต้องดูพฤติกรรมเธอแล้ว”

“ยังไงค้า?”จารวีไม่รู้ว่าเป็นแผนเขา เลยรีบจามขึ้นไป

“พฤติกรรมบนเตียงแน่นอนไงครับ ถ้าเธอออกแรงเยอะ ฉันสามารถพิจารณาได้ ยอมฝืนใจมีเพศสัมพันธ์กับหญิงขี้เหร่ได้”

“นี่ นายมันบ้า...”จารวีโยนหมอนไป ยศพลเอียงหัวหลบทันที

จารวีนิ่งไปพักแล้วตีขึ้นมาต่อ มองพลังชีวิตชีวาจารวีตอนนี้ ในใจยศพลค่อยๆรู้สึกนิ่งสบายลงบ้าง

ถ้าอาการโรคยังไม่กำเริบ ทุกอย่างมันงดงามไปหมด

ความกลัวค่อยๆพลุ่งพล่านขึ้นมาจากหัวใจลึกๆ จากนั้นค่อยๆขยายใหญ่ ค่อยๆเปลี่ยนเมฆดำ แล้วกลืนหัวใจทั้งดวงเธอไป

จารวี เธอต้องนิ่ง เธอห้ามวุ่นวาย เธอทำได้แน่นอน...

จารวีให้กำลังตัวเองด้วย พลางค่อยๆรวมสติตัวเอง เธอลองอ้านิ้วมือซ้าย

ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้ ยังคงไม่ได้...

หลังจากที่ลองไปสิบกว่าครั้ง จารวีเหงื่อแตกทั้งตัว นั่นเป็นเหงื่อที่ไหลออกเพราะความกังวลสับสน

“ปั๊ง...”เสียงจากที่พื้น แก้วกระจกใสถูกจารวีโยนไปที่พื้นจนกลายเป็นเศษกระจก เพื่อแสดงให้รู้ว่าการทดลองครั้งนี้ได้ล้มเหลวอย่างไม่ดั่งใจ

จารวีมีน้ำตาสิ้นหวังไหลริน

น้าอามพุ่งเข้าไปอย่างเร่งรีบ

“คุณจารวี คุณจารวี เกิดอะไรขึ้น?”

จารวีส่ายหัว “ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร ฉันแค่ไม่ได้ตั้งใจทำให้แก้วแปรงฟันตกหล่นพื้น!”

เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ ว่าตัวเองกำลังค่อยๆกลายเป็นคนพิการไป...

น้าอามรีบเก็บเศษแก้วขึ้น สักพักพลางนำแก้วใบใหม่มาเปลี่ยนให้

“คุณจารวี ไม่กังวลนะค้า ค่อยๆมา...”

น้าอามมองเธอเป็นห่วงอยู่ข้างๆ

จารวีมองเธอทีหนึ่ง “เธอออกไปเถอะ เธออยู่นี่แล้วฉันไม่ค่อยชิน”

น้าอามเลยต้องเดินออกมา จากนั้นจารวีพลางปิดประตูห้องน้ำลง

เช้าวันนี้เธอล้างหน้าแปรงฟันเหมือนเคยอย่างง่ายๆ แต่ใช้เวลามากกว่าปกติ2เท่า เธอเยชินกับการใช้มือเดียวในการจัดการ

เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ น้าอามยังคงยืนนอกประตู พลางมองหน้าจารวีไว้แปลกๆ

“คุณจารวี คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ?”

จารวีมีความลำคานบ้าง “น้าอาม เธออย่าตื่นเต้นแบบนี้ได้ไหม เอาฉันอึดอัดมาก”

น้าอามขำทันที “ขอโทษค่ะคุณจารวี คุณชายได้สั่งไว้ เขาบอกว่าต้องดูแลคุณให้ละเอียดอ่อน กลัวว่าคุณจะเป็นอะไรขึ้นมา”

จารวียิ้มจางๆ “ฉันตะเกิดอะไร...”

ยังดีที่มือที่พังไปเป็นมือซ้าย เธอเลยสามารถปิดบังได้ชั่วคราว

ตอนทานอาหารเช้า จารวียังสามารถใช้มือขวาอย่างปกติ กินอาหารใช้มือขวา ดื่มนมใช้มือขวา ยังดีที่น้าอามไม่ยืนข้างๆ จารวีเลยใช้อย่างตามใจชอบ

เมื่อดินข้าวเช้าเสร็จ จารวีไปนั่งเปิดคอมพิวเตอร์ที่ห้องอ่านหนังสือ มือทั้งสองข้างวางบนคีย์บอร์ดปุ๊บเธอพลางนิ่งลงทันที...

ที่จริงการมีแค่มือเดียวช่างทรมานแบบนี้ ไม่ผสานกันแบบนี้

เธอหายใจเขาลึกๆ นานมากเธอถึงได้ปรับอารมณ์ตัวเอง จากนั้นพลางเปิดกล้องคอมพิวเตอร์แล้วเริ่มอัดวีดีโอ

“ลูกรัก ฉันเป็นหม่ามี๊หนูนะ เห็นไหม หม่ามี๊สวยใช่ไหมล่ะ?”

จารวีมองกล้องแล้วยิ้มให้ เธอรู้ตัวเองเหลือเวลาไม่มากแล้ว

เธอจะเหลือภาพที่ดีที่สุดไว้ ถ้าลูกน้อยโตขึ้น ยังมีโอกาสเห็นหม่ามี๊ว่าหม่ามี๊รักเขามากแค่ไหน

“ลูกรัก หม่ามี๊รักหนูมากๆนะ เพียงเพราะเหตุผลบางอย่างที่หม่ามี๊ต้องจากหนูไปชั่วคราว แต่ว่าหม่ามี๊จะค่อยมองดูหนูอยู่บนฟ้านะ...”