เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 20

ตอนที่19 พบกับคนเลว

ไม่มีความเยื่อใยใดๆ ไม่ได้หันหัวกลับมา เดินไปเสียแล้ว เวลานั้น ยศพลในใจมีความรู้สึกพ่ายแพ้อย่างลึกๆ เขาที่เคยมีผู้หญิงมาเยอะจนนับไม่ถ้วน ตอนนี้กลับมีความรู้สึกที่อึดอัด ตกลงคือตรงไหนมีปัญหาแล้ว ทำไมเธอไม่ใส่ใจเขาเลยแม้แต่น้อย

จารวีเพิ่งเดินออกประตูใหญ่ของวิลล่า ยศพลก็ขับเฟอร์รารีสีแดงตามหลังมาแล้ว เขากดแตรอยู่หลังเธอ

จารวีหันกลับไปมองเขาอย่างเย็นชา“ตอนนี้นายเสียใจก็ไม่ทันแล้ว ฉันจะไม่ค้างคืนที่นี่เด็ดขาด”

ยศพลหยุดรถ“จารวี เธอรู้ไหมจุดไหนคือจุดที่น่าเกลียดของเธอที่สุด”จารวีไม่ตอบ

ยศพลโมโหขึ้น“ก็คือจุดที่ชอบแสร้งทำเป็นมีคุณธรรมสูงส่ง ดึกขนาดนี้แล้ว เธออยากจะถูกพวกนักเลงจับไปเล่นหรือไง”จารวีฟังรู้ความหมายที่เขาแฝงในคำพูด ก็ถูก ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว อีกทั้งที่นี่ก็ไกลโพ้นจากตัวเมือง อาจจะมีพวกนักเลงหัวไม้ก็เป็นได้ แต่ว่า เธอหยิ่งยโสแล้วทำไม เกี่ยวอะไรกับเขา

“ยศพล ฉันยอมโดนพวกนักเลงเล่น ก็ไม่ยอมนอนกับนาย.....”ทิ้งประโยคนี้ไว้ จารวีก็กัดริมฝีปากล่างและวิ่งหนีไป

“ไอ้ผู้หญิงโฉดเขลา.....”ยศพลไม่เคยโกรธเหมือนตอนนี้มาก่อน ถูกผู้หญิงคนนี้ทิ้งไปครั้งแล้วครั้งเล่า เขารู้สึกเสียหน้ามาก

ดึกดื่นเที่ยงคืน จารวีกอดแขนเดินไปไวๆ ความโกรธในเมื่อกี้เพิ่มความกล้าหาญให้ แต่พอตอนนี้ลมเย็นๆพัดมา กลิ่นอายร้อนๆหายไป ใจก็ค่อยๆสงบลง เธอมองไปรอบ ล้วนเป็นภูเขา ป่าไม้ที่ดำมืด

จารวีเริ่มมีเหงื่อเย็นไหลออกมา หันหัวกลับไปมอง ไม่มีแสงไฟสักนิด ยศพลไม่ตามมาจริงๆ ข้างหน้ามีป้ายรถเมล์ปรากฏออกมา จารวีดีใจ รีบวิ่งไปอย่างตื่นเต้น

“สาวน้อย เธอก็รอรถอยู่หรอ”

“ฮาๆ ร้องสิ ร้องจนลำคอเสียก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก ที่นี่มันไกลโพ้นจากตัวเมือง เป็นพื้นที่ไม่มีใครมาปกครอง.....เธอนี่ก็อย่าดื้นเลย จะได้ไม่ต้องรับบาดเจ็บเยอะขึ้น....”เสียงยิ้มชั่วร้ายวนเวียนอยู่ในหัวของจารวี คำพูดที่พูดต่อยศพลตอนอารมณ์เสีย ตอนนี้ก็เกิดผลแล้ว เธอรู้สึกเสียใจมาก

“ปล่อยเธอ”เสียงเย็นชาดุดาลส่งมาจากความมืด

ผู้ชายสองคนนั้นตื่นตระหนก แล้วรีบหนีบคอของจารวีเอาไว้ หันหัวมองไปรอบๆ“ไอ้มึงเป็นใคร”

รูปร่างสูงใหญ่ดุดาลของยศพลปรากฏในสายตาของสองคนนั้น ในมือเขามีปืนเล่มหนึ่ง กำลังเล็งผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เสียงเย็นสาวไม่มีอุณหภูมิสักนิดดังขึ้นอีก“กูพูดแค่ครั้งเดียว ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพวกมึงรับผิดชอบผลเอง......”

“เฮอะ นายคิดว่าเราจะกลัวหรอ สาวน้อยคนนี้เป็นของพวกเราสองคน....”ชายคนหนึ่งไม่เชื่อว่ายศพลจะกล้ายิงจริงๆ เลยเดินเข้าไปอย่างกล้าหาญ