เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 8

บทที่ 7 ไม่มีทางเลือก

รถขับเข้าโรงจอดของบ้านพักตาอากาศอย่างเงียบๆ จารวีเดินตามหลังยศพล หันซ้ายทีขวาทีราวกับลูกหมา คนรับใช้และบอดี้การ์ดยืนเป็นแถวอย่างเรียบร้อย ยืนเคารพโค้งคำนับให้ยศพลด้วยความที่หน้าประตูทางเข้าบ้านพักตากอากาศ “ท่านยศพลสวัสดีครับ/ค่ะ” พวกเขากล่าวทักทายพร้อมเพรียงและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันราวกับการฝึกทหาร

ยศพลเพียงแค่พยักหน้ารับอย่างเย็นชา จากนั้นก็กระแอมเบาๆ หนึ่งที มีเงินแล้วทำแบบนี้เหรอ คนมีเงินเขาเป็นเศษสวะกันหมดเลยเหรอไงนะ? จารวีแอบตำหนิเขาในใจ

หลังจากเดินเข้าไปในประตูกระจกที่สวยงามแล้ว จารวีนิ่งงงงันไปชั่วขณะ เธอคิดว่าตนเองเดินเข้ามาในปราสาทในยุคกลาง…..ในบ้านมีบันไดที่หมุนวนเป็นเกลียวยาวมาถึงห้องรับแขก โคมไฟแชนเดอร์เรียที่ทำจากคริสทัลขนาดใหญ่ซึ่งสลับซับซ้อนยุ่งยาก พรมทำจากขนแกะแคชเมียร์ที่หรูหรา ตู้ใส่ขวดเหล้าวิสกี้ที่ประณีตสวยงาม โซฟายาวที่หรูหรา ฟุ่มเฟือย โอ่อ่า

ยศพลปลดเนคไทออก โยนสูทเสื้อนอกทิ้งบนโซฟา นั่งบนโซฟามองจารวีด้วยสายตาที่ชั่วร้าย “มานี่….”

จารวีกลับสู่สภาพความเป็นจริง มือทั้งสองบิดกันแน่น แล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า “เอาวิดีโอคืนมาให้ฉัน….”

“มานี่ อย่ามายั่วให้โมโหฉัน....” สายตาของยศพลมีความโหดเหี้ยม

จารวีรู้อยู่แก่ใจว่าตนเองสู้กับเข้าไม่ได้ จึงเข้าไปนั่งใกล้เขาลงบนโซฟาอย่างช้าๆ

ยศพลกดไปที่โทรศัพท์สายใน “น้าอาม ขอเหล้าหน่อย….”

หลังสองนาที สาวใช้คนหนึ่งถือไวน์แดงกับแก้วสองใบเข้ามาหา ทุกอย่างบนขวดไวน์แดงล้วนเป็นภาษาฝรั่งเศส ซึ่งจารวีอ่านไม่ออกเลยแม้แต่ตัวเดียว

ยศพลจ้องเขม็งจารวีด้วยสายตาที่เสียดแทง “ทำไมถึงต้องถ่ายรูปฉันด้วย?”

ยศพลยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้ายไม่มีที่ติ เขาเอาแก้วไวน์ที่มีไวน์แดงเต็มแก้ว วางข้างมือของจารวี ทำเหมือนว่าเมื่อสักครู่ไม่ได้โดนตบหน้า สายตาเปลี่ยนเป็นความมุ่งร้ายโหดเหี้ยมอำมหิต

“ดื่มนี่สิ ฉันจะทำเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

“คำพูดของนายฉันจะเชื่อถือได้มั้ย”

“ไม่ดื่มก็ไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลย!” ยศพลหมดความอดทน จนตะคอกออกมา

จารวีมองไปที่แก้วที่เต็มไปด้วยไวน์สีแดงระเรื่อ แดงราวกับเลือด….เธอไม่มีทางเลือกแล้ว ยกแก้วด้วยสองมือแล้วดื่มลงไป