เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 89

ตอนที่ 88 ทรมานเธอด้วยรสนิยมแย่ๆ

น้าอามที่ค่อยๆย่องออกมาจากห้องครัว โบกไม้โบกมือมาทางจารวี

เธอลุกขึ้นยืน แล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาน้าอาม

“คุณจารวี จริงๆแล้วคุณชายรักคุณมาก เขาตั้งใจหาผู้หญิงมากระตุ้นคุณ คุณเพียงแค่ยอมรับผิดกับเขา ยอมแพ้สักครั้ง ความโกรธที่เขามีต่อคุณ ก็จะค่อยๆหายไปเองล่ะค่ะ”

จารวีส่ายหัวอย่างเจ็บปวด ไม่มีทาง ครั้งนี้ยศพลคงจะเกลียดเธอเข้ากระดูกอย่างแน่นอน

เขาตบเธอจนแทบตายแบบนั้น คงจะไม่เหลือความเห็นใจอยู่อีกแล้ว เขาไม่ได้รักเธอแล้ว เขาเกลียดเธอไปแล้วจริงๆ

“คุณจารวี คุณฟังที่น้าพูดสักหน่อยเถอะ น้าอาบน้ำร้อนมาก่อน...”

“น้าอามคะ ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะคะ แต่ว่าฉันกับเขา......คงจะไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วล่ะค่ะ”

ก็ดี ในเมื่อเขาทำกับเธอแบบนี้ ความรู้สึกดีๆเส้นสุดท้ายในใจของเธอที่มีให้เขา ก็หายไปหมดแล้วเหมือนกัน

จู่ๆโทรศัพท์ในห้องรับแขกก็ดังขึ้นมา น้าอามจึงรีบวิ่งไปรับ

“คุณชาย ต้องการอะไรคะ”

“ให้จารวีเอาน้ำผลไม้ขึ้นมาสองแก้ว และให้เธอเป็นคนทำด้วยตัวเองเท่านั้น” ยศพลพูดจบก็ตัดสายไป

น้าอามมองจารวีอยู่สักพักก็ถอยหายใจออกมาอย่างแรง “คุณมีนาต้องการดื่มน้ำผลไม้ และต้องการให้คุณทำให้ค่ะ”

“อ๋อ โอเคค่ะ”

จารวีเดินเข้าไปในครัวอย่างเจ็บชา มองหาผลไม้คั้นสด ผ่านไปสิบนาที น้ำผลไม้สีแดงสดสองแก้วถูกจารวีนำขึ้นไปเสิร์ฟ

ห้องนอนใหญ่ด้านบน เห็นยศพลกำลังนอนเปลือยท่อนบนเสพสุขอยู่บนเตียง กล้ามเนื้อแน่นเป็นลอนเต็มไปด้วยความเซ็กซี่

มีนาขี่คล่อมอยู่บนตัวเขา หน้าอกของเธอน่าจะอยู่ที่ประมาณไซต์คัพอีน่าจะได้

เธอเห็นจารวีเดินเข้ามา ก็ไม่ได้รู้สึกเขินอายเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกหยิ่งผยองในตัวเองสะมากกว่า

แต่ก่อนตอนที่แข่งประกวดนางงาม ก็รู้สึกชินชากับการถูกคนอื่นใช้สายตามองสำรวจรูปร่าง ไม่เพียงแต่ไม่ปกปิด แถมยังยืดตัวตรงขึ้นอีก

ผ้าแพรมันวาวถูกปกคลุมส่วนล่างของพวกเขาเอาไว้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าภายใต้ล่างนั้นซ่อนอะไรเอาไว้

จารวีเดินหน้าชาเข้าไปในห้อง พยายามก้มหน้าแล้วเอาน้ำผลไม้วางไว้บนโต๊ะ

มีนาเรียกเธอเอาไว้อย่างหงุดหงิด “เอามาส่งให้ถึงมือสิ!!”

จารวีมองไปยศพลแวบหนึ่ง ดวงตาของเขาเรียบสนิท นอกจากเขาจะเกลียดเธอแล้ว ก็คนจะรังเกียจเธอมาก เธอทำได้เพียงแต่ยกน้ำผลไม้ไปเสิร์ฟถึงมือของมีนา

มีนาจงใจส่งเสียงเชอะออกมาเล็กน้อย เล็บมือที่ถูกด้วยสีแดงสดตัดกับนิ้วมือเรียวขาว ยื่นมือออกมารับแก้วน้ำผลไม้ไปจากมือของ

จารวีอย่างเย่อหยิ่ง ดื่มไปได้หนึ่งอึก ก็บ้วนออกมาทั้งหมด

“ฮือๆ ท่านประธานขา ยัยจารวีผู้หญิงโหดเหี้ยมคนนี้ มันเอาพริกปั่นให้ฉันดื่มค่ะ” มีนาร้องไห้ออดอ้อน

“ก็คุณไม่ได้บอกว่าจะกินน้ำผลไม่อะไร ฉันก็คิดว่าคุณจะชอบกินพริกปั่นนิคะ”

จารวีนึกถึงวันนั้นที่งานเลี้ยง ก็ทำให้เธอรู้สึกโกรธกับสิ่งที่มีนาทำเอาไว้กับเธออย่างเจ็บแสบ

“ฮืออ ท่านประธานดูสิคะ นังนี่มันจงใจทำชัดๆ คุณต้องจัดการให้ฉันนะคะ ไม่อย่างนั้นฉันไม่ยอมจริงๆด้วย” มีนาแกล้ง

ทำเป็นทุบตีไปบนหน้าอกของยศพล

จู่ๆยศพลก็ผลักมีนาออก และโดดลงมาจากเตียง

ยื่นมือไปบีบที่คางจารวี “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอคือคนใช้ของที่นี่ ไป! ไปคั้นน้ำผลไม้มาใหม่ จนกว่ามีนาจะพอใจ”

จารวีมองไปที่เขาอย่างเจ็บชา ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงแค่ยกน้ำผลไม้เดินกลับลงไป

หลังจากที่จารวีเดินหายไปแล้ว เขาก็ใช้เท้าถีบไปที่มีนาจนตกเตียง

“ท่านประธาน.... ทำไมคุณทำกับฉันแบบนี้ล่ะคะ”

“ทำแบบนี้กับเธอแล้วมันจะทำไม เธอได้ในสิ่งที่อยากได้แล้ว เธอคิดว่าว่าตัวเองเป็นใครกัน”

“ท่านประธานคะ ฉันดีกว่าจารวีตั้งเยอะ ทำไมคุณถึงต้องทำดีกับแม่นั่นขนาดนั้นด้วย”

ยศพลมองไปที่เธออย่างดูถูก “ฉันยศพลไม่คิดจะเล่นกับผู้หญิงที่คนอื่นเคยใช้งานมาก่อนแล้วหรอกนะ”

มีนาสูญเสียความมั่นใจสุดๆ เธอพยายามที่จะยั่วยุยศพล แต่ใครจะไปคิดว่าเขาไม่เพียงแต่ไม่สนใจไยดีเธอแม้แต่นิดเดียว แถมยังทำให้ตัวเองอยากเอาจนไม่หยุด ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่นิตยสารที่จะทำให้มีรายได้ถึงหลายล้านล่ะก็ เธอคงจะรีบหนีไปหาคนอื่นมาระบายความต้องการแล้ว

จารวียกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นมาเสิร์ฟอีกรอบ

มีนาดื่มไปหนึ่งอึก ก็ขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ “ไม่อร่อย เธอนี่มันไม่มีฝีมือเลยนะ คั้นอะไรออกมาก็รสชาติแย่หมด ไปคั้นมาใหม่”

จารวีกัดริมฝีล่าง เห็นได้ชัดเลยว่ามีนาจงใจหาเรื่องกันชัดๆ

ยศพลกวาดตามองไปที่เธอแบบนิ่งๆ จารวีก็ทำได้เพียงยกแก้วน้ำกลับลงไปชั้นล่างอีกรอบ

ตอนที่เธอกำลังล้างเครื่องปั่นน้ำผลไม้อยู่นั้น จู่ๆก็ถูกคมมีดเครื่องปั่นบาดเข้าที่นิ้วมือ ทำให้เลือดไหลออกมา

เธอรีบเอานิ้วใส่เข้าไปในปาก น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

เธอในตอนนี้ มีชีวิตอยู่อย่างไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี

“ว๊ายๆๆ ฉันก็ว่าทำไมถึงยังไม่มา ที่แท้ก็แอบขี้เกียจอยู่นี่เอง”

มีนาส่งเสียงเย้ยหยันดังมาจากทางด้านหลังเธอ จารวีหันหลังหนี ไม่สนใจเธอ

มีนาจงใจเดิมอ้อมไปด้านหน้าเธอ “จิ๊ เธอคงถูกยศพลเล่นจนเบื่อแล้วล่ะสิ ดูๆไปแล้วรูปร่างอย่างเธอ ไม่มีอะไรเลยนี่ มิน่าตอนที่ยศพลอยู่บนตัวฉัน เขาถึงได้มีอารมณ์ขนาดนั้น คงน่าจะเป็นเพราะหาอารมณ์จากตัวเธอไม่เจอเลยล่ะมั้ง”

จารวีมองค้อนไปที่มีนา “ใช่ เขาเล่นกับฉันจนเบื่อแล้ว ตอนนี้ก็เลยให้เธอมาเล่นต่อไง！ฉันกับคุณมันต่างกันตรงไหนล่ะ? สุดท้ายแล้วก็เป็นของเล่นของเขาเหมือนกันทั้งหมดนั่นแหล่ะ”

“เธอ.....” มีนาถูกเธอตอกหน้ากลับจนพูดไม่ออก

แต่ก็พยายามสงวนภาพพจน์นางแบบเอาไว้ ตอนแรกกะว่าจะมาทำให้เธอต้องอับอาย แต่ไม่คิดว่าจะถูกเธอเอาคืนจนเป็นใบ้ไปเลย

“จริงสิ สรุปคุณจะดื่มน้ำผลไม้อะไร ฉันไม่อยากเปลืองแรงทำฟรีหรอกนะ！”

“เฮอะ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะน้ำผลไม้อะไร ก็เต็มไปด้วยเลือดเธอทั้งนั้น อ้อ จริงสิ ได้ยินมาว่าเธอทำเกี๊ยวเป็นนิ งั้นก็ทำเกี๊ยวมาให้กินละกัน！”

ผู้หญิงคนนี้ เหมือนกับจุดอ่อนของเขา แค่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็ทำให้เขารู้สึกถึงความพ่ายแพ้ไร้กำลังของตัวเอง

คนอย่างยศพล แม้กระทั่งหัวใจของผู้หญิงคนเดียวกลับรั้งไว้ไม่ได้

นิรันไม่ได้พูดอะไร จารวีก็เดินออกไปด้วยตัวเอง

เธอจากไปโดยไม่อาลัยอาวรณ์เลยแม้แต่นิดเดียว เพียงแต่ขยับฝีเท้าที่เหนื่อยล้าเดินจากไปทีละก้าว

ยศพลต่อยลงไปบนกำแพงอย่างแรง นิ้วมือทั้งห้ามีเลือดไหลออกมาไม่หยุด มีนามองอย่างหวาดกลัว

ตอนที่เตรียมจะพูดเอ่ยออกไป ยศพลก็หันกลับมามองที่เธอ แล้วตวาดเสียงลั่น “มองอะไร ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”

มีนาไม่กล้าอยู่ต่อ รีบหันหลังวิ่งออกไป กลัวว่าถ้าวิ่งออกไปช้ากว่านี้คงถูกยศพลตีจนเจ็บตัวเอาได้

เสียงแตกละเอียดที่ดังสนั่น คือเสียงของใช้ต่างๆที่จัดวางในห้องถูกพังทลายไม่มีชิ้นดี

จารวีถูกจับขังในห้องโถงของบริษัทน้องวีอีกครั้ง

เธอยุ่งทั้งวันจนขาทั้งสองข้างอ่อนเพลีย แต่จู่ๆที่หว่างขาก็รู้สึกถึงความร้อน และเริ่มรู้สึกปวดที่ท้องน้อยขึ้นมา

จารวีปวดจนหน้านิ่ว แย่แล้ว ประจำเดือนมา!

จารวีขยับตัวไปที่หน้าประตู แล้วเคาะไปที่ประตูเบาๆ ผ่านไปสักพักถึงจะมีคนมาเปิดประตู

“นิรัน รบกวนนายไปหยิบของสักอย่างหนึ่งสิ”

จารวีรู้สึกเขินอายที่จะต้องพูดคำว่าผ้าอนามัยกับผู้ชาย ใบหน้าแดงพูดเสริมขึ้นว่า “เอากระดาษกับปากกาให้ฉันหน่อย”

นิรันหาอยู่พักหนึ่งก็เจอปากกากับกล่องบุหรี่ที่ตัวพอดี

จารวีรับมาพร้อมพูดขอบคุณ เธอเขียนตัวหนังสือลงไป แล้วส่งให้นิรัน “นายห้ามดูนะ รบกวนนายเอาไปให้น้าอามที เขารู้ว่าเรื่องอะไร”

นิรันเป็นคนซื่อสัตย์ พยักหน้าตอบรับพร้อมกับปิดประตูลง

จารวีกลับมานั่งบนโซฟาเงียบๆ ความเจ็บปวดที่ท้องน้อยค่อยๆผ่านเข้ามา

เธอนอนลงบนโซฟา หยดเหงื่อเปียกเต็มผมของเธอ

แต่ก่อนก็มีปัญหาเรื่องปวดท้องประจำเดือนอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกรุนแรง จนเธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

ทันใดนั้น ก็มีเสียงเบาๆผ่านประตูเข้ามา

จารวีเอ่ยเสียงขึ้นมาเบาๆ “น้าอาม”

แต่จู่ๆก็มีร่างสูงใหญ่พุ่งตัวเข้ามา “วี! พี่เอง!”

จารวีลืมตาขึ้นมา ก็เห็นดวงตาอบอุ่นของมนต์ตรีปรากฏอยู่ในสายตาของเธอ ภายในใจรู้สึกถึงความอบอุ่นขึ้นมาทันที

“พี่มนต์!”

“วี พี่ขอโทษ ที่มาช้าไป เขาทำร้ายวีหรือเปล่า?” จารวีกัดปาก พร้อมกับส่ายหน้า เธอไม่อยากทำให้พี่มนต์เป็นห่วง ยิ่งไม่อยากให้พี่มนต์รู้ถึงเรื่องพวกนั้นด้วย