เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 45

หลังจากสามารถทำให้ยาหยีรับปากว่าจะเดินออกไปจากชีวิตของคอร์เนลทันทีที่ยอดชายเป็นอิสระได้สำเร็จ เซอร์เกก็เริ่มแผนสองทันที

“น้าเซอร์เกจะไปหานายยอดชายหรือครับ” อีวานร้องถามเมื่อเห็นร่างของน้าชายกำลังจะเดินผ่านออกไปยังด้านนอกเรือนพัก

เซอร์เกชะงักเท้า ปรายตามองหลานชายเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาเสียงเรียบ

“ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องปกป้องนายน้อยเสียที”

อีวานได้ยินคำพูดของน้าชายก็ดีดผึงลุกขึ้นยืนทันที

“นี่อย่าบอกนะว่าน้ามีแผนการอยู่ภายในใจเรียบร้อยแล้ว”

ผู้เป็นน้าพยักหน้ารับช้าๆ

“ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้นายน้อยหลุดจากอุ้งมือของสองพ่อลูกนั่น และแก...” เซอร์เกมองหน้าอีวานเขม็ง

“ก็ต้องร่วมมือกับฉันด้วย เพื่อผู้มีพระคุณท่วมหัวของเรายังไงล่ะ”

อีวานพยักหน้าโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด

“ผมช่วยเต็มที่อยู่แล้วครับน้าเซอร์เก แต่ก็อดสงสารคุณยาหยีไม่ได้ บางทีเธออาจจะรักนายน้อยจริงๆ ก็ได้นะครับ”

แม้จะสะดุดหูกับคำพูดของหลานชายแต่เซอร์เกก็ไม่คิดจะเปลี่ยนใจ

“นายน้อยเคยอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งความรักจากผู้หญิง แล้วทำไมต่อจากนี้ไปถึงจะอยู่ไม่ได้ล่ะ อีกหน่อยเด็กยาหยีก็จะกลายเป็นแค่อดีตที่นายน้อยไม่อยากจดจำเท่านั้นเอ

เห็นด้วยน่ะก็เห็นด้วยอยู่หรอก แต่อีวานยังจำสายตาของยาหยีที่แอบมองคอร์เนลเมื่อวันก่อนได้เป็นอย่างดี ก็สายตาแบบนั้นมันบอกให้เขารู้ว่ายาหยีหลงรักนายน้อยของเขาสุดดวงใจนี่นา แล้วทำไมเซอร์เกถึงคิดว่ายาหยีไม่ได้รักนายน้อยล่ะ

“น้าเซอร์เกจะทำยังไงก็ทำเถอะครับ ผมช่วยเต็มที่”

“งั้นก็ไปหานายยอดชายกับฉัน เราจะต้องทำให้มันคายความลับเกี่ยวกับเพชรสีทองออกมาให้ได้”

“อ้าว...ก็มันบอกว่าเพชรถูกปล้นไปไม่ใช่หรือครับ”

“เชื่อคำพูดของโจรทั้งหมดไม่ได้หรอก ไปอีวาน ตามฉันมา”

เซอร์เกเดินดุ่มๆ ลงจากเรือนพักไปอย่างรวดเร็วโดยมีอีวานหลายชายเดินตามไปติดๆ มุ่งหน้าสู่เรือนคุมขังยอดชายในทันที

ยาหยีนั่งอ่านหนังสือสอบอยู่บนเตียง โดยข้างๆ ตัวก็มีคอร์เนลนอนอยู่ใกล้ๆ

“อ่านจบหรือยังลูกหยี ผมอยากนอนกอดคุณแล้วนะ” มือใหญ่เริ่มซุกซนไปตามผิวสาว

“ยังอีกนานค่ะ คุณนอนไปก่อนเถอะ”

“ไม่เอาน่ะ ผมจะรอนอนพร้อมคุณ...” น้ำเสียงของคนตัวโตเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย

ยาหยียิ้มบางๆ ขณะปลายตามองใบหน้าหล่อเหลากระชากใจของคอร์เนลด้วยความขบขัน ก่อนจะปิดหนังสือเรียนลงและวางมันลงข้างๆ ตัว

“ทำไมวันสองวันนี้ดีกับฉันจังล่ะคะ” ถามเพราะอย่างรู้จริงๆ คนตัวโตหันขวับมาจ้องหน้าหล่อน เขาเงียบไปนานกว่าจะตอบออกมา

“ผมคงเบื่อที่จะวิ่งไล่ตามคุณแล้วมั้ง เพราะเถียงกันทีไรคุณหนีผมทุกที”

จากที่เคยกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงก็เปลี่ยนมาเป็นลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ แถมยังดึงร่างของหล่อนให้ขึ้นมานั่งคร่อมตักไว้เสียอีกต่างหาก

“คุณทำให้ผมไม่อยากนอนคนเดียวอีกแล้ว รู้ไหมลูกหยี”

เขาก้มลงมาจูบปากหล่อนเบาๆ ยาหยีระบายยิ้มขมขื่นเมื่อนึกถึงคำสัญญาที่ตัวเองให้ไว้กับเซอร์เกในสวนสาธารณะ

“ฉันจะไปจากคอร์เนลทันทีที่พ่อของฉันได้รับอิสรภาพ”

บรรยากาศรอบๆ ตัวตึงเครียดเข้าขั้นรุนแรงทันทีเมื่อใบหน้าหล่อเหลาของคอร์เนลเคร่งขรึมลง ก่อนที่น้ำเสียงไร้ความรู้สึกของเขาจะเล็ดลอดออกมา

“ผมคิดเอาไว้ล่วงหน้าแล้วล่ะว่าคุณจะต้องขอสิ่งนี้”

“แล้วคุณโกรธฉันหรือเปล่าคะ”

ถามออกไปด้วยน้ำเสียงกริ่งเกรง เกลียดตัวเองเหลือเกินที่ยังแคร์ความรู้สึกนึกคิดของผู้ชายคนนี้ไม่ยอมเลิก ทั้งๆ ที่กำลังจะจากกันอยู่แล้ว

คนตัวโตยิ้มบางๆ ขณะยกร่างอรชรลงนั่งกับที่นอน

“ผมจะโกรธคุณทำไมล่ะ ในเมื่อมันเป็นข้อแลกเปลี่ยนระหว่างเรา ผมนอนกับคุณในทุกครั้งที่ต้องการ แล้วคุณก็ได้พบกับพ่อ มันก็สมน้ำสมเนื้อกันแล้วนี่”

“แต่ท่าทางของคุณ...”

เขาดูเย็นชาขึ้นในฉับพลันจนยาหยีรู้สึกหวั่นใจ ยิ่งเห็นเขาก้าวลงจากเตียง และถอยออกห่างไปเรื่อยๆ หล่อนก็ยิ่งมั่นใจว่าคอร์เนลกำลังไม่พอใจ

‘นี่เขาคงไม่ได้กำลังคิดว่าที่หล่อนยอมมีเซ็กส์ร้อนๆ กับเขาโดยไม่ขัดขืนนั้นก็เพียงเพราะว่าหล่อนต้องการพบพ่อหรอกนะ’

แต่นั่นแหละคือสิ่งที่คอร์เนลกำลังคิดอยู่...

“ผมพึ่งคิดได้ว่ามีงานที่ต้องไปเคลียร์ให้จบในคืนนี้”

คนตัวโตที่พึ่งพร่ำพลอดใส่ผิวสาวของหล่อนว่าคิดถึงสุดใจขว้างความห่างเหินใส่หน้าหล่อนอย่างมหาศาล หล่อนอึ้งพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

“คุณเดินลงไปที่หน้าตึก เซอร์เกจะรอรับคุณไปหาไอ้...เอ่อ...พ่อของคุณที่นั่น” และเขาก็เปิดประตูเดินลิ่วๆ หายไปในพริบตา ยาหยีน้ำตาคลอ กัดปากแน่นจนไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไป

“ต่อให้ฉันรักคุณมากแค่ไหน ฉันก็ต้องเลือกพ่อ”

ลุกขึ้นจากเตียง จัดการแต่งเนื้อแต่งตัวจนเรียบร้อย จากนั้นก็เดินออกจากห้องนอนไปอีกคน หญิงสาวมุ่งหน้าลงไปที่หน้าตึกเพื่อไปหาเซอร์เกตามคำบัญชาของคอร์เนล