เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 48

“ไม่ไปเที่ยวโรมด้วยกันจริงๆ หรือลิน่า”

รูธเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มที่วันนี้เดินทางมาส่งหล่อนที่สนามบินเพื่อมุ่งหน้ากลับมอสโกเอ่ยขึ้นด้วยความเสียดาย

‘ใช่...หล่อนเองก็เสียดายที่ไม่ได้ไปท่องเที่ยวเมืองแสนโรแมนติกอย่างกรุงโรม แต่ภารกิจที่บิดาขอร้องให้ทำนั้นมันยิ่งใหญ่กว่า และยิ่งรู้ว่ามันเป็นความต้องการของคอร์เนลด้วยแล้ว หล่อนก็ยิ่งต้องทำให้สำเร็จ เพื่อตอบแทนบุญคุณของนายน้อย’

“ไว้โอกาสหน้าก็แล้วกันนะ ฉันไม่ว่างจริงๆ”

“ขาดเธอก็ไม่สนุกน่ะสิ แล้วที่นี่ใครจะเป็นตัวดูดหนุ่มๆ ให้เข้ามาคุยกับพวกเราล่ะ หนุ่มอิตาเลียนยิ่งหล่อลากไส้อยู่ด้วย” เป็นรูธคนเดิมที่พูดออกมา

“ดูพูดเข้าสิรูธ นี่เธอเห็นยายลิน่าเป็นอะไรจ๊ะ” เพื่อนอีกคนในกลุ่มขัดขึ้น

“ก็ในกลุ่มเราลิน่าสวยที่สุดนี่ เวลาไปไหนก็จะมีผู้ชายเข้ามาทักทายเป็นฝูง” รูธยังยืนยันคำเดิม เมลิน่าได้ฟังก็หัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

“ฉันไม่ได้ดูดีขนาดนั้นสักหน่อย พวกผู้ชายเข้ามาหาเพราะพวกเธอต่างหาก”

“อย่ามาถล่มตัวไปหน่อยเลยเมลิน่า ก็เพราะเธอไม่ใช่เหรอที่ทำให้หนุ่มนักบาสกับหนุ่มรักบี้ต่อยกันเละเมื่ออาทิตย์ก่อนน่ะ”

รูธพูดถึงเหตุการณ์ที่นักกีฬาหนุ่มสองประเภทต่อยตีกันเพราะแย่งกันเข้ามาจีบหล่อน มันไร้สาระมาก และหล่อนก็ไม่ชื่นชมการทำอะไรโดยใช้กำลังแบบนี้แม้แต่นิดเดียว

“มันเรื่องบังเอิญน่ะ เอ่อ...แล้วพวกเธออย่าลืมถ่ายรูปน้ำพุเทรวีมาฝากด้วย ฉันอยากเห็น”

“แน่นอนไม่ลืมหรอกจ้ะ เธอก็เดินทางปลอดภัยล่ะ ถึงมอสโกแล้วโทรมาหากันบ้าง” รูธเริ่มพูดเป็นการเป็นงานเมื่อเห็นว่าถึงเวลาที่เพื่อนสนิทต้องเดินทางแล้ว

“ขอบใจจ้ะ แล้วเจอกันตอนเปิดเทอมนะ บาย...” เมลิน่ายกมือขึ้นโบกให้กับเพื่อนทั้งสองคน

“จ้ะ ดูแลตัวเองดีๆ นะ” รูธโบกมือตอบ มองจนเมลิน่าหายเข้าไปในห้องรับรองผู้โดยสาร จากนั้นจึงพากันเดินออกมาจากสนามบิน

“เราไปไหนกันต่อดีล่ะรูธ” แพตตี้เอ่ยถามเพื่อนที่เดินอยู่ข้างๆ

“กลับหอเถอะ ฉันอยากพักผ่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกเราก็ต้องเดินทางไปโรมแล้ว จะได้เตรียมข้าวเตรียมของด้วย” รูธออกความคิดเห็น ซึ่งแพตตี้ก็เห็นด้วย

“ตามนั้นก็ได้ งั้นเรียกรถแท็กซี่เลย นั่นไงมาแล้ว”

สองสาวกำลังจะโบกมือเรียกรถแท็กซี่แต่เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายของรูธดันดังขึ้นเสียก่อน รูธขมวดคิ้วเพราะจำเสียงเรียกเข้าได้ว่ามันไม่ใช่ของตัวเอง

“ของเธอหรือเปล่าแพตตี้”

“ไม่ใช่ มันดังจากในกระเป๋าเธอไม่ใช่หรือรูธ”

รูธรีบหยิบกระเป๋าของตัวเองออกมาค้น แล้วก็พบเจ้าโทรศัพท์มือถือที่กำลังกรีดร้องอยู่

“นี่มันของยายลิน่านี่ แล้วทำไมมันมาอยู่ในกระเป๋าฉันได้ล่ะ” รูธร้องออกมาด้วยความตกใจ แพตตี้รีบชะโงกหน้าเข้ามาดู

“เหลืออีกห้านาที...เร็วเข้าแพตตี้ รีบเอาโทรศัพท์ไปให้ยายลิน่าเร็วเข้า!”

สองสาวตั้งหน้าตั้งตาวิ่งกลับเข้าไปในสนามบิน แต่ระยะทางไกลเอาการเลยทีเดียว และคนก็ยั้วเยี้ยกีดขวางทางจนน่าอารมณ์เสีย

“จะทันไหมเนี่ย” แพตตี้พึมพำ ขณะวิ่งตามร่างของรูธที่กำลังมุ่งหน้าตรงไปยังประชาสัมพันธ์

“เอ่อ...เที่ยวบินปารีส-มอสโกออกไปหรือยังคะ” รูธละล่ำละลักถามเสียงหอบเหนื่อย

ประชาสัมพันธ์กดอะไรสักสามทีก็ยิ้มหวาน และตอบออกมา

“เที่ยวสิบโมงสิบห้าใช่ไหมคะ ออกไปแล้วค่ะเมื่อกี้นี้เอง”

“ออกไปแล้วหรือคะ!”

ทั้งรูธและแพตตี้อุทานออกมาพร้อมกัน

“ค่ะ ออกไปแล้ว ก็นี่มันสิบโมงสิบห้าแล้วนี่คะ”

รูธกับแพตตี้เดินคอตกออกมาจากโต๊ะของประชาสัมพันธ์สาวแสนสวย รู้สึกผิดหวังไม่น้อยที่ไม่สามารถคืนโทรศัพท์มือถือให้แก่เมลิน่าได้ อย่างนี้มีหวังพวกหล่อนคงติดต่อกันไม่ได้ไปตลอดสามเดือนเต็มแน่ๆ เลย