เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 64

ห้องรับแขกดูคับแคบลงไปถนัดตาเมื่อบุรุษสายเลือดซีร์ยานอฟทั้งสองมาเผชิญหน้ากัน คอร์เนลแสดงความเคารพต่อผู้อาวุโสกว่าตามมารยาท ก่อนจะทรุดกายที่ใหญ่โตกว่าแขกเบื้องหน้ามากลงบนโซฟาหนังแท้เนื้อนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มแต้มริมฝีปากน้อย เมื่อเอ่ยทักทายอังเดร ซีร์ยานอฟ น้องชายของบิดาตัวเอง

“ต้องมีเรื่องสำคัญอย่างแน่นอนใช่ไหมครับ คุณอาถึงมาหาผมถึงที่แบบนี้”

“ได้ข่าวว่าได้เมียกลับมาด้วย อาก็เลยอยากเห็นหน้าเท่านั้นเอง”

อังเดรระบายยิ้มบางๆ ทุกความรู้สึกถูกซ่อนเร้นอยู่ในดวงตาสีเขียวจัดเฉกเช่นเดียวกับคอร์เนลจนมิดชิด

“ลูกสาวมหาเศรษฐีคนไหน ราชนิกุลประเทศอะไร หรือว่าเป็นแค่เด็กข้างถนน”

คอร์เนลรู้ดีว่าอังเดรกำลังเหยียดหยามตนเองอยู่ และเขาก็ไม่ใช่คนที่จะอดทนต่อคำพูดหยามหยันของใครต่อใครได้เช่นกัน

“มันไม่เกี่ยวกับคุณอา!”

เสียงคำรามที่ถูกเค้นออกมาจากลำคอของคู่สนทนาสายเลือดเดียวกันทำให้อังเดรลอบยิ้ม มองก็รู้ว่าเจ้าหลานชายคนนี้มันกำลังติดบ่วงอะไรอยู่

‘บ่วงรัก...และดูท่าทางจะติดแหง็กจนขึ้นยากซะด้วย’

“หลานสะใภ้ไม่เกี่ยวได้ยังไง ไหนล่ะเธออยู่ที่ไหน”

“ผมบอกแล้วไงว่าคุณอาไม่เกี่ยว อย่ามาวุ่นวายจนผมทนไม่ได้ดีกว่า”

ชายหนุ่มเค้นเสียงใส่หน้าอังเดรด้วยความหงุดหงิด รู้สึกไม่ต่างจากกำลังถูกส่งตัวเข้าเครื่องประหารยังไงยังงั้น

อังเดรแสยะยิ้ม จ้องมองหลานชายด้วยสายตาเป็นต่ออยู่หลายขุม ปกติเขาไม่เคยจะชนะหรือมีอิทธิพลใดๆ ต่อเจ้าหลานชายหัวแข็งคนนี้เลย แต่ครั้งนี้...แค่คำพูดไม่กี่คำของเขาที่เกี่ยวกับแม่เด็กคนนั้นสามารถทำให้คอร์เนลงุ่นง่านและทำอะไรไม่ถูก

“อย่าเสียมารยาทกับญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของแกแบบนี้สิคอร์เนล”

ยิ่งอังเดรหัวเราะดังเท่าไร คอร์เนลก็ยิ่งเดือดดาล เกรี้ยวกราดมากขึ้นเท่านั้น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะทนฟังไม่ได้เพียงแค่ยาหยีถูกอังเดรสบประมาทเท่านั้นเอง

‘นี่เขาเป็นอะไรไปนะ ทำไมจะต้องหงุดหงิดไม่พอใจด้วย อังเดรจะว่า จะกล่าวยาหยี มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาสักหน่อย ในเมื่อเจ้าหล่อนก็แค่อีตัวที่เขายังไม่เบื่อเท่านั้นเอง...แล้วทำไมต้องโกรธด้วยนะ โกรธจนตัวสั่นเลยให้ตายสิ!’

คอร์เนลร้องถามตัวเองลั่นอยู่ภายในอก แต่ถึงจะร้องถามดังมากแค่ไหน คำตอบก็ไม่มีสำหรับเขาอยู่ดี

“หากคุณอาเลิกค้ายา เลิกค้าของเถื่อน เลิกค้าประเวณี และเลิกทำทุกอย่างที่ผิดกฎหมายเมื่อไร เมื่อนั้นแหละครับผมถึงจะยอมรับว่ามีญาติผู้ใหญ่ที่ชื่ออังเดร ซีร์ยานอฟอยู่อีกคนหนึ่ง” คอร์เนลลุกขึ้นยืนเมื่อขว้างคำพูดเลือดเย็นใส่หน้าอังเดรสำเร็จ

“ถ้าธุระของคุณอามีเพียงแค่มาดูตัวเมียของผมเท่านั้นละก็ กลับไปได้แล้วล่ะครับ เพราะผมยังไม่คิดจะแต่งงานในตอนนี้แน่”

อังเดรกัดฟันกรอดขณะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับหลานชายรูปหล่อปานเทพบุตร

“แล้วแม่เด็กสาวที่แกนอนกกนอนกอดอยู่ล่ะ เป็นอะไร?”

“ผมไม่จำเป็นต้องบรรยายให้ใครฟังเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว”

คอร์เนลตัดบท เดินไปเกาะที่ริมหน้าต่าง หงุดหงิดฟุ้งซ่านอย่างรุนแรง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะรู้สึกแย่ได้ถึงขนาดนี้เพียงแค่ได้ยินคุณอาของตัวเองพูดถึงยาหยีในลักษณะไม่ดีเท่านั้น

‘นี่เขาเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงต้องรู้สึกเจ็บแค้นแทนแม่ยาหยีคนนั้นด้วย เขาควรจะไม่รู้สึกอะไรสิ แต่นี่กลับร้อนเป็นไฟ อยากจะต่อยหน้าอาของตัวเองซะอย่างงั้น’

“ผมขอตัวนะครับ มีอย่างอื่นที่สำคัญกว่าการที่จะต้องมานั่งตอบปัญหาโลกแตกแบบนี้”

ว่าแล้วคอร์เนลก็ก้าวยาวๆ ออกจากห้องรับแขกไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง อังเดรรีบก้าวตามหลังไปติดๆ

“เดี๋ยวก่อนสิ ทำไมต้องโกรธอาด้วยล่ะถ้าหากไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ”

ทั้งสองคนเดินมาหยุดที่ทางเดินผ่านช่องบันไดพอดี ซึ่งจังหวะนั้นเองยาหยีกำลังเดินลงมา อังเดรมองเห็นและเดาได้ว่ายาหยีเป็นใคร ในขณะที่คอร์เนลยืนหันหลังให้อยู่จึงไม่รู้ว่ามีบุคคลที่สามร่วมฟังการโต้ตอบของตัวเองกับอังเดรด้วย

“ผมไม่ได้โกรธ แต่ผมรำคาญ...ไปซะเถอะครับ อย่าให้ผมต้องไล่ซ้ำ!”

แม้จะเจ็บแค้นเจ้าหลานชายนอกคอกมากแค่ไหน แต่อังเดรก็ยังยืนหยัดระบายยิ้มไม่เลิก เพราะเขามั่นใจว่ากำลังจะทำให้คอร์เนลพบกับหายนะลูกหย่อมๆ ทีเดียวแหละ

อังเดรปรายตามองยาหยีที่ยืนนิ่งอยู่ที่บันไดชั้นล่างสุดเล็กน้อย ก่อนจะพูดยั่วโทสะหลานชายของตัวเองออกไปอีก

“งั้นก็บอกมาก่อนสิว่าผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร”

“ผมบอกให้ออกไปไง!”

“ถ้าแกไม่บอก อาก็จะถามอยู่อย่างนี้แหละ หรือว่าต้องการให้อาไปถามเด็กคนนั้นเอาเอง”

คอร์เนลกัดฟันแน่น หายใจฟืดฟาดด้วยความหงุดหงิดเดือดดาลเต็มพิกัด ขณะที่อังเดรแสยะยิ้มอย่างผู้กำชัยชนะเอาไว้ในมือ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายฉลาดเฉียบแหลมและเพอร์เฟ็กต์ไปซะทุกเรื่องอย่างคอร์เนล ซีร์ยานอฟ จะมีจุดอ่อนกับเขาได้เหมือนกัน

“ถ้าคำตอบของผมมันจะทำให้คุณอาหายไปจากสายตาของผมได้โดยเร็วละก็ โอเค...ผมจะตอบ”

มือใหญ่สีแทนทั้งสองข้างยื่นไปข้างหน้า ก่อนที่คำพูดร้ายกาจต่อหัวใจของยาหยีจะกระเด็นออกมา

“นางบำเรอ...”

“แน่ใจหรือที่พูดน่ะ”

อังเดรหรี่ตามองหลานชายอย่างจับผิด ใบหน้าอวบอูมแทบจะซ่อนรอยยิ้มสะใจเอาไว้ไม่มิด

คอร์เนลไหวไหล่กว้างทรงพละกำลังของตัวเองน้อยๆ ก่อนจะย้ำชัดๆ ออกมาอีกครั้ง และมันก็ทำให้ยาหยีที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังถึงกับเซทรุดแทบหมดแรง

“เธอเป็นนางบำเรอของผม...พอใจหรือยังครับคุณอา!”

จบคำพูดที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดนั้น คอร์เนลก็ก้าวยาวๆ เดินออกนอกตึกไปในพริบตา โดยไม่มีโอกาสจะได้เห็นร่างอรชรที่สั่นเทิ้มเพราะแรงสะอื้นของยาหยีแม้แต่นิดเดียว

อังเดรแสยะยิ้มสะใจ มองเจ้าหลานชายตัวร้ายขับรถหายไปจนลับตาแล้ว จึงหันมามองยาหยีเขม็ง เขาขยับตัวเข้าไปใกล้หญิงสาวก่อนจะเอ่ยออกไป

“ได้ยินชัดเต็มสองหูแล้วสินะ”

“ขอตัวนะคะ”

ยาหยีรีบกล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงไปในอก ก้มหน้าตั้งใจจะเดินเลี่ยงออกไป แต่ก็ถูกชายวัยกลางคนตรงหน้าก้าวเท้าเข้ามาขวางทางเอาไว้ซะก่อน จากนั้นคู่สนทนาก็พ่นคำพูดเลือดเย็นใส่หน้าหล่อนอย่างอำมหิต

“อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร”

อังเดรจ้องมองยาหยีนิ่ง เห็นประโยชน์จากเด็กสาวตรงหน้าอย่างมหาศาลทีเดียว

“ยาหยี โรจน์มหามงคล...”

“คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไงกันคะ? หรือว่า...” สาวน้อยเบิกตากว้าง มองผู้ชายตรงหน้าด้วยความเคลือบแคลงใจ

อังเดรส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเฉลยให้อีกฝ่ายได้รับรู้

“เจ้าหลานนอกคอกมันไม่ได้บอกฉันหรอก แต่ฉันรู้จักเธอผ่านพ่อของเธอต่างหากล่ะ”

คำว่าพ่อของเธอทำให้ยาหยีถึงกับหน้าซีดเผือด

“พ่อ? คุณรู้จักพ่อของฉันด้วยหรือคะ แล้วตอนนี้พ่ออยู่ที่ไหน?”

คำถามร้อนรนกระวนกระวายของคู่สนทนาต่างวัยทำให้อังเดรแค่นยิ้มออกมา

‘หากหล่อนนำคำพูดแบบนี้ไปบอกคอร์เนล เขาจะเชื่อหล่อนไหมนะ’

ร้องถามตัวเองด้วยความสับสน และคำตอบที่ได้ก็ทำให้หล่อนต้องเก็บทุกอย่างเงียบเอาไว้ในอก

ในสายตาของเขา หล่อนมันก็แค่อีตัว ดังนั้นคำพูดของหล่อนคงไม่มีความหมายอะไรหรอก และอีกอย่างบางทีผู้ชายคนนั้นอาจจะล้อเล่นก็ได้...

ล้อเล่นเหรอ แต่ทำไมสายตาของเขาไม่ได้มีร่องรอยของคำว่าล้อเล่นอยู่เลยนะ

“ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ ไม่มีอะไร”

เชอรี่พยักหน้าช้าๆ

“ไม่มีก็ดีแล้วล่ะค่ะ นี่ป้ากำลังจะขึ้นไปตามคุณบนห้องนอนของนายน้อยอยู่พอดี”

“ตามฉันหรือคะ ตามทำไม?”

เอ่ยถามขณะเดินออกมาสูดอากาศโปร่งสบายนอกตึกใหญ่ ทิวไม้เขียวขจีถูกตัดแต่งอย่างประณีตงดงาม แต่ถึงมันจะสวยสดแค่ไหน มันก็ไม่สามารถเยียวยาความเจ็บช้ำในหัวใจที่เกิดจากคำพูดเลือดเย็นของคอร์เนลให้จางหายได้เลยแม้แต่นิดเดียว

“เธอเป็นนางบำเรอของผม...”

ทั้งๆ ที่เตรียมใจไว้อยู่แล้วว่าตัวเองอยู่ในฐานะใด แต่พอได้ยินจากปากของคอร์เนลเต็มๆ หูแบบนั้น มันก็มีผลทำให้หัวใจของหล่อนแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี

“นายน้อยพึ่งโทรมาบอกว่าให้ป้าพาคุณไปขัดตัวค่ะ คืนนี้นายน้อยจะพาคุณไปงานเลี้ยงด้วย”

“ฉันไม่ไป!”

ยาหยีหยุดเดิน ความขมขื่นอัดแน่นเต็มน้ำเสียง

“อย่าทิ้งโอกาสทองแบบนี้เชียวนะคะคุณยาหยี รู้ไหมว่านายน้อยน่ะไม่เคยควงผู้หญิงออกงานมาก่อนเลยตั้งแต่รุ่นหนุ่มจนถึงบัดนี้ คุณเป็นคนแรกรู้ไหมคะ”

น้ำเสียงของหญิงร่างท้วมข้างกายแสดงความตื่นเต้นนักหนา ซึ่งมันตรงข้ามกับความรู้สึกของหล่อนในขณะนี้นัก เจ็บปวด ร้าวราน และน้อยใจผู้ชายคนนั้นเป็นที่สุด

“นางบำเรอแบบฉันนี่นะ?” แค่นยิ้มขมขื่น น้ำตาที่พยายามซ่อนเอาไว้ค่อยๆ ทะลักออกมา

“ใครบอกล่ะคะว่าคุณเป็นแค่นางบำเรอ ถ้าเป็นแค่นั้นจริงๆ นายน้อยคงไม่ไล่แม่นางแบบหุ่นเอ็กซ์คนนั้นไปแล้วหันกลับมา...เอ่อ...สวีตกับคุณแทนหรอกค่ะ”

ใบหน้าหมองเศร้าถูกแทนที่ด้วยสีแดงระเรื่อทันทีเมื่อได้ยินคำพูดตรงไปตรงมาของคู่สนทนา ความขัดเขินทำให้หญิงสาวต้องรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็ว

“ยังไงฉันก็ไม่ไปเด็ดขาด”

พูดจบยาหยีก็สะบัดแขนและวิ่งหนีกลับไปยังเรือนซ้ายซึ่งเป็นห้องพักของตัวเองอย่างรวดเร็ว เชอรี่พยายามร้องเรียกแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะหญิงสาวไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

“เฮ้ย! ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะเนี่ย”

แม่บ้านร่างท้วมเป่าปากออกมาด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้านและต่อสายหาคอร์เนลทันที

“นายน้อยคะ คุณยาหยีเธอไม่ยอมไปขัดตัวค่ะ ดิฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”

คอร์เนลที่กำลังชื่นชมชุดราตรีสวยสดที่ตัวเองอุตส่าห์ให้เลขาฯ หน้าห้องเลือกมาให้สำหรับยาหยีถึงกับคอแข็งขึ้นมาในทันที เขาจับชุดราตรีราคาแพงระยับลงถุงกระดาษ ก่อนจะเค้นเสียงกรอกไปตามสายโทรศัพท์

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละเชอรี่ ในเมื่อยาหยีไม่ต้องการให้สาวใช้ขัดตัวให้ ฉันนี่แหละจะกลับไปขัดตัวให้เอง ดูสิว่าจะพยศต่อยังไง” ชายหนุ่มกระแทกกระบอกโทรศัพท์ลงกับแป้นแรงๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินอ้อมโต๊ะทำงานออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยโทสะร้าย

เขาล่ะอุตส่าห์หนีออกมาทำงาน แต่เจ้าหล่อนก็ทำให้เขาต้องรีบแจ้นกลับไปหาอีกแล้ว นี่มันเรื่องโลกแตกอะไรกันนะ ทำไมเขาถึงต้องใส่ใจแม่ผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ด้วย แถมยังคิดจะควงหล่อนออกงานในคืนนี้เสียอีก นี่นายกำลังคิดบ้าอะไรอยู่น่ะคอร์เนล?