เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 70

เวลาเจ็ดสิบสองชั่วโมงที่เคลื่อนผ่านไปนั้นอัดแน่นไปด้วยความสุขท่วมท้นใจจนแทบจะทะลักออกมาจากปาก คอร์เนลลดความเย็นชาลงและยิ้มให้กับหล่อนมากขึ้น แม้เขาจะไม่ได้บอกว่ารู้สึกยังไงกับหล่อน แม้เขาจะปล่อยให้หล่อนคิดเอาเองว่าเซ็กส์ร้อนๆ จำนวนหลายต่อหลายครั้งในทุกค่ำคืนที่ผ่านมานั้นมันเกิดจากตัณหาราคะ แต่หล่อนก็รับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนที่เขามีให้

ยาหยีนั่งทอดอารมณ์อยู่ในศาลากลางสวนสวยภายในอาณาจักรซีร์ยานอฟของคอร์เนลด้วยความเบิกบานใจ มองไปทางไหนก็ดูเป็นสีชมพูไปซะหมดทุกแห่ง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแค่ได้อยู่กับคนที่เรารักจะมีความสุขมากมายราวกับขึ้นสวรรค์ได้แบบนี้ มีความสุขจนลืมไปสนิทเลยว่าที่ตัวเองมามอสโกเพราะเหตุผลใด

คอร์เนลแค่ต้องการให้ตัวเองมั่นใจว่าหล่อนจะไม่ท้องลูกของเขาถึงได้พาหล่อนมาที่นี่ แต่...ถ้าเขาคิดแค่นั้นจริงๆ ทำไมในทุกๆ ครั้งที่เขานอนกับหล่อน เขาถึงไม่ยอมป้องกันเลยนะ ไม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาครอบครองหล่อนด้วยตัวตนที่แท้จริงของเขา และผลักดันความเสน่หาทุกหยาดหยดให้กับหล่อนด้วยความเต็มอกเต็มใจ และตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมาคอร์เนลก็ไม่เคยพูดไม่เคยถามว่าตั้งท้องหรือเปล่าเลย เขาทำเหมือนกับไม่ได้ใส่ใจในหัวข้อนี้เลยสักนิด

คอร์เนลทำราวกับว่าที่เขาพาหล่อนมายังมอสโกนี่ก็เพื่อเป็นคนรักของเขาจริงๆ และเรื่องการตั้งครรภ์นั้นก็เป็นแค่เรื่องโกหกที่เขาเลือกยกมันขึ้นมาอ้างเท่านั้นเอง

ถ้ามันเป็นอย่างที่คิดก็ดีสินะ แต่มันจะเป็นไปได้เหรอ ในเมื่อหล่อนเป็นลูกสาวของคนที่ขโมยเพชรล้ำค่าของเขาไป ยาหยีถอนใจออกมาด้วยความสับสน กำลังจะก้าวลงจากศาลาไม้ แต่เสียงของเชอรี่ก็ดังขึ้นใกล้ๆ ซะก่อน

“คุณยาหยีคะ นายน้อยให้มาเชิญไปทานมื้อเช้าค่ะ ที่ห้องอาหารปีกซ้าย”

ยาหยียิ้มให้กับแม่บ้านร่างท้วม ขณะก้าวลงจากศาลามายืนใกล้ๆ

“ขอบคุณมากค่ะป้า ที่อุตส่าห์มาตามฉันถึงนี่ เอ่อ...แล้ว...นายน้อยของป้าตื่นนานแล้วเหรอคะ”

แก้มแดงขึ้นมาในทันทีเมื่อต้องเอ่ยถึงผู้ชายที่ไม่เคยหลุดออกไปจากความนึกคิดของตัวเองเลยอย่างคอร์เนล

เชอรี่ระบายยิ้มกว้าง มองสาวน้อยตรงหน้าอย่างอิจฉา

“พึ่งตื่นค่ะ พอตื่นมาก็ถามหาคุณยาหยีเลย นี่ก็ให้ป้ารีบมาตาม”

ความขัดเขินทำให้ยาหยีก้าวยาวๆ เดินนำหน้าไป เชอรี่รีบเดินตาม

“เห็นบ่นใหญ่เลยค่ะที่คุณหนีลงมาไม่ยอมรอให้เธอตื่นก่อน”

“ก็นายน้อยของป้าตื่นสายเองนี่คะ”

หน้าร้อนแทบไหม้ เพราะรู้ดีอยู่เต็มอกว่าเพราะอะไรคอร์เนลถึงได้ตื่นนอนสายแบบนี้

“แต่ปกตินายน้อยไม่เคยตื่นสายเลยนะคะ เจ็ดโมงเช้ากินข้าว จากนั้นก็ไปทำงานทันที แต่พอมีคุณนั่นแหละ นายน้อยก็ตื่นสายโด่ง แถมยังเบี้ยวงานอยู่บ่อยๆ”

ยาหยีฟังแล้วก็หยุดกึก หันกลับมามองด้วยใบหน้าไม่สบายใจนัก

“แล้วอย่างนี้จะมีผลต่องานของคอร์เนลไหมคะป้า”

เชอรี่อมยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าแสดงความห่วงใยนายน้อยของตัวเองออกมาล้นพ้น ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ พูดอย่างคนมีอารมณ์ขัน

“ไม่มีทางมีปัญหาหรอกค่ะ ต่อให้นายน้อยไม่เข้าบริษัทสักปีหนึ่งก็ไม่มี”

“ทำไมล่ะคะป้า?”

“นายน้อยเป็นคนที่มองการณ์ไกลค่ะ เธอจ้างแต่พวกมืออาชีพเท่านั้นมาร่วมงาน เธอยอมจ่ายเงินแพงลิบเพื่อแลกกับผลงานที่ไร้ที่ติค่ะ”

ยาหยีพยักหน้าช้าๆ เมื่อได้ยินคำพูดจากปากของแม่บ้านร่างท้วม

“คนรวยก็อย่างนี้แหละ”

“ไม่ใช่แค่รวยอย่างเดียวหรอกค่ะ แต่นายน้อยทั้งฉลาดและรวยต่างหาก คุณยาหยีรู้ไหมคะว่าเงินของนายน้อยทั้งหมดนี่มาจากน้ำพักน้ำแรงของเธอเพียงคนเดียวนะคะ”

พอเล่าแล้วก็หยุดไม่ได้ เชอรี่จึงเดินไปเล่าไปอย่างออกรสออกชาติ ซึ่งยาหยีก็ยินดีจะรับฟังมันด้วยความเต็มใจ เพราะตอนนี้สมองของหล่อน คอร์เนลยิ่งกว่าคนแปลกหน้าซะอีก หล่อนรู้แค่เขาใส่เสื้อเบอร์อะไร กางเกงยี่ห้อไหน และชอบให้หล่อนทำอะไรกับร่างกายของเขาบ้างเท่านั้นเอง

“แล้วเงินของพ่อแม่ของคอร์เนลล่ะคะ ไปไหนหมด”

เชอรี่นิ่งไปพักใหญ่กว่าจะตัดสินใจพูดออกมา

“นายน้อยคิดว่าเงินพวกนั้นสกปรกค่ะ เธอก็เลยนำไปบริจาคทั้งหมด และก็ด้วยเหตุนี้แหละค่ะที่ทำให้นายน้อยไม่ถูกกับคุณอังเดรน้องชายของคุณวีแลนซึ่งเป็นพ่อแท้ๆ ของนายน้อยนั่นแหละค่ะ แทบจะฆ่ากันตายเลยตอนที่นายน้อยเอาเงินไปบริจาคให้บ้านเด็กกำพร้าน่ะ”

“เงินของพวกมาเฟียใช่ไหมคะ”

“อย่าโกหกเลยค่ะ สายตาของคุณไม่เคยมองคนอื่นเลยหากมีนายน้อยอยู่ใกล้ๆ คุณมองเธอด้วยความชื่นชม และคุณก็แอบระบายยิ้มคนเดียว”

“นี่ป้าเห็นทุกอย่างเลยหรือคะ”

ไม่มีอะไรจะเถียง เพราะเถียงไปก็ไม่ชนะ สู้ยอมรับความจริงออกไปดีกว่า ใช่...เวลาที่มีคอร์เนลอยู่ตรงหน้า หล่อนจะมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากผู้ชายคนนี้

“ป้าเป็นผู้หญิงเหมือนกับคุณ ทำไมจะมองเพศเดียวกันไม่ออกล่ะคะ จะมีก็แต่พวกผู้ชายปากแข็งใจแข็งเท่านั้นแหละที่ไม่ยอมรับความจริง .เอ๊ะ! แล้วนั่นนายน้อยกำลังจะไปไหนคะนั่น”

เชอรี่ยังพูดไม่ทันจบก็ร้องเอะอะขึ้นมาเมื่อเห็นคอร์เนลแทบจะวิ่งไปขึ้นรถ โดยมีอีวานตามไปติดๆ ยาหยีมองตามด้วยความแปลกใจเช่นกัน

“ไหนว่าจะทานข้าวกับคุณยาหยีไง”

“คงมีธุระด่วนมั้งคะ”

ยาหยีคิดอย่างใจกว้าง ทั้งๆ ที่ก็น้อยใจเหมือนกัน

“ธุระด่วน? คงจะด่วนมากเลยแหละไม่งั้นนายน้อยคงไม่กระโดดขึ้นรถไปแบบนั้น เอ่อ...มารีน นายน้อยไปไหนรู้หรือเปล่า” เชอรี่รีบกวักมือเรียกสาวใช้ที่พึ่งเดินออกมาจากตึกใหญ่

“นายน้อยมีเรื่องด่วนต้องรีบไปทำค่ะ เอ่อ...แล้วนายน้อยก็ฝากขอโทษคุณยาหยีด้วยค่ะที่ไม่ได้ทานมื้อเช้าด้วย เธอบอกว่าจะกลับค่ำๆ น่ะค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันทานคนเดียวได้ ขอบใจนะ”

ยาหยีระบายยิ้มบางๆ ให้กับสาวใช้ ก่อนจะขอตัวเดินกลับเข้าไปในตึก เมื่ออยู่ตามลำพัง เชอรี่จึงรีบเค้นถามสาวใช้อีกครั้ง

“นายน้อยมีเรื่องด่วนอะไรรู้ไหม”

“ไม่ทราบค่ะคุณเชอรี่ รู้แต่ว่าคุณเซอร์เกโทรมาแล้วนายน้อยก็รีบออกไปทันที”

แม่บ้านร่างท้วมพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะโบกไม้โบกมือให้สาวใช้ตรงหน้าไปทำงานทำการตามหน้าที่ ก่อนที่ตัวเองจะรีบเดินตามยาหยีเข้าไปในตึก