เมียเสี่ย นิยาย บท 29

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

วันนี้อารยาติดรถปณิธานมาดูบ้านที่เริ่มก่อสร้าง เธอถูกเสี่ยห้ามไม่ให้ไปทำงานที่บริษัท เพราะเสี่ยอยากจะจัดการงานที่นั่นด้วยตัวเอง ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย เธอค่อยกลับไปทำ ตอนนี้เธอจึงว่างมากๆ เพราะงานอินทีเรียที่ทำตอนนี้ มีเพียงงานสำหรับตกแต่งบ้านตัวเอง เสี่ยจ้างเธอด้วยเงินก้อนโต บอกว่าให้ใช้เวลาช่วงนี้ทำบ้านตัวเองให้ดีที่สุด

“ขอบคุณค่ะคุณนิษ ฝากจับตาดูเสี่ยด้วยนะคะ” อารยาเอ่ยขอบคุณคนที่ช่วยยกของเข้ามาในบ้าน ที่จริงไม่ต้องจับตาดูเสี่ยหรอก เพราะเสี่ยถ่ายรูปมารายงานเธอตลอด ว่าทำอะไร ที่ไหน กับใคร จนตอนนี้โทรศัพท์เธอมีแต่รูปใบหน้าหล่อๆของเสี่ยอยู่เต็มไปหมด

“เสี่ยเปลี่ยนไปนิดหน่อยนะครับ ไม่ค่อยสนใจผู้หญิงเลย ผมก็พลอยแห้งเหี่ยวไปด้วย”

ปณิธานพูดอย่างอารมณ์ดี บรรยากาศรอบตัวเสี่ยเปลี่ยนไปจริงๆ จากที่ยิ้มแย้ม ก็นิ่งขึ้น นิ่งจนไม่มีใครกล้าทัก โดยเฉพาะสาวๆไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เขาก็พลอยโดนไปด้วยเลย ไม่มีสาวเข้าหาไม่พอ ยังไม่มีเวลาไปเหล่สาวที่ไหนอีกด้วย

“คุณนิษก็ลองไปเที่ยวบ้างสิคะ เห็นทำแต่งาน เสี่ยให้เงินเดือนเยอะเหรอคะ” อารยารู้สึกว่าปณิธานเป็นคนสนุก คุยกับเขาแล้วรู้สึกดีไม่ต้องเครียด เมื่อก่อนเขาออกจะเงียบๆ แต่พอได้คุยกันบ่อยๆ เขากลับเป็นคนขี้เล่นกว่าที่คิดซะอีก

“ผมต้องเรียนรู้งานบางงานจากเสี่ย คุณก็รู้ว่าผมเป็นลูกอีกคนของท่านภูผา การช่วยงานเสี่ยขุน คือภาระหน้าที่ที่ผมเลี่ยงไม่ได้” ปณิธานยิ้มกว้างส่งให้ วางของทั้งหมดลงบนโต๊ะอาหารในห้องครัว หมุนตัวเตรียมเดินออกไปจากบ้านเพราะหมดหน้าที่เขาแล้ว

“แต่ก็ไม่น่าจะทุ่มเทจนไม่มีเวลาส่วนตัวขนาดนี้นี่คะ” อารยามองแผ่นหลังของคนที่หยุดยืนอยู่หน้าห้องครัว พอเขาหันหลังให้ ก็ไม่เห็นสีหน้าเขาเลย ไม่รู้เลยว่าคนๆนั้นทำหน้ายังไงอยู่

“ผมเลือกทำอย่างนั้นไม่ได้พอๆกับการเลือกเกิด ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากเกิดมาอยู่ใต้เงาของคนชื่อขุนเขาเลย ไม่อยากเลย อยากมีอิสระบ้างครับ ทำงานกับเสี่ยเหนื่อยจะตาย” ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับไปยิ้มให้ เมื่อเผลอตัวพูดอะไรแปลกๆให้เธอได้ยิน

“คืนนี้ที่ร้านของปรายมีนักร้องดังมา เราแอบเสี่ยไปเที่ยวกันไหมคะ” อารยาแค่อยากหาเรื่องให้คนๆนั้นไปพักบ้าง หน้าตาเขาเมื่อครู่ดูเหนื่อยหน่าย

“หืม? อยากช่วยให้ผมผ่อนคลาย หรือหาเรื่องตายให้ผมกันแน่ เอาเป็นว่าลองขอเสี่ยเผื่อผมด้วยนะครับ เกิดอยากเมานิดหน่อย” ปณิธานขยิบตาส่งไปให้ เดินตัวปลิวออกไปจากบ้าน เพื่อกลับไปเคลียร์งานของเสี่ยต่อ

อารยาต่อสายหาเสี่ยทันที รอสายอยู่นาน เสี่ยก็ไม่รับ จึงวางโทรศัพท์ลง แล้วไปจัดของใช้ในครัวต่อ

Tru Tru

“ค่ะ”

[ประชุมอยู่]

“แล้วทำไมถึงโทรมาได้ล่ะคะ”

[ก็ กลัวเธอมีเรื่องสำคัญจะคุย] น้ำเสียงที่เหมือนพยายามทำให้มันเบาของเสี่ย ทำให้อารยาเห็นภาพทันที ตอนนี้คงกำลังแอบออกมาคุย ไม่ก็ยืนคุยในห้องประชุม ด้วยใบหน้าเก้อเขินอยู่แน่ๆ

“เสี่ยประชุมเถอะค่ะ เดี๋ยวไอซ์โทรกลับไปทีหลัง”

[พูดมาเลย กำลังเบื่อ ขอกำลังใจหน่อยสิ] การประชุมคงยืดเยื้อ เพราะเสี่ยบอกไว้ก่อนที่จะออกไปทำงานว่าน่าจะประชุมเสร็จตอนสิบโมง ตอนนี้จะเที่ยงแล้ว แสดงว่าการประชุมยืดเยื้อจนน่าเบื่อ

“คืนนี้ขอไปดื่มที่ร้านปรายได้ไหมคะ”

[ใครไปบ้าง]

“อ้อนเอาอะไรอีก”

“เปล่าซะหน่อย ขอบคุณนะคะที่กู้เงินมาส่งไอซ์เรียนจนจบ”

บ้านเธอฐานะค่อนข้างแย่ เพราะมีแม่เป็นแค่ครูอัตราจ้าง ส่วนพ่อเป็นแค่ชาวสวน บ้านตรงนี้ได้มาจากการเป็นหนี้ของแม่ และหนี้มันเริ่มเยอะขึ้น เมื่อเธอเรียนมหาลัย หนี้ที่เสี่ยจ่ายให้ ก็หนี้จากธนาคารที่กู้มาซื้อบ้าน ซื้อรถ และส่งเธอเรียน

“มันคือสิ่งที่คนเป็นพ่อแม่ต้องทำไม่ใช่เหรอ” ท่านลูบผมลูกสาวเบาๆ แม้จะลำบากมากช่วงที่ลูกสาวไปเรียนคณะที่ชอบอยู่กรุงเทพ แต่ท่านกับสามีก็อดทนกัดฟันสู้มาตลอด แม้บางครั้งจะต้องกู้หนี้ยืมสินมาจ่ายค่าเทอมแสนแพงให้ลูก แต่ท่านก็มีความสุขทุกครั้งที่มองย้อนกลับไป

“ไอซ์ขอโทษค่ะ ที่เข้าใจพ่อกับแม่ผิด”

อารยายกมือกราบลงที่อกของมารดาเป็นการขอโทษ ช่วงที่แต่งงานแรกๆ เธอทำตัวไม่น่ารักใส่ท่านทั้งสอง เพราะเขาใจว่าท่านขายเธอให้เสี่ยเพื่อใช้หนี้ โดยที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยเสี่ยตั้งใจจะแต่งงานกับเธอ และที่เสนอใช้หนี้ให้ ก็เพราะไม่อยากให้บ้านของเธอถูกธนาคารยึดไปต่างหาก

“รีบไปแต่งตัวได้แล้วลูก เดี๋ยวปรายก็มานั่งตบยุงรออีก”

“ค่า”

อารยารับคำเสียงยาว เดินออกไปจากในครัวเข้าห้องส่วนตัวของตัวเอง เลือกชุดที่เซ็กซี่น้อยหน่อยจากในตู้ ชุดเดรสสั้นแบบคล้องคอ โชว์แผ่นหลัง

ชุดพวกนี้คือชุดที่เธอใช้ใส่เที่ยวกับลรินและปัญณิสาตอนอยู่กรุงเทพ เป็นชุดที่เปิดเผยเนื้อตัวต่างจากชุดที่เสี่ยชื้อให้และชุดที่เธอซื้อเอง แต่เธอโตแล้วนะ แต่งตัวโป๊หน่อยจะเป็นอะไรไป