เมียเสี่ย นิยาย บท 4

“เราไม่ได้ปกป้องเขา แต่สิ่งที่เธอทำกับเรามันไม่ควร เลิกทำแบบนี้กับเราสักที” อารยาผลักอกเขาแรงๆ ดิ้นรนขัดขืนคนที่กำลังล่วงเกินเธออยู่

“ถ้าไม่มีมัน เราก็ไม่ต้องจบกันแบบนั้นหรือเปล่าวะ ช่วยคิดถึงใจเราหน่อยเถอะ ที่อยู่ๆก็ถูกบอกเลิกอะ”

เปรมนัสบีบข้อมือเล็กแรงๆจนใบหน้าสวยบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บ ก้มลงไปหาเธอเร็วๆ ในขณะที่เธอเบี่ยงหน้าหลบ เมื่อพลาดจากริมฝีปาก เขาก็ออกแรงดูดที่ซอกคอขาว จนขึ้นรอยแดงหลายจุด

ตุบ! ตุบ!

“โอ้ย!”

เพราะทุบแล้วเขาไม่ยอมปล่อย อารยาจึงกัดลงไปที่ไหล่เขาแรงๆ จนได้รับอิสระ กำคอเสื้อยืดที่สวมอยู่ไว้แน่น ถอยออกห่างด้วยท่าทางหวาดกลัว

“เราผิดที่บอกเลิกเธอนะเปรม แต่เราไม่เสียใจเลยที่เลิกกับคนหลายใจแบบเธอ อย่ามายุ่งกับเราอีก!”

อารยาเดินกลับไปในทิศทางเดิม มองเพื่อนทั้งสองที่ทำสีหน้าห่วงใย ก่อนจะส่ายหน้าบอกว่าเธอไม่เป็นไร หยิบกระเป๋าขึ้นสะพายเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ท่าทางของเธอทำให้เพื่อนรีบโบกมือไล่

“ไปเถอะ มีอะไรก็ติดต่อมานะ”

ลรินโบกมือให้อย่างเข้าใจ ทุกอย่างมันปุบปับ ใครจะไปคิดละว่าจะมีตัวซวยมาขัด แม้จะอยากให้อารยาอยู่ต่อ แต่ดูจากสภาพเธอแล้ว ให้กลับไปตอนมีสติน่าจะดีที่สุด อย่างน้อยก็ไปเคลียร์กับทางนั้นให้มันชัดเจน จะได้ไม่ต้องคาราคาซัง

อารยาโบกแท็กซี่เพื่อใช้โดยสารกลับบ้าน เธอขับรถไม่เป็น จึงไม่เคยเรียกร้องขอรถจากสามี ทั้งที่เขามีรถในบ้านเยอะแยะ เธอสะดวกแบบไหนก็ใช้ชีวิตแบบนั้น เงินทองถ้าเขาไม่ยื่นให้ เธอก็ไม่กล้าเอ่ยปากขอ ได้แต่ใช้เงินเดือนตัวเองจ่าย รวมทั้งส่งให้ทางบ้านตัวเองด้วย

ใบหน้าสวยดูเศร้าลงเมื่อคิดถึงเรื่องของสามี พยายามขับไล่หยาดน้ำตาที่เอ่อคลอแต่ไม่เป็นผล ความเสียใจร่วงหล่นลงเม็ดแล้วเม็ดเล่า เมื่อคิดได้ว่าต้องกลับไปคุยเรื่องหย่ากับเขาต่อ

เขาคงรอเธออยู่แล้ว อาจจะรอตั้งหัววัน เพราะเขาเลิกงานเวลานั้นตลอด คงไม่คิดจะปล่อยผ่านเรื่องนั้นให้ยืดเยื้อ แม้เธอจะหนีออกมาเพื่อหลบเลี่ยงการพูดคุย สุดท้ายก็คงต้องคุยอยู่ดี ไม่วันนี้ ก็คงเป็นพรุ่งนี้เช้า

อัครราชนั่งอยู่ในห้องรับแขกเงียบๆ มาตั้งแต่หนึ่งทุ่ม จนตอนนี้เวลาล่วงเลยเข้าห้าทุ่มแล้ว คนที่เขานั่งรอก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับ เขาบอกเธอไปแล้วนะ ว่าตอนเย็นจะกลับมาคุย ไม่รู้ว่าเธอไม่ฟัง หรือตั้งใจหลบเขาไปหาใครกันแน่

ตึก ตึก!

เสียงฝีเท้าเบาๆที่ก้าวผ่านห้องโถงมืดๆเข้ามา ทำให้เขาเงยหน้าจากเอกสารการหย่าที่อยู่ในมือ มองคนที่เดินเข้ามาหาเงียบๆ อย่างคนที่ไม่ต้องการให้เธอได้เห็นความรู้สึกบนใบหน้า สำรวจร่างกายของคนที่ได้ชื่อว่าภรรยาเพียงครู่ ก่อนจะกำมือแน่น เมื่อเห็นรอยแดงบนคอของเธอ

“ฉันไปดื่มกับรินและปรายมาค่ะ”

“100 ล้าน คุณมีให้หรือเปล่าล่ะ”

“มันมากไปไหมอารยา ความจริงผมหย่ากับคุณแบบไม่ต้องเสียสักบาทก็ได้นะ” อัครราชขมวดคิ้มมุ่น เมื่อเธอเรียกร้องเงินร้อยล้านจากเขาแทบจะทันที

“ก็ในเมื่อคุณอยากหย่าเอง เงินแค่นั้นคุณคงให้ได้” อารยาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เพราะไม่คาดคิด ว่าต้องมานั่งคุยกับเขาด้วยเรื่องนี้

“10 ล้านกับบ้านที่ชะอำ ผมคงให้คุณได้เท่านี้”

“ไม่เอาหรอก สมบัติคุณมีมากมาย คิดจะงกไว้ใช้กับเมียใหม่เหรอค่ะ ถ้าไม่ได้เท่านั้นฉันก็ไม่หย่าค่ะ” อารยาลุกขึ้นยืน เมื่อหมดเรื่องคุยแล้ว กำลังจะหมุนตัวเดินหนีก็ถูกดึงรั้งข้อมือไว้ด้วยแรงมหาศาล

“ปล่อยนะคะ”

“ทำไมไม่ยอมหย่าง่ายๆล่ะ ทั้งที่ฉันทำเพื่อเธอทั้งนั้น”

อัครราชดึงร่างอ้อนแอ้นมาชิดตัว ก้มลงถามคนตัวเล็กกว่าด้วยความไม่เข้าใจ เธอน่าจะอยากหย่ากับเขามากกว่าตัวเขาซะอีก แต่ทำไมถึงมาเรียกร้องเงินทองมากขนาดนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่มีวันให้ได้