เมียเสี่ย นิยาย บท 40

“รู้ได้ยังไงไอซ์”

“ฮึก มีคน ส่งรูปมา”

“รูปเก่าแล้วหรือเปล่าไอซ์ ไม่ก็เพื่อนกัน”

“ไม่ใช่ปราย ไม่ใช่”

อารยาร้องไห้หนักกว่าเดิม ตอนที่ยังมีสติ เธอโทรไปถามอ๋อมแอ๋มแล้ว อ๋อมแอ๋มบอกว่าเสี่ยขุนกับปณิธานเสร็จธุระที่บ้านเธอตั้งแต่เมื่อวานแล้ว รูปพวกนั้นอาจจะเป็นรูปของเมื่อคืนก่อน หรือไม่ก็รูปในคืนนี้ อาจจะเป็นรูปที่ถ่ายก่อนหน้านี้ด้วยมั้ง

“โธ่! ไอซ์”

ปัญณิสาได้แต่ลูบแผ่นหลังของเพื่อนเพื่อปลอบประโลม ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก เพราะกลัวเพื่อนจะยิ่งคิดมาก เมื่อเห็นว่าพนักงานในร้านว่างก็รีบเรียกมาช่วยพยุงเพื่อนไปขึ้นรถ ไม่ได้ขับไปส่งไอซ์ที่บ้าน แต่เลือกพาไปนอนที่บ้านของตัวเองแทน กว่าจะจัดการคนเมาให้เลิกเพ้อได้ เธอก็เกือบจะไม่ได้นอน แม้จะรู้สึกเหนื่อย แต่เพื่อนของเธอน่าจะรู้สึกเหนื่อยมากกว่า ที่มีแต่คนไม่หวังดีส่งข่าวเสี่ยๆของเสี่ยมาให้ไม่จบไม่สิ้น

เช้าวันรุ่งขึ้น

อารยาตื่นมาด้วยสภาพเมาค้าง เดินไปอ้วกอยู่หลายที ก็ไม่ดีขึ้น จึงตัดสินใจนอนแช่น้ำเงียบๆ พลางคิดทบทวนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด

เสี่ยไปกรุงเทพ หายไปแบบไร้การติดต่อวันนี้เข้าวันที่สามแล้ว ไหนจะรูปภาพที่ถูกส่งเข้ามาในไลน์เธออย่างต่อเนืองอีก หรือว่าเสี่ยจะแอบไปมีอะไรกับคนอื่นจริงๆ

ก๊อก! ก๊อก!

“ไอซ์ อาบน้ำเสร็จแล้วออกมากินอะไรหน่อยนะ เดี๋ยวปรายพาไปไหว้พระ”

“จ้า”

อารยาตอบกลับไป ลุกขึ้นจากน้ำเดินไปสวมเสื้อผ้าเงียบๆ โชคดีที่เมื่อวานเธอมีปัญณิสา ถ้าอยู่คนเดียวตอนที่เกิดเรื่องแบบนั้น เธอคงคุมสติไม่ได้แน่ๆ

หลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อย ปัญณิสาก็ขับรถพาอารยาไปทำบุญที่วัด ให้ความเงียบสงบของวัด ช่วยให้เพื่อนได้คิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น ไหว้พระเสร็จ ก็พากันไปนั่งชิวที่คาเฟ่เล็กๆ ที่เปิดอยู่แถวบ้านเกิดของเพื่อนอีกคนอย่างลริน

“แวะไปหาลรินหน่อยไหม” อารยาขอความเห็น ไม่ได้เจอลรินอีกเลยหลังจากคืนนั้น แม้จะคุยกันปกติทางไลน์ แต่ไม่รู้ทำไม ถึงรู้สึกว่าเพื่อนทำตัวห่างเหินออกไป

“เอาสิ”

“คงไม่ต้องแวะไปแล้วมั้ง ริน!”

อารยาโบกมือให้เพื่อนที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน และกำลังเดินตรงมาหาเธอกับปัญณิสา อารยาแอบสังเกตเพื่อนนิดๆ ปกติลรินทำผมสีน้ำตาลเกือบแดงคล้ายๆสีผมที่เธอชอบทำ แต่วันนี้ผมเพื่อนกลับดำสนิท ทั้งยังยาวสรวยจนเกือบถึงบั้นท้าย

“มาแถวนี้ทำไมไม่บอก”

“กำลังคุยกันเลยว่าจะแวะไปที่บ้านของริน ไม่ได้เจอกันนานเลย รินดูสวยขึ้นมากเลย” อารยาเอ่ยชม ปกติเพื่อนคนนี้จะแต่งตัวเซ็กซี่ แต่วันนี้กลับแต่งตัวหวานหยด หน้าก็แต่งบางๆ ดูสวยหวานแปลกตา

“ก็งี้แหละ ชีวิตกำลังไปได้สวย” ลรินหัวเราะอย่างอารมณ์ดี มองเพื่อนทั้งสองด้วยรอยยิ้ม

“ปรายขอไปห้องน้ำแป๊บนะ”

ปัญณิสาขอตัว เดินหนีไปด้านหลังร้าน เพราะรู้สึกไม่สบายใจกับรอยยิ้มของเพื่อนที่เข้ามาใหม่ ลรินดูแปลกไปจริงๆ ดูไม่เป็นมิตรและจิกกัดอยู่ในที

“หึ! ให้มันจริงเถอะย่ะ ว่าแต่ไอซ์ล่ะ กับผู้ชายที่ได้ชื่อว่าสามี ไม่หย่ากันแล้วสิ”

“ก็ใช่จ๊ะ ไอซ์กับเสี่ยไม่หย่ากันแล้ว”

อารยาก้มหน้าลง รู้สึกว่าสู้สายตาของเพื่อนที่มองหน้าเธอไม่ไหวเลย ลรินดูแปลกไป แววตาของเธอดูไม่เหมือนลรินคนก่อน บางครั้งแววตาก็ดูสะใจ ริมฝีปากที่เคยยิ้มให้ ไม่ต่างจากคนที่กำลังยิ้มเยาะเธอเลย

“ทำใจนะไอซ์ ผู้ชายก็แบบนี้แหละ ไม่มีใครเขาทนอยู่กับผู้หญิงเพียงคนเดียวหรอก ไอซ์ก็พยายามเกาะทะเบียนสมรสไว้แน่นๆหน่อยนะ ไม่ก็ทำตัวน่ารักๆหน่อย ผู้ชายจะได้ชอบ ไอซ์เล่นแข็งเป็นหินแบบนี้ ระวังสามีเบื่อเอาน้า!”

น้ำเสียงหวานๆที่อารยาได้ฟัง ไม่ได้มีความหวังดีอย่างที่คนเป็นเพื่อนสนิทกันมีให้ คำพูดของลรินเต็มไปด้วยความถากถาง น้ำเสียงมีแววสะใจ จนอารยากำมือแน่น

“ไอซ์ไม่อยากเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครหรอก ไอซ์เป็นคนแบบนี้ ถ้าเขาจะรัก เขาก็ต้องรับได้ แต่ถ้าไม่ ไอซ์ก็คงต้องทำใจอย่างที่รินว่า”

อารยาหันกลับไปมองหน้าเพื่อนอีกครั้ง มองนิ่งๆเพื่อสำรวจเพื่อนสนิทของตัวเอง

“จ้าๆ แม่คนดี” ลรินหัวเราะอย่างอารมณ์ดี มองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะลุกขึ้น วันนี้เธอต้องไปแล้ว เพราะมีธุระต่อ สิ่งที่ทำเมื่อกี้ ได้ผลอย่างที่เธอต้องการแล้ว

“จะไปเลยเหรอ” อารยามองคนที่ลุกขึ้นหันหลังให้เธอแบบไม่เอ่ยคำลา เลือกสำรวจแผ่นหลังของเพื่อน แทนใบหน้าที่หันกลับมามอง

“จ๊ะ!”

อารยายกโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง มองแผ่นหลังที่เดินจากไป สลับกับหน้าจอเงียบๆ ไม่เพียงแค่คล้าย แต่เธอคิดว่าใช่เลย ทั้งความยาวของเส้นผม สีผม รวมทั้งสรีระร่างกาย แต่เธอไม่รู้ว่าทำไม เสี่ยถึงไปกับเพื่อนสนิทของเธอได้ เสี่ยกับลรินรู้จักกันตอนไหน ในเมื่อเสี่ยเพิ่งจะพาตัวเองเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเธอ หลังจากเกิดเรื่องหย่านี่เอง กับเพื่อนของเธอเสี่ยน่าจะเคยเจอแค่ปราย แล้วทำไม ท่าทีที่มีต่อผู้หญิงในรูป ถึงดูสนิทสนมมากขนาดนั้น