เมียเสี่ย นิยาย บท 45

อารยามองท้องฟ้าเหนือน้ำทะเลเงียบๆ ทำยังไงถึงจะเห็นใบหน้าผู้หญิงปริศนาในรูป ถ้าได้เห็น เธอคงรู้สึกสบายใจมากกว่านี้

อารยาปล่อยให้ความคิดวิ่งวนอยู่ในหัว นั่งคิดเงียบๆ จนไม่รู้เวลาล่วงเลยไปนานแค่ไหน เมื่อคิดไม่ตกสักอย่าง จึงแอบลงไปเดินเล่นที่ชายหาดด้านล่าง ย่ำเท้าไปบนพื้นทรายขาวสะอาด ก่อนจะนั่งพักเหนื่อยเงียบๆ

หมับ!

“กรี๊ด! อื้อ”

“ชู่ว! อย่าขยับนะ คุณกำลังโดนจี้” น้ำเสียงนุ่มทุ้มกระซิบอยู่ข้างใบหู กระชับผ่ามือแน่น ไม่ให้คนที่นั่งอยู่กรีดร้องในเวลาใกล้รุ่งแบบนี้

“อือ อือ”

“ถ้าไม่โวยวายจะปล่อยก็ได้” ร่างสูงนั่งลงซ้อนหลัง เหยียดขาเรียวยาวแนบไปกับท่อนขาขาวนวล กดจมูกลงข้างแก้ม คนที่เขาบึ่งรถตามหาทั้งคืน ด้วยความคิดถึง

“อื้อ”

อารยาขนลุกชูชัน หดคอหนีสัมผัสร้อน จากริมฝีปากหนาที่เล็มเลียซอกคอเธออยู่ น้ำเสียงคุ้นเคยทำให้เธอคลายความกลัวลง เอนหลังพิงแผ่นอกกว้างของคนที่แสนคิดถึง

“ไม่สนุกเลยแฮะ”

อัครราชหัวเราะในลำคอ ว่าจะแกล้งเธอให้กลัวสักหน่อย ที่แอบมานั่งอยู่คนเดียวในที่เปลี่ยวๆมืดๆ แต่เธอกลับเอนกายเข้ามา เหมือนรู้ว่าเขาเป็นใคร

“เสี่ยต้องไปผ่าตัดกล่องเสียงซะก่อนค่ะ”

ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเพียงแค่ได้ยินเสียง ความขุ่นข้องหมองใจที่มีต่อเสี่ยก็มลายหายไปจนสิ้น

“หนีมาทำไม เกิดอะไรขึ้น โกรธที่ติดต่อไม่ได้เหรอ”

ใบหน้าหล่อเหลาเกยอยู่บนไหล่เล็ก กอดเธอไว้แน่น เหมือนกลัวว่าถ้าไม่ทำแบบนั้น เธอจะหนีหายไปอีก

กว่าเขาจะหาเธอเจอก็แทบกระอักเลือด หลังจากที่เพื่อนส่งจุดหมายปลายทางของเธอมาให้ เขาก็ขับรถตะเวนหาไปทั่ว โชคดีที่ข้อมูลจากเพื่อนมีเยอะพอ เขาจึงหาเธอเจอก่อนที่เธอจะออกเดินทางไปยังจุดหมายใหม่

“ค่ะ ไอซ์โกรธ แต่มันมีอะไรที่ควรโกรธมากกว่านั้น มีคนส่งรูปเสี่ยกับผู้หญิงคนอื่นมาให้ไอซ์ค่ะ รูปเปลือยของเสี่ยกับเธอ”

อารยาหลับตาลง ไม่อยากนึกถึงภาพพวกนั้นเลย แต่ร่างกายนั้นเธอจำได้ เป็นร่างกายของเสี่ยแน่นอน ไม่ใช่ภาพตัดต่อเหมือนก่อนหน้านั้นแน่

“เพราะแบบนี้เหรอ ถึงหนีมา มีอะไรอีกไหม?” เขาอยากรู้ทั้งหมด ว่าเกิดเรื่องอะไรบ้าง

“ไอซ์คิดว่าผู้หญิงคนนั้นคือเพื่อนสนิทของไอซ์ค่ะ ลริน”

“ฉันไม่เคยเจอเพื่อนคนนั้นของเธอเลยนะ เธอก็รู้ว่าก่อนหน้านั้นเราเป็นยังไง ส่วนเรื่องผู้หญิงคนอื่น ถ้าไม่นับรวมกับที่ถูกวางยา ฉันเคยมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงเพียงคนเดียวก่อนที่จะแต่งงาน เธอชื่อหลิน”

อัครราชกัดลงเบาๆ บนลาดไหล่เล็ก เขาคิดถึงและเป็นห่วงเธอมาก ไม่คิดว่าอดีตของตัวเองจะกลับมาทำร้ายครอบครัวได้ขนาดนี้ รู้สึกเกลียดตัวเองนัก ที่เคยทำแบบนั้น

“เสี่ยมีรูปเธอไหมคะ” อารยารู้สึกตะหงิดใจกับชื่อเธอนิดๆ แม้จะไม่ใช่ชื่อเดียวกัน แต่ก็คล้ายกันจนน่าแปลกใจ

“ไม่มีหรอก ฉันคบกับเธอ เพราะไม่อยากโดนจับข้อหาพรากผู้เยาว์ ตอนนั้นฉันมีอะไรกับเธอ โดยที่ไม่รู้ว่าเธออายุยังไม่ถึง 18”

อัครราชเล่าเรื่องน่าอายที่สุดในชีวิตให้เธอฟัง ก่อนหน้านั้นเขาสำมะเลเทเมา เพราะอกหักจากกรรณิการ์ แต่ไม่คิดว่าจะมักง่ายขนาดได้ขนาดนั้น เขาพลาดมีอะไรกับหลิน จะไม่รับผิดชอบเธอก็ขู่เรื่องอายุ เขาจึงต้องทำตามใจเธอมานานหลายปี แต่เพราะว่ามันไปกันต่อไปได้ ยิ่งโตเธอก็ยิ่งเปลี่ยน เขารู้ว่าเธอไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว นั่นเป็นเรื่องดี แต่เธอกลับไม่ยอมเลิกกับเขาสักที แต่ไม่รู้ว่าทำไมในปีสุดท้ายที่เธอจะเรียนจบ เธอถึงยอมเลิกง่ายๆก็ไม่รู้

“ค่ะ รอให้สว่างก่อนนะคะ ต้องคุยกับปรายด้วย”

ทั้งสองคนนั่งอิงแอบกันเงียบๆ เพื่อรอดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน บรรยากาศเงียบสงบกับอ้อนแขนอบอุ่นที่ประคองกอด ทำให้อารยารู้สึกสบายใจขึ้นมา เมื่อไม่มีความเครียด ร่างกายที่อ่อนล้าสะสมมาหลายวัน จึงเผลอหลับในอ้อมกอดของสามี

“เห้อ หลับด้วยใบหน้าแบบนี้ ค่อยสบายใจหน่อย”

อัครราชถอนหายใจออกมาเบาๆ ขยับท่าทางนิดหน่อยให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดได้ใช้แผ่นอกของเขาพักผ่อน สายตาคู่คมมองสำรวจใบหน้าสวย ระบายรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะกดริมฝีปากลงที่แก้มขาวใส

ทำเขาใจหายใจคว่ำหมดเลย ยัยหนู! นึกว่าเธอจะหนีไป จนเขาตามหาไม่เจอแล้วซะอีก

อารยารู้สึกตัวอีกครั้ง ก็ตอนที่โดนอุ้มลงจากรถแล้ว มองรอบตัวด้วยสีหน้าสงสัย เมื่อเจอสายตาล้อเลียนของสามีก็รีบซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง

“ไม่ตื่นพรุ่งนี้เลยล่ะ” อัครราชพูดแซวขำๆ เดิมอุ้มคนขี้อายเข้าไปในบ้าน หลังจากที่ขับรถพาเธอกลับมาทันทีที่เธอหลับ ระยะทางยาวไกลสิ้นสุดลง ที่บ้านของเขาและเธอ

“ทำไมไม่ปลุกคะ”

“สงสาร! หน้าตาเหมือนคนไม่ค่อยได้นอน” เท้าที่มั่นคงยังคงก้าวต่อไม่หยุด ไม่สนใจป้าแดงที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหา ได้แต่ส่งสายตาบอกท่าน ว่าเขาจะดูแลเธอเอง

“ก็เพราะใครล่ะ” อารยายิ้มกับแผ่นอกกว้าง เพราะเสี่ยนั่นแหละทำให้เธอนอนไม่หลับ ยังมีหน้ามาพูดเย้าแหย่เธออยู่ได้

“ฉันไม่ได้บอกเพื่อนเธอนะ เธอหลับก็อุ้มกลับมาเลย ป่านนี้ร้องไห้ขี้มูกโปร่งแล้วมั้ง” อัครราชใช้เท้าเปิดประตูห้องนอนออกกว้าง มองใบหน้าสวยที่เงยหน้ามองเขานิ่งๆ ก็คนมันรีบอะ จะเอาเวลาไหนไปบอก

“ทำแบบนี้ได้ไงคะ ปล่อยไอซ์ลงเลยนะคะ” อารยาดิ้นขลุกขลักลงจากอ้อมกอด แต่สามีกลับไม่ยอม เธอจึงต้องยกแขนยกขาดิ้นแรงๆเหมือนเด็กขี้งอแงไม่มีผิด