เมียเสี่ย นิยาย บท 50

“ไอซ์ควรทำยังไงดี ไอซ์ไม่รู้เลย ว่ามันจะเป็นแบบนี้”

อารยาพูดพลางน้ำตาคลอ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่เป็นเพื่อน จะทำกับเธอได้ขนาดนี้ ถ้าเรื่องความสัมพันธ์ในอดีตกับเสี่ย เธอไม่ติดใจ แต่ทำไมตอนนี้ลรินถึงพยายามทำลายครอบครัวของเธอ แล้วเธอต้องทำยังไง

“อ่า! ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดอะไรซับซ้อน เอาตรงหน้าก่อน เราควรกลับเข้าได้แล้ว เดี๋ยวเสี่ยเป็นห่วง ส่วนเรื่องลริน อย่าเปิดโอกาสให้เธอทำแบบนี้อีก”

ปัญณิสาเองก็ไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ จึงไม่รู้ว่าต้องทำอะไรแบบไหน ตอนนี้สิ่งที่เพื่อนต้องทำ คือพยายามแยกสามีออกจากลรินให้ได้

“ไอซ์พลาด”

“ไม่เป็นไร คนเรามันพลาดกันได้”

ปัญณิสาดึงมือเพื่อนกลับเข้าไปด้านใน เดินเคียงกันไปจนถึงโต๊ะ ก่อนจะแยกย้ายกันไปนั่งประจำที่ ทำตัวปกติ เหมือนก่อนหน้านั้นไม่เคยพูดเรื่องเครียดๆกัน

“ไปไหนมา” อัครราชถามแทบไม่มองหน้าภรรยาเลยสักนิด ความโกรธเขาเพิ่มเป็นเท่าทวี หลังจากที่ถูกทิ้งให้นั่งอยู่กับเพื่อนทั้งสองของเธอ ที่เอาแต่พูดอะไรก็ไม่รู้ให้เขาได้ยิน

“ไปคุยกับปรายมาค่ะ”

อารยาตอบกลับเสียงเบา มองจานว่างเปล่าตรงหน้า ด้วยความรู้สึกแปลกๆ ปกติเวลาทานอาหารกัน จานเธอจะไม่ว่างเลย เพราะเสี่ยดูแลอย่างดี ตักโน่นตักนี่ใส่จนเต็ม แต่วันนี้จานเธอกลับว่างเปล่า ทั้งที่อาหารวางเต็มโต๊ะ อยู่ดีๆก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ จนขอบตาเริ่มร้อน

“กินเสร็จแล้วไปคุยกันหน่อย” อัครราชเลื่อนจานอาหารที่ตักเตรียมไว้ไปตรงหน้าภรรยาที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ ลุกเดินจากไปเงียบๆ เพื่อหามุมสงบๆ นั่งคิดทบทวนสิ่งที่คนทั้งสองพูดให้ได้ยินก่อนหน้า

ไอซ์อยากกลับไปคืนดีกับเปรม!

ไอซ์แค่หลอกเอาสิ่งที่ควรได้จากเสี่ย!

ไอซ์ยังรักเปรมอยู่!

เหี้ยมาก! ที่เขานั่งฟังคนทั้งสองพล่ามอยู่ได้นานสองนานโดยไม่ตอบโต้อะไร เขาพอจะรู้อยู่บ้าง ว่าทั้งสองคนแอบพบกันแบบลับๆ ตั้งแต่ก่อนหน้าที่เขากับหลินยังมีความสัมพันธ์กันอยู่ เขาไม่ได้โง่ แต่เขาเองก็ไม่ได้จริงจังกับหลินเหมือนกัน จึงปล่อยเลยตามเลย เพราะไม่เคยรู้มาก่อน ว่าคนทั้งสองจะเป็นเพื่อนภรรยาในอนาคตของตัวเองอย่างทุกวันนี้

“เสี่ยมีอะไรจะคุยกับไอซ์ค่ะ”

อารยาเดินตามมาทันที จึงไม่ต้องเสียเวลามองหาเสี่ย แต่ก็ชั่งใจอยู่นานทีเดียว กว่าจะตัดสินใจเดินมาใกล้ ไม่กล้านั่งลงข้างๆที่นั่งของเสี่ยด้วย ตอนนี้จึงเหมือนกับว่าเธอยืนค้ำหัวผู้ใหญ่อยู่ด้านหลัง

“นั่งสิ!”

น้ำเสียงเย็นชา กับใบหน้าที่อารยามองไม่เห็น เพราะเสี่ยนั่งอยู่บนโซฟาในจุดชมวิวท้ายเรือ อารยาไม่รู้ระดับความโกรธของเสี่ย แต่ฟังจากน้ำเสียงที่ต่างออกไปพาลให้หัวใจปวดหนึบชอบกล

อารยานั่งลงบนที่ว่างข้างตัวสามี ไม่กล้าเบียดตัวเขาหาอย่างทุกที นั่งห่างกันเหมือนตอนที่แต่งงานใหม่ๆ ทอดสายตามองออกไปที่เวิ้งน้ำไกลสุดลูกหูลูกตา

“ตัดสินใจดีแล้วสินะที่ทำแบบนี้”

“ค่ะ”

“งั้นก็อย่ามาร้องไห้ที่หลัง กับความใจร้ายของฉันล่ะ”

พูดจบร่างเล็กก็ถูกคว้าไปกอด ริมฝีปากร้อนจูบแรงๆอย่างต้องการลงโทษ นับจากวินาทีนี้ไปทุกอย่างจะแปรเปลี่ยน เขาจะไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป จะเป็นผู้ชายใจร้ายในแบบที่เธออยากให้เป็น

“จะรอดไหมไอซ์” อัครราชมองด้วยสายตาตำหนิ อยากจะขำกับท่าทางของเธอ แต่ก็ต้องตีหน้าขึงขัง เหมือนกำลังทะเลาะกับเธออยู่

“ไม่รู้ค่ะ”

“งั้นฉันนำเอง”

อัครราชก้าวเท้ายาวๆกลับไปที่โต๊ะ ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้แรงๆ ด้วยใบหน้าบึ้งตึง เหมือนคนกำลังโกรธจัด คนทั้งสามที่นั่งรออยู่ถึงกับสะดุ้งกันเป็นแถว

“เสี่ยเป็นอะไรคะ” ลรินที่เลือกนั่งฝั่งตรงข้าม ถามด้วยรอยยิ้ม นึกในใจว่าสิ่งที่ใส่ไฟก่อนหน้าเริ่มเห็นผล เมื่อกี้เสี่ยกับยัยไอซ์ คงไปทะเลาะกันมาแหง

“ยุ่ง!”

“ทะเลาะกับไอซ์เหรอคะ” ลรินปรับสีหน้าให้เหมือนเป็นห่วง เก็บซ่อนความดีใจไว้ ไม่ให้คนภายนอกสังเกตเห็น โดยเฉพาะไอ้ตัวปัญหาที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอแสดงออกมากไม่ได้ เดี๋ยวเปรมนัสทำทุกอย่างพัง

ปัญณิสาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวเท้าเร็วๆไปในทิศทางที่เสี่ยขุนเพิ่งเดินมา มองซ้ายขวาหาเพื่อน ไม่นานก็เจออารยาเดินปาดน้ำตาเข้ามาหา

“ไอซ์เป็นอะไรไหม?”

ปัญณิสาดึงมือเพื่อนมาจับ เป็นห่วงเหลือเกิน อยากจะพาเพื่อนหนีออกไปจากตรงนี้ด้วย แต่เพราะเรือออกจากฝั่งแล้ว ตอนนี้ไม่มีที่ที่เธอจะพาเพื่อนหลบออกไปจากความเสียใจได้เลย

“ไม่เป็นไรจ๊ะ” อารยารู้สึกผิดนิดหน่อย แต่ทุกอย่างต้องดำเนินต่อไป จับมือเพื่อนเดินกลับไปนั่งรวมกับคนทั้งสาม โดยเว้นที่ว่างข้างตัวสามีไว้ เลือกนั่งข้างปัญณิสาแทนที่นั่งเดิม

มื้ออาหารเต็มไปด้วยความอึดอัด เพราะเจ้าภาพทั้งสองแสดงออกชัดเจนมากว่าทะเลาะกันมาก่อนหน้านั้น อัครราชแทบจะไม่มองหน้าใคร นั่งกินอาหารของตัวเองได้เพียงครึ่ง ก็ลุกหนีไปแบบไม่บอกกล่าว