เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 58

“ว่าไงไอ้ลูกชายมาตามหนูนาเหรอ”

“พ่อเอาเมียผมมาซ่อนทำไม นี่ถ้าผมไม่โทรมาถาม กับป้าน้อมว่านาอยู่ที่นี่ไหม ผมคงเป็นบ้า”

“เห็นสุวิทย์บอกว่าอารมณ์เสียมากเหรอใครก็เข้าหน้าไม่ติด นี่ขนาดนากลับไปนอนที่คอนโดทุกวันนะ ถ้าฉันให้นอนที่นี่มีหวังมีคนอกแตกตาย”

“นี่คุณสุวิทย์เขาเป็นเลขาพ่อหรือเลขาผมกันแน่ ถึงได้รายงานพ่อทุกเรื่อง”

“ก่อนเป็นเลขาแกก็เป็นเลขาฉันมาก่อนหลายปีนั่นแหละ หรือไม่จริง ที่เขาโทรมาเพราะมีคนใจร้อนรีบมาตามเมีย ไม่ยอมเซ็นเอกสารเบิกงบให้บัญชี เขาก็ร้อนใจถึงโทรมาถามฉันว่าแกอยู่ที่นี่หรือเปล่า เดี๋ยวแมสเซนเจอร์คงเอาเอกสารมาส่ง”

ศศินามองพ่อกับลูกชายที่ต่อล้อต่อเถียงกัน ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาอารมณ์เสียแบบที่ใครก็เข้าหน้าเขาไม่ติด เพราะคุณหญิงก็โทรมารายงานเธอ

“คุณนาขามาทำงานเถอะค่ะ สมหญิงจะตายอยู่แล้ว”

“ทำไมล่ะนาไม่อยู่มีงานเยอะเหรอคะ ไม่น่าจะมีอะไรนี่”

“ก็คุณพีทน่ะสิคะ มาอาละวาดกับดิฉันอีกแล้ว พอหาคุณนาไม่เจอนะคะระเบิดลงทันทีถ้าคุณนาลาครบสี่วันนะคะ ดิฉันตายแน่ เห็นแก่ผัวสองลูกหนึ่ง เอ้ยลูกหนึ่งผัวสอง เอ้ยผัวหนึ่งลูกสองเถอะค่ะคุณนา”

คุณสมหญิงน่าจะโดนหนักจริงถึงขั้นพูดผิดๆ ถูกๆ จริงๆ เธอก็เห็นใจนะ แต่ก็อยากเอาคืนคนนิสัยไม่ดี ให้ตามหาเธอบ้าง จะได้เข็ดไม่กล้าทำผิดอีก

“นา นาจ๊ะ ผมบอกพ่อแล้วว่า เราจะแต่งงานกัน พ่อถามว่าเอาฤกษ์ประมาณต้นปีหน้านาจะเตรียมตัวทันไหม เป็นอะไรเหม่อเชียว คิดถึงใครอยู่หรือเปล่า ผัวก็นั่งอยู่นี่ อย่าให้รู้นะว่าแอบคิดถึงใครผมหวง”

ศศินาค้อนให้ภัทรพลเธอไม่ใช่เขานะ จะได้ไปมีคนอื่น

“เพิ่งสิบเอ็ดโมงเอง จะกินเลยไหมหนูนา”

“กินเลยพ่อผมหิว ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย ไม่มีเมียทำให้กิน ตั้งโต๊ะเลยครับป้าน้อม ผมไปเซ็นเอกสารแป๊บนึงเดี๋ยวกลับมากิน”

ขณะที่กำลังนั่งทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยนั้น เสียงโทรศัพท์ของภัทรพลก็ดังขึ้น เขาล้วงออกมาดูเห็นเป็นนลินี เลยกดปิดเสียง

“ใครโทรมาทำไมไม่รับล่ะ”

เจ้าสัวอนันต์ถามบุตรชาย ภัทรพลส่งสัญญานทางสายตาบอกพ่อว่าไม่ให้ถาม เจ้าสัวอนันต์รู้ถึงความนัยเลยนิ่งเงียบไม่ถามต่อ ศศินาเห็นทุกอย่าง เธอรู้แต่ไม่พูดเธอตัดสินใจว่าจะให้เวลาเขาตามที่เขาร้องขอ ถ้าเขาทำได้เธอจะจับมือเขาแล้วร่วมฝ่าฟันทุกอย่างไปด้วยกัน แต่ถ้าเขาทำไม่ได้เธอจะทำตามที่ตั้งใจไว้ อีกสี่วันแค่สี่วันที่จะเป็นตัวกำหนด อนาคตระหว่างเธอและเขา ช่วงเวลาสั้นๆ นี้ เธอจะเก็บเกี่ยวมันไว้ให้มากที่สุด เผื่อว่าวันเวลาเหล่านี้จะไม่มีอีกแล้ว