เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 82

“เดี๋ยวนา ฉันขอเบอร์เธอได้ไหม”

นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาขอเบอร์ผู้หญิงโดยไม่ได้คิดจะจีบ หญิงสาวมองหน้าเขาชั่วครู่แล้วพยักหน้า ก้มลงจดตัวเลขในกระดาษแล้วส่งให้

“นี่เบอร์ฉัน มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้”

เขามองสบตาเธอ ตาคู่นั้นไม่มีแววยั่วยวนหรือทอดสะพานแบบที่เขามักจะได้รับ อะไรบางอย่างในแววตาของผู้หญิงคนนี้ให้ความรู้สึกเป็นมิตรไม่มีมารยา ดูใสๆ แต่แฝงแววฉลาดเฉลียว มันดูอบอุ่นและเป็นประกายจนเขาไม่อาจละสายตาจากสายตาคู่นั้นได้ ศศินาเป็นคนตาสวย

เขาสังเกตว่าตลอดระยะสองอาทิตย์ที่เปิดเรียน เธอมักจะไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนเดินด้วย ตอนกลางวันก็กินข้าวคนเดียว ถ้าไม่มีคู่ควงของเขาที่คอยมาตามเขาไปกินข้าวด้วยเขาก็มักจะไปกินข้าวที่โรงอาหารกับเธอ

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องเฝ้ามองเธอ เวลาไปเรียนเขามักจะนั่งข้างเธอโดยโทรบอกเธอว่าให้ช่วยจองที่นั่งให้ การมาเรียนของศศินามาเรียนคือมาเรียนจริงๆ เรียนเสร็จก็กลับ ไม่มีจับกลุ่มนั่งเมาท์ กับนักศึกษาคนอื่นๆ

เขาไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน หลังจากเลิกเรียน เขาเคยชวนเธอติดรถไปด้วยแต่เธอปฏิเสธบอกว่ามีธุระ หนุ่มหล่ออย่างเขามีแต่คนอยากเป็นตุ๊กตาหน้ารถ แต่ศศินากลับปฏิเสธ เธอไม่ได้มีแววของการเล่นตัว เขาดูออกว่าเธอมีธุระจริงๆ

“พีทแซนดี้อยากกินเค้กร้านที่อยู่หน้ามอ พีทพาแซนดี้ไปกินหน่อยนะ”

คู่ควงคนล่าสุดของเขาที่มีดีกรีเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัย ชักชวนให้ไปคาเฟ่เปิดใหม่ที่หน้ามอ ร้านคาเฟ่เล็กๆ ที่มีสาขาหลายที่ตกแต่งคล้ายร้านกาแฟในซีรีส์เกาหลี จับกลุ่มตลาดนักศึกษา

“รับอะไรดีคะ”

หญิงสาวคนหนึ่งในชุดนักศึกษาเข้ามารับออร์เดอร์

“อ้าวนา เธอทำงานที่นี่เหรอ”

เขาเอ่ยทักเธอ

“พีทรู้จักด้วยเหรอ”

แซนดี้ถามเขา พร้อมปรายตามองเธอ

“เพื่อนที่คณะน่ะ”

เขาตอบ แซนดี้พยักหน้าแล้วไม่ได้สนใจอะไรอีก สั่งในสิ่งที่ต้องการ เธอรับออร์เดอร์เสร็จก็เดินไปยังเคาน์เตอร์ส่งใบออร์เดอร์ให้กับพนักงานชายคนหนึ่งที่น่าจะทำพาร์ทไทม์เหมือนกันกับเธอ

ไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมเค้กหน้าตาน่ากิน ขณะที่อยู่ในร้านเขาสังเกตเธออยู่เป็นระยะ หญิงสาวทำงานอย่างกระตือรือร้นหยิบจับทุกอย่างด้วยท่าทางคล่องแคล่วยิ้มแย้มแจ่มใสดูมีเซอร์วิสมายด์ เขารู้ว่าเธอเป็นนักเรียนทุน เรียนเก่งขยัน นั่นเป็นสิ่งที่เขาชื่นชม

“แล้วนี่กลับหอเลยไหม กินอะไรมาหรือยัง”

เขาถาม

“มีนี่แล้ว”

เธอชูแซนวิชในกระเป๋าที่เป็นยี่ห้อที่ขายในคาเฟ่ที่เธอทำงานให้เขาดู

“กินแค่นี้ อิ่มเหรอ”

เขาสงสัย

“อิ่มสิเรามีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง ทุกวันศุกร์เสาร์เราต้องไปเข้ากะต่อที่ร้านสะดวกซื้อตรงปากซอยสี่เลยต้องอาศัยกินแบบนี้เร็วดี”

เธอตอบด้วยรอยยิ้ม นี่มันซุปเปอร์เกิร์ลหรือไง เขาสงสัย เรียนมาทั้งวันยังมาทำงานต่อได้อีกตั้งสองงานต่างจากเขาที่สำเริงสำราญไปทั่ว วันนั้นเขาส่งเธอลงที่หน้าร้านสะดวกซื้อ ไม่รู้เพราะอะไรขณะที่ขับรถกลับบ้าน ในหัวเขาวนเวียนคิดแต่เรื่องของเธอ นึกถึงแต่ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มอบอุ่นส่งมาให้เขาเสมอ เขานับถือเธอที่เธอขยันเข้มแข็งไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรค ไม่เอาความไม่พร้อมของครอบครัวมาเป็นข้ออ้างที่จะสร้างปัญหาในชีวิต แต่เธอเลือกที่จะดิ้นรนต่อสู้ ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ให้ดีที่สุด