เมียนักเลง นิยาย บท 34

"ขออาบน้ำล้างตัวก่อน เดี๋ยวไปส่ง" เหมราชหยัดกายลุกขึ้นเมื่อนาร์เนียทำแผลให้เสร็จแล้ว พร้อมกับถอดเสื้อเชิ้ตเปื้อนเลือดออก ทว่าคำพูดของเขากลับทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆเริ่มแสดงอาการงอแงราวกับเด็กน้อยโดนขัดใจ เธอค่อยๆคลานขึ้นมานั่งหน้างอบนหน้าตัก ไม่ยอมให้เขาเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องนอน

"หนูอยากนอนกับเหม~" เธอส่งสายตาออดอ้อน "ถ้าเหมไข้ขึ้นกลางดึกใครจะเช็ดตัวให้เหม ถ้าเหมปวดแผลมากๆจนเดินไม่ไหวใครจะเดินออกมาหยิบยาแก้ปวดให้เหมล่ะ แล้วถ้าเกิดแผลมันอักเสบจนเหมเป็นอะไรร้ายแรงขึ้นมา ใครจะเรียกรถพยาบาลให้เหม ใครจะพาเหมไปโรงพยาบาล"

"ที่พูดมานี่กลัวไม่ได้บอกลาฉันก่อนตายว่างั้น"

"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย" เด็กสาวทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนเหมราชมองข้ามความห่วงใย "ตอนเด็กๆหนูเคยวิ่งเล่นแล้วลื่นล้มหัวแตก หนูรู้ว่ามันเจ็บมากๆเลย เหมือนหัวใจมันย้ายไปอยู่ในสมอง มันเต้นตุ้บๆเหมือนจะระเบิดออกมาเลย"

"นั่นมันเธอไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น"

"แต่คืนนี้หนาวนะ เหมไม่อยากกอดหนูเหรอ~"

"หึ" เสียงหัวเราะในลำคอดังเล็ดลอดออกมาเบาๆหลังจบประโยคคำถามของนาร์เนีย "ฉันบอกแม่เธอแล้วว่าจะไปส่งเธอไม่เกินตีหนึ่ง ถ้าอยากให้แม่เธอเชื่อใจ ฉันก็ต้องรักษาคำพูดตัวเอง"

"หนูอยากนอนกับเหม~" ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตุ๊กซบลงมาคลอเคลียซอกคออย่างออดอ้อน ท่อนแขนเรียวเล็กโอบรัดลำคอไว้ไม่ยอมปล่อย

"บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ดิ ทำไมชอบดื้อ" เมื่อคนตัวเล็กยังเซ้าซี้เหมราชจึงเอ็ดเบาๆ ทำให้นาร์เนียรีบเลื่อนใบหน้าออกจากซอกคอ กอดอกเชิดหน้ามองเขาเขม็ง

"หนูขอออกคำสั่งในฐานะเมียตัวน้อยของเฮียเหมราช คืนนี้เหมต้องให้หนูนอนด้วย!"

"บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้"

"ไม่มีคำว่าไม่ได้สำหรับเมียเฮียเหม!" เธอพยายามเลียนแบบน้ำเสียงดุดันของเหมราช วางมาดเคร่งขรึมไม่ต่างจากเขา

"จะดื้อกับฉันใช่ไหม?"

"หนูจะดื้อจนกว่าเหมจะตามใจ"

"อยากเห็นฉันประสาทเสียรึไง"

"แล้วทำไมเหมต้องประสาทเสียด้วย เหมก็แค่โทรไปบอกคุณแม่ว่าคืนนี้ให้หนูนอนกับเหมก่อน แล้วเหมก็ยอมให้หนูนอนด้วย แค่นี้เอง"

"ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบนะที่จะพูดกลับไปกลับมากับผู้ใหญ่ ถ้าเรื่องแค่นี้ยังไม่มีความรับผิดชอบ แล้วจะเอาความเชื่อใจจากไหนมาให้แม่เธอ"

"..." นาร์เนียทำหน้าเง้างอด ก่อนจะซบหน้าคลอเคลียซอกคอหนาอีกรอบ "แต่หนูเป็นห่วงเหม ถ้าเหมฝันร้ายใครจะโอ๋เหมของหนู~"

"ห่วงตัวเองก่อนเถอะ ไม่ต้องมาห่วงฉัน"

"ถ้าเหมอยากให้หนูกลับบ้านเหมต้องกินยาแก้อักเสบก่อนนะ แผลจะได้หายเร็วๆ"

"ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกน่า เลิกเป็นห่วงฉันได้แล้ว" เขาทำหน้าระอากับความห่วงใยเกินเหตุของเด็กสาว ก่อนจะยกตัวเธอลงจากหน้าตัก ทว่าในจังหวะที่กำลังจะลุกขึ้น มือบางทั้งสองข้างก็ยื่นเข้ามาจับประคองหน้าไว้

"โอ๋ๆนะ คืนนี้เหมจะไม่ฝันร้ายนะ" ว่าจบก็เลื่อนใบหน้าเข้ามาจูบเบาๆกลางหน้าผาก ทำเอาเหมราชที่ไม่ทันตั้งตัวชะงักไป

"ทำอะไรของเธอ"

"ทำให้เหมไม่ฝันร้ายไงคะ ตอนเด็กๆหนูโดนเพื่อนแกล้งบ่อยๆจนเก็บมาฝัน แล้วคุณแม่ก็หอมหน้าผากหนูทุกคืนเลย คุณแม่บอกว่าถ้าทำแบบนี้หนูจะไม่ฝันร้าย ไม่ละเมอด้วย"

"งั้นเธอก็ควรจะรีบกลับบ้านไปให้แม่เป่ากระหม่อมได้แล้ว เพราะคนที่จะฝันร้ายคืนนี้น่าจะเป็นเธอไม่ใช่ฉัน" เขาปัดมือบางออกจากใบหน้าเบาๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนทันที

"เหมจะเข้าบ้านก่อนไหม" นาร์เนียถามพลางทำหน้าอาลัยอาวรณ์ขณะปีนลงจากรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบก์คันหรู พร้อมกับถอดหมวกกันน็อกคืนให้เหมราช

"นั่งแท็กซี่มาค่ะ"

"เพื่อมาล้างแผลให้ฉันเนี่ยนะ" นาร์เนียพยักหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะเริ่มล้างแผลอีกครั้ง

"ไม่ต้องล้างแล้ว แผลแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก" เขาปัดมือบางออกด้วยสีหน้ารำคาญ พร้อมกับปัดกล่องปฐมพยาบาลออกจากหน้าตักของเธอ แล้วยกศีรษะขึ้นไปหนุนนอนแทน

"เหมอย่าดื้อกับหนูนะ"

"อย่าบ่นได้ไหมคนจะนอน"

"เหมต้องทำแผลก่อน เดี๋ยวมันอักเสบแล้วติดเชื้อขึ้นมาจะทำยังไง"

"นี่ไม่ใช่แผลแรกของฉันนะ เลิกเป็นห่วงฉันเกินเหตุได้แล้ว"

"เหมไม่สนใจความรู้สึกของหนูเลยเหรอ ไม่แคร์เลยใช่ไหมว่าหนูจะรู้สึกยังไง เหมมองข้ามความเป็นห่วงของหนูตลอดเลย" นาร์เนียตัดพ้อ

"ผู้หญิงเป็นแบบนี้ทุกคนรึเปล่าวะ ไม่ได้ดั่งใจก็ดึงเข้าดราม่าตลอด" เหมราชทำหน้าเบื่อหน่าย ถึงอย่างนั้นก็ยอมนอนหงายให้นาร์เนียทำแผลให้

"เดี๋ยววันนี้หนูสระผมให้นะ เหมเป็นแผลคงยืนสระไม่สะดวก เดี๋ยวแผลจะโดนน้ำ"

"ฉันหัวแตก ไม่ได้พิการ สระเองได้"

"แต่หนูจะดูแลแฟนหนู" นาร์เนียเถียงเสียงแข็ง พร้อมกับดันศีรษะของเขาลงจากหน้าตัก แล้วโน้มใบหน้าลงไปประชิดใบหน้าหล่อเหลา "อย่าดื้อกับหนูนะ ไม่งั้นหนูดุจริงๆด้วย"