เมียนักเลง นิยาย บท 42

@ห้างสรรพสินค้า

"เหมนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวหนูไปซื้อยาให้" นาร์เนียบอกพร้อมกับวางกระเป๋านักเรียนไว้บนเก้าอี้ตัวยาวในร้านอาหาร ขณะที่เหมราชเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้าม เขาลูบหน้าเบาๆพลางพ่นลมหายใจหนักๆเมื่อโดนพิษไข้เล่นงานจนมีอาการปวดศีรษะ ราวกับมีค้อนปอนด์หนักๆกดทับไว้

"ไม่ต้อง นั่งพักสักหน่อยก็หายแล้ว"

"หน้าแดงขนาดนั้นยังไม่ยอมกินยาอีกเหรอ เป็นนักเลงซะเปล่าแต่กินยาเม็ดไม่เป็นเนี่ยนะ เสียชื่อเฮียเหมราชหมดเลย" เด็กสาวกอดอกถามหน้าบึ้ง แต่เหมราชกลับทำหน้าเบื่อหน่ายที่นาร์เนียพยายามยัดเยียดความเป็นเด็กน้อยให้เขา ทั้งที่ความจริงคำๆนั้นมันเหมาะกับเธอมากกว่า

"ฉันไม่ชอบกินยาแล้วมันหนักหัวใครวะ บนโลกใบนี้มันมีฉันคนเดียวรึไงที่ไม่ชอบกินยา"

"ข้ออ้างของเด็กดื้อ ฟังไม่ขึ้น"

"อย่าปีนเกลียว ฉันอายุมากกว่าเธอ"

"เด็กดื้อขี้บ่น" นาร์เนียทำหน้าท้าทาย ก่อนจะรีบวิ่งออกไปเมื่อเห็นเหมราชชักสีหน้าไม่สบอารมณ์

ชายหนุ่มค่อยๆปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งลงเมื่อแฟนสาววิ่งออกไปแล้ว มือหนานวดคลึงขมับเบาๆหวังให้อาการปวดศีรษะทุเลาลงบ้าง

"อีกครึ่งชั่วโมงหนังเข้าแล้วนะ จะทันไหมเนี่ย"

"ร้านนี้คนน้อยสุดแล้วนะ ฉันว่ารออาหารไม่นานหรอก รีบๆสั่งเหอะ ฉันหิวแล้วเนี่ย"

"ฉันว่าดูหนังจบก่อนแล้วค่อยลงมากินก็ได้นะ พวกแกจะหิวอะไรกันขนาดนั้น"

เสียงพูดคุยของกลุ่มหญิงสาวสามคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านอาหารสร้างความรำคาญให้เหมราชไม่น้อย บวกกับกำลังป่วยทำให้เขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดที่พวกหล่อนส่งเสียงดัง และไม่ยอมเดินผ่านโต๊ะเขาไปสักที

พลั่ก!

"อ๊ะ!" เสียงอุทานอย่างมีจริตของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นไม่ไกล ก่อนที่แรงกระแทกจากสะโพกของใครบางคนจะกดทับลงมาบนหน้าตัก ทำให้เหมราชที่กำลังหลับตาต้องลืมตาขึ้นมามองหญิงสาวที่ล้มลงมาบนหน้าตัก

"ขะ..ขอโทษค่ะ" หล่อนทำหน้าเหนียมอาย โดยมีเพื่อนของหล่อนอีกสองคนยืนยิ้มกริ่มอยู่ข้างๆ ทำให้เหมราชรู้ว่าพวกหล่อนคงเป็นเจ้าของเสียงพูดคุยน่ารำคาญเมื่อสักครู่

"เหม!!" ยังไม่ทันที่เหมราชจะได้ผลักเจ้าของรอยยิ้มเหนียมอายลงจากหน้าตัก น้ำเสียงใสๆที่แฝงด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดของนาร์เนียก็ดังแทรกขึ้น ไม่ใช่แค่เขาที่ชะงักไปเพราะเสียงของเธอ แต่ทุกสายตาของคนในร้านอาหารก็ต่างมองไปที่เธอเป็นตาเดียว

พลั่ก!

"โอ๊ย!" เหมราชรีบผลักหญิงสาวออกจากหน้าตัก ทำเอาหล่อนร้องลั่นเมื่อถูกผลักจนล้มคะมำ ทำให้เพื่อนสาวอีกสองคนที่ยืนมองอยู่รีบเดินเข้ามาประคองแขนลุกขึ้น

นาร์เนียมองหน้าเหมราชกับหญิงสาวที่ให้ท่าเขาสลับกันไปมาด้วยสีหน้าโกรธจัด อารมณ์หึงหวงทำให้เธอลืมความกลัวไปชั่วขณะ เธอเดินอาดๆเข้าไปผลักหญิงสาวที่มาให้ท่าแฟนหนุ่มเต็มแรง

"โอ๊ย! อะไรกันเนี่ย" หล่อนชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อโดนผลักกระเด็นอีกรอบ

"อย่ามายุ่งกับแฟนของหนู"

"ใครยุ่งกับแฟนน้องคะ? พี่แค่เดินสะดุดล้ม ไม่ได้อ่อยแฟนน้องสักหน่อย" แม้ปากจะปฏิเสธ แต่สายตาของหล่อนไม่ได้ดูบริสุทธิ์ใจเหมือนคำพูดเลย "ขอตัวนะคะ พี่ไม่ว่างมาทะเลาะกับเด็กหรอก รีบ"

"ถ้ารีบก็เดินระวังหน่อยนะคะ เดี๋ยวจะล้มไปนั่งตักแฟนคนอื่นอีก" นาร์เนียประชดประชัน แต่คนตรงหน้ากลับเพียงแค่ปรายตามองเธอเท่านั้น ก่อนจะเดินไปพร้อมกับเพื่อนสาวอีกสองคน

เด็กสาวเดินกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเองเมื่อหญิงสาวทั้งสามคนเดินห่างออกไปแล้ว เธอกอดอกมองแฟนหนุ่มเงียบๆ ในขณะที่เหมราชก็กำลังกอดอกมองเธอเหมือนกัน

"ไหนล่ะยา"

"..." นอกจากนาร์เนียจะไม่ตอบคำถามแล้ว เธอยังเบือนหน้าหนี

"ไปซื้อยาที่ไหน ทำไมกลับมาเร็ว"

"..."

"ไม่มี ไม่ไปซื้อให้แล้วด้วย" เธอเชิดหน้าตอบ

"แล้วเมื่อกี้เดินออกไปทำไม"

"หนูเอาเงินไปซื้อติมกินหมดแล้ว หนูนึกได้เลยเดินกลับมาจะมาขอเงินเหม แต่เห็นเหมนอกใจหนูอยู่"

"นั่นเรียกว่านอกใจแล้วเหรอวะ" เหมราชทำหน้าระอา ก่อนจะซบหน้าลงบนไหล่มนเพราะรู้สึกปวดศีรษะอย่างหนัก

"ถึงฉันจะเหี้ยแต่ไม่เคยคิดจะนอกใจ"

"ตอนนั้นหนูไม่ได้นอกใจเหม เหมยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลย ตอนนี้หนูก็โกรธเหมเหมือนกัน"

"ปวดหัวว่ะ" เขาบอกเสียงเบา "ค่อยกลับไปเคลียร์ที่ห้องนะ"

นาร์เนียเอี้ยวหน้ากลับไป ค่อยๆดันใบหน้าคมเข้มออกจากไหล่มน ทำให้ฝ่ามือสัมผัสกับไอความร้อนจากหน้าผากของเขา

"ไข้ขึ้นขนาดนี้จะเอาเวลาที่ไหนไปนอกใจวะ" เหมราชเกยคางบนไหล่มน พร้อมทั้งกอดกระชับให้แน่นขึ้น

"ก่อนหน้านี้เหมยังทำปากเก่งบอกว่าไม่เป็นอะไรอยู่เลย"

"ตอนนี้ไข้ขึ้นแล้ว เลิกงอแงเหอะ ปวดหัว"

"คิดจะเอาไข้มากลบเกลื่อนความผิดเหรอ" เด็กสาวกอดอกถาม หากแต่สายตาซ่อนความห่วงใยไม่มิด

"ถ้าจะงอแงค่อยกลับไปงอแงที่ห้องนะ ขอพักก่อน" ว่าจบก็ซบหน้าลงบนไหล่มนอีกครั้ง

นาร์เนียกอดท่อนแขนแกร่งทั้งสองข้างของเขาไว้ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย แม้จะรู้สึกน้อยใจและโกรธเคืองแต่ก็ห้ามความรู้สึกห่วงใยไม่ได้