เมียนักเลง นิยาย บท 52

"แกล้งนิดแกล้งหน่อยทำเป็นห่วง เบื่อพวกหลงเมียจนลืมเพื่อนว่ะ" ด้วยความหมั่นไส้ในท่าทางหึงหวงเกินเหตุของเพื่อนรัก ต้นน้ำจึงอดไม่ได้ที่จะพูดกระแนะกระแหนขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับยื่นมือเข้าไปหานาร์เนียหมายจะแกล้งลูบผมเธอเบาๆ แต่ก็โดนเหมราชปัดมือออกอย่างแรง

"มึงอยากปากแตกหรือหัวแตก?" นักเลงหนุ่มเค้นเสียงถามลอดไรฟัน แสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจนว่าไม่สบอารมณ์กับการหยอกล้อของต้นน้ำ ต่างจากคนโดนถามที่แสร้งทำเป็นตัวสั่นหวาดกลัว รีบขยับตัวเข้าไปหลบหลังบดินทร์

"อกเหมอุ่นจัง หนูอยากกลับบ้านไปนอนบนอกเฮียเหมแล้ว" นาร์เนียแหงนหน้ามองแฟนหนุ่มตาแป๋ว ท่อนแขนเรียวเล็กยังโอบรัดเอวสอบไว้ไม่ยอมปล่อย

"น้องนาร์เนียครับ" เสียงเรียกของสหรัฐทำให้นาร์เนียต้องละสายตาจากใบหน้าคมเข้มอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอหันมองเพื่อนสนิทของแฟนหนุ่มเป็นเชิงคำถาม "อกพี่ก็แน่นเหมือนอกไอ้เหมเลยนะ อยากลองมานอนดูไหม มันอุ่นเหมือนกันนะ"

นาร์เนียส่ายหน้าปฏิเสธอย่างไม่ลังเล ทำเอาบดินทร์และต้นน้ำหัวเราะร่าอย่างชอบใจที่เพื่อนรักโดนหักหน้า

"หนูนอนบนอกเหมคนเดียวค่ะ แล้วหนูก็ไม่อยากเห็นเฮียเหมกระทืบเพื่อนตัวเองด้วย เพราะเฮียของหนูขี้หึง" เธออธิบายเหตุผล

"โธ่~ ที่แท้ก็เป็นห่วงพี่นี่เอง" แม้จะเห็นสีหน้าไม่ชอบใจของเหมราช แต่สหรัฐก็ยังไม่วายแกล้งเด็กสาวต่อ "ถ้าวันไหนไอ้เหมไม่ว่างบอกพี่นะ พี่จะเอาอกอุ่นๆไปให้นอนถึงที่เลย"

"หนูนอนบนอกเหมของหนูคนเดียวค่ะ" เด็กสาวย้ำคำตอบเดิมอย่างหนักแน่น ทำให้เหมราชที่กำลังตีสีหน้าเคร่งขรึมลอบอมยิ้มเล็กน้อย

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือของนาร์เนียดังขึ้น ทำให้เธอรีบผละตัวออกห่างจากแฟนหนุ่มเล็กน้อย พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากระโปรงออกมา แต่กระดาษโน้ตเล็กๆที่เธอพับเก็บไว้กลับติดมือออกมาด้วย

เหมราชก้มมองกระโน้ตเล็กๆที่ตกอยู่บนพื้นอย่างไม่คิดอะไร แต่เมื่อเห็นนาร์เนียยังไม่รู้ตัวว่าทำของหล่น จึงก้มเก็บให้แทน

"กระดาษอะไรวะ" ทว่าในตอนที่มือหนากำลังจะสัมผัสกับแผ่นกระดาษ ลมเบาๆที่พัดมาก็พัดกระดาษโน้ตเล็กๆไปหาบดินทร์เสียก่อน ทำให้บดินทร์ต้องเป็นคนก้มเก็บขึ้นมา

เพราะมองเห็นข้อความบางส่วนในกระดาษที่ถูกพับไว้ลวกๆบดินทร์จึงถือวิสาสะคลี่มันออก เขานิ่งไปเมื่อได้อ่านข้อความทั้งหมด ไม่ต่างจากสหรัฐและต้นน้ำที่เงยหน้ามองนาร์เนียอย่างพร้อมเพรียง

"สมัครเพลงรอสายอีกแล้ว ทำไมชอบโทรหาหนูนักก็ไม่รู้" เด็กสาวบ่นอุบเมื่อเห็นเบอร์โทรที่โชว์อยู่บนหน้าจอ เธอกดปิดเสียงแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋ากระโปรงเหมือนเดิม

"..!!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นกระดาษโน้ตที่เก็บไว้อยู่ในมือของบดินทร์ เธอมองหน้าเหมราชเลิ่กลั่ก ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายมันเต้นแรงระรัวราวกับจะหลุดออกมานอกเบ้า

"เป็นไรกันวะ" เหมราชขมวดคิ้วถามเมื่อเห็นเพื่อนรักทั้งสามคนเปลี่ยนสีหน้าและเงียบไป ทำให้บดินทร์รีบดึงสติกลับมา พับกระดาษโน้ตไว้เหมือนเดิม แล้วคืนให้เจ้าของ

"ขะ..ขอบคุณค่ะ" นาร์เนียขอบคุณเสียงตะกุกตะกัก รีบเก็บกระดาษโน้ตไว้ที่เดิมของมัน

"กูว่ากูกลับบ้านไปนอนดีกว่า เรียนมาทั้งวันแม่งปวดหัว" บดินทร์บอก ไม่รอให้เพื่อนอีกสามคนถามอะไรก็เดินออกไปทันที

"กูว่ากูก็ควรกลับบ้านไปนอนเหมือนกันว่ะ" สหรัฐพูดจบก็เดินตามบดินทร์ออกไป

"กูก็จะกลับบ้านแล้วเหมือนกัน เจอกันพรุ่งนี้" ต้นน้ำที่เห็นสองเพื่อนรักเดินออกไปก็รีบวิ่งตามไปติดๆ

"อะไรของพวกมัน" เหมราชมองตามไปเพียงนิด ก่อนจะหันหน้ากลับมาหานาร์เนีย "จะกลับบ้านเลยไหม หรือจะแวะไปกินไอติมก่อน"

"กลับเลยก็ได้ค่ะ" เด็กสาวตอบ แล้วเดินนำออกไปก่อน โดยมีเหมราชเดินตามหลังไป

@คอนโดของเหมราช

"เหมหนูอ่านหนังสืออยู่" นาร์เนียเอ็ดเบาๆเมื่อโดนเหมราชก่อกวนขณะนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น แต่เขาก็เลื่อนใบหน้าเข้ามาขบเม้มซอกคอเบาๆจนต้องเอียงคอหลบ

"น้ำเย็นๆค่ะ" นาร์เนียเดินกลับมาอีกครั้งหลังคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เธอยื่นขวดน้ำเย็นๆให้เหมราช แต่เขากลับไม่รับมันไป

"มีอะไรจะสารภาพไหม"

"..." น้ำเสียงกดต่ำของเหมราชทำเอาเด็กสาวชะงักไป

"มีอะไรอยากจะบอกฉันไหม" นักเลงหนุ่มถามย้ำอีกครั้งโดยไม่มองหน้า

"มะ..ไม่มีค่ะ" นาร์เนียตอบเสียงสั่น ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ

"อื้อ!!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆเหมราชก็ยื่นมือเข้ามากระชากลำคอเต็มแรงจนเธอเซถลาเข้ามาเกยหน้าตักแกร่ง มือหนาบีบปลายคางของเธอแน่นจนรู้สึกเจ็บ

"ฉันลืมบอกกฎข้อที่สองของการเป็นแฟนฉันให้เธอฟังใช่ไหม"

"อื้อ!" นาร์เนียกำท่อนแขนแกร่งแน่นเพื่อให้เหมราชปล่อยมือออก แต่เขากลับออกแรงบีบเพิ่มขึ้นราวกับจะทำให้เธอแหลกลาญคามือ

"ข้อแรกห้ามนอกใจ"

"อื้อ!..จะ..เจ็บ"

"ข้อสองห้ามโกหกฉันเด็ดขาด"