เมียนักเลง นิยาย บท 54

@วันต่อมา

"อื้อ~" แสงแดดอ่อนๆยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาผ่านม่านระเบียง ปลุกนาร์เนียที่กำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาให้ตื่นขึ้นมาทักทายเช้าวันใหม่ เธอหลับตาแน่นจนใบหน้ายุ่งเหยิงเมื่อรู้สึกปวดศีรษะอย่างหนักทันทีที่ลืมตาขึ้นมา ความรุนแรงของเหมราชทำให้ร่างกายร้าวระบมอย่างหนักจนแทบไม่อยากขยับตัวไปไหน

เด็กสาวปรือตามองรอบๆห้องนอนที่คุ้นเคยอย่างงัวเงีย ไร้ซึ่งวี่แววของคนที่เคยนอนอยู่ข้างกัน พื้นที่ข้างกายว่างเปล่าและเย็นเฉียบ เหมราชไม่ได้นอนอยู่ข้างๆอย่างที่ควรจะเป็น

แกร๊ก~

เสียงปลดล็อกประตูเบาๆทำให้เธอรีบเบนสายตาไปหาต้นทางของเสียง เพียงแค่เห็นเจ้าของห้องเดินเข้ามาสมองก็ดึงภาพความทรงจำเมื่อวานกลับมาฉายซ้ำอีกครั้ง นาร์เนียเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ความหวาดกลัวสะท้อนผ่านแววตาสั่นระริกเมื่อยามจ้องมองแฟนหนุ่ม

"ฉันกลับไปเอาชุดนักเรียนมาให้" เหมราชวางถุงกระดาษไว้บนขอบเตียง ซึ่งมีชุดนักเรียนและชุดชั้นในตัวใหม่ของเธออยู่ในนั้น

"ไปเรียนไหวไหม" นักเลงหนุ่มถามต่อ พร้อมกับเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ ยื่นมือเข้าไปใกล้หมายจะอังหน้าผากของเธอ แต่นาร์เนียกลับผวาเบือนหน้าหลบ เธอพยักหน้าเป็นคำตอบ

"ทำไมไม่มองหน้า" น้ำเสียงของเหมราชอ่อนลงจากเมื่อสักครู่เล็กน้อย เขายื่นมือเข้าไปเชยคางมนเพื่อให้เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาสบตา แต่เธอกลับแสดงอาการหวาดกลัว ขยับตัวถอยห่างเพื่อหลบสัมผัสของเขา

หัวใจแกร่งกระตุกวูบกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของแฟนสาว เธอผวาทุกครั้งที่เขาจะสัมผัสร่างกายของเธอ ต่างจากเมื่อก่อนที่เป็นคนเข้ามาคลอเคลียเขาก่อนเสมอ

นาร์เนียค่อยๆขยับตัวออกจากผ้าห่มผืนหนา แล้วเอื้อมมือไปหยิบถุงกระดาษมากอดไว้ราวกับจะใช้มันเป็นเกราะป้องกัน เนื้อตัวที่เคยขาวใสน่าหลงใหลตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยจากความป่าเถื่อนของเหมราช รอยกลีบกุหลาบที่เกิดจากริมฝีปากและฟันคมของเขายังเด่นชัดทั่วตัว

"..." เหมราชเงียบไปเมื่อเห็นผลจากการกระทำที่ขาดสติของตัวเอง ร่องรอยจากความรุนแรงที่เขาฝากไว้บนร่างกายของเธอเป็นคำตอบว่าทำไมนาร์เนียถึงหวาดกลัวเขาขนาดนั้น

"นาร์เนียฉัน..."

เด็กสาวกัดฟันข่มความเจ็บปวด ก้าวลงจากเตียงก่อนที่เหมราชจะได้เอ่ยคำขอโทษออกมา สำหรับเธอคำขอโทษมันไม่สามารถรักษาความรู้สึกที่เสียไปได้ เพราะบางสิ่งบางอย่างที่พังไปแล้วมันต้องใช้เวลาเพื่อซ่อมแซมตัวมันเอง รวมถึงความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาด้วย

เหมราชมองตามไปด้วยสีหน้ารู้สึกผิด เมื่อสติกลับมาจึงคิดได้ว่าบทลงโทษนั้นมันรุนแรงเกินไปสำหรับเด็กบอบบางอย่างนาร์เนีย และเหมือนว่าคำขอโทษจะไม่สามารถรักษาบาดแผลทางจิตใจของเธอได้

@ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"มานั่งข้างหน้าสิ" นักเลงหนุ่มเอี้ยวหน้ากลับไปบอกเด็กสาวเมื่อเห็นเธอพยายามปีนขึ้นมานั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบก์อย่างทุลักทุเล แต่นาร์เนียกลับส่ายหน้าปฏิเสธ รีบปีนขึ้นมานั่งซ้อนท้ายราวกับกลัวจะโดนเขาอุ้มมานั่งข้างหน้า

"ใส่หมวกกันน็อกก่อน" เหมราชก้าวลงจากรถ หยิบหมวกกันน็อกมาครอบศีรษะให้แฟนสาว โดยที่นาร์เนียเอาแต่ก้มหน้า กำชายกระโปรงนักเรียนของตัวเองแน่น

"เดี๋ยวตอนเย็นพาไปกินไอติม" มือหนาดันหน้ากากบังลมขึ้น แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ จูบเบาๆบนปลายจมูกเชิดรั้น

"อื้อ!" นาร์เนียส่งเสียงในลำคอเมื่อโดนท่อนแขนแกร่งตวัดกอดรอบคอ เธอเบือนหน้าหลบในตอนที่เขาเลื่อนใบหน้าลงมาหมายจะจูบริมฝีปาก

"กลัวฉันมากเลยเหรอ"

"..." ไร้ซึ่งคำตอบจากปากของเด็กสาว มีเพียงแววตาสั่นระริกที่ตอบคำถามนั้น

"ขอโทษ" เหมราชเอ่ยคำขอโทษเมื่อเห็นนาร์เนียยังหวาดกลัวไม่หาย "เมื่อคืนฉันหึงจนขาดสติ ฉันไม่ชอบให้เธอยุ่งกับผู้ชายคนอื่น"

(แล้วไม่สบายดีขึ้นรึยัง เมื่อเช้าเหมมาเอาชุดนักเรียนที่บ้าน บอกว่าลูกไม่สบายเลยให้นอนค้างที่คอนโดก่อน)

"..." เด็กสาวเงียบไปเมื่อผู้เป็นแม่เอ่ยถึงเหมราช เขาโกหกเพื่อปกปิดสิ่งที่ทำกับเธอ

"ดีขึ้นแล้วค่ะ"

(ดีแล้วจ้ะ แม่จะได้ทำงานอย่างสบายใจหน่อย แล้วนี่เหมมารับรึยัง)

"คงกำลังมามั้งคะ"

(งั้นก็กลับบ้านกันดีๆนะ บอกเหมว่าอย่าขับรถเร็วมาก มันอันตราย แม่ขอทำงานก่อน วันนี้ลูกค้าเยอะ วุ่นทั้งวันเลย)

"ค่ะ" นาร์เนียรับคำแล้วกดวางสาย เก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าเหมือนเดิม พร้อมกับมองหารถแท็กซี่ไปด้วย

"ไง"

"อ๊ะ!" เด็กสาวสะดุ้งตกใจเมื่อมีใครบางคนเดินเข้ามาแตะไหล่เบาๆ อาการจิตตกทำให้เธอผวาถอยห่างจากเจ้าของการกระทำ

"พะ..พี่ภาคิน" นาร์เนียเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงสั่น แล้วรีบถอยหลังออกมา เว้นระยะห่างจากเขาหลายก้าว