เมียนักเลง นิยาย บท 60

@สองชั่วโมงต่อมา

"อ้าวเหม หายหน้าหายตาไปหลายวันเลยนะ" นภาทักทายว่าที่ลูกเขยด้วยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเปิดประตูบ้านเข้ามาเห็นเหมราชนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

"สวัสดีครับ" เหมราชประนมมือไหว้เจ้าของบ้านอย่างนอบน้อม พร้อมกับเดินเข้าไปช่วยถือของพะรุงพะรังที่นภาถือเข้ามาเต็มไม้เต็มมือ

"ขอบใจจ้ะ" เธอคลี่ยิ้มขอบคุณ "แล้วนี่หายหน้าหายตาไปไหนมาเป็นอาทิตย์เลย แม่นึกว่าทะเลาะกับนาร์เนียจนเลิกกันแล้ว เห็นนาร์เนียร้องไห้แทบทุกวันจนไม่สบายเลย"

"ขอโทษนะครับที่เป็นต้นเหตุทำให้นาร์เนียร้องไห้หนักแบบนี้" นักเลงหนุ่มก้มศีรษะเล็กน้อยเพื่อให้นภาเห็นว่าเขารู้สึกผิดจริงๆที่เป็นต้นเหตุทำให้ลูกสาวของเธอต้องเสียน้ำตาจนป่วยไข้แบบนี้ ก่อนจะเดินเอาของพะรุงพะรังในมือไปวางบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาก่อน

"แม่ไม่อยากถามนะว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร เพราะบางเรื่องมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคนเป็นแฟนกัน แต่เห็นนาร์เนียเป็นแบบนี้แม่ไม่สบายใจ" แม้จะอยากรู้ต้นสายปลายเหตุว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไงแต่นภาก็เลือกที่จะไม่ถาม เธอเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ ซึ่งมีเหมราชนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

"ขอโทษครับ" เหมราชกล่าวขอโทษอีกครั้ง "ผมเป็นคนทำให้นาร์เนียป่วย ถ้าคืนนี้ผมขอนอนที่นี่ได้ไหมครับ เผื่อนาร์เนียไข้ขึ้นผมจะได้ดูแลเอง"

นภาอมยิ้มอย่างรู้ทันความคิดของว่าที่ลูกเขย เธอหลุดหัวเราะในลำคอเบาๆจนเหมราชที่มีแผนในใจเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนจับได้

"เข้าทางแม่แบบนี้แสดงว่าโดนนาร์เนียไล่ตะเพิดลงมาล่ะสิ" นักเลงหลบสายตาเป็นการยอมรับ

"เมื่อกี้ผมขึ้นไปหาแล้วครับ นาร์เนียไข้ขึ้นแต่ไม่ยอมให้ผมเช็ดตัวให้ แม่ช่วยพูดให้หน่อยได้ไหมครับว่าให้ผมนอนด้วยสักคืน"

"แม่ไม่รับปากนะว่านาร์เนียจะยอมไหม เพราะเห็นนาร์เนียขี้อ้อนแบบนั้นแต่เอาเข้าจริงก็รั้นใช้ได้เลยนะ"

"ครับ" เหมราชพยักหน้าเข้าใจ

"เดี๋ยวแม่ไปตามนาร์เนียมากินข้าวก่อนนะ จะได้ลองคุยให้ด้วย เหมช่วยเอาแกงไปเทใส่ถ้วยแล้วจัดโต๊ะอาหารให้แม่หน่อยได้ไหม"

"ได้ครับ" เขาพยักหน้ารับอย่างไม่อิดออด พร้อมกับเดินถือถุงอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะเข้าไปในห้องครัว นภาเองก็เดินขึ้นไปหาลูกสาวบนชั้นสอง

แกร๊ก!

เสียงบานประตูถูกผลักเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ทำให้นาร์เนียที่กำลังนอนหลับสะดุ้งตื่นอย่างงัวเงีย เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่คนที่เธอไล่ตะเพิดออกไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว

"เป็นยังไงบ้าง ไหนแม่ขอดูหน่อย" นภาเดินเข้าไปอังหน้าผากลูกสาวเบาๆ "ตัวยังร้อนอยู่เลย แม่ว่าลงไปกินข้าวกินยาสักหน่อยดีไหม เหมือนจะไข้ขึ้นนะ"

"คุณแม่กลับมานานยังคะ"

"เมื่อกี้เองจ้ะ ซื้อแกงเจ้าอร่อยเจ้าเดิมที่หนูชอบมาฝากด้วยนะ"

"มีแกงอะไรบ้างคะ หนูไม่ค่อยหิวข้าวเลย" เด็กสาวถามพลางยืดแขนยืดขาบิดขี้เกียจ

"มีแกงเขียวหวานไก่ ผัดเผ็ดลูกชิ้นใส่ถั่วที่หนูชอบ แล้วก็มีทอดมันปลากรายด้วยนะ"

"เอาทอดมันมากินเล่นบนห้องได้ไหมคะ หนูขี้เกียจเดินลงไป"

"หนูให้เขานอนด้วยก็ได้ค่ะ แต่เขาต้องนอนพื้น ห้ามนอนบนเตียงกับหนู หนูไม่อนุญาต"

นักเลงหนุ่มลอบยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินอย่างนั้น แต่ในใจลึกๆมันยิ่งรู้สึกผิดที่เคยมองข้ามความซื่อสัตย์ของนาร์เนียและไม่หนักแน่นพอ ทั้งที่ตอนนี้มีโอกาสเขาเอาคืนแล้ว แต่เธอกลับเลือกที่จะไม่บอกความจริงกับแม่ของตัวเองว่าโดนเขาทำร้ายร่างกายและหัวใจ

"เรื่องนั้นไปตกลงกันเอาเอง แต่แม่ขอห้ามว่าอย่าทะเลาะกันเด็ดขาด"

"หนูจะถีบเขาตกเตียงถ้าเขาล้ำเส้นหนู" เด็กสาวสะบัดหน้าหนีอย่างเง้างอด แต่คำพูดและท่าทางน่าเอ็นดูของเธอกลับทำให้เหมราชยิ้มได้

"หนูไม่หิวข้าวค่ะ ขอไปนอนต่อนะคะ" เธอบอกเสียงแข็ง พร้อมกับหยิบทอดมันปลากรายติดมือไปสองชิ้น แล้วเดินกลับขึ้นไปบนชั้นสองทันที

@ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เด็กสาวบนเตียงนอนเหลือบมองคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าไม่ชอบใจนัก พร้อมกับโยนหมอนใบหนึ่งลงไปบนพื้น

"เรื่องที่เหมทำจะถึงหูแม่รตีกับพ่อเดวิดแน่ถ้าคืนนี้เหมทำอะไรหนูอีก" เธอข่มขู่

"เด็กอะไรขี้ฟ้อง" เหมราชเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนขอบเตียง พร้อมกับถอดเสื้อเชิ้ตสีดำออก ทำเอานาร์เนียผวารีบดึงผ้าห่มขึ้นมากอดแน่น

"ขออาบน้ำก่อน เดี๋ยวมากล่อม" เขายื่นมือหนาเข้าไปบีบแก้มนวลเบาๆ ก่อนจะเดินถือเสื้อเชิ้ตเข้าไปในห้องน้ำ ในขณะที่นาร์เนียมองตามไปอย่างหวาดระแวง