เมียนักเลง นิยาย บท 63

@มหาวิทยาลัย

"เดินหน้าหงอยเหมือนหมาน้อยโดนแย่งกระดูกมาแบบนี้สงสัยจะง้อน้องนาร์เนียไม่สำเร็จล่ะสิมึง" เหมราชปรายตามองเจ้าของคำถามอย่างสหรัฐเพียงนิดพลางทำหน้าเซ็ง พร้อมกับเดินเข้าไปกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อน

"สมน้ำหน้า ตอนมีไม่รู้จักรักษา ตอนนี้มาคร่ำครวญอยากได้นางฟ้าน้อยของกูคืนมา เหอะ! เป็นกูนะจะหาผัวใหม่มาเดินเย้ยถึงในมหาลัยเลยแม่ง" ต้นน้ำเหลือบมองเพื่อนรักที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยหางตา กระแทกแดกดันราวกับเป็นคนโดนเหมราชทำร้ายเสียเอง

"อยากด่าอะไรก็ด่า กูไม่มีอารมณ์จะเถียง"

"นั่นมันแน่อยู่แล้ว" เป็นบดินทร์ที่พูดขึ้น "เพราะพวกกูเป็นคนดึงสติมึงกลับมา มึงไม่มีสิทธิ์เถียงพวกกูอยู่แล้ว สำนึกบุญคุณพวกกูไว้ซะ"

นักเลงหนุ่มถอนหายใจหนักๆ นึกเบื่อหน่ายคำพูดกระแนะกระแหนของเพื่อนรักทั้งสามคน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นเพราะคำพูดเหล่านั้นที่ช่วยดึงสติของเขากลับมา

"ต้องให้พวกกูออกโรงเองอีกแล้วใช่ไหมมึงกับน้องนาร์เนียถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม" ต้นน้ำกระแนะกระแหนพลางทำหน้าเซ็ง

"ถ้าไม่มีพวกกูชีวิตมึงจะบรรลัยแค่ไหนวะ" คำพูดของสหรัฐไม่ได้ทำให้เหมราชรู้สึกซาบซึ้งใจเลยแม้แต่น้อย เขาเสยผมลวกๆแล้วหันหน้าหนี

"กูจัดการเรื่องของกูเองได้ พวกมึงอยู่เฉยๆเถอะถ้าจะแดกดันกูขนาดนี้"

"จะให้พวกกูหาผัวใหม่ให้น้องนาร์เนีย หรือจะให้พวกกูออกโรงเอง มึงเลือกเอา" บดินทร์กอดอกเสนอทางเลือก เขาไม่ได้อยากจะยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเหมราชนัก แต่บางเรื่องก็ปล่อยผ่านไม่ได้

"พวกมึงเป็นพี่น้องคลานตามกันมากับเมียกูรึไงวะ วุ่นวายกันจริงๆไอ้พวกเวร" เหมราชถามเสียงเกรี้ยว ชักสีหน้ารำคาญใส่เพื่อนรักทั้งสามคน

"ถ้าพวกกูเป็นพี่แท้ๆของน้องนาร์เนีย แล้วมึงมาทำแบบนี้กับน้องกู มึงตายคาตีนพวกกูไปนานแล้ว" ต้นน้ำยื่นหน้าเข้าไปพูดใส่หูเพื่อนรัก

"ว่าแต่จะทำยังไงให้น้องนาร์เนียยอมคืนดีกับไอ้เหมวะ" สหรัฐทำหน้าครุ่นคิด ไม่ต่างจากบดินทร์และต้นน้ำที่พยายามคิดหาทางช่วย

"จัดงานวันเกิดไอ้บดินทร์" เป็นต้นน้ำที่โพล่งขึ้นหลังจากนั่งเงียบกันมาหลายนาที ทำเอาเจ้าของชื่อขมวดคิ้วงุนงง ไม่ต่างจากเหมราชและสหรัฐ

"วันเกิดเหี้ยอะไร วันเกิดกูอีกตั้งหลายเดือน"

"เกิดอยากจะจัดไงไอ้เวร จัดงานวันเกิดมึงแล้วชวนน้องนาร์เนียมา ถ้าเป็นพวกเราสามคนชวนน้องเองกูว่าน้องคงเกรงใจอยู่นะ"

"มันต้องลงทุนถึงขนาดนั้นเลยเหรอวะ แล้วงานวันเกิดเหี้ยอะไรมีกันแค่สี่คน น้องมันชอบกินไอติมแต่น้องมันไม่ได้โง่นะเว้ย" สหรัฐแย้ง

"เพราะไอ้เหี้ยเหมคนเดียวเลยกูถึงต้องกลายเป็นคนปลิ้นปล้อนโกหกน้อง" บดินทร์ทำหน้าเซ็ง แต่เหมราชที่ได้ยินอย่างนั้นกลับทำหน้าระอา

"มึงเหี้ยอยู่แล้วไหม?"

"ถ้ามึงทำพังอีกสาบานได้ว่ากูจะกระทืบหน้าหล่อๆของมึงให้จมตีนเลย" บดินทร์ชี้หน้าคาดโทษเพื่อนรัก พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมา ต่อสายหาใครบางคนที่กำลังถูกพูดถึงในตอนนี้

(สวัสดีค่ะ) ไม่กี่วินาทีเสียงใสๆของคนปลายสายก็ถูกกรอกเข้ามา บดินทร์วางมือถือลงบนโต๊ะ พร้อมกับเปิดลำโพงโทรศัพท์

"น้องนาร์เนียนี่พี่บดินทร์เองนะ"

(ค่ะ หนูบันทึกเบอร์พี่บดินทร์ไว้ค่ะ มีอะไรเหรอคะ)

"น้องแม่งฉลาดกว่าที่คิด" ต้นน้ำถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหันหน้าไปหาเหมราช "กรุณาออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดด้วยครับ ค่าเหล้าค่าเบียร์ของเพื่อน และค่าเค้กไอติมของน้อง"

"เออ อย่าให้รู้นะว่าพวกมึงแอบเต๊าะเมียกู ถึงเป็นพวกมึงกูก็กระทืบได้" เหมราชปรายตามองเพื่อนรักทั้งสามคนอย่างเอาจริง ก่อนจะกระชากตัวลุกขึ้น แล้วเดินออกไป

"เสือกเรื่องเพื่อนเสร็จแล้วก็ไปเรียนกันสิครับ" สหรัฐพูดขึ้น แล้วเดินตามเหมราชออกไป ทำให้ต้นน้ำและบดินทร์ต้องรีบเดินตามไป

@หลายชั่วโมงต่อมา

"สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่บดินทร์" คำทักทายของนาร์เนียที่ยืนรออยู่หน้าบ้านเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากบดินทร์ที่เพิ่งก้าวลงจากรถ

"ของขวัญวันเกิดค่ะ หนูทำเอง" เด็กสาวยื่นเค้กก้อนเล็กขนาดเท่าฝ่ามือให้ชายหนุ่ม หน้าเค้กถูกตกแต่งด้วยตัวอักษรที่เขียนเป็นชื่อของบดินทร์ ซึ่งเธอทำมันเองกับมือ

"ขอบคุณครับ" บดินทร์ชะงักไปเล็กน้อยกับของขวัญวันเกิดที่เด็กสาวยื่นมาให้ ความไร้เดียงสาของนาร์เนียทำให้เขาเริ่มรู้สึกผิดที่กำลังหลอกเธอ "ของขวัญน่ารักมากเลยนะ"

"หนูทำเองค่ะ พอวางสายจากพี่บดินทร์หนูก็รีบทำเค้กให้เลย เสร็จแล้วก็แช่ตู้เย็นไว้ให้ ถ้ากินตอนเย็นๆมันจะอร่อยมากเลยค่ะ"

"ตัวแค่นี้เก่งจังเลยนะเรา" เขายกมือขึ้นมาขยี้ผมเธอเบาๆด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถให้เด็กสาว

"เชิญครับคุณผู้หญิง"

"ขอบคุณค่ะ" นาร์เนียส่งยิ้มหวานขอบคุณ พร้อมกับเดินเข้าไปในรถยุโรปคันหรู ซึ่งมีบดินทร์คอยปิดประตูให้เสร็จสรรพ