เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 45

"..." หากคนที่พูดประโยคนั้นออกมาไม่ใช่เอริคหัวใจของเธอคงไม่กระตุกวูบแบบนี้ ตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้คือผู้ชายที่เธอรู้จักมาเจ็ดปีจริงหรือเปล่า

"ถ้าฉันนอนกับนายได้ฉันคงนอนกับนายไปนานแล้ว อย่าขอในสิ่งที่ฉันให้นายไม่ได้"

"ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับฉันเลย ที่ผ่านมาเธอยอมให้ฉันกอดฉันหอม ถ้าวันนี้ฉันขอทำแบบนั้นเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ไหม"

"..." พัดชาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น แววตาอ่อนลงของเอริคทำให้เธอรู้สึกเห็นใจ เพราะเธอเป็นคนให้ความหวังเขาตั้งแต่แรก

"นอนกับฉัน เพื่อคนที่เธอรักมันนักหนาไง แล้วฉันจะยอมจากไปเงียบๆ ไม่ไปวุ่นวายกับมัน" ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ๆจนริมฝีปากแนบกับพวงแก้มนวล ขณะที่มือหนาอีกข้างหนึ่งค่อยๆรูดซิบเดรสสายเดี่ยวสีดำข้างลำตัวของพัดชาออก

"ขอแค่คืนนี้เธอเป็นของฉัน ฉันยอมจบทุกอย่าง"

"ปล่อย" พัดชากดเสียงต่ำ มองหน้าเอริคโดยไม่หลบสายตา

"ถ้าฉันปล่อยเธอไปเธอก็จะกลับไปหามันใช่ไหม แล้วก็ทิ้งฉันไว้คนเดียวเหมือนที่ผ่านมา"

"เลิกบ้าได้แล้ว! ต่อให้เรามีอะไรกันฉันก็ไม่รักนายหรอก! ฉันยอมรับผิดที่ให้ความหวังนาย แต่คำขอของนายมันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ!"

"แล้วไงวะ! ถ้าตอนนี้ฉันเห็นแก่ตัวที่ผ่านมาเธอก็คงไม่ต่างกันหรอก!"

"เอริคปล่อยนะ!" เธอดีดดิ้นพล่านเมื่อคนข้างบนเลื่อนใบหน้าลงมาซุกไซ้ลำคอระหง ริมฝีปากหนาขบเม้มผิวเนื้ออ่อนอย่างแรงจนเกิดเป็นรอยแดงช้ำ เรียวขาทั้งสองข้างถูกหัวเข่าของเขาดันให้แยกออกจากกัน

"เอริคเลิกบ้าได้แล้ว!" สัมผัสหยาบโลนของเขาไม่ได้ทำให้เธอเผลอคล้อยตามเลยแม้แต่น้อย กลับกันมันยิ่งทำให้เธอหวาดกลัวตัวตนที่แท้จริงของเขา

พรึ่บ!

"ฉันบอกให้หยุดไง!" พัดชาตะโกนก้องอย่างโกรธจัดเมื่อโดนจัดแจงท่าทางให้นอนราบ โดยมีเอริคนั่งทับอยู่บนต้นขา ทำให้เธอไม่สามารถสะบัดตัวออกจากพันธนาการของเขาได้ หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงคนข้างบนปลดหัวเข็มขัด

"ฉันทำให้เธอมีอารมณ์ได้นะ แล้วเราก็จะมีความสุขด้วยกัน ลืมไอ้พารันไปเถอะ"

"ยะ..อย่าทำแบบนี้ กลับมาเป็นเอริคคนเดิมสักที!"

"ความสุขบนเตียงที่เธอต้องการฉันก็ให้เธอได้ไม่ต่างจากมัน มันปกป้องเธอได้ฉันก็ทำได้เหมือนกัน คนอย่างมันไม่คู่ควรกับเธอหรอก ฉันต่างหากที่เหมาะสมจะยืนอยู่ข้างๆเธอ" เขาค่อยๆโน้มตัวลงไปนอนทาบทับ จูบไหล่มนเบาๆอย่างนุ่มนวล

"ฉันให้เธอได้ทุกอย่างไม่ต่างจากมัน อยู่กับฉันเถอะนะ ให้ฉันได้ยืนอยู่ตรงนั้นแทนมันได้ไหม"

"ทำกับฉันขนาดนี้แล้วคิดว่าฉันจะยอมยกที่ตรงนั้นให้นายอีกเหรอ? เป็นคำขอที่โง่ดีนะ"

"ฉันแค่อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนตอนที่มีแค่เราสองคน"

"ฉันบอกแล้วไงว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน! ความรู้สึกที่ฉันมีให้นายมันพัฒนาไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว!"

"..."

"ตอนนี้ฉันยังเป็นเพื่อนกับนายได้นะ พอแค่นี้เถอะ อย่าทำให้มันแย่ไปมากกว่านี้เลย" พัดชาพยายามเกลี้ยกล่อมเมื่อเห็นเอริคเงียบไป

"รักมันขนาดนั้นเลยเหรอ ยอมตัดขาดจากฉันเพื่อมัน เธอคงรักมันแล้วใช่ไหม"

"รู้แล้วใช่ไหมว่าพัดรักและซื่อสัตย์กับมึงมากขนาดไหน"

(...) ไร้ซึ่งคำตอบกลับจากคนปลายสาย นั่นทำให้เอริคเลือกที่จะเงียบเหมือนกัน ดวงตาคมทอดมองออกไปนอกรั้วบ้านซึ่งมีรถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่

(ตักตวงความสุขให้พอ นี่เป็นครั้งสุดท้ายของมึง) เอริคแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆให้กับคำพูดของคนปลายสาย

"รักพัดให้มากๆ ให้สมกับที่พัดรักมึง"

(เรื่องแบบนั้นไม่จำเป็นต้องให้คนอย่างมึงมาคอยบอก)

"จำคำพูดของกูไว้ให้ดี ถ้าวันไหนมึงทำให้พัดเสียใจ กูจะมาทวงของของกูคืน"

(เสียคะแนนไปขนาดนั้นยังกล้ามาขู่กูอีกนะ)

"กูแค่อยากให้มึงรู้ว่าผู้หญิงคนนี้รักมึงมากขนาดไหน แต่มันก็น่าหงุดหงิดนะที่สุดท้ายกูก็เป็นตัวร้ายในสายตาของพัดจนได้"

(กูคงไม่ขอบคุณมึงหรอก เพราะสิ่งที่มึงทำกับพัดเมื่อกี้ก็ถือว่ากูยอมให้มึงมากแล้ว)

"กูขอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่มันจะจบจริงๆ"

(จำไว้ว่ามันเป็นครั้งสุดท้าย กูยอมให้มึงได้แค่นี้)

"..." เอริคไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่เลือกที่จะกดวางสายทันที ดวงตาคมยังจ้องมองรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ที่เดิม แม้จะห่างจากระยะสายตาพอสมควรแต่ก็รู้ว่านั่นคือรถของพารัน