เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 76

@ห้าวันต่อมา (มาเก๊า)

"มันอยู่ที่นี่แหละ" พัดชายกยิ้มมุมปากให้เอริคขณะมองตึกสูงตระหง่านตรงหน้า ก่อนจะก้าวลงจากรถลีมูซีนคันหรู โดยมีเอริคและลูกน้องของเขาก้าวตามออกมา

"ตอนนี้มันยังอยู่ในห้องวีไอพี 019 ครับนาย" ลูกน้องคนหนึ่งกล่าวรายงานขณะเดินเข้ามาภายในคลับหรู การปรากฏตัวของเอริคและลูกน้องหลายสิบคนของเขาเรียกความสนใจจากผู้คนภายในโถงใหญ่ของคลับให้หันมองเป็นตาเดียว

"วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่มันได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้" พัดชารีบสะบัดขาบนรองเท้าส้นสูงเข้าไปในลิฟต์ แล้วหยิบปืนที่เหน็บอยู่ตรงต้นขาใต้เดรสสายเดี่ยวสีดำออกมาเมื่อเดินมาถึงห้องเป้าหมาย

ปัง!

เธอยกเท้าถีบประตูอย่างแรงจนมันเปิดออก ก่อนจะกรีดกรายเดินเข้าไปทักทายคนที่นั่งดื่มเหล้าอยู่บนโซฟาโดยมีผู้หญิงสี่คนล้อมรอบคอยเอาอกเอาใจ และมีลูกน้องนับสิบคนยืนอยู่รอบๆห้อง

"อะไรวะ!" ลูเซียนตวาดลั่นอย่างหัวเสียเมื่อบานประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นหน้าเจ้าของการกระทำนั้น

"ไงลูเซียน คิดถึงฉันไหม?"

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวโดยที่ลูเซียนยังไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้นเมื่อพัดชายกปืนขึ้นมาไล่ยิงลูกน้องของลูเซียนทีละคน ขณะที่เอริคช่วยจัดการส่วนที่เหลือให้ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้หยิบปืนขึ้นมา

ปัง!

"อ๊ากกกกกก!!//กรี๊ดดดดดดด!!" ลูเซียนร้องลั่นเมื่อพัดชาหันปลายกระบอกปืนหันเข้าหาต้นขาของเขาแล้วลั่นไกอย่างไม่ลังเล ทำเอาผู้หญิงทั้งสี่คนกรีดร้องลั่นด้วยความตกใจ รีบพากันวิ่งหนีออกไป

"มะ..มึง!" ลูเซียนขบกรามแน่นข่มความเจ็บปวดจากคมกระสุนที่ฝังอยู่บนต้นขา ก่อนจะหยิบปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวออกมาหมายจะตอบโต้กลับไป แต่ก็ช้ากว่าพัดชาที่พุ่งเข้าไปเตะข้อมือของอีกฝ่ายเต็มแรงจนปืนกระเด็นหลุดมือ

"คิดถึงฉันไหม แกยังไม่ได้ตอบเลยนะ" พัดชายกยิ้มมุมปาก พร้อมกับยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นมาเหยียบลำคอของลูเซียนไว้ ขณะเดียวกันก็ควงปืนเล่นอย่างสบายใจ "ฉันคิดถึงแกมากเลยรู้ไหม ทนคิดถึงไม่ไหวจนต้องมาบอกข่าวดีกับแกด้วยตัวเองเลย"

"อึก!" ลูเซียนกำหมัดแน่นเมื่อโดนปลายแหลมของรองเท้าส้นสูงกดลงมาบนลำคออย่างแรงจนเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง

"แกต้องดีใจแน่ๆถ้ารู้ว่าลูกของฉันยังอยู่ แถมพารันกับคาไลน์ก็ดีขึ้นแล้ว ดีใจใช่ไหมล่ะ" เธอคลี่ยิ้มหวานพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ ทำเอาลูเซียนเสียวสันหลังวาบกับท่าทางน่าเกรงขามของเธอ

"ให้ตายสิ เห็นแกทำหน้าเหมือนหายใจไม่ออกแบบนั้นแล้วรู้สึกผิดเลยนะเนี่ย" พัดชาแสร้งทำหน้าสลด ก่อนจะวางเท้าลงบนพื้นอย่างอ้อยอิ่ง โยนปืนของตัวเองให้เอริคถือไว้ ซึ่งอีกฝ่ายก็รับไว้ได้ทัน ก่อนจะดึงมีดที่เหน็บอยู่ตรงต้นขาอีกข้างหนึ่งออกมา

ฉึก!

"อึก!" ลูเซียนเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อมีดเย็นเฉียบปักเข้ามาบนหน้าท้องอย่างไม่ทันตั้งตัว ความเจ็บปวดจากบาดแผลทำเอาเรี่ยวแรงที่เคยมีถดถอยลง มือหนาสั่นเทายกมือขึ้นจับข้อมือของหญิงสาวตรงหน้าไว้แน่น

ปัง!

"อ๊ากกกกกกกกกก!!!" เสียงร้องน่าเวทนาดังก้องอีกครั้งเมื่อเอริคฝังกระสุนไว้บนต้นขาอีกข้างหนึ่งของลูเซียนที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น

"น่าสงสารจัง" พัดชาแสร้งทำหน้าเห็นใจ ก่อนจะหยิบเข็มฉีดยาออกมา ก้าวไปหาลูเซียนอย่างอ้อยอิ่ง แล้วย่อเข่านั่งลงข้างๆ ใช้เท้าเหยียบแขนของเขาไว้

"อึก!..มะ..มึงจะทำอะไร" เธอไม่ได้ตอบคำถามในทันที แต่ฉีดยาให้อีกฝ่ายด้วยตัวเอง

"มันเป็นยาพิษที่ออกฤทธิ์ช้า สำหรับเอาไว้ทรมานคน มันจะทำลายระบบภายในร่างกายของแกช้าๆ"

"อึก!"

"อาจจะมีเลือดออกทางปากทางจมูกเยอะหน่อย แต่ไม่ต้องกลัวว่าจะตายเร็วนะ เพราะมันจะทำให้แกตายช้าๆอย่างทรมาน"

"อึก!" ลูเซียนหอบหายใจถี่ๆเมื่อเริ่มหายใจติดขัด ร่างกายไร้เรี่ยวแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ถือเป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆก่อนตายนะ แล้วก็อย่าลืมที่ฉันบอกล่ะ ก่อนจะไปลงนรกก็ไปขอโทษพายกับคาไลน์ด้วย" เธอหยัดกายลุกขึ้นพลางเสยผมลวกๆ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งไขว่ห้างบนโซฟา มองลูเซียนด้วยสายตาไร้ความสงสาร ในขณะที่เอริคและลูกน้องของเขาก็ยืนมองเงียบๆ