เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 91

@สองปีต่อมา

"พะ..พายอย่ากัด..อ๊า..แบบนั้นมันเสียวนะ..ซี้ดดด~" เสียงครางระงมของสองหนุ่มสาวดังก้องภายในห้องนอนของพารัน ขณะที่หญิงสาวเจ้าของเรือนร่างกึ่งเปลือยเปล่าบิดเร่าร่างกายไปมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อโดนขบเม้มยอดปทุมถัน

"อ๊า..นะ..นี่ไปปิดประตูก่อนสิ เดี๋ยวลูกมาเห็นนะ"

"เพลลินยังเล่นกับไอ้คาไลน์อยู่ข้างล่างไม่ขึ้นมาตอนนี้หรอก" พารันถอนริมฝีปากออกจากยอดปทุมถันในนาทีต่อมาหลังจากหยอกเย้ามันจนพอใจ พร้อมกับปลดกระดุมกางเกงยีนส์ของตัวเองออก เลื่อนใบหน้าเข้าไปสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากลำคอระหงฟอดใหญ่

"ยิ่งมีลูกยิ่งเซ็กซี่กว่าเดิมอีกนะ หน้าอกใหญ่ขึ้นมากด้วย" เขาหอบหายใจถี่ๆรดลำคอระหง ทำเอาคนโดนกลั่นแกล้งขนลุกซู่ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นถอดกางเกงยีนส์ขาสั้นของพัดชาออก

"ปาป๊า!!"

เฮือก!

เสียงตะโกนเรียกที่ดังมาแต่ไกลทำพัดชาและพารันที่กำลังนัวเนียกันอยู่บนเตียงสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ แต่ยังไม่ทันจะได้ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมเรือนร่างกึ่งเปลือยเปล่าไว้เจ้าของเสียงสดใสนั้นก็วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาเสียก่อน

"เอ๋?" เด็กน้อยในวัยเกือบสามขวบเอียงคอมองอย่างสงสัยเมื่อเห็นผู้เป็นแม่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียงโดยมีผู้เป็นพ่อนั่งทำหน้าตกใจอยู่กลางหว่างขา

"ปาป๊าเล่นอาใยหย๋อ~"

"ฮ่าๆๆ ป่าปี๊กำลังเล่นถอดเสื้อผ้ากับหม่ามี๊อยู่ครับ คนรักกันต้องเล่นถอดเสื้อผ้ากันบ่อยๆเป็นการเติมความรัก" พารันหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวพัดชาไว้

"ยักกันหย๋อ~ หนูก็ยักปาป๊าหนูถอดเจื้อของปาป๊าได้ไหมคะ~" เพลลินถามหน้าซื่อพลางวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปเกาะขอบเตียง มองผู้เป็นพ่อตาแป๋ว

"ไม่ได้ครับ เราต้องถอดเสื้อผ้าคนที่เรารักเท่านั้น หมายถึงคนที่เราเรียกว่าคนรัก"

"..." เด็กน้อยมองพ่อกับแม่สลับกันไปมา ก่อนที่ต่อมาจะฉีกยิ้มกว้างตาจนหยีแล้วตั้งท่าจะวิ่งออกไป แต่พารันก็เอ่ยถามขึ้นเสียก่อน

"จะไปไหนครับ"

"หนูจาไปเล่นถอดเจื้อผ้ากับคายาย~"

"เดี๋ยว!!" พารันรีบกระโจนลงจากเตียงไปขวางหน้าลูกสาวอย่างรวดเร็ว ในขณะที่พัดชาค่อยๆลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงโดยมีผ้าห่มผืนหนาคลุมเรือนร่างเปลือยเปล่าไว้

"ไปเล่นแบบนั้นกับคาไลน์ไม่ได้ครับ หนูต้องโตกว่านี้ก่อน อย่างน้อยก็บรรลุนิติภาวะก่อนหรือไม่ก็เรียนจบมหาลัยแล้ว ไม่ใช่ตอนนี้ครับ"

"เล่นกับคายายไม่ได้หย๋อ~ งั้นหนูเล่นกับเอยิกได้ไหมคะ หนูยักคายายแล้วก็ยักเอยิกด้วย"

"ไม่ได้ครับ" เขาตอบลูกสาวทันควันพลางกุมขมับ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง อุ้มเพลลินขึ้นแนบอก

"แล้วคาไลน์ไปไหนครับ ทำไมปล่อยให้คนสวยของป่าปี๊วิ่งเล่นคนเดียว"

"คายายปายห้องทำงานค่ะ"

"งั้นหนูไปเล่นกับคาไลน์ก่อนได้ไหมครับ ป่าปี๊ขอเวลาหนึ่งชั่วโมงทำน้องให้หนูก่อน ตกลงไหม"

"น้องหย๋อ~ เอาน้องงง" เด็กน้อยลากเสียงยาวอย่างอารมณ์ดีพลางยิ้มหวาน

"เพลลินหิวนมรึยังคะ" พัดชาเอ่ยถามขึ้น ซึ่งเพลลินก็ส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ พารันยิ้มกริ่มแล้วค่อยๆวางลูกสาวลงบนพื้นอีกครั้ง

"งั้นก่อนจะไปหาคาไลน์เรามาตกลงกันก่อนดีไหม ห้ามไปเล่นถอดเสื้อผ้ากับคาไลน์หรือกับลูกน้องคนอื่นเด็ดขาด ตกลงไหมครับ"

"ค่ะ" เพลลินพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ไม่รอให้ผู้เป็นพ่อได้พูดอะไรต่อก็วิ่งดุ๊กดิ๊กออกไปทันที แต่พารันก็ยังไม่วายเดินตามไปยืนมองลูกสาวอยู่หน้าประตู

"จะยืนมองลูกอยู่ตรงนั้นจริงๆเหรอ" ทว่าน้ำเสียงยั่วยวนของพัดชาก็ทำให้เขาละสายตาจากเพลลินทันที มุมปากหนายกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะรีบปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนาแล้วเดินกลับไปคนที่นอนเปลือยกายรออยู่บนเตียงทันที

"คายายไม่อยากมีน้องกับหนูหย๋อ~"

"เราต้องมีน้องกับคนที่เรารักเท่านั้นนะครับ เพราะนายหญิงกับนายใหญ่รักกันเลยมีน้องให้คุณหนูได้ อธิบายแบบนี้เข้าใจไหมครับ"

"หนูยักคายาย หนูจามีน้องกับคายาย แต่หนูก็ยักเอยิกด้วย หนูจามีน้องกับเอยิกด้วยนะ"

"เอ่อ..."

"ยักวีนกับรบด้วย หนูจามีน้องกับทุกคนเยย" เด็กน้อยหัวเราะชอบใจหลังพูดจบประโยค ต่างจากคนฟังที่หน้าถอดสี

"อย่าไปพูดแบบนี้ต่อหน้านายใหญ่นะครับ ไม่งั้นพวกผมทุกคนตายหมดแน่ แล้วคุณนักรบกับคุณมาวินก็เป็นอาของคุณหนูนะครับ เอริคก็ด้วย คุณหนูมีน้องกับอาตัวเองไม่ได้ครับ"

"คายายขัดใจหนูหย๋อ" รอยยิ้มหวานบนใบหน้าจิ้มลิ้มค่อยๆหายไป เพลลินเอียงคอมองชายหนุ่มพลางทำหน้าบึ้งตึง

"เราสัญญากันแล้วนะครับว่าจะไม่ดื้อ ถ้าดื้อผมจะไม่ยอมเล่นด้วยหนึ่งวัน จำได้ไหม"

"แต่คายายดื้อ"

"ผมดื้อตรงไหนครับ"

"คายายขัดใจหนู"

"งั้นผมให้หอมแก้มหนึ่งทีเป็นการลงโทษดีไหม"

ไม่รอให้คาไลน์ก้มหน้าลงมาเด็กน้อยก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนบนหน้าตักแกร่งโดยมีท่อนแขนกำยำกอดประคองไว้หลวมๆ แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบเบาๆบนแก้มสาก