เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 115

นภาลัยรับรู้ได้ถึงความโกรธของเขา ยิ่งเธอพยายามจะหนีออกจากตัวเขาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งออกแรงมากขึ้น

ทุกวินาทีที่ผ่านไปล้วนทำนภาลัยหายใจแทบไม่ออก！

ในที่สุด นภาลัยก็ยอมประนีประนอม...... เธอไม่สู้แล้วและพิงลงไปบนตัวเขาพร้อมทั้งมองเขาด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลออยู่

มีช่วงหนึ่งที่ภีมพลรู้สึกว่า เธอเหมือนกับกระต่ายน้อยแสนเชื่องที่ทับอยู่บนตัวเขาอย่างเชื่อฟังและไม่ขยับไปไหน

ญาณีที่อยู่หน้าประตูกำหมัดแน่นจากการเห็นภาพบาดตาบาดใจที่อยู่ตรงหน้า！

เธอไม่อยากจะยอมรับเรื่องทั้งหมดนี้ แต่ก็ต้องทนยอมรับเพื่อศักดิ์ศรีของตนเอง！

เมื่อภีมพลเห็นว่าเธอไม่ขัดขืนแล้ว เขาจึงลองปล่อยเธอ

นภาลัยลุกขึ้นยืนและหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากด้วยความรังเกียจ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าประตูเข้าโดยบังเอิญ

เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?

“แหะ แหะ” นภาลัยส่งสัญญาณให้ชายหนุ่มที่อยู่บนเตียง

ขณะที่ภีมพลหันไปมอง ญาณีก็เดินเข้ามาด้านใน สายตาของเธอมองแต่ภีมพลโดยที่ไม่ได้สนใจนภาลัยเลย

“ฉันได้ยินว่าคุณเข้าโรงพยาบาลก็เลยเป็นตัวแทนของคณะผู้บริหารระดับสูงมาเยี่ยมคุณ” เธอยืนอยู่หน้าเตียงด้วยความเสียใจและเจ็บปวดใจ จากนั้นจึงถามเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “หมอว่ายังไงบ้าง? แล้วคุณโอเคหรือเปล่าคะ?”

ภีมพลยังไม่ทันได้ตอบ นภาลัยก็ยกขาจะก้าวเดินออกไป แต่เขาก็คว้าข้อมือเธอเอาไว้อีกครั้งด้วยความรวดเร็ว！

เขาหยุดเธอไว้ไม่ให้จากไป

“จะไปไหน?” ภีมพลไม่สนใจความเป็นห่วงของญาณีและจ้องอยู่ที่หญิงสาวที่กำลังจะจากไป

นภาลัยรู้สึกจิตใจห่อเหี่ยว สามคนมันแออัดจนเกินไป เขาไม่รู้สึกบ้างเลยหรือไงกัน?

“สามีคุณป่วยเข้าโรงพยาบาล เธอเป็นรองประธาน ก็เลยมาเยี่ยมในฐานะของตัวแทนคณะผู้บริหารระดับสูงของบริษัท” เขาบ่น “คุณเป็นภรรยา ก็ต้องอยู่ดูแลตลอด 24 ชั่วโมงไม่ใช่หรอ?”

นภาลัยทำตัวไม่ถูก

เขาดึงเธอเบาๆ จนเธอตกลงมานั่งที่ขอบเตียง

ต่อหน้าญาณีก็ยังจะแสดงความรักแท้ที่มีต่อกัน

ในใจของญาณีเต็มไปด้วยความเกลียด！ถ้ายังอยู่ต่อจะต้องโกรธจนทนไม่ไหวแน่ๆ！

“คุณพักผ่อนเยอะๆ แล้วกัน ไม่ต้องเป็นห่วงที่บริษัท เดี๋ยวฉันจะจัดการแทนเอง” ญาณีมองเขาแล้วหันหลังเดินจากไป

สีหน้าของนภาลัยเปลี่ยนไปในทันที เธอเห็นความจริงจังและตักเตือนจากสายตาของเขา

“ผมหมดความอดทนกับเรื่องนี้เต็มทีแล้ว”

“คุณมันเป็นปีศาจ” นภาลัยส่งสายตากลับอย่างเย็นชา “ทำไมคุณถึงต้องปิดสโมสรของไวศิษฎ์? ทั้งๆ ที่คุณเองก็เป็นห่วงเขา！”

“อย่ามาพูดถึงเขาต่อหน้าผมอีก！” เขาพูดอย่างไม่พอใจ “ผมไม่อยากได้ยินชื่อเขาจากปากของคุณ！”

เอ๊ะ！เขาหึงหรอ?

นภาลัยสบตากับเขาและรู้สึกว่าน่าขัน

ขณะนั้น โทรศัพท์ของภีมพลก็ดังขึ้นจากในกระเป๋าที่ไม่ไกลนัก

“หยิบโทรศัพท์ให้ผมหน่อย” เขาพูดกับเธออย่างเป็นธรรมชาติ

เสียงโทรศัพท์ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เขามีสายน้ำเกลืออยู่ที่แขนจึงลงจากเตียงไม่สะดวก

นภาลัยหยิบโทรศัพท์มาให้เขาและบังเอิญมองไปเห็นที่หน้าจอว่าเป็นแม่ของเขาที่โทรเข้ามา

เธอยื่นโทรศัพท์ให้เขา เขามองดูหน้าจอและเงยหน้าขึ้นมองเธอ “คุณรับสาย”