เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 141

นิ้วของภีมพลแข็งท่อเล็กน้อยเมื่อรับเอกสาร เขาหันไปมองผู้หญิงที่กำลังวิจัยยาอยู่ไม่ไกล ซึ่งมองเห็นแต่ด้านหลัง

เขาเห็นกรินทร์เช็ดหลังมือของเธอด้วยผ้าเช็ดหน้า ยามันบินออกมาหรือไง?

ท่าทางแบบนี้...มันทิ่มแทงตามาก!

ญาณีมองตามสายตาของเขาไปจนรู้สึกสับสน นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เมื่อเขามองไปที่ภีมพลอีกครั้ง ปรากฏว่าเขาได้ถอนสายตาออกไปแล้ว

เขาก้มมองดูเอกสาร ผู้ชายหล่อ ๆ ไม่ว่าพวกเขาจะมองจากมุมไหน พวกเขาก็หล่อกันหมด

ภีมพลรู้ว่าวดอลลาร์ศสามารถจัดการเอกสารนี้ได้โดยที่ไม่ต้องส่งมอบให้คุณญาณีต้องมีแผนการอะไรแน่ๆ เขามั่นใจ

“พวกเขามาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?” ญาณีถามอย่างสงสัย ดูเหมือนว่าคนพวกนั้นจะเป็นหมอ

ภีมพลตอบว่า “วิจัยยารักษาแผลไหม้ของแม่ผมน่ะ”

ญาณีเดินไปหากรินทร์และรมิตาทันที มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อยและเธอพูดด้วยน้ำเสียงราวกับคุณนายของบ้าน

“ขอบคุณที่พยายามอย่างหนักนะคะ ”

“นภาลัยยิ้มเยาะภายใต้หน้ากาก เธอเปลี่ยนเสียงและถามว่า คุณเป็นใครเหรอคะ? ทำไมต้องมาขอบคุณด้วย? หรือว่าคุณคือคุณนาย ”

“...” ญาณีหดตัว เธอพูดไม่ออกและอึดอัดอย่างมาก

กรินทร์หยุดทำงานและหันกลับมา

“คุณญาณี คุณภีมได้ขอบคุณเราไปแล้ว เราทำไปเพราะได้รับเงินตอบแทน ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องแสดงความขอบคุณหรอกครับ แค่อย่ารบกวนงานของเราก็พอ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอจึงยิ่งอึดอัดมากขึ้นไปอีก แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ไม่น้อยลงแต่อย่างใด

ดังนั้นเธอจึงกลับไปที่โต๊ะของภีมพลด้วยรอยยิ้มและรอให้เขาตรวจสอบเอกสารต่อ

ญาณีรู้จักกรินทร์ก็จริง แต่ผู้หญิงข้างๆ ... เธอเป็นใคร? ทำไมต้องใส่หน้ากาก? เธอมีข้อสงสัยมากมาย

ในตอนท้าย เธอจึงถามขึ้น

“หมอกรินทร์ เธอคือใครเหรอคะ?”

“เธอเป็นอาจารย์ของผมน่ะครับ” กรินทร์ตอบขณะที่กำลังยุ่งอยู่ “เธอชื่อรมิตา”

สิ่งนี้ทำให้เธอตกใจมาก อาจารย์ของเขายังเด็กมากขนาดนี้เนี่ยนะ?

ต้องรู้ก่อนว่ากรินทร์มีชื่อเสียงด้านการแพทย์

“ภีมพล เสร็จงานหรือยังคะ? ได้เวลาทานอาหารกลางวันแล้ว” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

นภาลัยได้ยินจนหัวใจแทบชา!

“ผมไม่ต้องกิน ผมเพิ่งฉีดสารอาหารมาน่ะ” เขาปิดคอมพิวเตอร์ “แต่ผมคุยเป็นเพื่อนคุณได้ ไปกันเถอะ”

ท่าทีของเขาดีมากจนญาณีมีอาการประสาทหลอน เขาเลิกกับนภาลัยอย่างสมบูรณ์แล้วงั้นเหรอ?

ฟังเสียงฝีเท้าที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง นภาลัยไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำดีกับญาณีขนาดนี้?

ร้านอาหารชั้นล่างโปร่งแสง ผนังหลายบานทำด้วยกระจก ทำให้ผู้คนรู้สึกสดชื่น

โต๊ะอาหารยาวสีขาวเต็มไปด้วยอาหารอันโอ่อ่า รังนกชาวอินโดนีเซียถูกเสิร์ฟขึ้นบนโต๊ะ นั่นเป็นจานพิเศษสำหรับญาณี

“ขอบคุณค่ะคุณป้า” เธอรู้สึกปลื้มปีติ

โสมป่าราคาหลายดอลลาร์ แซลมอนอุ่นๆ ยังไม่เย็นชืด เนื้อดีเป็นพิเศษ นอกจากนี้ยังมีปูป่น คาเวียร์หอยเม่น สเต๊กเนื้อสันนอกและสเต๊กกวางเรนเดียร์ ทั้งหมดนี้เป็นอาหารคุณภาพชั้นยอด

ภีมพลนั่งลงบนเก้าอี้ทานอาหารและมองดูอาหารบนโต๊ะด้วยสายตานิ่งสนิท อาหารกลางวันอันโอ่อ่าดังกล่าวเพียงพอที่จะแสดงตำแหน่งของญาณีในใจแม่ของเขา

“คุณป้า หลบหน่อยได้ไหมครับ?” แชมป์จูงมือขวัญข้าวเดินไปยังไปทางฝั่งญาณี “คุณป้าไม่นั่งข้างพ่อได้ไหม?”