เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 153

ภีมพลวางแผนพรุ่งนี้จะเดินทางแต่เช้า ดังนั้นวันนี้จึงไม่ได้บอกกล่าวนภาลัย

ตอนกลางคืนเขาค่อยบอก หรือว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยคุยก็ได้ เพราะว่าเขาไม่อยากให้ความรู้สึกจากลาคอยครอบงำเธอ

เขารู้สึกว่าเธอน่าจะชอบเขาแล้วมั้ง?

หรือว่าเธอกับเขามีความรู้สึกเหมือนๆ กัน

วันนี้ญาณีไม่ได้มาที่รีพัลส์เบย์ วิลล่า เพราะว่าเมื่อวานนี้ภีมพลได้พูดอย่างแน่ชัดแล้ว ไม่อยากให้เห็นเธออยู่ที่นี่อีก!

ทว่าคะนึงนิตย์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวนั้นกลับตั้งใจนำตำราอาหารให้แก่พ่อครัว และเลือกสไตล์อาหารที่ญาณีชื่นชอบเป็นพิเศษ วันนี้ต้องการให้เธอเข้ามากินอาหารกลางวันด้วย

ใกล้จะถึงเวลา 11โมง ก็ยังไม่เห็นรถยนต์ขับเข้ามา

“ผ้าไหม เมื่อวานญาณีได้บอกกล่าวอะไรไว้มั้ย?” เธอสับสน “เธอได้พูดว่าวันนี้จะไม่มาหรือเปล่า?”

“เปล่านี่คะ”

“งั้นทำไมเธอถึงไม่มาสักที?” คะนึงนิตย์หยิบโทรศัพท์บ้านขึ้นมา และกดเบอร์โทรศัพท์ของเธอ

ไม่นานนัก พลันมีเสียงอันคุ้นเคยของญาณีดังขึ้นมา “สวัสดีค่ะคุณป้า”

“ญาณี หนูอยู่ที่ไหนเหรอ? อาหารกลางวันใกล้จะเสร็จแล้ว ทำไมวันนี้หนูยังไม่มาสักทีล่ะจ๊ะ?”

“หนูไม่ไปค่ะ” น้ำเสียงเธอแผ่วเบา “คุณป้า มีเรื่องหนึ่งที่หนูอยากจะเตือนคุณป้าค่ะ”

“เรื่องอะไรเหรอ?” พอพูดว่าเตือน คะนึงนิตย์รวบรวมสมาธิ “หนูพูดมาเลย”

เธอครุ่นคิด แสร้งทำทีเป็นลังเลเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรนะ หนูพูดมาเถอะ” คะนึงนิตย์คาดเดา “หรือว่าภีมพลไปยั่วอารมณ์ทำให้หนูโกรธใช่มั้ย? หนูก็เลยไม่มา?”

“เปล่าค่ะ” ญาณีพูดกล่าว “คุณป้าคะ เมื่อวานหนูเห็นภีมพลเข้าไปในห้องของรมิตาที่รีพัลส์เบย์ วิลล่า หนูเคาะประตูอยู่นานพวกเขาถึงเปิดประตูออกมา แถมบนเตียงยังมีรอยยับยู่ยี่ด้วยค่ะ”

คะนึงนิตย์หัวใจเต้นโครมคราม นัยน์ตาฉายบางอย่างขึ้นมา “ยังมีเรื่องนี้ด้วยเหรอ?”

“ไม่รู้ว่านังรมิตาเอายาอะไรให้เขากิน ช่วงนี้ภีมพลหลงเธออย่างหัวปักหัวปำอยู่ตลอด” ญาณีกล่าว “ไม่งั้นเขาก็คงไม่ย้ายเข้ามาพักรีพัลส์เบย์ วิลล่าหรอกค่ะ”

เมื่อพูดเช่นนี้ การที่ลูกชายเข้ามาพักซึ่งมันสามารถอธิบายเรื่องราวได้ถูกต้องทั้งหมดแล้ว

รมิตาแอบใช้ตัวยาควบคุมภีมพลอยู่ลับๆ งั้นเหรอ?

“ถ้าขืนเป็นแบบนี้จริงๆ งั้นก็ช่างน่ากลัวเหลือเกิน...” หัวใจคะนึงนิตย์แขวนอยู่บนเส้นด้าย “จุดประสงค์ของเธอคืออะไรกันแน่? บริษัทเหรอ? หรือตำแหน่งคุณนายนภา?”

ญาณีแสดงท่าทางลำบากใจเล็กน้อย “คุณป้าคะ ให้เธอรักษาอาการบาดเจ็บของคุณป้าให้หายดีก่อน ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์ ที่คิดจะทำอะไรก็ได้สมปรารถนาหรอกค่ะ”

“แล้วจะให้ป้าเก็บคนอันตรายไว้ข้างตัวแบบนี้เหรอเนี่ย?” น้ำเสียงคะนึงนิตย์เย็นชาขึ้นมาก

หญิงสาวที่ใส่หน้ากากเปิดประตูให้ เมื่อเห็นว่าเป็นเขา ก็ยอมผ่อนลูกบิดลง “Morning ค่ะ”

ภีมพลเดินเข้าไป “ผมต้องเดินทางไปอเมริกาครับ”

รมิตาถอดหน้ากากออก รู้สึกว่ามันกะทันหันมาก “รีบร้อนขนาดนี้เชียว? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอคะ?”

ส่วนเวลาเดียวกันนั้นเอง ภายในอีกห้องนอนหนึ่ง คะนึงนิตย์ก็ตื่นนอนแต่เช้าตรู่ เธอจ้องมองภาพจากกล้องวงจรปิด ตอนที่เธอเห็นหน้าคร่าตาของนภาลัยอย่างชัดเจนนั้น หัวใจเธอเต้นแรง และตื่นตระหนกมาก

ขนาดผ้าไหมที่อยู่ด้านข้างก็ยังตกใจมากไปตามๆ กัน!!

รมิตาก็คือนภาลัยงั้นเหรอ???

เรื่องนี้จะเป็นไปได้ยังไงกัน??

ภายในห้องของรมิตา --

ภีมพลเอื้อมมือออกมากอดเธอเอาไว้ และใช้สายตาหวงแหนมากทุกวินาที “ไปเจรจาความร่วมมือกับเพื่อนเก่าคนหนึ่ง ขาเขาไม่ค่อยสู้ดี เลยต้องนั่งอยู่บนรถเข็นครับ”

“งั้นคุณไปเถอะค่ะ...” เธอวางใจขึ้นเยอะ พร้อมทั้งผละตัวออกอย่างแผ่วเบา “เรื่องงานของคุณไม่ต้องรายงานกับฉันหรอกค่ะ”

“นี่มันไม่ใช่รายงานนะครับ” เขากอดเธอเอาไว้ ปลายคางถูไถหัวไหล่ของเธอ “นี่มันเป็นเรื่องที่สามีต้องค่อยบอกกล่าวกับภรรยาคนหนึ่ง ก่อนที่สามีคนหนึ่งจะไปไหนมาไหน เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องทั่วไปในการพูดให้ฟัง ทุกเรื่องจึงดำเนินการได้เป็นอย่างดี”

ไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่อฟังคำพูดเหล่านี้แล้ว กระแสความอบอุ่นมันแทรกเข้าสู่ก้นบึ้งหัวใจ จนไหลเข้าสู่กระแสเลือด