เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 161

“คุณลองชิมก่อนค่ะ รสชาติดีมาก”

เพล้ง--

นภาลัยยังพูดไม่ทันจบ คะนึงนิตย์ยกชามบะหมี่ขึ้นมาและเขวี้ยงชามลงบนพื้นหินอ่อน!

ผ้าไหมกับนภาลัยตกใจจนสะดุ้งโหยง!

บนพื้นเปรอะเปื้อนไปทั่ว ชามแตกเศษละเอียด จนน้ำซุปบะหมี่กระเด็นมาโดนตัวนภาลัย!

หัวใจทั้งดวงของเธอบีบรัดแน่นอย่างเจ็บปวด!

“จัดการเก็บกวาดทั้งหมดให้ฉันเดี๋ยวนี้!” คะนึงนิตย์เหล่ตามองอย่างจงเกลียดจงชัง “ไปทำมาใหม่!” จากนั้นเธอก็เดินมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่น!

ผ้าไหมจ้องมองนภาลัยอย่างเป็นห่วง แต่ทำได้เพียงรีบเดินตามไป

เมื่อมองเห็นสภาพเลอะเทอะไปทั่วห้องอาหาร น้ำซุปสีแดงยังไหลเป็นทางยาว ... จู่ๆ นภาลัยรู้สึกเหนื่อยสายตัวแทบขาด

แต่เธอปลุกกำลังใจให้ตนเองต้องสู้ต่อไป

ก็ทำใหม่ไปเลยสิ!

ดังนั้นเธอจึงเก็บกวาดพื้นให้เรียบร้อย จากนั้นจึงกลับเข้าไปในห้องครัวอีกครั้งเพื่อทำแซนด์วิช เมื่อก่อนนี้ของพวกนี้เป็นสิ่งที่เด็กๆ โปรดปรานที่สุด

นภาลัยเชื่อมั่นในฝีมือของตนเอง ทำยังไงได้คะนึงนิตย์ตั้งใจทำให้เธอลำบากนี่

หลังจากเธอทำอาหารเสร็จและให้เธอลองชิม คะนึงนิตย์ก็เข้ามาในห้องอาหารอีกครั้ง

เธอก้มตัวลงเพื่อดมกลิ่น พลางย่นคิ้วและจัดการโยนแซนด์วิชลงถังขยะโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง “กลิ่นมันทะแม่งๆ นี่มันเป็นสิ่งที่แกเอาไว้เอาใจเด็กๆ เหรอเนี่ย?”

จากนั้นจึงใช้แววตาเย็นยะเยือกชำเลืองมองนภาลัย “ถ้าแกทำไม่ได้ก็ไสหัวออกไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก!”

ทว่าก่อนที่ภีมพลยังไม่กลับมา เธอไม่มีวันออกไปก่อนแน่!

เพราะรับปากกับเขาไว้แล้ว ต้องทำให้อาการบาดเจ็บของแม่ของเขาฟื้นคืนกลับมาเป็นปกติให้ได้

“ฉันจะไปทำให้ใหม่ค่ะ” นภาลัยพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “คุณชอบทานอะไรคะ? ช่วยบอกหนูที”

“ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรอยากกินเป็นพิเศษ รู้สึกอึดอัดใจมาก!” เธอพูดออกมาไม่กี่คำ “ถ้าเธอสามารถจับต่อมรับรสของฉันได้สำเร็จ งั้นก็ถือว่าประสบผลสำเร็จแล้ว” พูดจบ เธอก็เดินจากไปอีกครั้ง

นภาลัยยืนนิ่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารอยู่ชั่วอึดใจ ทั้งที่ปฏิบัติตัวแสนดีเสมอมาแล้วทำไมถึงได้จืดชืดเป็นน้ำยาเย็นใส่เธอจัง?

ใจจืดใจดำตั้งแง่ไม่ชอบเธอ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ตาม คะนึงนิตย์ไม่มีวันชอบขี้หน้าเธออยู่ดี

หลังจากที่นภาลัยขึ้นมาชั้นบนแล้วก็มุ่งหน้าไปยังห้องนอนที่ภีมพลนอน เพื่อหยิบเข็มฉีดยาและสารบำรุงในลิ้นชักออกมา

เธอจัดการฉีดยาหนึ่งสลิงเข้าเส้นเลือดดำอย่างช่ำชอง จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังห้องวิจัยตัวยา

ตอนนี้ห่างจากเวลาในการทำอาหารกลางวันยังมีเวลาพักใหญ่ เธอต้องพัฒนาเวชภัณฑ์ได้ออกมาดีกว่าเดิมอย่างแน่นอน

ตอนที่เธอทุ่มเทกับการวิจัย จนลืมเรื่องรอบตัวไปเสียสนิท จิตใจหมกมุ่นอยู่กับสิ่งนั้นๆ

โดยใช้เวลาสองชั่วโมง นภาลัยทดลองจนประสบผลสำเร็จ จนได้ยาที่เหมาะสมที่นำมาใช้ซ่อมแซมผิวพรรณบนใบหน้า ในที่สุดเธอจึงเผยรอยยิ้มอันเปรมปรีดิ์ออกมา

ลืมเรื่องที่คะนึงนิตย์ปฏิบัติต่อเธอไปเสียสนิท พลันถือขวดยาลงไปชั้นล่างอย่างดีใจ!

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังกุกกัก คะนึงนิตย์ที่นั่งอยู่ที่โซฟาช้อนสายตาขึ้น และใช้สายตาอันเย็นเฉียบจับจ้องมาที่ตัวเธอ ราวกับมีดเล่มหนึ่งที่ต้องการทิ่มแทงเธอให้ขาดจากกัน!

เมื่อนภาลัยลงจากชั้นบนลงมาก็มาหยุดอยู่ด้านหน้าเธอ “คุณนายคะ ยาขวดนี้เหมาะกับการทาหน้า ฉันเพิ่งวิจัยออกมาได้ เลยจะมาลองกับคุณค่ะ”

“แกควรไปทำอาหารเที่ยงได้แล้ว” คะนึงนิตย์ใช้สายตาจ้องมองเธออย่างโหดเหี้ยม นัยน์ตาเย็นชาและเฉียบคม “ข้าวเที่ยงไม่เกินเที่ยงตรง”

นภาลัยชำเลืองมอง นาฬิกาติดฝาผนังแวบหนึ่ง นี่มัน 11โมงครึ่งแล้ว!!!