เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 164

“งั้นนายหญิงนภาต้องสวยมากแน่ๆ พวกเธอดูน้องผู้หญิงคนนั้นสิ หน้าตาละมุนละไมแฉล้มแช่มช้อยมาก!”

“……”

ญาณีพูดภาษาอังกฤษคล่องมาก เธอสื่อสารกับวัฒนธรรมของทั้งสองประเทศอย่างไร้อุปสรรคกับทุกคนตลอดทาง มารยาทสง่างามทุกกระเบียดนิ้ว พูดจาฉะฉาน จนเรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงเต็มตัวที่มีเสน่ห์อย่างครบถ้วน

เมื่อได้ยินพ่อบ้านกล่าวแนะนำปราสาทอย่างละเอียด คอยชื่นชมภาพวิวทิวทัศน์ทางด้านหน้า ภีมพลพูดกับเด็กๆ ทันที “ถ้าหม่ามี๊มาด้วยก็คงจะดีมากเนอะ พ่อจะถ่ายรูปให้พวกหนูทั้งสามคนบริเวณตรงนี้เลย”

“…” รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าญาณีแข็งทื่อ คำพูดมันทิ่มแทงหัวใจอย่างเจ็บปวด

ภีมพลคิดถึงแต่เธอคนนั้นอยู่ชั่วทุกวินาทีใช่มั้ยเนี่ย!

เมืองไนร์ก้าอีกฟากฝั่งหนึ่งของมหาสมุทรแปซิฟิก ภายในรีพัลส์เบย์ วิลล่าที่มีราคาที่ดินอันแพงหูฉี่

ครีมยาทาหน้าก็ส่งมอบให้ผ้าไหมแล้ว ต่อไปผ้าไหมคือมีหน้าที่รับผิดชอบทายาให้แก่คุณนาย

นภาลัยกำลังล้างจานอยู่ในครัว เพิ่งถูห้องเสร็จเมื่อครู่เอง โรบอตเครื่องดูดฝุ่นก็ไม่ให้ใช้ เครื่องล้างจานก็ไม่ให้ใช้อีก

ผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านยากจนแห่งหนึ่ง ลงไปขุดรากบัวในบ่อโคลนตม ปลูกต้นไม้ทุกอย่างลงบนเขาทุกลูก ฆ่าแกะและจัดการแบ่งเนื้อให้ชาวบ้านทานด้วยมือของตนเอง แล้วจะมาล้มเลิกเพราะงานบ้านเล็กน้อยแค่นี้เหรอ?”

เธอไม่เพียงทำคนเดียว แถมยังทำได้ดีมากด้วย!

ตอนที่คะนึงนิตย์เข้ามาตรวจสอบนั้น พลันเกิดความรู้สึกตกใจทันที

หลังจากนภาลัยทำงานเสร็จจึงขึ้นไปยังชั้นบน เพื่อเดินเข้าไปยังห้องวิจัยตัวยาเวชภัณฑ์ เธอต้องการประหยัดเวลาให้เร็วขึ้น จึงต้องวิจัยยาที่สามารถรักษาอาการโรคกระเพาะของภีมพลด้วย และยังมีอาการแผลจากการถูกไฟคลอกตรงแผ่นหลังของเขาอีก ... ก่อนหน้าที่จะถูกคะนึงนิตย์ไล่ตะเพิดไป ก็ต้องรักษาเขาให้หายเช่นเดียวกัน!

โทรศัพท์ดังขึ้น นภาลัยหลุดออกจากความคิด เธอเหล่ตามองชื่อที่ปรากฏให้เห็น และเดินมากดรับตรงด้านหน้าของหน้าต่าง “ศิษฎ์”

“ออกมาดื่มชาสักแก้วกันมั้ย? ไม่ได้เจอหน้าเจอตามานานแล้ว” ไวศิษฎ์เสนอคำเชิญเธออย่างอารมณ์ดี กระทั่งเธอสามารถจินตนาการได้ว่าตอนนี้เขาคงนั่งไขว่ห้างอยู่ และภาพนั่งอาบแดดอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวอย่างเพลิดเพลิน

“ฉันไม่มีเวลานะสิ” นภาลัยอมยิ้ม “วันนี้นายไม่ถ่ายละครเหรอ?”

“ผมถ่ายเสร็จแล้ว วันนี้มีแค่สองฉากเอง!” น้ำเสียงของเขาน่าฟังหมดจด แถมเอ่ยถามอย่างมั่นใจ “ช่วงนี้สามีคุณเป็นไงบ้าง? ทำไมผมเข้ามาอยู่ในวงการแล้วไม่เห็นเขามีปฏิกิริยาอะไรเลย? ขนาดเรื่องนี้ยังกระตุกหนวดเขาไม่ได้อีกเหรอ?”

“ศิษฎ์” นภาลันถามอย่างจริงจัง “นายคือน้องชายพ่อเดียวกันแต่ต่างมารดากับภีมพลใช่มั้ย?”

“…” เสียงปลายสายเงียบกริบ

นภาลัยเองก็ไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไรไป ทำไมจู่ๆ ถึงได้ถามคำถามนี้ขึ้นมา? คล้ายว่าไม่เคยคิดถึงผลลัพธ์มาก่อน

ขณะนั้น รถลินคอล์นลีมูซีนคันหรูจอดอยู่ด้านหน้าเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า ช่างโอ่อ่า และงดงาม

คนขับรถแต่งตัวสะอาดสะอ้านเนี๊ยบทั้งชุดคอยเปิดประตูรถให้อย่างสุภาพบุรุษ

พ่อบ้านปวิธคอยยืนอยู่ด้านข้างประตูรถยนต์ และคอยต้อนรับขับสู้บุคคลที่กำลังลงจากรถ "สวัสดีครับคุณนาย"

คะนึงนิตย์ก้าวขาออกมากว้างๆ มือที่สวมถุงมือวางพาดแขนของพ่อบ้านปวิธที่ยื่นให้ เพื่อให้เธอลงจากรถ

ในใจไร้ความเคร่งครัด มุมปากกระดกรอยยิ้มบาง ภีมพลไม่อยู่ นภาลัยก็ไม่อยู่

“สวัสดีค่ะคุณนาย”

เมื่อเดินเข้าห้องนั่งเล่น บ่าวไพร่คนรับใช้ยืนทำความเคารพเธอเป็นแถว ซึ่งล้วนแสดงความยำเกรงต่อเธออย่างเต็มที่

คะนึงนิตย์เดินมุ่งหน้าไปยังโซฟา ด้วยท่าทางเย็นชาเหมือนเคย มีคนจำนวนมากมายต่างเงียบกริบ จนได้ยินเสียงฝีเท้าอันเย็นยะเยือกของเธอจากในห้องนั่งเล่น