เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 196

เขากล่าวเสริมว่า “ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนพวกเราจะเดินทางมาทำงานด้วยกัน แต่พวกเราก็ไม่เคยออกมาตามลำพังกันสองคน ผมไม่เคยออกไปกับเธอ และไม่เคยออกไปกับผู้หญิงคนอื่นเช่นกัน”

นภาลัยอดไม่ได้ที่จะยิ้มที่มุมปาก เธอยื่นมือไปกอดเขา เอาแก้มซุกไปที่หน้าอกของเขาเบา ๆ “ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องอธิบายแล้ว”

กลางสายลมยามเย็น ภีมพลใช้สองมือกอดเธอเอาไว้ มองไปข้างหน้า เขารู้สึกพอใจกับโลกใบนี้มาก

หลังจากนั้นเขาจูงมือเธอ แล้วเดินชมทิวทัศน์ที่จุดชมวิวหนึ่งรอบ

พวกเขาสองคนไม่ได้สนทนาอะไรกันมากมาย พวกเขาเดินตากลมกลางคืน ชมวิวทิวทัศน์กลางคืนที่สวยงามที่สุด ด้วยความรู้สึกสบายใจ

ภีมพลหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายเซลฟี่รูปคู่ ส่วนนภาลัยก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกมีความรัก เธอรู้สึกว่ามันไม่เหมือนความจริง และรู้สึกว่าแม้แต่อากาศก็ยังหอมหวาน

หลังลงมาจากจุดชมวิวแล้ว ภีมพลพาเธอไปบาร์กลางแจ้งที่อยู่ชั้นบนสุดของอาคาร เป็นสถานที่โรแมนติกมาก และเป็นที่นิยมในหมู่คนหนุ่มสาว

เขาดื่มไวน์พร้อมกับเธอ สามารถมองเห็นแมนฮัตตันและเกาะนิวเจอร์ซีย์ที่สว่างไสวตอนกลางคืนโดยมีแม่น้ำฮัดสันเป็นฉากหลัง

“หนุ่มหล่อ เต้นรำด้วยกันไหม?” สาวสวยจมูกโด่งและสวมกระโปรงสั้นเดินเข้าไปหาพวกเขา และส่งคำเชิญให้ภีมพล ผู้หญิงคนนี้หลงเสน่ห์รูปลักษณ์ของภีมพลแล้ว

ภีมพลปฏิเสธทันที “ไม่ครับ ผมต้องอยู่เป็นเพื่อนภรรยา” เขาพูดภาษาอังกฤษได้คล่องมาก จากนั้นมองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนตนเอง ดวงตาเต็มไปด้วยความรัก

ซึ่งทำให้สาวสวยชาวนิวยอร์กคนนี้รู้สึกอิจฉามาก

หลังจากดื่มไวน์หมด ภีมพลหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วถ่ายเซลฟี่รูปคู่หลายใบ จากนั้นก็พาเธอจากไป

“เมื่อก่อนคุณเคยถ่ายเซลฟี่ไหม?” นภาลัยถามด้วยความสงสัย

“ไม่เคย”

“แล้ววันนี้คุณเป็นอะไร? หรือว่านี่เป็นภารกิจที่ลูกชายมอบให้คุณ?”

“ช่างมันเถอะ” เขากล่าวด้วยความจริงใจ “แชมป์เตือนผมว่าควรบันทึกช่วงเวลาที่สวยงามไว้ ถ้ามีใครสูญเสียความทรงจำล่ะ?”

“สูญเสียความทรงจำ?” นภาลัยหัวเราะ “คุณเชื่อเรื่องที่อยู่ในละครจริง ๆ เหรอ? อยู่ดี ๆ จะความจำเสื่อมได้อย่างไร?”

หลังลงมาจากลิฟต์แล้ว พวกเขาเดินจับมือตากลมอยู่บนถนนในนิวยอร์ก

“นั่งพักสักครู่เถอะ”

พวกเขาสองคนนั่งบนโซฟา คืนนี้ดาวระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้า และพระจันทร์สวยมากเช่นกัน รอบ ๆ เป็นวิวทิวทัศน์กลางคืนที่สว่างไสว แม่น้ำเป็นประกายระยิบระยับ มีเรือสำราญผ่านมาเป็นครั้งคราว

“นภา พวกเราเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการเถอะ” ภีมพลมองเธอด้วยความอบอุ่น “สัญญาเป็นโมฆะ พวกเราอยู่ด้วยกันจริง ๆไม่ใช่เพื่อเด็ก ๆ แต่เพื่อพวกเราเอง”

นี่เป็น......คำสารภาพรักอย่างเป็นทางการเหรอ?

แต่.......เธอกำลังจะจากไปแล้ว

คืนนี้ นภาลัยพยายามที่จะเพิกเฉยต่อความจริงนี้ เธอพยายามยิ้ม พยายามมีความสุขกับเขา

“ผมน่าจะรักคุณเข้าแล้ว” ภีมพลกล่าวด้วยความจริงใจ “คุณกระตุ้นทำให้ผมมีความปรารถนาที่จะปกป้องคุณ ทำให้ผมอยากอยู่กันคุณ ไม่ใช่เพราะว่าผมต้องการต่อต้านคุณแม่ และไม่ใช่เพื่อทำให้ญาณีล้มเลิกความตั้งใจ เพราะผมไม่จำเป็นต้องทำให้ใครล้มเลิกความตั้งใจ”

เขากล่าวว่า “ผมอยากละทิ้งทุกอย่าง แล้วอยู่กับคุณ”

พวกเขาสองคนสบตากัน นภาลัยมองเห็นความจริงใจของเขา