เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 214

“......”ญาณีเบิกตากว้าง ยังคิดว่าตนเองฟังพูดไป

วางยา??

ท้องลูก?

แต่งงาน?

ชั้นล่าง ผ้าไหมที่บังเอิญได้ยินคำพูดพวกนี้สายตาสั่นกลัวขึ้นมา!

การอ่านคนขาดของเธอพังทลายลงพื้นเรียบร้อย

คุณนายเปลี่ยนเป็นคนแบบนี้หรือไง? ทำแบบนี้มันมีความหมายอะไร?

ไม่นาน เสียงเหน็บหนาวของคุณนายก็ดังขึ้นอีกครั้ง………

“ฉันไม่อยากเห็นลูกชายเพื่อผู้หญิงคนเดียวเป็นบ้าได้ขนาดนี้ เธอดูตอนนี้เขาเป็นยังไง?” คะนึงนิตย์ทั้งผิดหวังและปวดใจ “ยังเหลือคราบความเป็นประธานอยู่อีกไหม?”

ญาณีพิงอยู่ที่บันได เธอแข่งทื่อ

“ความรักแบบนี้ยิ่งทำให้ใจของเขามีแต่สลายไป” น้ำเสียงคะนึงนิตย์ดูโศกเศร้า “ญาณี หลังจากนี้ฉันต้องการให้เธอรักเขามากๆ ให้เขาได้รับรู้การถูกรัก แบบนี้เขาถึงสามารถมีใจทำงานได้”

“แต่เขาไม่รักฉัน………” ญาณีรู้สึกเศร้าและสับสน “เขาให้ฉันลาออก” เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ก็อยากมีคนมารัก

“ฉันไม่ได้อนุญาต ใครกล้าให้เธอลาออก?” คะนึงนิตย์จ้องไปที่เธอ “เธอแคร์ไหม? เรื่องที่เขารักหรือไม่รัก เธอเคยแคร์มาก่อนไหม?”

“………” คำพูดนี้ทำให้เธอสับสนในใจ

เธอถามต่อ “เพียงแค่ได้แต่งงานกันเขา เพียงแค่ได้เป็นคุณนาย แม้ว่าเขาจะไม่รักเธอ เธอจะแคร์ไหม?”

ญาณีดวงตาแดงก่ำ เธอส่ายหัว “ไม่แคร์………ฉันรักเขาก็พอ แค่ได้อยู่กับเขาก็เป็นเรื่องที่โชคดีแล้ว”

“งั้นก็รักเขาต่อไปอย่างดีๆ!” คะนึงนิตย์จ้องด้วยสายตาหมอง “เรื่องอื่นมอบมันให้ฉัน”

คนที่ถูกทิ้งในตำหนักเย็นมองเห็นความหวังอีกครั้ง เธอกลับมามั่งคงและมีความกล้า คุณป้ายกโทษให้เธอแล้ว แถมยังยืนอยู่ข้างเธอ

ญาณีดีใจจนลืมความเจ็บที่ท้อง ริมฝีปากเธอไม่หยุดที่จะยิ้ม แม้ใบหน้ายังมีมีคราบน้ำตา

เธอรู้สึกว่าเธอเหมือนคนบ้า เป็นบ้าไม่สนใจเหตุผลภายนอก ดีใจอย่างเป็นบ้า

ชั้นล่าง

คุณภีมไม่แม้แต่จะรักเธอ แต่งกับเขาไปจะได้อะไร?

ญาณีเพิ่งจะขับรถออกไป ใบหน้าของเธอดูม่วงคล้ำ ท้องปวดจนบิด เหมือนจะค่อยๆกลืนเธอไป

มือหนึ่งจับพวงมาลัย อีกมือหยิบโทรศัพท์โทรหานุชวรา “นุชว์ ฉัน…………ฉันจะไปโรงพยาบาล เธอไปกับฉันหน่อย”

“คุณญาณีคุณเป็นอะไร?” ฟังน้ำเสียงไม่ค่อยดี

“ไปรอฉันที่หน้าโรงพยาบาล” พูดจบ เธอก็วางสายลงทันที

ญาณียิ่งนานยิ่งรู้สึกปวด แต่ก็ยังอดทนขับรถไปถึงหน้าโรงพยาบาล

เครื่องบินส่วนตัวลำหนึ่งบินจากเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าไปยังนิวยอร์ก

ภีมพลไม่ได้พาคนติดตามไปด้วย เพียงสั่งให้คนที่อยู่ที่นิวยอร์กปูพรมหาเธอให้ทั่ว

ในใจของเขารู้สึกหนักอึ้ง การหาใครสักคนในเมืองใหญ่ ก็เหมือนการงมเข็มในมหาสมุทร

เขากลัวที่จะหาเธอไม่เจอ