เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 224

เธอ... เช็คเอาท์แล้ว โดยตั้งใจที่จะออกจากนิวยอร์ก แต่เธอกลับรู้สุกไม่สบายท้อง

ไวศิษฎ์ไม่รอให้เธอตอบ เมื่อเห็นมาเซราติสีขาวจอดอยู่ เขาก็พูดขึ้นว่า “ไปกับผม” เขาจูงมือเธอเดิน ก่อนจะเปิดประตูด้วยมืออีกข้างหนึ่ง “ขึ้นรถ กลับไปที่โรงแรมก่อนครับ”

นภาลัยยอมขึ้นไปแต่โดยดีเพราะเธอรู้สึกปวดท้องมาก

“ลูกพี่ เธอคือคุณนายนภานี่ครับ?” ปวีร์ที่กำลังขับรถหันหลังกลับและโบกมือทักทายด้วยรอยยิ้ม “สวัสดี ครับ คุณนายนภา!”

“สวัสดีค่ะ” นภาลัยยิ้มอย่างงุ่มง่าม

"กลับไปที่โรงแรมและเปิดห้องพิเศษ" ไวศิษฎ์สั่งปวีร์ จากนั้นหันมามองและถามเธอว่า “คุณจะไม่ไปโรงพยาบาลจริงเหรอครับ?”

"ไม่จำเป็นจริงๆค่ะ" นภาลัยเอนหลังพิงเบาะแล้ววางกระเป๋าที่เกือบสูญหายไว้บนตักของเธอ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นิวยอร์กได้ล่ะ?”

“อืม ผมเพิ่งลงจากเครื่องบินน่ะครับ” เขาตอบ “มีพรรคพวกกำลังเข้าร่วมการแข่งขันCTF ผมก็เลยมาแนะแนวน่ะครับ”

“ถ่ายละครเสร็จแล้วเหรอ?”

“ยังหรอก แต่หยุดสักวันสองวันก็ได้” มุมปากของเขาม้วนขึ้นเล็กน้อย ยังคงเป็นบุคลิกที่เอาแต่ใจตัวเองเช่นเคย

รถมาถึงที่โรงแรม

ไวศิษฎ์พาเธอเข้าไปด้านใน เปิดห้องให้เธอและส่งเธอขึ้นไปชั้นบนอย่างอบอุ่น

หลังจากเข้าไปในห้องแล้ว เขาก็ถามกลับว่า “แล้วคุณล่ะ ทำไมถึงอยู่คนเดียว แล้วคนอื่นๆ ล่ะครับ?”

นภาลัยสบตาเขา เธอไม่รู้จะตอบอย่างไร ริมฝีปากสีชมพูของเธอเม้มแน่น

“พวกคุณเลิกกันแล้วเหรอ?” เขาสังเกตท่าทางของเธอ “ผมเดาเอาน่ะ”

“ไม่เชิงเลิกกันหรอก” เธอถอนหายใจเบา ๆ หันหลังเดินไปที่หน้าต่าง “พวกคุณพักอยู่ที่โรงแรมนี้ทุกคนเลยหรือเปล่า?”

“ใช่”

“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ” เธอเหลือบตามองแล้วพูดด้วยความจริงใจ

“ยินดีครับ แค่เรื่องเล็กน้อย” ไวศิษฎ์ยิ้มและเตือน “พวกอันธพาลในนิวยอร์กน่ากลัวมาก ส่วนมากเป็นพวกนอกกฎหมาย ทีหลังคุณไม่ต้องพยายามวิ่งตามพวกมันไป ถ้าหากตามไปคุณอาจไม่เหลือรอดแม้แต่ชีวิต เงินเป็นสิ่งนอกกาย เมื่อก่อนพวกพี่ๆ ของผมพูดไว้แบบนี้แหละ”

“...” คำพูดนั้นทำให้เธอตกใจ

“จริง ผมไม่ได้โกหกคุณ” ไวศิษฎ์ถามด้วยน้ำเสียงของผู้อาวุโสกว่า “จำได้หรือยัง? คราวหน้าอย่าวิ่งไล่ตามพวกมันอีก!”

เป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่ลังเลที่จะยอมรับว่าเป็นความผิดของตัวเอง

ญาณีรู้สึกชาจากความเจ็บปวดแล้ว ความเจ็บปวดในร่างกายของเธอซ้อนทับกับความเจ็บปวดในหัวใจ เธอมีความคิดเดียวเท่านั้น ถ้าภีมพลตาย เธอจะไม่อยู่ต่อเพียงลำพัง

ตั้งแต่เด็กจนโต ภีมพลเป็นดั่งอากาศหายใจ เป็นดั่งออกซิเจนของเธอและเป็นแรงจูงใจเดียวที่ทำให้เธออยู่รอด

ณ ในโรงแรมแห่งหนึ่งในนิวยอร์ก

นภาลัยนอนอยู่บนเตียง ร่างของเธอถูกคลุมด้วยผ้าห่มปรับอากาศบางๆ และอาการปวดท้องของเธอก็ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เธอขมวดคิ้วแน่น

ในฐานะการวิเคราะห์ของแพทย์ เธอไม่สามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอไม่ได้กินอาหารที่ไม่ดี และแม้ว่าเธอจะกินอาหารที่ไม่ดี มันก็จะไม่เจ็บปวดถึงขนาดนี้

ไม่ต้องพูดถึงการมีประจำเดือน เพราะยังไม่ถึงเวลา

เธอนอนพลางครุ่นคิด...คิดว่าตัวเองคงจะหลับสบายสักหน่อย

“คุณหลับอยู่หรือเปล่า?” จู่ๆ ประตูก็เปิดออกและไวศิษฎ์ก็เดินเข้ามาโดยตรง