เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 247

เขาวินิจฉัยโดยทันทีและแพทย์สองสามท่านนั้นต่างก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง

ภีมพลมองไปที่คนที่อยู่ปลายเตียงอีกครั้ง สำรวจมองพวกเขาทีละคนๆ

เหล่าแพทย์ต่างถอนหายใจโล่งอก “ไม่เป็นเจ้าชายนิทราก็ดีแล้ว หากความจำเสื่อมก็ฟื้นฟูเอาคืนมาได้”บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มดีใจ

“เรื่องความทรงจำก็อย่าไปฝืนมากนัก”มีคนกล่าวขึ้นอีกว่า “ขึ้นมาได้ก็โชคดีมากแล้ว”

กรินทร์แนะนำให้เขารู้จัก “ท่านนี้คือคุณแม่ของนาย”

คะนึงนิตย์เข้าใจแล้ว ความจำเสื่อมบางส่วน แม้แต่แม่ก็ยังจำไม่ได้

ดังนั้น เธอจึงดึงญาณี แล้วชิงแนะนำเธอตัดหน้า “ลูก นี่คือคู่หมั้นของลูก เธอชื่อญาณี！”

ทุกคนอึ้ง

เธอยังคงกล่าวต่อ “ในช่วงสามเดือนมานี้ที่ลูกอยู่ในอาการโคม่า เธออยู่เคียงข้างลูกอย่างใกล้ชิด ฉันไม่รู้ว่าเธอเสียน้ำตาไปมากแค่ไหน ร่างกายก็ซูบผอม”

กรินทร์ตกใจและหันไปมองเธอ

มาจนถึงป่านนี้แล้ว？ยังยึดติดกับความคิดนี้อยู่อีกเหรอ？

ญาณีเองก็ตกใจ สมองมึนงงไปหมด เธอไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลย

ภีมพลมองญาณีด้วยความสงสัย หุ่นเธอสูงเพรียว หน้าตาก็ไม่เลว ดวงตาของเธอเอ่อด้วยน้ำตา ดูซีดเผือดมาก

เขาจำเธอไม่ได้อย่างเห็นได้ชัด

คู่หมั้น？

ภีมพลไม่มีอะไรในหัวเลย แม้แต่แม่ของเขาเขาก็ยังไม่คุ้นเลย

“ตรวจร่างกายก่อนดีกว่าครับ”กรินทร์กล่าวกับเหล่าแพทย์ “ดูว่าร่างกายส่วนอื่นๆเป็นอย่างไรบ้าง”

ทันใดนั้นทุกคนจึงตอบสนองหลังจากที่ดีใจ จึงเริ่มเปิดเครื่องมือเพื่อตรวจร่างกายเขา

ทางด้านภีมพลก็เอนกายอยู่บนเตียงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เขาพยายามดึงความคิดของเขากลับมา

นึกถึงรายละเอียดขณะที่ประสบอุบัติครั้งนั้น เขากำลังไล่ตามอะไรอยู่？เขาร้อนใจมากเสียจนไม่ได้สนใจรถที่สัญจรไปมา

แต่เขาก็รู้สึกปวดหัว และไม่สามารถนึกต่อไปได้

คุณแม่？

คู่หมั้น？

ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

เขายังมีลูกอีกตั้ง 2 คน แชมป์และขวัญข้าว แล้วแม่ของพวกเขาอยู่ที่ไหน？

ไวศิษฎ์ยื่นมือออกไปรับไว้ “ขอบคุณ”และไม่ได้แยแสเธอ

แต่เขมินทราก็ดีใจมาก ขอแค่เขาไม่ปฏิเสธก็ดีมากแล้ว！

เธอเหมือนสาวน้อยที่กำลังมีความรัก ท่าทีที่ตรงกันข้ามกับดาราหญิงแถวหน้าระดับสูงคนนั้นราวกับคนละคนไปแล้ว

“วันเสาร์หยุด ฉันจะชวนทุกคนไปเล่นกอล์ฟ! ค่าธรรมเนียมทั้งหมดจ่ายเรียบร้อยแล้ว！”เขมินทราอารมณ์ดี จึงออกปากเชิญในทันที

“ดีจังเลย！！”

“คุณเขม์ใจสปอร์ตมาก！”

ในขณะที่ทุกคนโฮ่ร้องอย่างมีความสุข สายตาของเธอก็จับจ้องไปที่ไวศิษฎ์ กำลังรอฟังคำตอบของเขา

โดยไม่ได้คาดคิดเขากลับทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยิน เขาถือโทรศัพท์กดพิมพ์ข้อความ

แต่เธอต้องการคำตอบจากเขามากที่สุด ดังนั้นเขมินทราจึงเดินไปถามเขาอีกครั้ง“ศิษฎ์ วันเสาร์คุณว่างไหม？”

“ไม่ว่าง”เมื่อตอบคำถามเธอ ไวศิษฎ์ก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

เขมินทรากัดริมฝีปากพลางขมวดคิ้ว ถามผิดแล้ว！

น่าจะชวนเขาไปตรงๆ！